Հիմա մի տեսակ իրարից խուսափում ենք, բայց էդ ժամակավոր բանա: Միշտ լինում են դեպքեր, որ ուղղակի չենք շփվում, կարող ենք միայն թեթևակի բարևել կամ նույնիսկ չբարևել, լինել հեռու, չտեսնվել օրերով կամ տեսնվել խիստ հազվադեպ, բայց կապը, էն գերբնական կապը միշտ կա: Էդ իսկական սերնա: Մենակ քո հետ կարող եմ էդքան անկեղծ լինել, բաց ու ասել ամեն ինչ` ինչ զգում եմ, մենակ դու կարող ես տալ կյանքի կարևորության խորհուրդներ, մենակ քո հետ կարող եմ անվերջ վիճել, մենակ դու ինձ կարող ես մեծավարի խրատներ տալ, մենակ քո աշխրհի ամենասիրուն աչքերը կարող են ինձ տենց նայել, մենակ դու կարող ես անունս տենց սիրուն փոքրացնել… Չգիտեմ կյանքն ինչեր ա մեր համար պատրաստել ու գուցե լինի ժամանակ, որ տարիներով չհանդիպենք, չխոսենք, նույնիսկ հեռազանգելը “ճոխություն” համարվի, բայց մի օր, թեկուզ տաս տարի չհանդիպելուց հետո, մի օր, կհանդիպենք իրար, կնստենք մի տաքուկ սրճարանում, դու սուրճ կվերցնես, իսկ ես կանաչ թեյ ու կզրուցենք, նենց, ոնց մենակ ես ու դու ենք զրուցում, ու դու կվառես սիգարետն ու ծուխը մի կողմ կփչես ու երկրորդ գլանակին, ինչպես հիմա, ես կասեմ. “Քիչ ծխի էլի, պապ…”
Մեջբերել
Բայց ախր եթե ստացվի՞, ոնց կարող եմ թողնել ամեն ինչ ու գնալ, իսկ ստացվելու դեպքում հետ կանգնելն էլ մի բան չի: Չգիտեմ, ի՞նչ անեմ 
Չեմ ուղարկի, թող գրողիծոցը գնան իրանց Ամերիկայով, իրանց Սիլիկոնե կրծք...էէէ ինչ եմ ասում, Սիլիկոնային Հովտով ու ամեն ինչով, ես ստեղից գնացողը չեմ: Էդ էր պակաս, ինձ սեփական երկրից "աբիժնիկ" անվանեն 
կամ էլ գնամ էնտեղ ու ամեն հեռախոսազանգի հետ ասեմ, որ "Հայաստան ասելիս, շրթունքս ճաքում է": 
Էջանիշներ