Dayana-ի անկյուն

[Dayana]

Հիասթափությունները մի տեսակ պերմանենտ են դառել ՝ իրենք միշտ կան ու գրեթե միշտ նույն «տեսքով»: Իրականում ես միշտ նեղանում եմ ընկերություն ասվածից: Ինձ թվում էր, թե ես լավ ընկեր եմ, ընկերներին համարում եմ կարևոր հասկացություններ, ոչ թե երեկոյան ինչ-որ սրճարանում մենակությունը փարատող «առարկա», այլ մարդ, ում զգում ես ու ով քեզ է զգում, իսկ փորձը ցույց է տալիս, որ ընկերներս միշտ ինձանից դժգոհ են ՝ ես ամեն ինչ զիջող, միշտ պատրաստ կանգնած ընկերներից չեմ, հաճախ նեղացնում եմ երևի, գուցե ինձ «ամբարտավան եմ պահում», որովհետև իմ անկյան տակ ես միշտ լավն եմ երևում:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

[Dayana]

Ինչպես կասեր մի ծեր ու չաղ գետաձի ՝ թավալվելով տաք ցեխաջրի մեջ ՝ ես արձակուրդի կաիրք ունեմ

[Dayana]

Դպրոցական+ուսանողական տարիներին բոլոր էն մարդկանց, ովքեր ՝ ինչպես հիմա ես ՝ չէին սիրում ծնունդ-կնունք-հարսանիքյան արարողություններ, անվանում էի զանուդա: Դե հա, զանուդա են էլի, որ չեն սիրում տենց քեֆ-ուրախությունները, իսկ հիմա իրանց համարում եմ խելացի, մտահոգ կամ «մելանխոլիկ մարդիկ» (ց իմ նախկին կոլեգաներից մեկ): Մի եղանակ պիտի գտնեմ չէ՞ ինձ զանուդա չդարձնելու համար:
Հիմա սա նախաբան: Մեկ-մեկ լեզուս կամ մատերս կապ են ընկնում նրանից, որ ինչ-որ կիսածանոթ, 8 տարի չտեսած, չլսած մարդիկ որոշում են քեզ իրենց կյանքի կարևորագույն առիթների մաս դարձնել, հատկապես հարսանիք ու երեխայի կնունք: Ասա այ մարդ Աստծո, գնում ես պսակվես, բարով գնա, ես քո ինչի՞ն եմ պետք, կամ էլ թե երեխա ես կնքում, հերիք չի մի 200 հոգանոց քեֆ-ուրախություն ես կազմակերպում ծափ-ծլնգոց-մեջը-զնգոց ռեստորանային համալիրում, մի բան էլ ստիպում ես նախկին ծոնթներիդ գալ: Չի կարելի էլի: Այ դրա համար էլ էն չոր ու ցամաք նեմեցներին սիրում եմ ՝ ամեն կիսածանոթի իրենց կյանքի նեղ անձնական հարցերում չեն խցկում:

[Dayana]

Առավոտից, կամ գուցե երեկ երեկոյից ուզում եմ մի լավ գրառում անել խիստ անձնական կամ գուցե մարդկային կամ ընկերական հարաբրությունների մասին, բայց ստիպված եմ թեմայից դուրս գրել: Մարդիկ, էն բոլոր էլի, ովքեր սիրուն խոսքերով գրում են, մեծ մասամբ սուտ են խոսում: Մի ճոխացված բառեր, մի ֆլան-ֆստաններ, ինչ ասես որ չեն խառնում մի հասարակ մտքի, որ դա դառնում է 800 տողանոց մի «խիստ գրագետ ու բառաշատ» «հոդված», որի հիմնական իմաստը... ոչինչն է: Ես իհարկե հասկանում եմ, որ ի սկզբանե «ոչինչն» էր, ու միայն 6 օր հետո եղավ «ամեն ինչ», բայց մի տեսակ էս աշխարհիկ ոչինչները շատ են ուռճացվում, աչքերս ցավում են ու... սիրտս էլ խառնում (կեներք):

[Dayana]

Էլի մի կոմպլեկտ նեմեց ենք ստացել

[Dayana]

Հասկացել եմ:
Իրականում, լավ մարդ լինելն էնքան էլ դժվար բան չի, ուղղակի պետք ա ճիշտ պրիարիտետներ ունենալ, հստակ իմանակ, թե հատկապես ի՞նչ ա քեզ համար կարևոր:
Մնե խոռոշյո

[Dayana]

Էնքան խառն էի ու հատկապես հոգնած, որ չէի կարողացել լրիվ ընկալել ու հասկանալ իմ եռյակ «համընկման» իմաստը, կարևորությունը: Մտածում էի հենց կոմպին մոտ գնամ առաջին բանը որ կանեմ, էդ մի մեծ, խուճուճ տեքստով ուրախությունս արտահայտելը կլինի, բայց չէ, ոչինչ չգրեցի: Ասել էն, ինչ իսկապես զգում ես, դժվար էր: Արտակը հարբեց մի երկու տող գրեց, որ մենակ ինքը հասկացավ:
Լավ էր, որ երրորդը դու էիր, ու որ հատկապես դու էիր: Իմ համար էդ շատ կարևոր էր:

[Dayana]

Հեսա որ գրեմ, Շինոն ասելու ա «աֆորիզմ գրող ես», բայց գրելու եմ.

Ասում եմ, մարդու վատագույն հատկանիշը էգոիզմն ա ՝ մնացած ամեն ինչ «բուժվող» ա: :dull:

[Dayana]

Էսօրվանից արձակուրդ եմ: Մտածում եմ, էս արձակուրդն ավարտվի մի քիչ հանգստանամ:

[Dayana]

Խոսափողից այն կողմ ձայնն ասաց, որ գնացքն արդեն ժամանել է ու Էլիզա Մաքմիլանը բարեհաջող տեղ է հասել:

Մինչև էս դուք ենթադրեք էլի ժող, ես ալարում եմ գրել:

[Dayana]

Էս տասը օրվա ընթացքում հասկացա թե ինչ երանելի են պուտիկներով խալաթները հագին սերիալ նայող տնային տնտեսուհիները:
Չեմ ուզում գործի գնալ

[Dayana]

Որոշել եմ ԶԱԳՍ-ի վկաների բյուրո բացել
Արդեն չեմ ներվայնանում ՔԱԿԳ-ի (ուշադիր կարդացեք, ես վատ բան ի նկատի չունեմ, ըդիգ ԶԱԳՍ-ն է) դռան առաջ հերթ կանգնելուց
Ուրիշ ամուսնացողներ չկա՞ն

[Dayana]

Ծիծաղելի ա: /ե՞մ/

[Dayana]

Ու՞

Պառավե՞լ եմ, թե՞ ինչ, վերջերս «բան չեմ հասկանում»:

[Dayana]

Հասկացա (սցեն) բայց կարծես թե դրանից ոչինչ չփոխվեց (ուսուռե): Իբր ինչի՞ս էր պետք էդ հասկանալը, տենց էլ չհասկացա: (ֆուլ)