Երկու տարի մինուս 8 օր ու Finita, la commedia :
չեմ սիրում հրաժեշտը...
ինչ-որ ժամանակը մեկ թիմով հավաքվում ենք ու լսում ՝ Ժողովուրդ, ես գնում եմ...
Նենց զզվելի զգցողություն ա առաջանում, ոնց որ ամբողջ աշխարհի առաջ մենակ կանգնած լինես ու սպասես, թե երբ են պոմիդորով դեմքիդ խփելու: Երևի ծանր եմ տանում էս տեսակի հրաժեշտը, քանի որ հետ նայելու ու մի վերջին հայացքով ուղեկցելու հնարավորություն չկա: Չսիրեցի ես էդ հրաժեշտը...
Բարձրահասակ (27.08.2009), Սյունիք (29.08.2009), Փոքրիկ (25.08.2009)
Անձրև `
![]()
*e}|{uka* (13.09.2009), Ambrosine (06.09.2009), Ariadna (08.09.2009), Chuk (06.09.2009), murmushka (11.09.2009), Norton (06.09.2009), Second Chance (08.09.2009), Ungrateful (06.09.2009), Բարձրահասակ (07.09.2009), Երկնային (11.09.2009), Լեո (06.09.2009), Լուսաբեր (13.09.2009), Մանուլ (08.09.2009), Ուրվական (06.09.2009), Չամիչ (13.09.2009), Սյունիք (08.09.2009), Փոքրիկ (06.09.2009), Ֆոտոն (06.09.2009)
Մի քանի ամիս առաջ խոսում էի ընկերներիցս մեկի հետ, ասում էր՝ Դրսում կյանքն արագ ա, մտնում ես մետրո ու մարդկային հոսքը քեզ տանում ա իր ուղղությամբ, փողոցում հոսքը քեզ տանում ա ու եթե հանկարծ հոսքին հակառակ փորձես գնալ, տեղ չես հասնի: Մտածեցի ՝ Տեսնես Հայաստանում ե՞րբ էդպես կլինի: Վերջերս նկատել եմ, որ Երևանում լրիվ նույնն է: Դուրս եմ գալիս փողոց ու հիշում "Dying young" ֆիլմը, որտեղ գլխավոր հերոսը բղավում էր "Too Loud", իսկ ես երբեմն "too fast" գոռալու կարիք եմ ունենում: Մարդիկ էնպիսի արագությամբ են անցնում, որ գլուխս սկսում է պտտվել: Էսօր մոտ 20 մետր հեռավորության վրա գտնվող խանութն էի գնում ու ետդարձի ճանապարհին արդեն գլխապտույտից քիչ էր մնում պատերից բռնվեի: Տեսնես իսկապե՞ս կյանքն ա արագացել, թե՞ ես եմ "դանդաղել":
![]()
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ