Դպրոցական+ուսանողական տարիներին բոլոր էն մարդկանց, ովքեր ՝ ինչպես հիմա ես ՝ չէին սիրում ծնունդ-կնունք-հարսանիքյան արարողություններ, անվանում էի զանուդա: Դե հա, զանուդա են էլի, որ չեն սիրում տենց քեֆ-ուրախությունները, իսկ հիմա իրանց համարում եմ խելացի, մտահոգ կամ «մելանխոլիկ մարդիկ» (ց իմ նախկին կոլեգաներից մեկ): Մի եղանակ պիտի գտնեմ չէ՞ ինձ զանուդա չդարձնելու համար:
Հիմա սա նախաբան: Մեկ-մեկ լեզուս կամ մատերս կապ են ընկնում նրանից, որ ինչ-որ կիսածանոթ, 8 տարի չտեսած, չլսած մարդիկ որոշում են քեզ իրենց կյանքի կարևորագույն առիթների մաս դարձնել, հատկապես հարսանիք ու երեխայի կնունք: Ասա այ մարդ Աստծո, գնում ես պսակվես, բարով գնա, ես քո ինչի՞ն եմ պետք, կամ էլ թե երեխա ես կնքում, հերիք չի մի 200 հոգանոց քեֆ-ուրախություն ես կազմակերպում ծափ-ծլնգոց-մեջը-զնգոց ռեստորանային համալիրում, մի բան էլ ստիպում ես նախկին ծոնթներիդ գալ: Չի կարելի էլի: Այ դրա համար էլ էն չոր ու ցամաք նեմեցներին սիրում եմ ՝ ամեն կիսածանոթի իրենց կյանքի նեղ անձնական հարցերում չեն խցկում:
Մեջբերել
Էջանիշներ