Նկատել եմ այն, որ մի տեսակ փակ համակարգ էր ու մեծ դժվարությամբ էին թույլ տալիս մեր ծրագիրը իրականացնել, մենք կամավորական ծրագրով էինք էնտեղ ու անձնակազմի հետ շփումը այդքան էլ շատ չէր, մենք երեխաների հետ էինք աշխատում: Ամեն անգամ ներս մտնելուց մեզ էին դիմավորում ուսուցիչների դժգոհ դեմքերը: Ինքս ինձ հարց էի տալիս."Չէ, որ իրանց օգնում ենք , ինչի են այդքան դժգոհ մեր այցելությունից", հետո երբ իմացա դեպքի մասին ու հասկացա, որ խանգարում ինք.... ինչքան քիչ մարդ ելումուտ անի, այնքան քիչ իրենց մութ գործերից կիմացվի... պատերը անգամ ճնշող էր, միայն երեխաների անկեղծ ժպիտներն էր, որ ամեն անգամ էլի ոգևորված գնում էի:Grieg-ի խոսքերից
Մեջբերել
Էջանիշներ