Dayana-ի անկյուն

[Գալաթեա]

չեմ ուզում
Լիլ հասկանում ես ուզում եմ սկլեռոզով տառապեմ ինչ ասել է թե իմ ուզած հուշարձանը, ախր իմաստը հուշնա չէ՞, իսկ ես հիշել չեմ ուզում
Մաման մի անգամ ուզում ր նկարեր ինձ, չթողեցի, ասեցի չէ, իմ աշխարհը մի նկարի, ու էդ ժամանակ հակացա, որ ուղղակի քանդվածա բայց նենց ամուր էր:

հիշում ես, մի անգամ ասեցի երկրագունդը երբեք չի վերանա, քանի որ եթե ես, հասարակ մահկանացուս, իմ ստողծած աշխարհը չեմ քանդի, ուրեմն Ասված, առավել ևս: Հիմա համոզված եմ, որ կվերանա բայց մինչև էդ ինձ շտապ ձյուն ա պետք

Դայ, պատվերով սկլերոզ չի լինում...ու ամենաքիչը մենք կարողանում ենք մոռանալ էն, ինչ ամենաշատն ենք ուզում...զակոն պոդլոսծի, հասկացի:

Մեր աշխարհները ժամանակ առ ժամանակ քանդվում են: Կամ մեր ձեռքով, կամ ուրիշի ոտքով կամ առանձին դաժանության դեպքում նաև տրակտորով.. Ամբողջ հմայքը կայանում ա նրանում, որ ավերվելով, քարուքանդ լինելով քո աշխարհը չի վերանում...ընդամենը տրանսֆորմացվում ա` ծնունդ դնելու հաջորդ աշխարհիդ...էն Մարիոյի նման Աշխարհից աշխարհ`վազելով, տռճիկ տալով, սողալով, գյաբառլամիշ լինելով...Երկու աշխարհ հետ ընկնելով..

Լավ...էլ բան չեմ ասում...մենակ շատ մի տարվի վերքերդ ու ցավդ փայփայելով...հիշում ես?.. ցավի հաճույքն ու հաճույքի ցավը... զգա..ու ժպտա