Բոլու ուժերս հավաքեցի ու որոշեցի ասեմ` համաձայն եմ, բայց փոխարենն ասեցի "էստեղ ես?":
Գիտես ոնց եմ վախում մթությունից? Եթե նույնիսկ այսօր քաջությունս հերիքեր ու ասեի էն ինչ ուզում եմ ասել, չափազանց մեծ ա հավանականությունը, որ ևս մեկ անգամ պիտի միայնակ չափեմ Թումանյանի մթությունը, ու էս անգամ երևի էլ երբեք չկարողանամ հաղթահարել վախս` մթությունից: Մի բան էլ ասեմ ծիծաղենք` եթե ևս 8 օր սպասեիր, ուղիղ մեկ տարի կլիներ:
Հ.Գ. Ինչ լավա, որ դու սա չես կարդա:
Ավելի զվարճալի բան, քան օրագրի հին էջերն են, դժվար է գտնել:
Եթե կյանքը չի տալիս այն, ինչ ուզում ես, պետք է սկսես ուրիշ բան ուզել:
Amaru (18.11.2009), Chuk (10.11.2009), Kita (10.11.2009), murmushka (10.11.2009), Norton (11.11.2009), snow (11.11.2009), Surveyr (11.11.2009), Tig (11.11.2009), Ungrateful (10.11.2009), Երկնային (10.11.2009), Լեո (15.11.2009), Ծով (17.11.2009), Մանուլ (10.11.2009), Շինարար (11.11.2009), Սլիմ (11.11.2009)
Էս Ներսես_AM-ը մոնիտորս վերցնում, դնում ա հատակին, ու ես ստիպված եմ լինում հատակին նստած աշխատել:
Մարդիկ լինում են գոհ ու դժգոհ: Եթե մարդը ունակ չէ գոհանալու, ուզում ես աշխարհի գանձերը տուր նրան, մինչևնույն է քիչ կլինի, ուզում ես կյանքդ տուր ` մեկ է դժգոհ կլինի, իսկ եթե մարդը գոհ է, դու ձեռքից առնում ես ամեն ինչ, թողնում մենակ ու դատարկաձեռն, բայց նա գոհ է, ներսում ինչ-որ բան ունի "պահված" ու գոհ է:
Նման ա անխելք մարդու հեքիաթի սոված գայլին, բայց թե նա պիտի անխելք մարդ ուտեր, որ կշտանար, ասել է թե գոհանար, էս դժգոհներին ինչքան կուզես անխելք ու խելոք մարդ տուր ուտելու, մեկ է ` դժգոհ են ու դժգոհ: Ո՜ւֆ...
Նախորդ կյանքում երևի Սիբիրում եմ ապրել: Չգիտեմ ոնց բացատրեմ, թե ինչքան եմ սիրում ձյունը: Մենակ էդ մասին մտածելուց մարմնովս սարսուռ ա անցնում: Էս տարի հասցրել եմ առաջին ձյունը տեսնել: Նենց դեմք էր, զանգել եմ պապային ու ասում եմ. "Պա՜պ, նենց ձյուն ա գալիս, փաթիլ-փաթիլ, ձեր մոտ էլա գալիս?", պապան զարմանքից չէր խոսում: Դժվար ա էդ բացատրել: Հետաքրքիրն էնա, որ չկա մեկը, ով իմ պես սիրում ա էդ գրողի տարած ձյունը, իսկ ես սիրում եմ...
լավն էրDayana-ի խոսքերից
Dayana (13.11.2009)
Էսօր նենց սիրուն անձրև էր: Նայեցի երկնքին, անձրևը սկսեց աչքերս լցվել, բայց չէի կարող թոքերիս չնվիրել էդ տոնը` անձրևի հոտը շնչելու: Հիշեցի դպրոցական տարիներս` անձրևնի կաթիլն առաջանում է ջրային գոլորշիների ու փոշու հատիկի միացումից: Տուն եկա փոշու հատիկների "մի մեծ կույտ" մազերիս մեջ, ու ոչինչ որ արդեն փռշտում եմ, հազում ու մի թեթև դողացնում, մազերիցս դեռ անձրևի հոտն է գալիս:
Նվիրում եմ քեզ
Ծով (17.11.2009)
Լեո ձյաձյա, անփաչ շնորհակալ եմ: Որտեղից էլ գտել էիր էս հրաշք երգն ու եռակի հրաշք հոլովակը:Նվիրում եմ քեզ
Լեո (15.11.2009)
Ինսիտուտում ժողովրդական ասացվածքների մասին ինչ-որ տեսություն էինք քննարկում ու եկանք այն եզրահանգման, որ "մուրազդ փորումդ մնա" անեծքը ամենից դաժանն է, բայց արի ու տես, որ իրականում "հարամ անել" ասացվածքը ավելի խորն էր: Տեսնես ինչի՞ են մարդիկ էդքան շատ սիրում ուրիշի գլխին "հարամ անել" իրա ունեցած-չունեցած մի բուռ երջանկությունը՝ թեկուզ հորինած, թեկուզ ծուռումռտիկ, թեկուզ "վատը":
Աննասուն երկիր ա, աննասուն երկիր ա...
Բայց ինչ դեմք բանա կյանքը: Երբ դեռ դպրոցական էի, կային հստակ սահմանված "օրինակելի մարդիկ", ում ես ձգտում էի նմանվել, հասնել նրանց ու եթե հանկարծ կարող էի, անցնել: Ժամանակի ընթացքում իմ էդ հեղինակությունները դարձան ոչ էնքան հեղինակություն ու նույնիսկ ավելին, սկսեցի աշխատել չանել էն, ինչ նրանք են անում կամ արել, որովհետև դա բացարձակ սխալ է ինձ համար: Երբեմն մտածում եմ, թե ժամանակը գնացել ա, իսկ իրանք մնացել են նույնը`ես ամենալավն եմ սկզբունքով: Բայց մի հատ լուրջ վտանգ կա, որ ես էլ եմ ինչ-որ ժամանակ անց մտածելու, թե ես լավն եմ ու գնալու եմ նույն ուղիով: Ուֆ, թե ասա ձեզ ինչ վատություն էի արել? Իմ համար խաղաղ ապրում էի, փորձում նմանվել, քայլ անել դեպի Ձեզ, իսկ դուք բաբաց ու ամբողջ աշխարհին անտեղյակության շղարշի տակ եք գցել ու ապրում եք ձեր "տեղեկացվածության դարաշրջանում":
Ներվայնանում եմ, որ մարդկանց մոտ սանդղակը միշտ նույնն ա ու միշտ միատեսակ, ոնց որ կյանքը մենակ մի գույնից լինի, էդ էլ անգույնն ա:
Բարև
ԲարևԲարև
Ինչ լավա դու կաս ակումբում: Ուզում էի ասել, ձեր սենյակը, որ ժամանակին մեր սենյակն էր, էնքան իմն էր, էնքան լավն էր, իսկ հիմա ինչ-որ մալազիացի անդուր դեմքով աղջիկ ա զավթել, հետն էլ մի շշմած դեմքով նեմեց ա բերել:
Վաղը, ավելի շուտ արդեն էսօր ուրբաթ ա, այսինքն մյուս օրը գործի չենք ու կարող ենք հանգիստ քնել: Էս շաբաթն էլ անցավ: Եվս մի շաբաթ, ու Նոյեմբերը կվերջանա:
Էլի գիշերվա կեսին մտքիս մի երգ ա եկել ու ոչ մի կերպ չի թողնում քնել` "Եվ վաղն ամեն ինչ կսկսվի նորից" ...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ