Վերջն ա: Մարդը կարող ա վերցնել հեռախոսն ու առանց հաշվի առնելու ժամային գոտիների տարբերությունը, զանգել ընկերուհուն Փարիզից Նյու Յորք, որպեսզի նվնվա, որովհետև Դիորում ընկել ու կորցրել ա «ժեշտից» վզնոցը: Եսի՞մ: Ես էնքան էլ նախանձ չեմ, բայց ես երբեք նման ընկերներ չեմ ունեցել/որ ես զանգեմ/, ու հաշվի առնելով իմ անտանելի բնավորությունը ՝ ամեն ինչ փչացնելու՝ դժվար թե երբևէ ունենամ:
StrangeLittleGirl (20.06.2011), Գալաթեա (09.06.2011)
Գտնել էնպիսի մարդ, որ քեզ անտեղի չի նեղացնի, անհնար ա: Մարդիկ նույնիսկ իրենց կյանք տված ծնողներին են նեղացնում, էլ ուր մնաց թե հասարակ մահկանացու ընկեր-ընկերուհիներին:
Եևրի ես էլ եմ ինչ-որ մեկի անտեղի նեղացրել:
Էսօր երազիս բոլոր կոլեգաներիս շատ հայհոյեցի ու դիմում գրեցի դուրս գալու, առավոտյան արթնացա հանգստացած ու բարձր տրամադրությամբ: Հիմա ով գալիս բարևում ա, հիշում եմ, թե իրան ինչեր եմ ասել, ծիծաղս մի կերպ եմ զսպում
aragats (13.06.2011), CactuSoul (13.06.2011), Chilly (13.06.2011), Claudia Mori (30.06.2011), cold skin (19.06.2011), erexa (20.06.2011), Farfalla (13.06.2011), Inna (05.07.2011), Jarre (29.06.2011), Kita (23.06.2011), Lusinamara (25.07.2011), Moonwalker (13.06.2011), Nare-M (13.06.2011), StrangeLittleGirl (20.06.2011), Արևհատիկ (13.06.2011), Գեա (13.06.2011), Դատարկություն (29.06.2011), Ձայնալար (04.08.2011), Մանուլ (20.06.2011), Նաիրուհի (30.06.2011), Շինարար (13.06.2011), Ռուֆուս (13.06.2011)
Որ հիշում եմ`վաղն աշխատանքի եմ, ուզում եմ ինքնահրկիզվեմ
Մի քանի օր առաջ ընկերներիցս մեկին գրում եմ սկայպով, խնդրում, որ մեկ ուրիշ ընկերոջ նկատմամբ «բարեհաճ» գտնվի, քանի որ իրենց մոտ աշխատանքի ա փորձում ընդունվել: Հաջորդ օրը լուրջ դեմք ընդունած գալիս ա ինձ մոտ ու հետաքրքրվում, թե էդ ի՞նչ ընկերոջ մասին ա խոսք գնում, արդյո՞ք ես շատ ընկերներ ունեմ, ում աշխատանքն ինձ հետաքրքրում է և այլն: Հիշեցի Միմինո ֆիլմը, որտեղ Վալիկո ջանը գնում է ինչ-որ մարդկանց մոտ ու խնդրում իրեն տեղավորել Մոսկվայի հյուրանոցներից մեկում ու տալիս է մի ինչ-որ ծանոթ ծյոծյա Նինայի անուն, ում չնայած այդ մարդիկ չէին ճանաչում, բայց գործը գլուխ են բերում: Բայց հայերի մոտ դա չի աշխատում, հայերը բացառիկ երևույթներ են, իրենք մինչև ամեն ինչ չիմանան, մոտը մատին չեն տա: Իրենք կարևոր են չէ՞:
Ճապոնացիները կարծում են, որ եթե անձրև է սկսում ու դու անձրևանոց չունես, ոչ մի դեպքում չի կարելի վազել, որովհետև վազելու դեպքում միևնույն է թրջվելու ես, իսկ չվազելու դեպքում կպահպանես արժանապատիվ տեսքդ:
Առակս ի՞նչ կցուցանե. մեկ ա վագրը չի հասցնի վազելով գա ու դուռը կոտրի
Ինչ լավ երեկո էր: Էն երեկոներից, որ կոլեգաներիցս մեկն ասում ա «բարի»: Հանգիստ, չպարտադրող միջավայրում մինչև ձայնս կտրվելը խոսելուց հետո նույնիսկ ժպտալն ավելորդություն ա թվում: Ինչ լավ ա, որ ես սենց լավ ընկեր ունեմ, մարդ, որին մտովի կարող եմ զանգել ու ասել, որ էդ Շվեդիշ մաստակը շատ սուր էր, ու գիտեմ, որ դրան կհաջորդի «հիհի» ֆորմատի պատասխան:
Էսօր, մամայի հետ ունեցած «ռետրոսպեկտիվից» հետո հասկացա, թե ինչի՞ ա իմ կյանքում "All or nothing at all": Դպրոցական հասակում լավագույն ընկերներիցս մեկն ու ուսուցիչս միշտ ասում էր, որ "чуть-чуть не считается", ու էն ժամանակ ես ՝ դպրոցական միամտությամբ հակաճառում էի, պատճառաբանելով, որ եթե բացասական երևույթն ա քիչիկ-միչիկ, էդ լավ ա չէ՞, քան ամբողջապես լինելը, ու պատասխանը միշտ «այո, բայց միայն որոշակի տարիքում» տեսքով էր: Փաստորեն, ճիշտ էր:
Տեսնես հիմա ո՞նց ա:
Անհետաքրքիր ա:
Շինարար (10.07.2011)
Մի քանի տարի առաջ, երբ դեռ լրիվ չէի ռոբոտացել, ծննդյանս օրը ինձ նվեր էր արել ու այցելել էի ավագ ընկերներից մեկին, ով համատեղության կարգով նաև սոլֆեջիոյի ուսուցիիչս էր: Երբ փոքր էինք, ինձ ասում էր «դու արաբական "չեմ հիշում ինչ տեսակի" թանկարժեք ուղտ ես»: Ես էլ անընդհատ ձևացնում էի, թե նեղանում եմ, իրականում չեմ հասկանում էդ խոսքերի դրական կողմն ու ինձ ուղտ անվանելու համար վիրավորվում եմ: Ու ինքը ստիպված էր լինում ինձ բացատրել, թե հատկապես ինչի՞ ա ինձ «ուղտ» անվանում: Տարիների ընթացքում մենք շատ մտերմացանք: Հիշում եմ, մի անգամ գնացի իրա ճուտիկին ՝ Քնարիկին, ով մանկական թոթովանքներում ինքն իրեն Նարիկ էր անվանել ու մենք բոլորս իրեն հենց Նարիկ էլ անվանում էինք, մանկապարտեզից բերելու, էս երեխան խիստ բարկացած/չարացած աչքերով նայեց դեմքիս ու ասեց՝ «դու մամա չունե՞ս, գնա թող քո մաման քեզ սիրի, ի՞նչ ես իմ մամայից ուզում»: Իսկ մենք էնքան էինք մտերմացել, որ ոչ մի մանկական խանդ, տարիքային տարբերություն, ոչինչ մեզ չէր կարող խանգարել լինել հրաշալի ընկերներ: Վերոնշյալ հանդիպման օրը երկար բարակ զրուցեցինք ամեն ինչից ՝ Աստծուց մինչև մարդկային փոխհարաբերություններ, իսկ վերջում ասեց՝ «ձագ, համարդ հեռախոսումս կգրե՞ս, որ գոնե մեկ-մեկ զանգվնեք»: Վերցրեցի հեռախոսն ու սկսեցի ռուսերեն տառերով անունս գրել: Թելադրում էր ՝ Армине моя, ու ես Լոռեցիներից փոխ վերցրած միամտությամ ասեցի ՝ իսկ մոյան օ-ով ա՞ գրվում:
Երկար ծիծաղեցինք ասածիս վրա, հրաժեշտ տվեցինք ՝ ավելի հաճախակի հանդիպելու խոստումով, ու էլի տարիներով հեռացանք:
Ամեն անգամ Վրաստանի ու վրացահայության հետ կապված ինչ-որ բան լսելիս կամ տեսնելիս հիշում եմ իմ ՝ ազնվական ծագմամբ ընկերոջը: Երանի էն կապը, որ կար տաս տարի առաջ, մինչև հիմա լիներ:
Բանալ հարց, որից ես կախվեցի. «դու Արմինեն ե՞ս, թե՞ Դայանան»
Ո՜նց ա իմ «նեռվերին» ազդում էս «ֆրիցը»
Եթե ձեր ընկերները վաղուց ձեզ չեն հիշել, ուրեմն նրանց անձնական կյանքում ամեն ինչ կարգին է, իսկ աշխատավրձը դեռ չի վերջացել: (ց)
Chilly (13.07.2011), cold skin (19.07.2011), Freeman (13.07.2011), Goga (11.08.2011), Lusinamara (25.07.2011), murmushka (13.07.2011), Smokie (13.07.2011), Ungrateful (19.07.2011), Yevuk (25.07.2011), Ամպ (13.07.2011), Դատարկություն (19.07.2011), Դեկադա (13.07.2011), Ժունդիայի (13.07.2011), Շինարար (13.07.2011), Ուլուանա (22.07.2011)
Ընկերներիցս մեկն ամուսնացել ա: Էսօր ծնունդն ա, ու որպես նվեր իրենց հարսանիքի առաջին ու դեռևս միակ նկարն էր ուղարկել ինձ : Սենց շատ ուրախ եմ, էն կարգի, որ ակումբում եմ գրում:
Երկու տարի առաջ էս շրջանում միասին քննարկում ու փորձում էինք լուծում գտնել, թե ի՞նչ կարելի ա անել, որ իր անձնական կյանքը լրիվ պրովալի չգնա, ի՞նչ հնարավոր ու անհնարին եղանակներ կան ամեն ինչ կարգի գցելու, ու էդպես էլ չգտանք եղանակը: Հիմա ամեն ինչ լավ ա, ու մի հրաշալի աղջիկ իրան շատ սիրում ա ու ինքը երջանիկ ա: (սան-սան-սան)Ու ի խորին տարբերություն հոլիվուդյան ֆիլմերի, էս էտապում տիտրերը չեն գրվելու, այլ ամեն ինչ դեռ նոր ա սկսելու: (sun)
CactuSoul (19.07.2011), Chilly (20.07.2011), Freeman (19.07.2011), Lusinamara (25.07.2011), Moonwalker (19.07.2011), murmushka (19.07.2011), Nare-M (19.07.2011), Smokie (19.07.2011), StrangeLittleGirl (25.07.2011), Yevuk (25.07.2011), Դատարկություն (19.07.2011), Դեկադա (19.07.2011), Ժունդիայի (19.07.2011), Լեո (19.07.2011), Մանուլ (19.07.2011), Շինարար (25.07.2011)
31 տարի առաջ այս օրը մահացել ա մի մարդ, ով հաստատ գիտեր, որ ձյան ու բքի դեպքում անգամ, երբ Մուրմանսկում արև է, իսկ Թիֆլիսում տաք ու թեյ է աճում, ինքը հաստատ Օդեսսա է գնալու, մարդ, ով գիտեր թե ինչ էր ուզում ու հատկապես՝ ինչ չէր ուզում: Ավելորդ սինթետիկ բառեր չգրեմ, ուղղակի ափսոս, որ Վիսոցկին էլ չկա, շատ ափսոս:
Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 27.07.2011, 22:54: Պատճառ: Հեղինակի խնդրանքով
Chilly (25.07.2011), Jarre (29.07.2011), Katka (26.07.2011), Kita (25.07.2011), Lusinamara (25.07.2011), murmushka (25.07.2011), Nare-M (25.07.2011), Smokie (27.07.2011), StrangeLittleGirl (25.07.2011), Yevuk (25.07.2011), Արէա (25.07.2011), Արևհատիկ (04.08.2011), Լուսաբեր (25.07.2011), Հայկօ (25.07.2011), Ձայնալար (04.08.2011), Մանուլ (28.07.2011)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ