Նորից այն օրերից երբ կոկորդս խեղդում է ։
Ես ինչ-որ տարօրինակություն եմ զգում իմ մեջերբ ամեն ինչ կարծես թե նորմալ է ։
Ահա նորից ամեն ինչ գլխիվայր փոխվեց
Մի նամակ , մի համբուր , մի տխրիր դու իզուր ...
Սիրելիս սպասիր կգամ ու քո զինվորը կդառնամ
ԻՆչ կայֆաաաաաաՎայ էլի լավ տրամ ունեմ , գնամ նվիրիր երգ բաժին Վիվուկիս էս երգը նվիրեմ ։
Երբ սկսեցի խուսափել գրել այն ինչ մտածում եմչեմ կարողանում հիշել , կամ գուցե խուսափում եմ բարձրաձայն հիշել
Սկզբում մտածեցի , լավ է , ոչինչ չեմ գչի ու վերջ , ամեն ինչ լավ կլինի , հետո հասկացա , որ չգրելն ավելի դաժան է
Jarre (15.10.2009)
Այս պահին ակտիվ են: 83 (17 անդամ և 66 հյուր)
Ժամանակին ես էլ էի թաքնվում բոլորից
Առաջին անգամ երբ այն տեսա՝ շշմեցի։ Չէի կարողանում հասկանալ՝ ի՞նչ եմ զգում։ Հետո սրտիս զարկերն արագացան, մի քիչ կարմրեցի ու վերջ։ Այդպես էլ չհասկացա, թե դա ինչպես է ազդում մարդկանց վրա, բայց դրա ազդեցությունը կարող է շատ մեծ լինել։ Խոստովանել ինքս ինձ, որ ես կախված եմ այդ թղթի կտորից՝ չեմ կարողանում
Կցկտուր խոսքեր, թերի հայացքներ, թաքնված հույզեր" ։ Դե եկ մարդ Աստծո ու մի խենթանա...
Չէ ես էդպիսի բան չեմ ասի, բայց և չեմ կարող բացահայտել իմ այս թղթի կտորից կախվածությունը, որը հիմա հնարավոր է պահել մի քանի կիլոբայտերի սահմաններում ու էլ չես կարող ոչ պատռել, ոչ դեն նետել ու նույնիսկ ջնջելու դեպքում մնում է քո և համակարգչի այսպես ասաց "ռեգիստրներում"Ուլուանա-ի խոսքերից
Ի՞նչ թղթի կտոր։
Օֆ, ասա՝ քե՞զ ինչ։ Ի՞նչ ես քիթդ խոթում ամեն ինչի մեջ...
Չէ իմ վիճակը լրջանում է, աչքիս արձակուրդ վերցնելու ժամանակը մոտեցել է
Ուլուանա, իմ Օրագրային գրառումներն այնքան խառն են լինում, որ նույնիսկ ես երբեմն կարդալիս բան չեմ հասկանում, բայց մի բան հաստատ է, ես մաքսիմալ անկեղծ եմ այստեղ
Այս պահին այս թեման նայում են. 1 (1 անդամ և 0 հյուր)
Dayana
Ինչ լավ է որ այս էջում մենակ եմթե չե մարդ ուզում է գրի, աշխատավայրում լիքը մարդ կա ։ Ուզում եմ ինձ մի քիչ մենակ զգամ, չի ստացվում
Էս վատ կապը դեռ քիչ է, Աննայի Օրագիրն էլ մյուս կողմից ամեն ինչ խառնում է իրար
եթե իհարկե հեղինակային իրավունքներ չունես, իսկ ես ունեմ
Ուխխխ, գնամ մի լավ նյամ-նյամ պատրաստեմ
ու գլուխս Աննայի Օրագրի մեջ խոթեմ, տեսնեմ ինձ ի?նչ կասի
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 16.12.2007, 18:24:
Իմ համար տխուր-տրտում նստած գործ եմ անում, մեկ էլ բարև տղերք, վայց Արմին
Երբ նայում եմ թափվող ձյանը՝ ինչն այնքան էլ հեշտ չի, աչքերսա լցվում, ինձ թվում է թե ես թռչում եմ , ու երբ դեռ շատ բան չէի հասկանում /հիմա էլ եմ տենց/ մտածում է, որ գուցե դորոթեան խենթ չէր, նա ուղղակի բնությանու շատ մոտ էր ու իրականում թռչել գիտեր ու գուցե մի օր ես էլ կարողանամ ... Բայց չէ, այս միտքը միայն իմ ու Դորոթեայի մոտ կառաջանար
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 18.12.2007, 11:33:
Jarre (15.10.2009)
Ինչա ամեն ինչ լինում այնպես , իչնպես չպիտի լիներ։ Միշտ քեզ հասկանում ու գնահատում են մարդիկ, ում դու նույնիսկ չես էլ ճանաչում, իսկ հարազատ մարդիկ չեն վարանում նեղացնել։ Ախր էս ամեն ինչը մի օր հունից հանումա ու դու դառնում ես վատը, նույնիսկ քո սեփական աչքերում։ Գիտեմ որ շատերը կասեն հրաժարվի այդ հարազատ մարդկանցից, բայց չեմ կարողանում, կապվածությունս շատ մեծա
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 19.12.2007, 19:10:
Jarre (15.10.2009)
Նորից օրագրում մենակ եմ ու ուզում եմ ինձ ազատ զգալ, բայց արդեն վախենում եմ։ Բոլորը կարծում են թե ես ինչ-որ մռայլ, դժբախտ, մի խոսքով ինձ զանուդայի տեղ են դրել։
"Я свабоден, словно птица в небесах ..."
Լավ ուտելուց հետո մարդն ուզում է քնել, ինչու՞։ Այնքան ինչուներ ունեմ պարզելու, բայց ժամանակս չի ներում։ Մեկը լինի հարցնի ասի, էդ ժամանակից ով է ներողություն խնդրումբայց ինչու՞։ Էլի եկա ու էս նույն կետում կանգնեցի, և դեռ մարդիկ կասկածում են, որ երկրագունդը կլոր էՈր մեծանաս էլ, մեկ ա, Արտգեո չես դառնա. Արտգեո եթե դառնում էլ են, ապա դա տեղի ա ունենում հենց չմեծանալուց։
Երկար սպասված 4-րդ կուբիկս
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 21.12.2007, 15:12:
Ես ուզում եմ ինձ նման քիչ խենթ լինես ...ափսոս որ խենթ չես
արձակուրդ եմ ուզում, էլ չեմ դիմանում
Մի ծեր ամուսնական զույգ էր, որ չուներ ոչինչ, բացի Սումգայիթի կոտորածների, գաղթի ճանապարհի դաժան հիշողություններից, որ նրանց ուղեկցում էր տարիներ շարունակ: Չունեին ոչ ոք, բացի մի թոռնուհուց, որ արդեն մոռացել էր իր եսը, որն ապրում էր լոկ տատի ու պապի համար ու չուներ իր անձնական կյանքը: Ծեր էին նրանք, տատը, որ նման էր եթերային մի կծկված անձնավորության, ամեն աստծո օր գնում էր շուկա, կանգնում էր շուկայի մուտքի մոտ մի կույտ տոպրակ դողացող ձեռքերին ու փորձում դրանք վաճառելով ապրուստի գումար վսատակել: Ու ամեն տոպրակ առնողին օրհնում. "Աստված քո հետ, քե մատաղ…": Պապը, չգիտեմ ինչով էր զբաղվում, բայց հազիվ էր քայլում, փայտի օգնությամբ: Սիրված էին նրանք հարևանների կողմից… Բայց նաև հպարտ էին ու իրենց ցավն ու խնդիրները միշտ իրենց ներսում էին պահում… Այսօր, նրանց տան դիմացով անցնելիս, տեսա այն սև ու մռայլ արկղի մի հատվածը… Ո՞վ է լքել այս աշխարհը, չիմացա, բայց ցավը սեղմեց հոգիս, ցավը, որ նրանցից մեկը մնաց մենակ ու հիմա ոչ միայն 90-ականների հայրենիքի ու հարազատների կորուստը պիտի լացի, այլև իր կյանքի ուղեկցի… Ու դեռ ինչքա՞ն նա կկարողանա ապրել առանց իրեն լքած սիրասուն ամուսնու…ոնչ չեմ սիրում էդ հիմար կյանքի ավարտ ասվածը, ատում եմ, ախր չի կարելի չեմ ուզում
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 26.12.2007, 12:32:
Jarre (15.10.2009)
ես քո փոխարեն կտամ ։Ափսոս 5 հատս դեռ չի լրացել
Այս պահին թեմայում են 2 հոգի. (0 անդամ և 2 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ