Ավելի լավ տարբերակ կա: Գովում ես տվյալ մարդուն իր ընկերների մոտ:Dayana-ի խոսքերից
Ավելի լավ տարբերակ կա: Գովում ես տվյալ մարդուն իր ընկերների մոտ:
Чеширский КотЭ
Ինչի ընդհանրացրիր?Ավելի լավ տարբերակ կա: Գովում ես տվյալ մարդուն իր ընկերների մոտ:
Աֆորիզմն ասում է "Ուզում ես իմանալ աղջկա թերությունների մասին? Գովիր նրան իր ընկերուհիների մոտ"
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
Նորմալ ա...
Չէր կարող ամեն ինչ իդեալական լինել
Մարդ կա կույր ա, մարդ կա հոգով ա կույր, մարդ էլ կա էնքան կույր ա` թե հոգով, թե մարմնով, որ կույրաշապտությունից էն կողմ աշխարհը չի ընկալում ու մնացած ամեն ինչ իրա աչքին տարօրինակ ու նույնիսկ զվարճալի ա թվում
Նենց հետաքրքիր ա, մի տաս տարի առաջ անքնություն ասվածն ինձ համար չգիտեմ ի՞նչ էր: Հիշում եմ, հորաքրոջս սկեսուրը, երբ իրենց տանն էի լինում, գիշերը ուղղակի քայլում էր սենյակում կամ նստած մնում մահճակալին: Ամեն անգամ գիշերն արթնանալիս ուզում էի ստուգել, չի քնել արդյո՞ք ու միշտ հիսթափվում էի ՝ չէր քնում: Էն ժամանակ էդ անքնություն ասվածն ինձ համար Ամերիկա հայտնաբերելուց էլ լուրջ ու տարօրինակ էր, բայց պարզվեց, որ էդ ինչ-որ հասարակ, "բնական" վիճակ էր:
Քուրիկս, էդ ինչնա քո անքնության պատճառը, իմը հլը գոնե գիտեմ, բա քոնը...Նենց հետաքրքիր ա, մի տաս տարի առաջ անքնություն ասվածն ինձ համար չգիտեմ ի՞նչ էր: Հիշում եմ, հորաքրոջս սկեսուրը, երբ իրենց տանն էի լինում, գիշերը ուղղակի քայլում էր սենյակում կամ նստած մնում մահճակալին: Ամեն անգամ գիշերն արթնանալիս ուզում էի ստուգել, չի քնել արդյո՞ք ու միշտ հիսթափվում էի ՝ չէր քնում: Էն ժամանակ էդ անքնություն ասվածն ինձ համար Ամերիկա հայտնաբերելուց էլ լուրջ ու տարօրինակ էր, բայց պարզվեց, որ էդ ինչ-որ հասարակ, "բնական" վիճակ էր:
Չնայած, դա նույնպես ինձ համար խորթ էր, բայց...
Չնայած խոստովանում եմ, մեկ-մեկ օգնումա, մտածելու, մենակ մնալու, կյանքը վերլուծելու համար շատ հարմար վիճակ է:
Tig (19.02.2010)
Ինձ էլ կասե՞ն Հով
Հ.Գ. Կարոտել-մարոտել եմ
Չէ, քեզ ով կարա ասի, ես տը հլը կենդանի եմ, մնացածի մասին չեմ խոսում:Ինձ էլ կասե՞ն Հով
Հ.Գ. Կարոտել-մարոտել եմ
Լրիվ հասկացա, մյուս շաբաթ, անգամ եթե երկրագունդն էլ հետ պտտվի, կարոտդ արնելու ես, եդ ես եմ խոստանում, նենց որ, բռնվի:
Ես էլ Հախվերդյանական այցետոմս "ստացա"...
վաղը գնում եմ զագս
չէ, էն իմաստով չէ, որ ամուսնանում եմ, էդ եղբայրս ա ամուսնանում, ու ես, որպես “բարի աչքերով մարդ” պիտի վկա լինեմ: Մինչ այս ևս մեկ անգամ եղել եմ ամուսնության վկա`մյուս եղբորս` հորեղբորս տղայի ամուսնության ժամանակ, դա 7 տարի առաջ էր: Հենց դիմում գրելու օրն էլ ինձ առաջարկեցին լինել վկա: Ամառ էր, առաջին կուրսի առաջին ամառը ու ես ամբողջ մի ամիս անընդհատ ինքս ինձ խոսում էի “վի ժե սկազալի, սվիձեծելի, ատդալիծես, յա ի ատդալիլաս” ու էնքան կարևոր էի ինձ զգում: Լավ հիշում եմ, որ զուգվել-զարդարվել, պատրաստվել էի էդ օրվան ու երբ ամուսնույթունը հաստատող կինը (չյոռտ զնայետ իրանց ոնց են անվանում) հարցրեց թե քանի տարեկան եմ` կախվեցի: Էդ ժամանակ դեռ 18-ս չէր լրացել, իսկ ԶԱԳՍ-ում պարտադիր էր 18 և ավելի տարեկան վկա ունենալ: Հիշում եմ, թե ինչ հուսահատ դեմքով նայեցի հարսիս, թե “մի բան ասա” ու երբ մերոնք բացատրեցին, որ ուզում են հենց ես լինեմ վկա ու որ ես շատ ուզում եմ լինել վկա` իսկ ես շատ էի ուզում, ինձ ահավոր կարևոր էի զգում, մեր տիկինը համաձայնվեց: Ու վաղը ևս մեկ նման դեպք պիտի լինի` ես պիտի կարևոր զգամ ինձ, էս անգամ քեռիիս տղայի ամուսնության ժամանակ: Ու իմ համար իսկական ամուսնությունը հենց սա ա, ոչ թե Հարսնաքարերում, Սիպտակցի Հայկոների կամ Սևցի Գուգոների կլկոցների տակ տաշի գոռացող, կամ Թաթա Սիմոնյանի ու Սոսո Պավլիաշվիլու Սիրուն Աղջիկների տակ տաս տոննա ոսկեղենով ծալծլված “ինծիլիգենտ” կանանց ու նրանց հաստափոր ամուսինների ջարդրտվող դեմքերով անց կացված/անց կացվելիք խնջույքները/երեկոները: Երդում Աստծո ու Պետությանդ առաջ:
Հ.Գ.
Ուզում էի հասկանալ, ուղեղիս բոլոր բջիջները լարեցի ու հասկացա մի բան ` ևս մեկ սխալ: Պո իդեե, էդքան սխալների մեջ էս մեկը մեծ կշիռ չունի, բայց զա ձեռժավու աբիդնո
Մի շաբաթ առաջ դրսում հանդիպեցի ընկերուհուս մայրիկին, ով մի քիչ նեղացկոտ ձայնով ասեց, որ ես արդեն երկու տարի ա խոստացել եմ իրենց հյուր գնալ: Իսկապես, ավելի քան երկու տարի ա, ու ընկերուհիս հասցրել ա արդեն երկու ճուտիկ ունենալ: Խոստացա, որ էս շաբաթ անպայման գնալու եմ, նույնիսկ որպես ապացույց ասեցի, որ արձակուրդ եմ վերցրել, էնպես որ հաստատ կգնամ: Իրենց տունը հենց մեր տան ետնամասում է ու մեր բալկոններն իրար են նայում, բայց չի ստացվում գնալ: Չեմ սիրում էլի ես հյուր գնալ, աղմուկ, լիքը մարդիկ ու առհասարակ տանից դուրս գալ չեմ սիրում
Հ.Գ. Այ եթե զույգ քույր ունենայի, իմ փոխարեն էդ "մասթերը" ինքը կաներ:
Մտածում եմ, էս մի շաբաթով արձակուրնդ ինձ չբավականացրեց, չբռնեմ մի շաբաթ էլ "գրիպ ընկնեմ" ?
Չեմ ուզում գործի գնալ, չեմ ու-զում
yerevanci (11.03.2010)
Սոված էի: Ամբողջ օրը քայլել էինք, նույնիսկ վազել, հասցնելու համար տեսնել ամեն ինչ` սուր տանիքներով հսկա շենքերը, գետը, կամուրջները, թանկարժեք քարերով զարդեղենը... Իսկ այ կայարանում հրաշքների աշխարհից մնաց միայն արդեն կորցրած հիշողություններ: Ոտքերս ցավում էին, աչքես` փակվում: Միակ բանը, որ ուզում էի, նստել սալահատակին ու գլանակը վառել, բայց հանկարծ հիշեցի, որ չեմ ծխում, իսկ ինչպես հայտնի է, եթե չես ծխում, փոխարենն ուտում ես: Գնեցի ամենամեծ "սենդվիչն" ու դրեցի պայուսակիս մեջ: Խցիկում ցուրտ էր, ու ես փաթաթվել էի միակ տաք հագուստիս` շարֆիկիս մեջ: Կողքիս նստած Ամերիկացի երիտասարդը կիսաթև վերնաշապիկով շոգում էր, ու խնդրեց պատուհանը բացել: Դողում էի` ցրտից, հոգնածությունից, անընդհատ աչքերիս ընկնող լույսից: Կեսգիշերին մոտ էր, երբ կողքի "խցիկից" ընկերներս կանչեցին: Ներսում տաք էր ու մութ: Ինձ առաջարկեցին մի փոքր քնել: Շարֆս կիրառելով որպես բարձ, պայուսակից հանեցի սենդվիչն ու սկսեցի ուտել: Ոտքերիս ցավը, սովածությունս, հոգնածությունս, ճանապարհին վատ չզգալուս դիմաց խմած դեղի բժժածությունը իրեն արեց ` քնեցի: Երբ տեղ հասանք անձրև էր: Կայարանից վազելով գնացի համարս, փակեցի պատուհանը, որ միշտ բացում էր սենյակս հավաքող կինն ու պառկեցի տաք լոգարանում: Աչքերիս առաջ վազվզում էին տարբեր տեսակի ու գույների նկարներ, քանդակներ, շենքեր, հյուրանոցի պատռված բազմոցը, հարբած երիտասարդին, որ բոլորին սիրաշահում էր, անդուր թեյը, անտանելի նախաճաշը, "տիկնիկների տունը", ուր էդպես էլ չմտա, նեղլիկ միջանցքի լուսաֆորն ու կայարանում մեզ ցտեսություն ասող Անո տոտային` սպիտակ ժակետն ուսերին...
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 28.02.2010, 04:06:
Երկու օր առաջ գիշերը մեկն անց էր, նստած զռռում էի, մաման փորձում էր հանգստացնել, մեկ էլ "անծանոթ համարից" ՍՄՍ ես ստանում ` "Ուզում էի ասել, որ ես քեզ սիրում եմ": Պատասխանում եմ "մերսի, իսկ ով ա?":
Amaru
Էս աղջիկը դեմք ա, բառիս ամենադրական իմաստով: Արցունքներս մաքերցի ու ժպտացի, նենց երջանիկ էի/ եմ ու թքած, որ մարդիկ էս կարդալով իրանց հիվանդ երևակայությունը ևս մեկ անգամ առսջ կգցեն ու կմտածեն, թե ես համասեռամոլ եմ, կարևորը, որ ես ինքս գիտեմ, թե ես ով եմ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ