ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ ՎԵԼԵՍԻ ՀԵՏ
Ճշմարտությունն անհայտորեն կարգել է Նվիրողը,
իսկ նրա վրա հյուսվում է, հոսում է Իրականությունը
և իր հոսքի մեջ մեր կյանքն է ստեղծում:
Երբ հեռանում է նա` մահն է գալիս:
Իրականությունն անցողիկ է, ստեղծված` Ճշմարտության մեջ,
իսկ Անճանաչելին կա Իրականությունից առաջ
և Իրականությունից հետո էլ Անճանաչելին կմնա:
Սովորեցինք հին բաներին, ուրեմն նետենք մեր հոգիներն այնտեղ,
քանզի դա է մերը:
Քանզի այդ է եկել մեր ճակատագրի Անիվին:
Աստվածային արարիչ ուժ գտանք մեր մեջ`
աստվածների կողմից է այն մեզ տրված…
Հետևաբար աղոթում ենք մենք աստվածներին,
որ մաքուր լինեն հոգիներն ու մարմինները մեր,
և մեր նախահայրերի հետ շարունակվենք աստվածների մեջ,
որպես միակ Ճշմարտություն միաձուլվելով այդ կերպ:
Քանզի մենք` Նվիրողի թոռներն ենք:
Վելեսի գիրքը
Բարև, Վելես:
Նույնն էլ ձեզ:
Կարո՞ղ ես քո մասին
ինչ-որ բան պատմել:
Իսկ ինչի՞դ է պետք:
Ցանկանում եմ ճանաչել
այն աստվածներին,
ում հարգել և դիմել են
իմ նախնիները:
Եվ հետո, ես էլ դեմ չեմ
քեզ հետ ծանոթանալ:
Ախ դու, խորամանկ…
Ինձ շատ է մոտիկ
քո ազատ ոգին…
Սրտովս է նաև սերը
քո և Ազովուհու,
ով միշտ վերածնվում
և քեզ է միանում
տարբեր մարմնավորումներում,
տարբեր ժամանակներում:
Այ, դա`սրտովս է:
Դե լավ, եկ խոսենք…
Այո, ես ազատ եմ:
Եվ անսանձ է՞լ ես:
Ոչ այնքան անսանձ,
որքան… հմմ… անզուսպ:
Անսանձը` երբ մեկն
իրեն կորցնում է,
իսկ ես չեմ կորցնում:
Բայց դրսևորվել
միշտ էլ ուզում եմ`
տարբեր ձևերում:
Ու նաև ցանկանում եմ
ընդգրկել ամենը:
Շատ ավանդույթներից
ոմանք ասում են,
որ դու ծնվել ես
Իրականության մեջ:
Իսկ ուրիշներն ասում էն,
թե ծննդավայրդ է
Անճանաչելին:
Ո՞րն է ճշմարիտ:
Երկուսն էլ ճիշտ են:
Երբեմն էլ ծնվել եմ
երկուսի սահմանին:
Այդ նրանից է, որ միշտ
ազատությու՞ն ես փնտրել:
Ես առանց այդ էլ ազատ եմ:
Եվ այդ պատճառով
կարող եմ լինել
և այստեղ, և այնտեղ:
Իսկ ազատության մեջ
ուրախություն եմ փնտրում:
Համարձակություն:
Անկաշկանդություն:
Որ կյանքը շատ ավելի
գեղեցիկ դառնա:
Երջանիկ Կյանքի
լիառատ գավաթ:
Դու ծնվել ես
որպես աստվա՞ծ,
թե՞ մարդ էիր սկզբում,
հետո աստվածացար:
Այո, մարդ էի սկզբում,
հետո եմ աստվածացել:
Իսկ կասե՞ս, թե ինչպես է
դա տեղի ունեցել:
Ե՛ս այդպես ցանկացա:
Եվ ահա` դարձա:
Ցանկանում են շատերը…
Ինձ մոտ էլ, պատկերացրու,
միանգամից չի ստացվել:
Նախ` տեսել եմ ճանապարհը
և այդ ճանապարհն եմ անցել:
Պատմիր, ինչպե՞ս կարող է
մարդ աստված դառնալ:
Իրեն գիտակցելով,
իրեն` արարելով:
Դա պահանջում է
ոչ քիչ աշխատանք,
մեծ քաջություն է
պահանջում քեզնից:
Որովհետև կարող ես
սխալ կենտրոնացնել
մտադրությունդ
և զոհվել ճանապարհին:
Երբ նյութը սկսում է
քեզ հնազանդվել, -
ճանապարհդ արդեն
կարող ես շարունակել
սիրո միջով միայն:
Քո ճանապարը
երկա՞ր էր արդյոք:
Զոհվե՞լ ես երբևիցէ
սխալների պատճառով:
Ոչ, քիչ էին սխալներս,
և ոչ այնպիսի սխալներ,
ինչի պատճառով հոգին
կարող է կործանվել:
Իսկ մահացել և վերածնվել եմ
բազմաթիվ անգամներ:
Տարբեր դիմակներ են անհրաժեշտ,
որ քեզ խորինս ճանաչես:
Իսկ ինչպիսի՞ կերպարներում ես
դու մարմնավորվել:
Բազում:
Եվ գազան եմ եղել,
և մարդ, և ոգի:
Ծնվել ես որպես գազա՞ն,
թե՞ մարդ, ով կարողանում էր
փոխակերպվել գազանի:
Եվ այդպես, և այնպես:
Թե գազան եմ ծնվել,
թե մարդուց կամ աստծոց
գազանի վերածվել:
Դրա հետ պահպանելով
մարդու գիտակցությու՞նը:
Ոչ, աստծո գիտակցությունը:
Երբ մարդ կարողանում է
նման բաներ անել,
նա չի կարող իր մեջ
աստծոն չգիտակցել:
Որոշ ժամանակակից
հեքիմներից ես գիտեմ,
որ նրանք քեզ կենսարար
ուժ են համարում:
Դե, հիմարությունները գլխներից
ես լավ եմ հանում:
Ինչպե՞ս:
Հենց այդպես` դուրս քշել:
Սեպը` սեպով, չե՞ս լսել:
Ես այդ գործը հարգում եմ.
հասցնել վզակոթին,
կամ մի լա՜վ քացի, -
բայց ոչ բոլորին:
Իսկ ինչու՞ ոչ բոլորին:
Դու ինչ է, մարդկանց մեջ
խտրականությու՞ն ես դնում:
Այո:
Իսկ ով՞ է քեզ համակրելի:
Դե, հաստատ՝ ոչ անկյալները:
Եվ ոչ էլ նրանք,
ով նստած է տեղում:
Ինձ դուր են գալիս
կենդանիներն, աշխույժները,
խիզախները, նրանք,
ովքեր Կյանքն են սիրում։
Եվ սակայն սիրում
ու հարգում եմ բոլորին:
Բայց երբևիցէ
ոչ ոգու չեմ խղճում։
Եթե մեղանչել ես,
ինչ-որ մեղք ես գործել,
եթե ոչ այնպես ես
արել ինչ-որ բան՝
ուրեմն բարի եղիր
և տուր պատասխան:
Հակառակ դեպքում խախտվում է
Հավասարակշռությունը:
Իսկ ո՞վ է դրա համար
պատասխան տալու:
Ինչ-որ կերպ պահպանված
հին առասպելներում,
դու բազում անգամներ
փորձանքի մեջ ես ընկնում:
Մեկ հրեշ ես դառնում,
մեկ ինչ-որ մեկի գայթակղությամբ
այլ աշխարհ ես ընկնում…
Եվ ամեն անգամ քեզ փրկում է
տարբեր անուններ կրող,
տարբեր մարմնավորումներում ապրող
միևնույն այդ կինը,
և ամեն մարմնավորման մեջ
դուք գտել եք մեկմեկու
և սիրել եք մեկմեկու:
Եվ կինն այդ՝
Ազովուհին է:
Ճշմարի՞տ են արդյոք
պատմություններն այս բոլոր:
Այո, ճշմարիտ են:
Իսկ ինչպե՞ս է դա եղել:
Թե ինչպես է եղել`
պատմելու հարկ չկա:
Բայց կարող եմ դրա
գաղափարը բացատրել։
Եվ այն հետևյալն է.
որ սիրո ուժը չճանաչի
և ոչ մի անջրպետ:
Չճանաչի նունիսկ մահը,
ոչ մի ձև չճանաչի ՝
ինչպես, ասենք, Հրեշին,
կամ Հողմ-Ջադուին…
Կարողանալ այդպես սիրել…
Այդ ուժը, սիրո ուժը,
վերջիվերջո կարող է
ամեն ինչ հաղթահարել:
Այն չի կորչում ոչ մի տեղ:
Եվ մենք գնում էինք
նման հանդգնության:
Իսկ դա՝ հանդգնություն է,
չէ՞ որ կարող ես մոռանալ
և քեզ, և ամենը,
կարող ես կորչել անգամ…
Բայց ինչ-որ մեկը պետք է
ցույց տար մարդկանց,
որ կա նման ուղի:
Եվ ցուցադրողների մեջ
առաջիններից էինք նաև
ես և Ազովուհին:
Սիրո ճանապարհը…
Շատ լավ է ասված:
Ասա, իսկ Ազովուհին,
որտե՞ղ է նա հիմա…
Ինձ հետ է, այստեղ:
Դու կարող ես զգալ նրան:
Ասա, Վելես, իսկ մեր դարում
դուք մարմնավորվե՞լ եք:
Ոչ, մենք վաղուց չենք ծնվում:
Մենք Նուրբ աշխարհում ենք ապրում:
Որքա՞ն վաղուց:
Վաղուց։:
Այ, երբ մութ ժամանակը
Երկրի վրա սկսվեց,
մենք որոշեցինք այլևս
չմարմնավորվել:
Իսկ մինչ այդ մարմնավորումներում
եղել եք միասի՞ն:
Այո:
Իսկ Ազովուհին նու՞յնպես
եղել է թե հասարակ կին,
թե աստվածուհի,
թե նույնիսկ Ջադու:
Այդպես էլ է եղել:
Եվ սիրո ուժն իրոք
շատ մեծ է եղել,
քանզի դուք հաղթահարել եք
շատ խոչընդոտներ,
ինչպես նաև բազում անգամ
մահն եք հաղթահարել…
Մարդկային-աստվածային սիրո
մեծագույն պատմություն…
Մենք ցույց էինք տալիս մարդկանց,
որ նրանք էլ կարող են
սիրել, ինչպես մենք:
Հիշեցնում էինք,
աթնացնում էինք…
Նույնիսկ հիմա էլ:
Հիմա մարդիկ, ցավոք,
սկսել են ձեզ մոռանալ:
Քչերն են, որ հիշում են:
Դե, այնքան էլ քիչ չեն:
Բայց եթե հիշում է
նույնիսկ մեկ հոգի,
ուրեմն գոնե նրա համար
կլինենք կենդանի:
Իսկ այն տարածությունը,
որտեղ այժմ գտնվում ենք, -
այն նույնպես կենդանի է
և ոչ մի տեղ չի կորչի:
Համաձայն առասպելների,
ձեր վերջին մարմնավորումներում,
դու և Ազովուհին,
ով այն ժամանակ կոչվում էր
Սիդա Մեծագույն, -
ապրում էիք Իրականության
և Անճանաչելիի սահմանին:
Եվ դուք՝ ուղեկցորդներ էիք:
Եղել ենք, և ոչ թե
ընդամենը մեկ անգամ:
Դա նշանակում է, որ մենք
տիրապետում ենք
քնի գաղտնիքին:
Քունն ու մահն իրոք որ
շատ նման են իրար:
Ինչո՞վ են նման:
Իրական աշխարհի մասին
գիտակցության կորստով
և նրա տեղափոխումով
Իրականից` Անճանաչելի:
Անճանաչելին մի տեղ է,
ուր առարկայություն չկա։
Դա պատկերների աշխարհ է:
Սա է ողջ տարբերությունը:
Ինձ համար այդ տարբերությունը,
կարելի է ասել, չկա էլ:
Ինչ մի աշխարհը, ինչ մյուսը՝
երկուսն էլ կենդանի են:
Եվ տարբեր աշխարհներում
դու պահպանում ես
միևնույն գիտակցությու՞նըդ:
Սխալ է այդպես ասել,
քանզի գիտակցությունն էլ
տարբեր է ամեն տեղ:
Տարբեր աշխարհներում
իրադարձությունները
տեղի են ունենում
տարբեր օրենքների
ազդեցության ներքո:
Իրականության աշխարհում
շատ է տրամաբանությունը,
պատճառա-հետևանքային
բազմաթիվ պայմաններ…
Իսկ Անճանաչելիի աշխարհում
ավելի շատ են
գործում զգացմունքները:
Ինչ-որ բան հաշվարկել
անհնար է այնտեղ:
Կանխատեսել, կանխազգալ՝
որքան ցանկանաս:
Իսկ մահը… Մահը՝
դա… մոռացում է:
Մարմինը կորչում է,
իսկ գիտակցությունը
ճանապարհ է ընկնում
դեպի Անճանաչելի:
(շարունակելի)
Էջանիշներ