Վիրտուալ հասարակարգեր

[dvgray]

Մարդկության զարգացման հասարակարգային փուլայնությունը հայտնի փաստ է: Նախնադար, ստրկատիրական հասարակարգ և այլն…
Նախնադարը՝ իր լիակատար "ազատականությամբ / /" ու հետագա ռեսուրսների գերկենտրոնացումով կարծես օբեկտիվ անհրաժեշտություններ էին, այսինքն այդ ճանապարհը մարդկությանը անխուսափելիորեն անհրաժեշտ էր անցնել:

Այդ անալոգիոյով եթե նայենք, ապա այժմյան վիրտուալ աշխարհը կարծես թե նմանվում է ուշ քարե դարի, իր ազատականությամբ, ռեսուրսների գեր սահմանափակությամբ, "մեծից"- "փոքր" այդ ռեսուրսների տիրապետման /մեծը-ուժեղն է որոշում թե ով ինչքան "ուտի",/ և այլն…

ինչ եք կարծում, անխուսափե՞լի է հետագա "վիրտուալ ստրկատիրությունը" :
Եվ ինչպե՞սին եք պատկերացնում այն տեխնիկական առումով:

[Լուսաբեր]

Այդ անալոգիոյով եթե նայենք, ապա այժմյան վիրտուալ աշխարհը կարծես թե նմանվում է ուշ քարե դարի, իր ազատականությամբ, ռեսուրսների գեր սահմանափակությամբ, "մեծից"- "փոքր" այդ ռեսուրսների տիրապետման /մեծը-ուժեղն է որոշում թե ով ինչքան "ուտի",/ և այլն…
ինչ եք կարծում, անխուսափե՞լի է հետագա "վիրտուալ ստրկատիրությունը" :

Ճիշտն ասած հարցումդ չհասկացա

[Հայկօ]

ինչ եք կարծում, անխուսափե՞լի է հետագա "վիրտուալ ստրկատիրությունը" :

Ավելի շուտ վիրտուալ ճորտատիրություն է լինելու: Արդեն իսկ նախադրյալները կան: Եթե, օրինակ, առաջ ասենք՝ ABC ընկերությունը առնում էր իր մրցակցին կամ նույն ոլորտում գործող մանր այլ ընկերություններին ու «ձուլում» իր մեջ կամ փակում (կամ հասցնում էր սնանկացման), ապա այժմ պատկերը մի փոքր այլ է. ABC-ն առնում է, ասենք, Հյուսիսային Ամերիկայում գտնվող BlaBla ընկերությանն ու անունը դնում ABC North: Հետո իրանց ստիպում են աշխատել լրիվ ուրիշ պրոյեկտների վրա, ղեկավար կազմին լրիվ գծերից գցում են ու, փաստորեն, վճարվող ճորտ են սարքում:

[Տրիբուն]

Ես մի քիչ ուրիշ ձև էմ հասկացել հարցը:

Ինձ թվում է, որ ԴիՎին ի նկատի ունի այն,որ ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների զարգացման ժամանակակից պայմաներում ստեղծվել է մի վիճակ, որ մեր անկախությունը խիստ սահմանափակվել է: Օրինակ, մտանք ինտերնետ կամ բջջայինով զանգ արեցինք, արդեն ահագին մար գիտի որտեղ ենք ու ինչ ենք անում: Քրեդիտ քարդով մի տեղ առևտուր արեցինք, արդեն ահագին մարդ գիտի թե քանի անգամ ենք զուգարան գնացել: Ու ընդհանրապես դարձել ենք քրեդիտ քարդերի, բջջայինների, ինտերնետի գերին, ու հետևաբար նաև դրանք ստեղծողների ու վերահսկողների գերին:

[dvgray]

Ճիշտն ասած հարցումդ չհասկացա

Երևի խճճված եմ ձևակերպել
Բայց Տրիբունը ճիշտ է հասկացել իմ հարցադիրումը

Ես մի քիչ ուրիշ ձև էմ հասկացել հարցը:

Ինձ թվում է, որ ԴիՎին ի նկատի ունի այն,որ ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների զարգացման ժամանակակից պայմաներում ստեղծվել է մի վիճակ, որ մեր անկախությունը խիստ սահմանափակվել է: Օրինակ, մտանք ինտերնետ կամ բջջայինով զանգ արեցինք, արդեն ահագին մար գիտի որտեղ ենք ու ինչ ենք անում: Քրեդիտ քարդով մի տեղ առևտուր արեցինք, արդեն ահագին մարդ գիտի թե քանի անգամ ենք զուգարան գնացել: Ու ընդհանրապես դարձել ենք քրեդիտ քարդերի, բջջայինների, ինտերնետի գերին, ու հետևաբար նաև դրանք ստեղծողների ու վերահսկողների գերին:

Ասեմ որ իմ կարծիքով շուտով կմտցվեն ինչ որ ID, որոնցով միայն մենք կարող ենք մուտք գործել ցանցեր:
Այսօր արդեն լիքը մարդիկ դարձել են բառիս բուն իմաստով ՝ ցանցերի ստրուկը-գերին:
Օրինակ՝ Հայաստանում էնքան էլ տարածված չէ ցաբցային խաղերը, քանի որ ինետի արագությունը ցածր է: Իսկ ուրիշ երկրներում սա իսկական չարիք է:
…
Արդյո՞ք սա վիրտուալ, մտավորի ստրկատիրության սկիզբը չի: Մարդիկ գտնվում են տարբեր խաղերի , կամ լավագույն դեպքում ֆորումների տիրոպետության տակ:

[ivy]

Այսօր արդեն լիքը մարդիկ դարձել են բառիս բուն իմաստով ՝ ցանցերի ստրուկը-գերին:
Օրինակ՝ Հայաստանում էնքան էլ տարածված չէ ցանցային խաղերը, քանի որ ինետի արագությունը ցածր է: Իսկ ուրիշ երկրներում սա իսկական չարիք է:
…
Արդյո՞ք սա վիրտուալ, մտավորի ստրկատիրության սկիզբը չի: Մարդիկ գտնվում են տարբեր խաղերի , կամ լավագույն դեպքում ֆորումների տիրապետության տակ:

Դիվ, քո ասած ստրկության օրինակներ կամ սինդրոմներ կան նաև ոչ վիրտուալ հասարակություններում՝ ալկոհոլիզմը, թմրամոլությունը, նույն քո ասած խաղամոլությունը, սրանք բոլորը ոչ վիրտուալ իրականության մասնիկն են, ու շատ մարդիկ էլ այդ արատների գերին են: Բայց դա հո չի՞ նշանակում, թե մենք ստրկատիրական հասրակության մեջ ենք ապրում: Երևի դու շփոթում ես փոխաբերական իմաստով ստրկությունը ստրկատիրության հետ: Ամեն մարդ իր անձնական թուլությունների հետևանքով կարող է դառնալ ինչ-որ բանի ստրուկը, գերին, ուրիշ բան է, երբ մարդուն հարկադրում են ստրկության՝ որպես նրա գոյատևման միակ հնարավոր միջոց:

[total_abandon]

Ո'չ, բոլոր խաղերին, ո'չ ադնակլասնիկիին, ո'չ բոլոր չաթերին ու ֆորումներին.

P.S. (Ադմինի ականջը խուլ..)

[Արշակ]

Ասեմ որ իմ կարծիքով շուտով կմտցվեն ինչ որ ID, որոնցով միայն մենք կարող ենք մուտք գործել ցանցեր:
Այսօր արդեն լիքը մարդիկ դարձել են բառիս բուն իմաստով ՝ ցանցերի ստրուկը-գերին:
Օրինակ՝ Հայաստանում էնքան էլ տարածված չէ ցաբցային խաղերը, քանի որ ինետի արագությունը ցածր է: Իսկ ուրիշ երկրներում սա իսկական չարիք է:
…
Արդյո՞ք սա վիրտուալ, մտավորի ստրկատիրության սկիզբը չի: Մարդիկ գտնվում են տարբեր խաղերի , կամ լավագույն դեպքում ֆորումների տիրոպետության տակ:

Ես միշտ համարել եմ, որ վիրտուալը միջոց է, գործիք մարդու համար։ Այլ ոչ թե ինչ–որ առանձին աշխարհ։ Նույն ձևի գործիք է ինչպես տեխնոկրատական աշխարհի կողմից ստեղծված մյուս բոլոր գործիքները։ Էս միջոցը կարելի է օգտագործել կամ էլ չարաշահելով վարի գնալ։ Բայց ընդհանուր առմամբ մարդու, աշխարհի տեխնոկրատական զարգացումը մարդուն ավելի ու ավելի կախյալ է դարձնում, ավելի ենթարկելի։
Մի քանի օրինակ։
Օրինակ. մի կես ժամով զարգացած երկրներում էլեկտրականությունն անջատես ողջ հասարակությունը կպարալիզացվի։
Դեռ մի տաս տարի առաջ առանց բջջայինի հանգիստ ապրում էինք, իսկ հիմա բջջայինս մոտս չի լինում ինձ կես մարդ եմ զգում։
Վաղը նույնը կլինի վիրտուալի՝ ինտերնետի դեպքում։ Շատերի համար արդեն այդպես է։
Սրանք դեռ կոպիտ, աչքի զարնող օրինակներ են։ Գումարած Տրիբունի ասածները։ Էլ չեմ ասում, թե ինչքան հեշտացել է մարդկանց գիտակցությունը, ցանկությունները ղեկավարելը (սա ավելի նուրբ ու բարդ թեմայա, հավես չկա խորանալու)։
Ընդ որում, էս ընթացքում բուն մարդու ֆիզիկական ու մտավոր ունակություններն ու հնարավորությունները դեգրադացվում են։
Սա տեխնոկրատական զարգացման ճանապարհն է։
Մինչդեռ տեխնոկրատական աշխարհի տված բոլոր հնարավորությունները մարդը ինքն իր մեջ ունի (թեկուզ ինտերնետի, բջջայինի և այլն) ու առանց կախման, ստրկացման պաբոչնի էֆեկտների։ Բայց դե մարդկությունը մինչ այժմ իր առաջ էդ ուղղությամբ զարգացման նպատակ չի էլ դրել (բացի մի քանի մասնավոր դեպքերից, որոնք ամբողջի մեջ առայժմ եղանակ չեն ստեղծում), հետևաբար էդ իմաստով հիմա գտնվում ենք նախամարդու զարգացման մակարդակում։

Դիվ, քո ասած ստրկության օրինակներ կամ սինդրոմներ կան նաև ոչ վիրտուալ հասարակություններում՝ ալկոհոլիզմը, թմրամոլությունը, նույն քո ասած խաղամոլությունը, սրանք բոլորը ոչ վիրտուալ իրականության մասնիկն են, ու շատ մարդիկ էլ այդ արատների գերին են: Բայց դա հո չի՞ նշանակում, թե մենք ստրկատիրական հասրակության մեջ ենք ապրում: Երևի դու շփոթում ես փոխաբերական իմաստով ստրկությունը ստրկատիրության հետ: Ամեն մարդ իր անձնական թուլությունների հետևանքով կարող է դառնալ ինչ-որ բանի ստրուկը, գերին, ուրիշ բան է, երբ մարդուն հարկադրում են ստրկության՝ որպես նրա գոյատևման միակ հնարավոր միջոց:

ivy, կարծում եմ խոսքը ոչ թե ծայրահեղ դեպքերի մասին է, երբ մարդը «չարաշահելով» արագ տեմպերով վարի է գնում, այլ վերը գրածս իմաստով կախվածության մասին ու էս դեպքում արդեն առանձին մարդու թուլակամությունը առանձնապես կապ չունի։

[Գաղթական]

Ըստ իս, «ստրկատիրական» բառը այստեղ տեղին չէ..
ես կասեի՝ վիրտուալ աշխարհը մարդուն ո՛չ թե ստրկացնում, այլ՝ իրենից կախման մեջ է գցում.. նրան դարձնելով, ինչ-որ չափով, ղեկավարելի..

այսինքն՝ այդ ամենից կախման մեջ գտնվող մարդը, խիստ ցանկության և կամքի ուժի դեպքում, կարող է իրեն կտրել այդ ամենից և նորից դառնալ ազատ՝ նույնժամ կտրվելով բազում հնարավորություններից, որոնք իր կյանքը և պիտույքները ահավոր հեշտացնում էին..
իսկ ստրուկին այդպիսի կտրվելը անհասանելի է..

ինչ վերաբերվում է մարդուն ղեկավարելուն՝ շատ անգամ մարդը դրանից անգամ անտեղյակ է լինում..
ամենատարրական օրինակները՝ չերեզ մարդու բջջային կարելի է լսել նրա խոսակցությունները (ոչ հեռախոսային.. այսինքն՝ բջջայինը կարող է կատարել «ժուչոկ»-ի դեր հատուկ ծառայությունների աշխատակիցների համար) և գտնել նրա գտնվելու ճշգրիտ վայրը՝ կոորդինատներով..

մի անգամ էլ ռուսական հաղորդում էի նայում, ըստ որի հատուկ ծառայությունների աշխատակիցները, դեռևս սովետական ժամանակներից սկսած, տիրապետում են մի նոր տեխնոլոգիական միջոցի (որի փորձերը վաղուց հաջողությամբ էին պսակվել), որով նրանք մարդուն ենթագիտակցական ինֆորմացիա են կարողանում հաղորդել, նույնիսկ որոշակի տարածության վրա, և դրդել նրան որոշակի արարքների.. ընդ որում՝ սկզբից որոշ ժամանակ «աշխատանք են տանում» այդ մարդու ներվային համակարգի հետ, մինչև կարողանում են ներթափանցել նրա ենթագիտակցություն, իսկ հետո.. ոնց որ ասում են.. պռոշայ ձեծստվո..

[Տրիբուն]

Երևի խճճված եմ ձևակերպել
Բայց Տրիբունը ճիշտ է հասկացել իմ հարցադիրումը


Ասեմ որ իմ կարծիքով շուտով կմտցվեն ինչ որ ID, որոնցով միայն մենք կարող ենք մուտք գործել ցանցեր:
Այսօր արդեն լիքը մարդիկ դարձել են բառիս բուն իմաստով ՝ ցանցերի ստրուկը-գերին:
Օրինակ՝ Հայաստանում էնքան էլ տարածված չէ ցաբցային խաղերը, քանի որ ինետի արագությունը ցածր է: Իսկ ուրիշ երկրներում սա իսկական չարիք է:
…
Արդյո՞ք սա վիրտուալ, մտավորի ստրկատիրության սկիզբը չի: Մարդիկ գտնվում են տարբեր խաղերի , կամ լավագույն դեպքում ֆորումների տիրոպետության տակ:

Դիվ, օրինակ ինձ ցանցերի գերի լինելն այնքան էլ չի անհանգստացնում: Դա սովորական կախվածություն է, որից ցանկության դեպքում կարելի է ազատվել; Նույնը վերաբերվում է նաև ցանցային խաղերին;

Բայց այ օրինակ այն, որ կենսապահովման համար անհրաժեշտ գոծողություններն էլ են վիրտուալացվում, ինֆորմացվում, տեղնոկրատացվում, չգիտեմ ինչ ճիշտ բառ օգտագործեմ, այ դա անհանգստացնում է:

Օրինակ, էլի նույն քրեդիթ քարդերի օրինակը; Սա փաստորեն վիրտուալ փող է: ԱՄՆ-ում կամ Եվրոպայում քրեդիթ քարդ չունեցար, կես մարդ ես; Հիմա ես ասենք ուզում եմ, բոլորին բրախեմ ու մի հատ անկապ քաղաքաում սաղից հեռու ապրեմ: Ու ոչ մեկը չիմանա, թե որտեղ եմ ու ինչ եմ անում; Առավտը սիրտս ձվածեղ ա քաշում; Իջնում եմ խանութ ձու առնելու, պիտի քրդեիթ քարդով առևտուր անեմ; Քարդս քաշեցի արդեն աշխարհի կեսը գիտի թե որտեղ եմ ու առավոտն ինչ եմ ուտելու; Այ սա արդեն համարյա ստրկություն է; Փաստացի փրայվիսի հասկացողությունը վերացել է:

Նույնն էլ վերաբերվում է ինտերնետին; Էն որ ինտերնետից կախում կա, դա յուրաքանչյուր անհատի գործն է, չի ուզում, թող չկախվի; Բայց այն, որ հենց մտար ինտերնետ, արդեն ահագին մարդ գիտի թե որտեղ ես ու ինչ ես անում, սա արդեն անհանգստացնում է; ՈՒ նար գիտես, որ դա ինչ-որ պահի կարող է օգտագործվել քո դեմ;

[dvgray]

Տրիբուն
Այդ կրեդիտ քարտերը, ու տան/մեքենայի կրիդիտները նաև անպատրաստ/այսքինքն մեծամասամբ/ մարդուն ֆինանսական դաշտում գերելու/ստրացնելու արագ ճանապարհն է: Այստեղ- Կանադայումշատ քիչ մարդ կա, սրի վզին բանկեր շղթան անցկացրած չի:
Նաև, Դու կարծում եմ վերահսկողական մեխանիզմների մասին ես խոսում, որոնք ահռելի թափով զարգանում են տեխնոլոգիաների հետ միասին: Քո ասածին ավելացնեմ, որ օրինակ անգամ հանդերձարաններում օրինականորեն, նախօրոք մեծ տառերով զգուշացնելով դրված են վիդեո կամեռաներ: Իսկ շենքերում, խանութներում ու տներում դրանք ամենուրեք են:

Սակայն ես սրա մասին չէի ուզում որ խոսանք, չնայած սա էլ շատ կարոր հարց է, և հետաքրքիր է թե ինչի սա կբերի:

Ես ուզում էի զրուցենքհետևյալի մասին: Որ ըստ պատմական մատերիալիզմի հասարակարգերի զարգացումը ու անցած ճանապարհը՝ օբեկտիվ անհրաժեշտություն է եղել: Ու մյուս կողմից՝ հասարակարգերը նույնպես զարգանում են սպիրալաձև:
Այսինքն մի ժամանակ եթե եղել է ստրկատիրոկան հասարակարգ, ապա մի ամբողջ շրջան տալուց հետո կրկին գալու է նույն ստրկատիրությունը:
…
հիմա
Ըստ ինձ, առաջին շրջանի ժամանակ, ստրկատիրությունը եղել է ֆիզիկապես: Այսիքն մարդը ստրուկ էր ֆիզիկապես: Այժմ ինձ թվում է, որ ստրկատիրություն լինելու է ավելի խորքային ու բարդ, այսիքն հոգեկան ստրկատիրություն:
Իսկ դրա դիսևորման տեղերից մեկը լինելու է ինտեռներտը: Համաձայն եսմ քո հետ նաև, որ մյուս հնարավոր տեղը, դա բանկային ցանցն է: դրա համար էլես խոսում եմ ընդհանրապես ցանցերի մասին: Բանկային ցանց, խանություրի ցանց, դիլլերների ցանց, կոռպորացիան ցանց… և ընհանրապես ՝ Ինտեռնետ - գլոբալ ցանց:
Այսիքն ի՞նչ է դուրս գալիս, որ ժամանակակից ստրկատիրության մեջ հիմնականում ստրկատերը անձնավորված չէ, այլ Ցանցն է:
Անկախ այս ամենի անխուսափելիությունից, ես կուզենայի որ քննարկեինք այս ամենի հնարավոր տեխնիկական տեսանկյունից - զարգացումները, քանի որ ստրատեգիական մասով ըստ պատմական մատերիալիզմի, պատմությունը փոխել հնարավոր չի: հնարավոր է միայն արագացնել կամ դանդաղացնել, բայց զարգացման ընթացքը փոխել ՝ երբեք…

[Ծով]

Ակտուալ թեմա է ու շատ լավ։
Իմ պարագայում բարեբախտաբար ինտերնետը անմիջապես չի առնչվում աշխատանքի հետ։ Կան կազմակերպություններ, որոնք ստիպված են աշխատել ցանցերի հետ, օգտվել զանազան ինտերնետային ռեսուրսներից և լաբիրինթների տված բերքից մի երկու հատ սերմ թխել…՚
Ուրեմն ես կարծում եմ, որ այս պարագայում, այսինքն վիրտուալ հասարակարգում, մարդը առավել, քան ունի ընտրության հնարավորություն… ես մեկ-մեկ նախանձում եմ այն մարդկանց, ովքեր ինտերնետից գաղափար անգամ չունեն…
Ամբողջ խնդիրն այն է, որ ինտերնետը, որ բաղկացած է տարբեր շերտերից, որտեղ ամեն ինչ ծալքեր ունի, մարդը պիտի կարողանա ճիշտ օգտագործել…
Օրինակ ես ինձ փրկել եմ էդ գերությունից...այսինքն ո՛չ ակումբի գերին եմ, ո՛չ էլ օդնոկլասսնիկի, բայց չեմ կարողանում փրկվել գուգլից, որից տրվող ինֆորմացիայի ճիշտ կամ սխալ լինելը այնքան էլ պարզ չէ, բայց որ Գուգլն ինձ ընտելացրել է և պատասխանատու չի ինձ համար, հաստատ է…
օրինակ ես էսպիսի մի հիվանդություն ունեմ... ասենք կարող եմ գուգլում գրել «ատամ» ու խորանալ, թե ատամի հետ կապված ինչ տարբեր, հազար ու մի, գլխումդ չտեղավորվող էշություններ ու չէշություններ կան...
Շատ վաղուց գրառում չեմ արել, հետ եմ վարժվել...պարզապես ասեմ..էս պարագայում մարդը ազատ է… և ինքն է որոշում /դեռ/ ՍՏՐՈՒԿ ԼԻՆԵԼ, ԹԵ ՈՉ…կամ էլ հենց էս պարագայում մարդը ստրուկ է ու ստրկատեր միաժամանակ...
իսկ ընդհանուր առմամբ Արշակի գրառումը »ինձնով եմ անում»
ՀԳ. Կապ չունի թեմայի հետ, բայց ասեմ էլի...ո՞նց ազատվեմ էս բազմակետերից...
Մեկ էլ, Жиль Делёз

Складка. Лейбниц и барокко
սա, հետո Critique of Separation ցանկալի է ֆրանսերենով Debord-ի ֆիլմերն ու նամակները...մի խոսքով էս ամենը ցավոք միայն ինտերնետով է հնարավոր ձեռք բերել...ուստի միևնույն է...Փառք ինտերնետին

[Մանոն]

..ինձ ցանցերի գերի լինելն այնքան էլ չի անհանգստացնում: Դա սովորական կախվածություն է, որից ցանկության դեպքում կարելի է ազատվել; Նույնը վերաբերվում է նաև ցանցային խաղերին;

Բայց այ օրինակ այն, որ կենսապահովման համար անհրաժեշտ գոծողություններն էլ են վիրտուալացվում, ինֆորմացվում, տեղնոկրատացվում, չգիտեմ ինչ ճիշտ բառ օգտագործեմ, այ դա անհանգստացնում է:

Այս թեմայով ես էլ անհանգստություն եմ ապրում: Մի բան է ինտերնետն օգտագործել որպես ինֆորմացիայի հայթայթման միջոց կամ ժամանցի վայր, բայց այլ բան է, երբ քեզ վերահսկողության նպատակով պարտավորեցնում են ողջ աշխատանքային ժամերին օնլայն լինել ICQ-ում, գրանցվել զանազան ֆորումներում, դա էլ դեռ քիչ է՝ պարտադիր գրառումներ անել, ու ցավալին այն է, որ այդ ամենով է որոշվում օրվա քո կատարած աշխատանքը: Եթե ես աշխատելիս չլինեի այդպիսի ոլորտում, հաստատ չէի հասկանա dvgray-ի այս խոսքերը.

Այսիքն ի՞նչ է դուրս գալիս, որ ժամանակակից ստրկատիրության մեջ հիմնականում ստրկատերը անձնավորված չէ, այլ Ցանցն է:
Անկախ այս ամենի անխուսափելիությունից, ես կուզենայի որ քննարկեինք այս ամենի հնարավոր տեխնիկական տեսանկյունից - զարգացումները, քանի որ ստրատեգիական մասով ըստ պատմական մատերիալիզմի, պատմությունը փոխել հնարավոր չի: հնարավոր է միայն արագացնել կամ դանդաղացնել, բայց զարգացման ընթացքը փոխել ՝ երբեք…

Ինտերնետն այնպիսի արագությամբ է ներխուժում մեր կյանքը, պարտադրում երբեմն իր անմիտ կանոնները, որ, ցավոք, հակված եմ համաձայնել Դվգրեյի տխուր «երբեք»-ի հետ:

[dvgray]

Ինտեռնետից իհարկե կարելի է փախնել, կամ էլ փակել այն ու վերջ:
Համեմատելով ստրկատիրական դարաշրջանի հետ, կարելի է ասել, որ այն ժամանակ ևս կարողանում էին երևի փախչել ստրկատիրությունից դեպի անտառներ, սարեր և այլն: Սակայն ինչքա՞ն էր հավանականությունը, որ մարդը կարող էր այդպես երկար գոյատևել: Հավանաբար քիչ էր:
Նունն է նաև հիմա: Առանց ինտեռնետ կարելի է իհարկե ապրել, բայց այդ ապրելը ավեի շատ նմար է գոյատևելում: Զարգացած երկրներում ամեն ինչ կատարվում է ցանցերի միջոցով: Անգամ ամուսնությունը և ծնդյան գրանցումը:
Իսկ ցանցից դուրս ապրել, նշանակում է այժմ ապրել հասարակությունից դուրս:
Հայաստանում ասյ խնդիրը դեռ այսքան ուժգնությամբ կանգնած չէ: Սակայն անխուսափելի է որոշ ժամանակ անց Հայաստանի ցանցայնացումը նույպես: Իզուր չէ որ Մայքրոսոֆտը բուն դրեց Հայաստանում

[Հակոբ Գեւորգյան]

Ստրկությունը ինչի վա՞տ բան է։

Երեւի ստրկության մասին դուք դասագրքերից եք ծանոթացել. ձեզ խաբել են…

Ստրկատերը փող է ծախսում ստրուկի վրա, գնում է նրան, կերակրում, լավ պահում որ հանկարծ գործը չկանգնի։ Ինչպես որ մարդիկ գնում են ավտոմեքենա, լավ նայում շարժիչին՝ սնելով յուղ, դիֆեռի ծիծիկներից տավուդ սրսկում, բենզին լցնում, լվանում…մի խոսքով ստրուկի պես լավ պահում եւ հիանում են նրանով։

Իսկ այստեղ խոսվող վիրտուալ ստրկության մասին կարծիքները ամբողջությամբ թերի են. կներեք, սակայն իմ կարծիքով ստրկությունն այդպիսին չէ։

Ինչ տեղի է ունենում ինտերնետում՝ կյանքում, նման է երազանքի ամենամոտ իրականացմանը։ Երկար ժամանակ իրաի հետ շփվելով, մարդկանց մոտ առաջանում են փոխհամակրություն եւ սիրաբանություն։ Այս ամենը լրիվ պատկերացում է…անիրական…եւ այն հասունանում է այնքան ժամանակ, մինչ իրական հանդիպումը։ Որի ժամանակ հիմնականում առաջանում է հակակրանք, որովհետեւ այն ինչ վիրտուալում էր, քաղցր էր, իսկ այն ինչ իրականում՝ իրական։

Մի խոսքով, ասելիքս այն է, որ ստրկությունն այստեղ գործ չունի…քանզի ինձ վիրտուալը ոչ հաց է տալիս, ոչ էլ ջուր։