Dayana-ի անկյուն

[Dayana]

Չեխ կոլեգաներս նախանձում են։ Ըդիգ լավ է : Թե չէ հո տենց չի՞ լինի ՝ մի տարուց ավել աշխատես մի թիմում ու ոչ մեկ չնախանձի

[Dayana]

Էս գրառումն ու իմ էսօրվա արկածներն իրար բռնացնելով պիտի ասեմ, որ ահագին լավ ա ինչ-որ պատճառով միայն վիրտուալ տարածքում մնալը։

Ինչ Հայաստանում չեմ, ընկերներս մի տեսակ անհետացել են։ Ժամանակին նույն մարդկանց հետ ամեն օր խոսում էինք ՝ չաթերով, գրեթե ամեն օր հանդիպում, շատ հաճախ զանգվում և այլն, իսկ ինչ էստեղ եմ, միայն երկու-երեք հոգի են, որ գրում են, իսկ զանգելու մասին էլ չասեմ։ Հեռախոսս գիտի ինքն անտեր շուն ա․ մեկ-մեկ էնքան եմ իրա գոյության մասին մոռանում, որ ինքն-իրան ապալիցքավորվում ու անջատվում ա, նույնիսկ ձայնը չեմ միացնում, որ գոնե ծլնգա ՝ տեղեկացնի իրա խղճուկ վիճակի մասին։
Պարզվեց, որ շատ քիչ ժամանակ էր պետք, որ սովորեի առանց ընկերների յոլա գնալ։ Սկզբում նեղվում-մեղվում էի, տեղին-անտեղին գրում էի, նենց իմ սև արևին հումորներ էի անում, ծիպա միամիտ եմ գրել, բայց իրականում ընկերների կարիք շատ ունեի, բայց թեմաները սահմանափակվում էին «դու էլ դառար սփյուռքահայ» կամ «գնացիր ՝ մնացիր» մտքերով, որոնք տեղից էլ խախուտ ներվերս լրիվ էին գզգզում։ Հիմա գիտեմ, որ էդ նախկին ընկերների մեծ բազմությունը, որոնց ես կարծես թե ոչնչով չեմ նեղացրել, ուղղակի ինչ-որ ժամանակահատվածի համար էին ու դրանից հեչ էլ տրագեդիա սարքել պետք չի։ Բայց դե, աբիդնը

Հ․Գ․ Ափսոս, որ ռեալ կյանքում ֆեյսբուքի հայդ կոճակը չկա․ նենց հաճույքով մի քանիսին հայդ կանեի: Էն Էյս Վենտուրայի ֆիլմի պես, որ դուռը փակում ա ու գոռում, ոչինչ չի լսվում։ Սրանց մի քանիսին հայդ անեի ու չլսեի, չտեսնեի, իսկ իրանք լինեին ինչ-որ տեղ:

[Dayana]

Էսօր ահավոր իրանց կարիքն ունեմ ՝
sex_and_the_city_brunch.jpg


Շնորհավոր ծնունդդ, ֆեյա։ Կներես, որ էդքան սուտ եմ խոսել։ Ես հավատում էի էդ ստերին ու մի տեսակ դեռ հավատում եմ հրաշքի։

[Dayana]

Էս մոծակս հենց ազատ կոմպ կամ հեռախոս ա տանը տեսնում, անմիջապես ինձ ա զանգում: 4 տարեկան ա Մի հատ մազգավիկ գեղեցկուհի ա:
Էն որ նոր էր ծնվել, ամեն ինչ անում էի, որ ինձ հորքուր ասի, ու քանի մեծանում, էնքան էդ փոխվում էր. քիչ-քիչ հորքուրին անունս էր գումարվում, ու զգում էի, որ իրան ավելի հարմար ա ինձ անունով դիմելը: Նոր զանգել ա, էդ ընթացքում դուրս էին տանում իրան, ասում ա. «լավ Արմին, ես գնամ, հեսա գամ ու կզանգեմ», նենց մի տեսակ մեծավարի էլի, իբր լիքը գործ ունի, արանքում էլ դեռ հարմարացնում ա, որ ինձ զանգի:

Մի քանի օր առաջ հարցնում եմ.
- Ռեբ, գնալու ես պապիկին ու տատիկին տեսնե՞ս:
- Հա, եսի՞մ:
- Իսկ կարոտել ե՞ս պապիկին ու տատիկին:
Էս երեխես իրա պապիկին ու տատիկին մենակ վիդեոքոլերով ա տեսել, US-ում են, մեկ էլ, թե.
- Քեզ եմ կարոտել, քե՜զ:

Որ պատկերացնում եմ մեծանալու ա ու ես իրա ամեն քայլը, ամեն տառեր սովորելն ու այբենարանի հանդեսը չտեսնեմ, մեռնելս գալիս ա:

[Dayana]

Ո՜նց եմ կարոտել

[Dayana]

Էս, ի՜նչ արև ա էս մեր հունգարացին

[Dayana]

Ինչի՞ են էս ops-eng-երն էսքան տապոռ, չեմ հասկանում։ Մոտս տպավորություն ա, ու արդեն բավականին հիմնավոր, որ իրենց գործը մարդկանց «ցրելն» ա․ կապ չունի ինչ հարցով ես իրենց դիմել, իրենք միշտ կտնեն «մի անգամ էլ փորձի» տեսակի պատասխան, իսկ եթե հանկարծ նորմալ պատասխան են տալիս կամ լուծումն են խնդիրդ, ուրեմն քեզ լրիվ են ցրում․․․