Վիրտուալ հասարակարգեր

[dvgray]

Մարդկության զարգացման հասարակարգային փուլայնությունը հայտնի փաստ է: Նախնադար, ստրկատիրական հասարակարգ և այլն…
Նախնադարը՝ իր լիակատար "ազատականությամբ / /" ու հետագա ռեսուրսների գերկենտրոնացումով կարծես օբեկտիվ անհրաժեշտություններ էին, այսինքն այդ ճանապարհը մարդկությանը անխուսափելիորեն անհրաժեշտ էր անցնել:

Այդ անալոգիոյով եթե նայենք, ապա այժմյան վիրտուալ աշխարհը կարծես թե նմանվում է ուշ քարե դարի, իր ազատականությամբ, ռեսուրսների գեր սահմանափակությամբ, "մեծից"- "փոքր" այդ ռեսուրսների տիրապետման /մեծը-ուժեղն է որոշում թե ով ինչքան "ուտի",/ և այլն…

ինչ եք կարծում, անխուսափե՞լի է հետագա "վիրտուալ ստրկատիրությունը" :
Եվ ինչպե՞սին եք պատկերացնում այն տեխնիկական առումով:

[Լուսաբեր]

Այդ անալոգիոյով եթե նայենք, ապա այժմյան վիրտուալ աշխարհը կարծես թե նմանվում է ուշ քարե դարի, իր ազատականությամբ, ռեսուրսների գեր սահմանափակությամբ, "մեծից"- "փոքր" այդ ռեսուրսների տիրապետման /մեծը-ուժեղն է որոշում թե ով ինչքան "ուտի",/ և այլն…
ինչ եք կարծում, անխուսափե՞լի է հետագա "վիրտուալ ստրկատիրությունը" :

Ճիշտն ասած հարցումդ չհասկացա

[Հայկօ]

ինչ եք կարծում, անխուսափե՞լի է հետագա "վիրտուալ ստրկատիրությունը" :

Ավելի շուտ վիրտուալ ճորտատիրություն է լինելու: Արդեն իսկ նախադրյալները կան: Եթե, օրինակ, առաջ ասենք՝ ABC ընկերությունը առնում էր իր մրցակցին կամ նույն ոլորտում գործող մանր այլ ընկերություններին ու «ձուլում» իր մեջ կամ փակում (կամ հասցնում էր սնանկացման), ապա այժմ պատկերը մի փոքր այլ է. ABC-ն առնում է, ասենք, Հյուսիսային Ամերիկայում գտնվող BlaBla ընկերությանն ու անունը դնում ABC North: Հետո իրանց ստիպում են աշխատել լրիվ ուրիշ պրոյեկտների վրա, ղեկավար կազմին լրիվ գծերից գցում են ու, փաստորեն, վճարվող ճորտ են սարքում:

[Տրիբուն]

Ես մի քիչ ուրիշ ձև էմ հասկացել հարցը:

Ինձ թվում է, որ ԴիՎին ի նկատի ունի այն,որ ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների զարգացման ժամանակակից պայմաներում ստեղծվել է մի վիճակ, որ մեր անկախությունը խիստ սահմանափակվել է: Օրինակ, մտանք ինտերնետ կամ բջջայինով զանգ արեցինք, արդեն ահագին մար գիտի որտեղ ենք ու ինչ ենք անում: Քրեդիտ քարդով մի տեղ առևտուր արեցինք, արդեն ահագին մարդ գիտի թե քանի անգամ ենք զուգարան գնացել: Ու ընդհանրապես դարձել ենք քրեդիտ քարդերի, բջջայինների, ինտերնետի գերին, ու հետևաբար նաև դրանք ստեղծողների ու վերահսկողների գերին:

[dvgray]

Ճիշտն ասած հարցումդ չհասկացա

Երևի խճճված եմ ձևակերպել
Բայց Տրիբունը ճիշտ է հասկացել իմ հարցադիրումը

Ես մի քիչ ուրիշ ձև էմ հասկացել հարցը:

Ինձ թվում է, որ ԴիՎին ի նկատի ունի այն,որ ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների զարգացման ժամանակակից պայմաներում ստեղծվել է մի վիճակ, որ մեր անկախությունը խիստ սահմանափակվել է: Օրինակ, մտանք ինտերնետ կամ բջջայինով զանգ արեցինք, արդեն ահագին մար գիտի որտեղ ենք ու ինչ ենք անում: Քրեդիտ քարդով մի տեղ առևտուր արեցինք, արդեն ահագին մարդ գիտի թե քանի անգամ ենք զուգարան գնացել: Ու ընդհանրապես դարձել ենք քրեդիտ քարդերի, բջջայինների, ինտերնետի գերին, ու հետևաբար նաև դրանք ստեղծողների ու վերահսկողների գերին:

Ասեմ որ իմ կարծիքով շուտով կմտցվեն ինչ որ ID, որոնցով միայն մենք կարող ենք մուտք գործել ցանցեր:
Այսօր արդեն լիքը մարդիկ դարձել են բառիս բուն իմաստով ՝ ցանցերի ստրուկը-գերին:
Օրինակ՝ Հայաստանում էնքան էլ տարածված չէ ցաբցային խաղերը, քանի որ ինետի արագությունը ցածր է: Իսկ ուրիշ երկրներում սա իսկական չարիք է:
…
Արդյո՞ք սա վիրտուալ, մտավորի ստրկատիրության սկիզբը չի: Մարդիկ գտնվում են տարբեր խաղերի , կամ լավագույն դեպքում ֆորումների տիրոպետության տակ:

[ivy]

Այսօր արդեն լիքը մարդիկ դարձել են բառիս բուն իմաստով ՝ ցանցերի ստրուկը-գերին:
Օրինակ՝ Հայաստանում էնքան էլ տարածված չէ ցանցային խաղերը, քանի որ ինետի արագությունը ցածր է: Իսկ ուրիշ երկրներում սա իսկական չարիք է:
…
Արդյո՞ք սա վիրտուալ, մտավորի ստրկատիրության սկիզբը չի: Մարդիկ գտնվում են տարբեր խաղերի , կամ լավագույն դեպքում ֆորումների տիրապետության տակ:

Դիվ, քո ասած ստրկության օրինակներ կամ սինդրոմներ կան նաև ոչ վիրտուալ հասարակություններում՝ ալկոհոլիզմը, թմրամոլությունը, նույն քո ասած խաղամոլությունը, սրանք բոլորը ոչ վիրտուալ իրականության մասնիկն են, ու շատ մարդիկ էլ այդ արատների գերին են: Բայց դա հո չի՞ նշանակում, թե մենք ստրկատիրական հասրակության մեջ ենք ապրում: Երևի դու շփոթում ես փոխաբերական իմաստով ստրկությունը ստրկատիրության հետ: Ամեն մարդ իր անձնական թուլությունների հետևանքով կարող է դառնալ ինչ-որ բանի ստրուկը, գերին, ուրիշ բան է, երբ մարդուն հարկադրում են ստրկության՝ որպես նրա գոյատևման միակ հնարավոր միջոց:

[total_abandon]

Ո'չ, բոլոր խաղերին, ո'չ ադնակլասնիկիին, ո'չ բոլոր չաթերին ու ֆորումներին.

P.S. (Ադմինի ականջը խուլ..)

[Տրիբուն]

Երևի խճճված եմ ձևակերպել
Բայց Տրիբունը ճիշտ է հասկացել իմ հարցադիրումը


Ասեմ որ իմ կարծիքով շուտով կմտցվեն ինչ որ ID, որոնցով միայն մենք կարող ենք մուտք գործել ցանցեր:
Այսօր արդեն լիքը մարդիկ դարձել են բառիս բուն իմաստով ՝ ցանցերի ստրուկը-գերին:
Օրինակ՝ Հայաստանում էնքան էլ տարածված չէ ցաբցային խաղերը, քանի որ ինետի արագությունը ցածր է: Իսկ ուրիշ երկրներում սա իսկական չարիք է:
…
Արդյո՞ք սա վիրտուալ, մտավորի ստրկատիրության սկիզբը չի: Մարդիկ գտնվում են տարբեր խաղերի , կամ լավագույն դեպքում ֆորումների տիրոպետության տակ:

Դիվ, օրինակ ինձ ցանցերի գերի լինելն այնքան էլ չի անհանգստացնում: Դա սովորական կախվածություն է, որից ցանկության դեպքում կարելի է ազատվել; Նույնը վերաբերվում է նաև ցանցային խաղերին;

Բայց այ օրինակ այն, որ կենսապահովման համար անհրաժեշտ գոծողություններն էլ են վիրտուալացվում, ինֆորմացվում, տեղնոկրատացվում, չգիտեմ ինչ ճիշտ բառ օգտագործեմ, այ դա անհանգստացնում է:

Օրինակ, էլի նույն քրեդիթ քարդերի օրինակը; Սա փաստորեն վիրտուալ փող է: ԱՄՆ-ում կամ Եվրոպայում քրեդիթ քարդ չունեցար, կես մարդ ես; Հիմա ես ասենք ուզում եմ, բոլորին բրախեմ ու մի հատ անկապ քաղաքաում սաղից հեռու ապրեմ: Ու ոչ մեկը չիմանա, թե որտեղ եմ ու ինչ եմ անում; Առավտը սիրտս ձվածեղ ա քաշում; Իջնում եմ խանութ ձու առնելու, պիտի քրդեիթ քարդով առևտուր անեմ; Քարդս քաշեցի արդեն աշխարհի կեսը գիտի թե որտեղ եմ ու առավոտն ինչ եմ ուտելու; Այ սա արդեն համարյա ստրկություն է; Փաստացի փրայվիսի հասկացողությունը վերացել է:

Նույնն էլ վերաբերվում է ինտերնետին; Էն որ ինտերնետից կախում կա, դա յուրաքանչյուր անհատի գործն է, չի ուզում, թող չկախվի; Բայց այն, որ հենց մտար ինտերնետ, արդեն ահագին մարդ գիտի թե որտեղ ես ու ինչ ես անում, սա արդեն անհանգստացնում է; ՈՒ նար գիտես, որ դա ինչ-որ պահի կարող է օգտագործվել քո դեմ;

[dvgray]

Տրիբուն
Այդ կրեդիտ քարտերը, ու տան/մեքենայի կրիդիտները նաև անպատրաստ/այսքինքն մեծամասամբ/ մարդուն ֆինանսական դաշտում գերելու/ստրացնելու արագ ճանապարհն է: Այստեղ- Կանադայումշատ քիչ մարդ կա, սրի վզին բանկեր շղթան անցկացրած չի:
Նաև, Դու կարծում եմ վերահսկողական մեխանիզմների մասին ես խոսում, որոնք ահռելի թափով զարգանում են տեխնոլոգիաների հետ միասին: Քո ասածին ավելացնեմ, որ օրինակ անգամ հանդերձարաններում օրինականորեն, նախօրոք մեծ տառերով զգուշացնելով դրված են վիդեո կամեռաներ: Իսկ շենքերում, խանութներում ու տներում դրանք ամենուրեք են:

Սակայն ես սրա մասին չէի ուզում որ խոսանք, չնայած սա էլ շատ կարոր հարց է, և հետաքրքիր է թե ինչի սա կբերի:

Ես ուզում էի զրուցենքհետևյալի մասին: Որ ըստ պատմական մատերիալիզմի հասարակարգերի զարգացումը ու անցած ճանապարհը՝ օբեկտիվ անհրաժեշտություն է եղել: Ու մյուս կողմից՝ հասարակարգերը նույնպես զարգանում են սպիրալաձև:
Այսինքն մի ժամանակ եթե եղել է ստրկատիրոկան հասարակարգ, ապա մի ամբողջ շրջան տալուց հետո կրկին գալու է նույն ստրկատիրությունը:
…
հիմա
Ըստ ինձ, առաջին շրջանի ժամանակ, ստրկատիրությունը եղել է ֆիզիկապես: Այսիքն մարդը ստրուկ էր ֆիզիկապես: Այժմ ինձ թվում է, որ ստրկատիրություն լինելու է ավելի խորքային ու բարդ, այսիքն հոգեկան ստրկատիրություն:
Իսկ դրա դիսևորման տեղերից մեկը լինելու է ինտեռներտը: Համաձայն եսմ քո հետ նաև, որ մյուս հնարավոր տեղը, դա բանկային ցանցն է: դրա համար էլես խոսում եմ ընդհանրապես ցանցերի մասին: Բանկային ցանց, խանություրի ցանց, դիլլերների ցանց, կոռպորացիան ցանց… և ընհանրապես ՝ Ինտեռնետ - գլոբալ ցանց:
Այսիքն ի՞նչ է դուրս գալիս, որ ժամանակակից ստրկատիրության մեջ հիմնականում ստրկատերը անձնավորված չէ, այլ Ցանցն է:
Անկախ այս ամենի անխուսափելիությունից, ես կուզենայի որ քննարկեինք այս ամենի հնարավոր տեխնիկական տեսանկյունից - զարգացումները, քանի որ ստրատեգիական մասով ըստ պատմական մատերիալիզմի, պատմությունը փոխել հնարավոր չի: հնարավոր է միայն արագացնել կամ դանդաղացնել, բայց զարգացման ընթացքը փոխել ՝ երբեք…

[Մանոն]

..ինձ ցանցերի գերի լինելն այնքան էլ չի անհանգստացնում: Դա սովորական կախվածություն է, որից ցանկության դեպքում կարելի է ազատվել; Նույնը վերաբերվում է նաև ցանցային խաղերին;

Բայց այ օրինակ այն, որ կենսապահովման համար անհրաժեշտ գոծողություններն էլ են վիրտուալացվում, ինֆորմացվում, տեղնոկրատացվում, չգիտեմ ինչ ճիշտ բառ օգտագործեմ, այ դա անհանգստացնում է:

Այս թեմայով ես էլ անհանգստություն եմ ապրում: Մի բան է ինտերնետն օգտագործել որպես ինֆորմացիայի հայթայթման միջոց կամ ժամանցի վայր, բայց այլ բան է, երբ քեզ վերահսկողության նպատակով պարտավորեցնում են ողջ աշխատանքային ժամերին օնլայն լինել ICQ-ում, գրանցվել զանազան ֆորումներում, դա էլ դեռ քիչ է՝ պարտադիր գրառումներ անել, ու ցավալին այն է, որ այդ ամենով է որոշվում օրվա քո կատարած աշխատանքը: Եթե ես աշխատելիս չլինեի այդպիսի ոլորտում, հաստատ չէի հասկանա dvgray-ի այս խոսքերը.

Այսիքն ի՞նչ է դուրս գալիս, որ ժամանակակից ստրկատիրության մեջ հիմնականում ստրկատերը անձնավորված չէ, այլ Ցանցն է:
Անկախ այս ամենի անխուսափելիությունից, ես կուզենայի որ քննարկեինք այս ամենի հնարավոր տեխնիկական տեսանկյունից - զարգացումները, քանի որ ստրատեգիական մասով ըստ պատմական մատերիալիզմի, պատմությունը փոխել հնարավոր չի: հնարավոր է միայն արագացնել կամ դանդաղացնել, բայց զարգացման ընթացքը փոխել ՝ երբեք…

Ինտերնետն այնպիսի արագությամբ է ներխուժում մեր կյանքը, պարտադրում երբեմն իր անմիտ կանոնները, որ, ցավոք, հակված եմ համաձայնել Դվգրեյի տխուր «երբեք»-ի հետ: