Dayana-ի անկյուն

[Dayana]

Զզվում եմ կիսատ թողած խոսակցություններից: Ասել ամեն ինչ կամ լռել ընդմիշտ: Չկարողացա: Դիմացինի ընկալումն անկանխատեսելի է ու երբեմն ամենապարզ խոսքը կարող է ընկալվել որպես չգիտեմ ինչ` ընդհուպ մինչև սպանության սպառնալիք: Ամեն դեպքում, եթե աշխարհի վերջին օրը լիներ, դժվար թե կարողանայի ասել էն ինչ հեշտությամբ կարելի է ակնարկել հին ու բարի ծանոթների մասին պատմություններով: Իրականում ճանաչածս բոլոր ուժեղ բնավորությամբ մարդիկ սրտի առիթմիա են ստանում, երբ փորձում եմ մի քիչ խոսել էդ փոքրիկ "հրեշի" մասին: Ինքն էդքան սարսափելի չի, ուղղակի ես մեկ-մեկ անտանելի խոսելու ցանկություն եմ ունենում: Մոռացա ասել, մի քանի օրից "բանտից" դուրս կգամ:

[Dayana]

Բաց պատուհանից լսվող ծիտիկներ ձայն` առաջին անգամ լուսաբաց եմ դիմավորում:
Քրքրած հիշողություն, որը տառ առ տառ վերհիշեցի, մինչդեռ երեկ ամեն ինչ անում էի, որ մոռանամ:
Ոչինչ չարտահայտող քնաթաթախ դեմք:
Կլավիատուրայի անվերջանալի ռեքվիեմ`շխկ-շխկ-շխկ - սի բեմոլ մաժոր... /էսօր երկար թթվեցի դաշնամուրի մոտ/
Սովորածս նոր արտահայտությունը` Սինդը ֆ**ին Ռելլա...
Մեկ էլ իմ անիրականանալի երազանքը` բարձրանալ կամրջի բազրիքին, գոռալ ու ցած թքել`վերջապես հաղթահարելով բարձրության էդ վախը...
Իսկ աշխարհի վերջին դեռ շատ կա:

[Dayana]

Տեսնես ո՞վ է հնարել էդ օրացույց ասվածը: Մեկ-մեկ օրացույցին նայելիս քիչ է մնում սրտի կաթված ստանամ:

[Եկվոր]

Տեսնես ո՞վ է հնարել էդ օրացույց ասվածը: Մեկ-մեկ օրացույցին նայելիս քիչ է մնում սրտի կաթված ստանամ:

Իսկ դու փորձե՞լ ես թարս կախել՝ երեսով դեպի պատը: Բավականին օգտակար տարածություն է ստացվում

[Dayana]

Իսկ դու փորձե՞լ ես թարս կախել՝ երեսով դեպի պատը: Բավականին օգտակար տարածություն է ստացվում

Ես իրեն դուրս եմ շպրտել իմ սենյակից բայց համակարգչի էկրանին միշտ կա

[Լեո]

Դայանա, կներես, նորից թիքս խոթում եմ այնտեղ, որտեղ իմ կարիքը բանավ չի զգացվում Պարզապես ուզում եմ ասել, որ օրացույցը այնքան էլ վատ բան չէ: Օրինակ՝ երբ քունդ չի տանում, կարող ես նայել օրացույցին, հավշել տարվա օրերն ու շաբաթները, մինչև որ քունդ տանի
Ես չեմ փորձել, բայց կարծում եմ կօգնի

[Dayana]

Դայանա, կներես, նորից թիքս խոթում եմ այնտեղ, որտեղ իմ կարիքը բանավ չի զգացվում Պարզապես ուզում եմ ասել, որ օրացույցը այնքան էլ վատ բան չէ: Օրինակ՝ երբ քունդ չի տանում, կարող ես նայել օրացույցին, հավշել տարվա օրերն ու շաբաթները, մինչև որ քունդ տանի
Ես չեմ փորձել, բայց կարծում եմ կօգնի

Լեո ջնա, երբ քունս չի տանում, նայում եմ օրացույցին ու հաշվում մինչև կոնկրետ ամսաթիվ ու էլ ընդհանրապես քունս չի տանում

[Dayana]

Սիրելի ֆիլմերի տասնյակը վերանյեցի ու առաջին պատվավոր հորիզոնականում "տեղադրեցի" Осень в Нью-Йорке ֆիլմը: Սիրուն դերասանուհի, սիրուն սյուժե, սիրուն տեսարաններ, ամեն ինչ սիրուն է էս ֆիլմում: Արտահայտություններ, որոնք .. չգիտեմ... անգին են երևի: Մի սցենա կա, որտեղ հերոսուհին խոսում է հիշողությունների մասին: Մտածում էի չգրել, բայց կգրեմ: Էսպիսի մի խոսք կա` Մի տարի հետո ես կլինեմ հիշողություն... Նենց սիրուն էր:
Ահա և նրանք`

Ամեն դեպքում ֆիլմը ունի մի անհաջող մաս` Էդ Ռիչար Գիրն է: Ոնց են ստիպել էս սիրուն աղջկան Գիրի հետ նկարվել, չեմ սիրում էդ բիձուկին, իսկ այ Վայնոնային ըմմմմ, գժվել կարելի ա:

[Dayana]

Օֆիսում սեղանս նման ա մանկապարտեզի պահարանի՝ վրան լիքը խաղալիքներ կան, խխունջ, արջի մռութով բացիկ ու նման բաներ: Սկզբում բոլորին հետաքրքրում էր իմ խխունջիկը, որը բավականին մեծ է ու երբ ականջիդ ես մոտեցնում, մի կարգին խշշում է: Հետո սկսեց հետաքրքրել հրեշտակի թևիկներով պստիկի արձանիկը, որի տուտուզիկը բաց է ու միշտ ուրախանալու առիթ էր ստեղծում: Հետո հայտնվեց սկրեպների պահապան Ռիչը, որի գլուխը զսպանակին է ամրացված ու ամեն անգամ կտտացնում եմ մռութին, իսկ ինքը, մեծ-մեծ ատամները բաց արած գլուխն առաջ ու հետ է տանում: Տեսնելու բան է: Ժամանակի հետ այստեղ եկան նաև երկու արջուկ՝փամփլիկ խաղալիք ու թղթե բացիկ: Թղթե բացիկի արջուկն իսկական նեմեցական արջ է՝ դմբլդոխի դեմքով, նենց մռութն ա, նենց տխուր դեմք ունի, քիչ ա մնում բռնես ուտես: Իսկ փափլիկ արջը լրիվ ուրիշ պատմություն է: Լրիվ ես եմ՝ հարյուրավոր կարկատաններով: Մեր թիմ լիդերից մեկի ուրախությունն է, ամեն օր գալիս է, գլուխո շոյում, անձեռոցիկով քիթիկը մաքրում ու գնում: Իսկ էսօր էլ եկավ, վրեցրեց արջիս, իրա կարմիր կիսաթւ բլուզը հանեց ու ասեց՝ ամառ ա, թող հով լինի հիմա խողճ արջս կարմրած դեմքով ա նստել:
Հ.Գ. Մտածում եմ, էդ արջի համար մի հատ արջուհի չգտնե՞մ

[Արտիստ]

Հ.Գ. Մտածում եմ, էդ արջի համար մի հատ արջուհի չգտնե՞մ

Չէ, ասում եմ բժկի տար մի հատ

[Dayana]

Չէ, ասում եմ բժկի տար մի հատ

չէ, ուղղակի ցմփորիկ ա

[impression]

չէ, ուղղակի ցմփորիկ ա

նվիրողի պես

[Dayana]

Պապիկիս մասին շատ եմ գրել, բայց միշտ կարոտս չի թողել գրել իրա բացառիկ խելքի ու քնքշության մասին: Պապիս դեմք էր, բառիս ամենասիրուն իմաստով: Նենց բռնկուն էր պապիս, իսկը իմ պես: Հանգիստ էր, շատ հանգիստ, մեկ էլ մի ստից բանից նենց կբռնկվեր, որ էլ ասելու չի, բայց դե հենց հաջորդ րոպեին էլ հանդարտվում էր: Այսինքն միշտ էլ բռնկվում էր, երբ տատիկն իրան նարդիով մարս էր անում Պապիս մի խոսք ունի, որը իսկական թևավոր խոսք ա՝ Չի կարելի լինել էնքան քաղցր, որ քեզ կուլ տան, ոչ էլ էնքան թթու ՝ որ թքեն: Ես երկու ծայրահեղություններն էլ հատում եմ: Երբ սիրում ու նվիրվում եմ, միշտ քաղցրության չափն անցնում եմ ու կուլ են տալիս՝ բոլորն անխտիր: Իսկ թթվության դեպքորում ոչ մի վայրկյան չեն մտածում: Մի օր էս աշխարհն ինձ կուլ կտա՝ ես էլ կպրծնեմ, ինքն էլ:
Հ.Գ. Չկպնեք, չհարցնեք "ի՞նչ ա եղել", հավես չունեմ: Իմ Դայուշնոցում ինչ գրող կուզեմ կգրեմ:

[Dayana]

Հայկական ֆիլմեր շատ եմ սիրում, բայց էդ ֆիլմերում իր առանձնահատուկ տեղն ունի "Կտոր մը Երկինքը": Սոֆիկո Չիաուրելլին Ֆրունզի հետ եթե մի ֆիլմում է նկարվել, ուրեմն ֆիլմը լավագույններից մեկն է առհասարակ համաշխարհային կինոդարանում: Սիրում եմ ֆիլմի բոլոր հերոսներին, բոլոր էպիզոդները, արտահայտությունները ու ամենից ատ մեկը, երբ քահանան հայտնում է, որ այսպես ասված համայնքը դեմ է նրա ու Անժելի միությանը ու Թորիկը բարկանում է ու ասում՝
Ո՞ւր էր այդ համայնքը, երբ ես դժբախտ էի:
Նենց եմ սիրում էս պահը, շատ:

[Dayana]

Դե որ ես տարօրինակ սովորույթներ ունեմ, դա արդեն իսկ բացահայտված փաստ է: Իմ սովորույթներից է նաև մարդկանց աստիճանավորելը: Բոլոր մարդիկ ծանոթության սկզբում լինում են ամենացածր սանդղակում, հետո կամաց-կամաց բարձրանում են: Կարող է էնպես լինել, որ ինչ-որ մեկը խիստ հիասթափեցնի, բայց երբեք ցած չեմ գցում, տեղում մեխում եմ ու վերջ, իսկ կան էնպիսիք, ովքեր էնքան են աճում, որ բոլոր տեսակի սանդղակների վրայից թռնում են: Էսօր իմ հին ընկերնրից մեկի մասին խոսք գնաց ու մի քանի ֆրոնտո կարծիք լսեցի, որ ինքը արժանի չի իմ ընկերը լինել: Չորս տարի առաջ ես էլ դա կասեի, բայց 2006-ին մի նամակ ստացա, որ էդ մարդուն սանդղակով վեր բարձրացրեց: Ինչքան էլ անտարբեր ու հիմար լինի էդ մարդը, մեկ է, ինչ-որ ժամանակ ինչ-որ պարագայում իմ ընկերն է եղել ու ուղղակի չեմ կարող "դեն նետել" անցած 4 տարին: