User Tag List

Էջ 9 9-ից ԱռաջինԱռաջին ... 56789
Ցույց են տրվում 121 համարից մինչև 123 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 123 հատից

Թեմա: Հարցազրույց Աստծո հետ

  1. #121
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ ՎԵԼԵՍԻ ՀԵՏ



    Ճշմարտությունն անհայտորեն կարգել է Նվիրողը,
    իսկ նրա վրա հյուսվում է, հոսում է Իրականությունը
    և իր հոսքի մեջ մեր կյանքն է ստեղծում:
    Երբ հեռանում է նա` մահն է գալիս:
    Իրականությունն անցողիկ է, ստեղծված` Ճշմարտության մեջ,
    իսկ Անճանաչելին կա Իրականությունից առաջ
    և Իրականությունից հետո էլ Անճանաչելին կմնա:
    Սովորեցինք հին բաներին, ուրեմն նետենք մեր հոգիներն այնտեղ,
    քանզի դա է մերը:
    Քանզի այդ է եկել մեր ճակատագրի Անիվին:
    Աստվածային արարիչ ուժ գտանք մեր մեջ`
    աստվածների կողմից է այն մեզ տրված…
    Հետևաբար աղոթում ենք մենք աստվածներին,
    որ մաքուր լինեն հոգիներն ու մարմինները մեր,
    և մեր նախահայրերի հետ շարունակվենք աստվածների մեջ,
    որպես միակ Ճշմարտություն միաձուլվելով այդ կերպ:
    Քանզի մենք` Նվիրողի թոռներն ենք:

    Վելեսի գիրքը


    Բարև, Վելես:

    Նույնն էլ ձեզ:

    Կարո՞ղ ես քո մասին
    ինչ-որ բան պատմել:

    Իսկ ինչի՞դ է պետք:

    Ցանկանում եմ ճանաչել
    այն աստվածներին,
    ում հարգել և դիմել են
    իմ նախնիները:
    Եվ հետո, ես էլ դեմ չեմ
    քեզ հետ ծանոթանալ:

    Ախ դու, խորամանկ…

    Ինձ շատ է մոտիկ
    քո ազատ ոգին…
    Սրտովս է նաև սերը
    քո և Ազովուհու,
    ով միշտ վերածնվում
    և քեզ է միանում
    տարբեր մարմնավորումներում,
    տարբեր ժամանակներում:

    Այ, դա`սրտովս է:
    Դե լավ, եկ խոսենք…

    Այո, ես ազատ եմ:


    Եվ անսանձ է՞լ ես:

    Ոչ այնքան անսանձ,
    որքան… հմմ… անզուսպ:
    Անսանձը` երբ մեկն
    իրեն կորցնում է,
    իսկ ես չեմ կորցնում:
    Բայց դրսևորվել
    միշտ էլ ուզում եմ`
    տարբեր ձևերում:
    Ու նաև ցանկանում եմ
    ընդգրկել ամենը:


    Շատ ավանդույթներից
    ոմանք ասում են,
    որ դու ծնվել ես
    Իրականության մեջ:
    Իսկ ուրիշներն ասում էն,
    թե ծննդավայրդ է
    Անճանաչելին:
    Ո՞րն է ճշմարիտ:

    Երկուսն էլ ճիշտ են:
    Երբեմն էլ ծնվել եմ
    երկուսի սահմանին:


    Այդ նրանից է, որ միշտ
    ազատությու՞ն ես փնտրել:

    Ես առանց այդ էլ ազատ եմ:
    Եվ այդ պատճառով
    կարող եմ լինել
    և այստեղ, և այնտեղ:
    Իսկ ազատության մեջ
    ուրախություն եմ փնտրում:
    Համարձակություն:
    Անկաշկանդություն:
    Որ կյանքը շատ ավելի
    գեղեցիկ դառնա:
    Երջանիկ Կյանքի
    լիառատ գավաթ:


    Դու ծնվել ես
    որպես աստվա՞ծ,
    թե՞ մարդ էիր սկզբում,
    հետո աստվածացար:

    Այո, մարդ էի սկզբում,
    հետո եմ աստվածացել:


    Իսկ կասե՞ս, թե ինչպես է
    դա տեղի ունեցել:

    Ե՛ս այդպես ցանկացա:
    Եվ ահա` դարձա:


    Ցանկանում են շատերը…

    Ինձ մոտ էլ, պատկերացրու,
    միանգամից չի ստացվել:
    Նախ` տեսել եմ ճանապարհը
    և այդ ճանապարհն եմ անցել:


    Պատմիր, ինչպե՞ս կարող է
    մարդ աստված դառնալ:

    Իրեն գիտակցելով,
    իրեն` արարելով:
    Դա պահանջում է
    ոչ քիչ աշխատանք,
    մեծ քաջություն է
    պահանջում քեզնից:
    Որովհետև կարող ես
    սխալ կենտրոնացնել
    մտադրությունդ
    և զոհվել ճանապարհին:
    Երբ նյութը սկսում է
    քեզ հնազանդվել, -
    ճանապարհդ արդեն
    կարող ես շարունակել
    սիրո միջով միայն:


    Քո ճանապարը
    երկա՞ր էր արդյոք:
    Զոհվե՞լ ես երբևիցէ
    սխալների պատճառով:

    Ոչ, քիչ էին սխալներս,
    և ոչ այնպիսի սխալներ,
    ինչի պատճառով հոգին
    կարող է կործանվել:
    Իսկ մահացել և վերածնվել եմ
    բազմաթիվ անգամներ:
    Տարբեր դիմակներ են անհրաժեշտ,
    որ քեզ խորինս ճանաչես:


    Իսկ ինչպիսի՞ կերպարներում ես
    դու մարմնավորվել:

    Բազում:
    Եվ գազան եմ եղել,
    և մարդ, և ոգի:


    Ծնվել ես որպես գազա՞ն,
    թե՞ մարդ, ով կարողանում էր
    փոխակերպվել գազանի:

    Եվ այդպես, և այնպես:
    Թե գազան եմ ծնվել,
    թե մարդուց կամ աստծոց
    գազանի վերածվել:


    Դրա հետ պահպանելով
    մարդու գիտակցությու՞նը:

    Ոչ, աստծո գիտակցությունը:
    Երբ մարդ կարողանում է
    նման բաներ անել,
    նա չի կարող իր մեջ
    աստծոն չգիտակցել:


    Որոշ ժամանակակից
    հեքիմներից ես գիտեմ,
    որ նրանք քեզ կենսարար
    ուժ են համարում:

    Դե, հիմարությունները գլխներից
    ես լավ եմ հանում:


    Ինչպե՞ս:

    Հենց այդպես` դուրս քշել:
    Սեպը` սեպով, չե՞ս լսել:
    Ես այդ գործը հարգում եմ.
    հասցնել վզակոթին,
    կամ մի լա՜վ քացի, -
    բայց ոչ բոլորին:


    Իսկ ինչու՞ ոչ բոլորին:
    Դու ինչ է, մարդկանց մեջ
    խտրականությու՞ն ես դնում:

    Այո:

    Իսկ ով՞ է քեզ համակրելի:

    Դե, հաստատ՝ ոչ անկյալները:
    Եվ ոչ էլ նրանք,
    ով նստած է տեղում:
    Ինձ դուր են գալիս
    կենդանիներն, աշխույժները,
    խիզախները, նրանք,
    ովքեր Կյանքն են սիրում։
    Եվ սակայն սիրում
    ու հարգում եմ բոլորին:
    Բայց երբևիցէ
    ոչ ոգու չեմ խղճում։
    Եթե մեղանչել ես,
    ինչ-որ մեղք ես գործել,
    եթե ոչ այնպես ես
    արել ինչ-որ բան՝
    ուրեմն բարի եղիր
    և տուր պատասխան:
    Հակառակ դեպքում խախտվում է
    Հավասարակշռությունը:
    Իսկ ո՞վ է դրա համար
    պատասխան տալու:


    Ինչ-որ կերպ պահպանված
    հին առասպելներում,
    դու բազում անգամներ
    փորձանքի մեջ ես ընկնում:
    Մեկ հրեշ ես դառնում,
    մեկ ինչ-որ մեկի գայթակղությամբ
    այլ աշխարհ ես ընկնում…
    Եվ ամեն անգամ քեզ փրկում է
    տարբեր անուններ կրող,
    տարբեր մարմնավորումներում ապրող
    միևնույն այդ կինը,
    և ամեն մարմնավորման մեջ
    դուք գտել եք մեկմեկու
    և սիրել եք մեկմեկու:
    Եվ կինն այդ՝
    Ազովուհին է:
    Ճշմարի՞տ են արդյոք
    պատմություններն այս բոլոր:

    Այո, ճշմարիտ են:

    Իսկ ինչպե՞ս է դա եղել:

    Թե ինչպես է եղել`
    պատմելու հարկ չկա:
    Բայց կարող եմ դրա
    գաղափարը բացատրել։
    Եվ այն հետևյալն է.
    որ սիրո ուժը չճանաչի
    և ոչ մի անջրպետ:
    Չճանաչի նունիսկ մահը,
    ոչ մի ձև չճանաչի ՝
    ինչպես, ասենք, Հրեշին,
    կամ Հողմ-Ջադուին…
    Կարողանալ այդպես սիրել…

    Այդ ուժը, սիրո ուժը,
    վերջիվերջո կարող է
    ամեն ինչ հաղթահարել:
    Այն չի կորչում ոչ մի տեղ:
    Եվ մենք գնում էինք
    նման հանդգնության:
    Իսկ դա՝ հանդգնություն է,
    չէ՞ որ կարող ես մոռանալ
    և քեզ, և ամենը,
    կարող ես կորչել անգամ…
    Բայց ինչ-որ մեկը պետք է
    ցույց տար մարդկանց,
    որ կա նման ուղի:
    Եվ ցուցադրողների մեջ
    առաջիններից էինք նաև
    ես և Ազովուհին:


    Սիրո ճանապարհը…
    Շատ լավ է ասված:
    Ասա, իսկ Ազովուհին,
    որտե՞ղ է նա հիմա…

    Ինձ հետ է, այստեղ:
    Դու կարող ես զգալ նրան:


    Ասա, Վելես, իսկ մեր դարում
    դուք մարմնավորվե՞լ եք:

    Ոչ, մենք վաղուց չենք ծնվում:
    Մենք Նուրբ աշխարհում ենք ապրում:


    Որքա՞ն վաղուց:

    Վաղուց։:
    Այ, երբ մութ ժամանակը
    Երկրի վրա սկսվեց,
    մենք որոշեցինք այլևս
    չմարմնավորվել:


    Իսկ մինչ այդ մարմնավորումներում
    եղել եք միասի՞ն:

    Այո:

    Իսկ Ազովուհին նու՞յնպես
    եղել է թե հասարակ կին,
    թե աստվածուհի,
    թե նույնիսկ Ջադու:

    Այդպես էլ է եղել:

    Եվ սիրո ուժն իրոք
    շատ մեծ է եղել,
    քանզի դուք հաղթահարել եք
    շատ խոչընդոտներ,
    ինչպես նաև բազում անգամ
    մահն եք հաղթահարել…

    Մարդկային-աստվածային սիրո
    մեծագույն պատմություն…

    Մենք ցույց էինք տալիս մարդկանց,
    որ նրանք էլ կարող են
    սիրել, ինչպես մենք:
    Հիշեցնում էինք,
    աթնացնում էինք…
    Նույնիսկ հիմա էլ:


    Հիմա մարդիկ, ցավոք,
    սկսել են ձեզ մոռանալ:
    Քչերն են, որ հիշում են:

    Դե, այնքան էլ քիչ չեն:
    Բայց եթե հիշում է
    նույնիսկ մեկ հոգի,
    ուրեմն գոնե նրա համար
    կլինենք կենդանի:
    Իսկ այն տարածությունը,
    որտեղ այժմ գտնվում ենք, -
    այն նույնպես կենդանի է
    և ոչ մի տեղ չի կորչի:


    Համաձայն առասպելների,
    ձեր վերջին մարմնավորումներում,
    դու և Ազովուհին,
    ով այն ժամանակ կոչվում էր
    Սիդա Մեծագույն, -
    ապրում էիք Իրականության
    և Անճանաչելիի սահմանին:
    Եվ դուք՝ ուղեկցորդներ էիք:

    Եղել ենք, և ոչ թե
    ընդամենը մեկ անգամ:
    Դա նշանակում է, որ մենք
    տիրապետում ենք
    քնի գաղտնիքին:
    Քունն ու մահն իրոք որ
    շատ նման են իրար:


    Ինչո՞վ են նման:

    Իրական աշխարհի մասին
    գիտակցության կորստով
    և նրա տեղափոխումով
    Իրականից` Անճանաչելի:
    Անճանաչելին մի տեղ է,
    ուր առարկայություն չկա։
    Դա պատկերների աշխարհ է:
    Սա է ողջ տարբերությունը:
    Ինձ համար այդ տարբերությունը,
    կարելի է ասել, չկա էլ:
    Ինչ մի աշխարհը, ինչ մյուսը՝
    երկուսն էլ կենդանի են:


    Եվ տարբեր աշխարհներում
    դու պահպանում ես
    միևնույն գիտակցությու՞նըդ:

    Սխալ է այդպես ասել,
    քանզի գիտակցությունն էլ
    տարբեր է ամեն տեղ:
    Տարբեր աշխարհներում
    իրադարձությունները
    տեղի են ունենում
    տարբեր օրենքների
    ազդեցության ներքո:
    Իրականության աշխարհում
    շատ է տրամաբանությունը,
    պատճառա-հետևանքային
    բազմաթիվ պայմաններ…
    Իսկ Անճանաչելիի աշխարհում
    ավելի շատ են
    գործում զգացմունքները:
    Ինչ-որ բան հաշվարկել
    անհնար է այնտեղ:
    Կանխատեսել, կանխազգալ՝
    որքան ցանկանաս:
    Իսկ մահը… Մահը՝
    դա… մոռացում է:
    Մարմինը կորչում է,
    իսկ գիտակցությունը
    ճանապարհ է ընկնում
    դեպի Անճանաչելի:



    (շարունակելի)
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  2. #122
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ ՎԵԼԵՍԻ ՀԵՏ
    (շարունակություն)


    Իսկ Մահը, ասա,
    մարմնավորվա՞ծ կերպար է:
    Որպես անձ
    այն կա՞:

    Բոլորի համար Մահը տարբեր է:
    Թութակի համար՝ իրենը,
    գերմանամկան համար՝ իրենը:
    Իրենն է` մարդու համար էլ:


    Դու Մահվան հետ՝
    հենց որպես էության,
    այլ ոչ թե վերացական
    ինչ-որ բանի հետ, -
    անձամբ ծանո՞թ ես:
    Շփվե՞լ ես նրա հետ:

    Իհարկե:

    Դու ինքդ ինչպե՞ս ես
    նրան ընկալում:

    Այն դժվարըմբռնելի է:
    Ինչպես և Կյանքը, ճիշտն ասած:
    Համաձայնվիր, որ
    Կյանքի էությունն էլ
    դժվար է ըմբռնել՝
    թվում է, բռնեցիր,
    այն իսկույն անհետանում է:
    Մահն էլ նույնպիսին է:
    Ասես քամու շունչ լինի:


    Բայց քեզ հաջողվե՞լ է
    նրա հետ շփվել:

    Ես միշտ, անընդհատ
    շփվում եմ նրա հետ:


    Ուզում ես ասել,
    դու այն “ըմբռնե՞լ” ես:

    Այո, ես կարող եմ
    բռնել թե Կյանքի,
    թե Մահվան կատարից:


    Որպես Կյանքի կատար
    ես հասկանում եմ
    ընկալման, զգացմունքների
    և ապրումների
    առավելագույն պայծառությունը…
    Իսկ Մահվան կատար՝
    ի՞նչ է նշանակում:

    Դե, իսկ հոգեվարքի
    ձեր ապրումները,
    գիտե՞ս, թե որքան
    լիքն են ամենով:


    Բայց, վերջիվերջո,
    հոգեվարք է դա…

    Մահվան կատարը՝
    լուսումութի երփներանգն է:
    Դրված է այդպես.
    երբ դու մեռնում ես,
    որոշ ժամանակ
    ոչինչ չես գիտակցում:
    Ասել է, թե դու՝
    դատարկություն ես:
    Դա սովորական
    մահվան վիճակն է:
    Իսկ պատկերացրու
    այսպիսի պատկեր.
    կռվի դաշտ, որտեղ
    բազում մարդիկ մեկից
    զրկվում են կյանքից:
    Եվ դու թռչում ես
    այդ դաշտի վրա
    և տեսնում ես ասածս
    կատարը Կյանքի,
    երբ մարդիկ կռվում են
    վերջին ուժերով,
    ներդրած այդ ուժն
    ամեն պահի մեջ:
    Եվ դու տեսնում ես,
    և դու զգում ես,
    թե հանուն ինչի է
    մարտնչում մեկը,
    հանուն ինչի է
    կռվում մյուսը…
    Եվ տեսնում, զգում ես,
    որ ամեն մեկի
    մեջքին կանգնած է
    անողոք Մահը:
    Ստվերի նման:
    Ոչ մի տեղ այնպես,
    ինչպես մարտի դաշտում,
    տեսանելի չէ լույսի
    և մթի այդ երփներանգը:
    Կյանքի և Մահվան:
    Աստծո կայծերն են,
    իսկ նրանց վրա,
    նրանց շուրջբոլոր,
    մութ ստվերներ են,
    սև թիկնոցի պես:
    Եվ հանկարծ, մի պահ,
    հարված… և Մահը
    գրկում է մեկին:
    Դա շատ արագ է
    տեղի ունենում:
    Եվ դու տեսնում ես,
    թե ինչպես Մահը
    իր սուր ճանկերն է
    զոհի մեջ խրում:


    Երբ դու կանգնած ես
    աշխարհների սահմանին,
    բոլո՞ր մարդիկ են
    իրենց մահվան պահին
    անցնում քո կողքով:

    Ճիշտ չէ ասելը,
    թե ես սահմանին եմ:
    Սահմաններ ինձ համար
    գոյություն չունեն:
    Ես գտնվում եմ
    և այստեղ, և այնտեղ:
    Եվ ոչ բոլորն են
    իմ կողքով անցնում:
    Խնդրեմ, կարելի է
    նաև առանց ինձ…


    Իսկ ինչպիսի՞ն է
    քո ֆունկցիան հիմա:

    Ձեզ հիշեցնելը:

    Այսինքն նա, ով քեզ
    կհիշի և կդիմի,
    դու նրան կհիշեցնես…

    Իհարկե: Եթե չդիմի,
    ես ի՞նչ կարող եմ անել:


    Իսկ եթե դիմի,
    ի՞նչ կհիշեցնես:

    Թե Ով է Ինքը:

    Եվ նման մարդու համար
    դու` ուղեկցորդ ես
    Անճանաչելիի աշխարհ:

    Եթե խոսում ենք
    ժամանակակից լեզվով,
    ուրեմն ճիշտ կլինի
    ասել "սովորեցնող":
    Ուղեկցորդը` նա է,
    ով հասցնում է մի տեղ,
    ուր պարտավոր է
    ճամփորդին բերել:
    Իսկ ես պարտավոր չեմ:
    Նման խնդիր չունեմ:
    Ինձ դուր է գալիս
    օգնել, սովորեցնել:
    Այդ պատճառով ոմանց համար
    ես սովորեցնող եմ:

    Կա նաև ինքը` Մարան:
    Նրան կարելի է հարցնել,
    և նա կարող է քեզ ամեն ինչ
    ցույց տալ ու պատմել,
    եթե, իհարկե, կարողանաս
    լսել և հիշել:


    Իսկ նա իրո՞ք գեղեցկուհի
    կնոջ տեսք ունի:

    Այո: Մարդիկ իրենք
    այդպես ցանկացան:
    Ժամանակին, երբ կարող էին
    պատկերներ ստեծել,
    որոշեցին Մարային
    այդպես պատկերել:


    Մի՞թե մարդիկ իրենք
    աստվածուհուն ստեղծեցին:

    Այո, և նրան կատարյալ
    կնոջ տեսք տվեցին:
    Այդ հիմա են վերափոխել
    պատկերը մահվան.
    գերանդի, գանգ, կմախք…
    Իզուր: Քանզի այն`
    Մահը, - յուրովի հիանալի է:
    Այն չափում-բաժանում է
    մի կյանքը մյուսից:
    Մարան` բանբեր է:
    Ու նաև` ուղեկից:


    Նու՞յնպես ոչ բոլորի համար,
    այլ նրա, ով կդիմի:

    Դիմողի համար` ուղեկից է:
    Իսկ կատարող` ամենի:


    Իսկ մարդ նա եղե՞լ է:
    Թե՞ ստեղծվել է, որպես Մահ:

    Այդպիսին է ստեղծվել:
    Իսկ ստեղծել են մարդիկ:
    Եվ մահվան վախն էլ
    մարդիկ են ստեղծել:


    Բայց մի՞թե Աստված
    չի ստեղծել մահը:

    Ոչ: Մարդիկ:

    Ստացվում է, որ առաջ
    մարդիկ անմահ էին,
    իսկ հետո հենց իրենք էլ
    մա՞հը հորինեցին:

    Այդպես է որ կա: Դա
    նրանց ընտրությունն է:
    Նրանք հնարեցին մահը,
    որ մաքրվեն ցավից:
    Թե ձեր խոսքերով խոսենք,
    մարդիկ շատ-շատ վաղուց
    ստեղծել են կոնվեյեր,
    որի վրա կարելի էր
    մարմիններ արտադրել:
    Մարմիններ` մաքուր
    և ցավից ազատ:
    Արարման ձևն այդ
    նրանք վերցրին Արարչից
    և, ոչ Նրա կամքով,
    ձևափոխեցին:
    Հետո, երբ սկսեց
    ցավը կուտակվել…


    Իսկ մինչ այդ մարդիկ
    առանց ցա՞վ էին ապրում:

    Դա վաղուց է եղել:
    Քանի՜ դարաշրջան է
    անցել-գնացել:
    Չորս մեծ դարաշրջան:


    Իսկ ցավն, այնուամենայնիվ,
    որտեղի՞ց վերցվեց:

    Ազատ ընտրությունից:

    Եվ շնորհիվ այն բանի,
    որ մարդիկ ստեղծեցին մահը, -
    Հետո, հաջորդ դարերում
    նրանք կարողացան
    Ապրել երջանկության մեջ
    ծննդից մինչև մա՞հ:

    Սկզբում դա կատարյալ
    կարգավորող մեխանիզմ էր:
    Ավելի ճիշտ, սկզբում
    մարդ առանց մահ էր ապրում:
    Ապրում էր իր համար
    և չէր մահանում:


    Հետո ինչ-որ մեկին
    անմահությունը զզվեցրեց:

    Քանի որ Տիեզերքում
    հնարավոր է ամեն բան,
    նշանակում է, այդ տարբերակն էլ
    հնարավոր դարձավ:
    Մարդը զզվել էր
    երջանկությունից:
    Փորձություններ էր ուզում,
    փոփոխություններ կյանքից:
    Իսկ Աստված անհատականությունից
    ձեզ երբեք չի զրկել`
    ինչպիսին ցանկանում ես,
    դու կարող ես լինել:
    Եվ մարդիկ փորձում էին,
    ու ես էլ այդ թվում:
    Ալարկոտ և աշխույժ,
    խիզախ և վախկոտ:
    Թե այսպես, թե այնպես:
    Հետաքրքի՛ր է վերջապես:
    Թե չէ ամբողջ ժամանակ`
    երջանիկ և առողջ,
    ուժեղ և երջանիկ,
    առողջ և ուժեղ...
    Տխու՛ր է: Ձանձրալի՛:

    Եվ ահա, մի խելոք
    հորինել է մեռնել:
    Տեսնել, թե ինչպես
    կարելի է այդ անել:

    Մեր մեջ ասած, նման բանը`
    կյանքի սահմանափակումը, -
    Այն ժամանակներում Տիեզերքի համար
    չտեսնված իրադարձություն էր:

    Մեծ բազմություն հավաքվեց
    այդ հրաշքը տեսնելու.
    թե ինչպես է անմահների մեջ
    ինչ-որ մեկը մեռնելու:

    Իսկ Աստված այդ որոշմանը
    որոշեց չխանգարել:
    Եվ այստեղ մարդը Աստծոն
    որոշ իմաստով գերազանցեց:
    Անմահ մարդը որոշեց
    և մահկանացու դարձավ:
    Իսկ Աստված, ինչպես կար,
    այդպես էլ մնաց անմահ:


    Անճանաչելիի աշխարհը
    մինչ այդ գոյություն չունե՞ր:

    Մահը և Անճանաչելին
    դու մի խառնիր իրար,
    չէ՞ որ, վերջիվերջո,
    Քունը միշտ էլ կար:


    Իսկ Վիյը, Կաշչեյը`
    արքաներն այդ ստորգետնյա...

    Նրանք` ավելի ուշ,
    շա՜տ ավելի ուշ եկան:
    Երբ Մահն առաջին անգամ
    աշխարհում հայտնվեց,
    Երկիրը դեռ շատ ավելի
    պարզ ու հասարակ էր:


    Դու նկատի ունես, որ աստվածների հետ
    իր հարաբերություններում
    ինչ-որ բարդ փոխհարաբերություններ
    մարդ դեռ չէ՞ր կառուցում:

    Ոչ: Փոխհարաբերությունները
    լրիվ տարբեր էին:
    Եվ մարդիկ այն ժամանակ
    դեռ ուտել էլ չգիտեին:
    Միայն շնչում և խմում էին, -
    օդն ու ջուրն էր ձեր ուտելիքը:
    Ձեր լեզվով ասած, մարդիկ`
    եթերային մարդիկ էին:


    Այսինքն, ֆիզիկական մարմին,
    ինչ է, դեռ չկա՞ր...
    Եթերային և վե՞ր...

    Ոչ, դա ճշմարիտ չէ:
    Ես ասացի "եթերային",
    որ գոնե համեմատեմ:
    Որոշակիորեն մարմին,
    մարդ, ինչ խոսք, ուներ,
    բայց ոչ այնպիսի,
    ինչպիսին հիմա է:


    Դե լավ: Իսկ ինչպե՞ս
    այն մարդը մահացավ:
    Իսկ մահից հետո նրա հետ
    ի՞նչ տեղի ունեցավ:

    Օ՜, դա, գիտես, նույնքան
    մեծ ֆուրոր առաջացրեց,
    ինչպես, երբ ձեր մոտ ռումբը
    ջրածնային ստեղծվեց:
    Իսկ միգուցէ և ավելի
    կարևոր ու նշանակալի,
    քանզի իրադարձություն էր դա
    տիեզերական մաշտաբների:
    Դա այն չէր, ինչ հիմա.
    մարդ մի երկու անգամ
    թփրտացնում է ոտքերը,
    և... վերջ, էլ չկա:
    Այդ մահվան հետ միասին
    տեղի ունեցավ մեծ բռնկում:
    Քանզի ամեն ինչ մինչ այդ
    այլ օրենքներով էր շարժվում,
    իսկ այստեղ, հանկարծ,
    Աստծո մի արարած
    որոշեց անհատական
    իր կյանքը դրսևորել.
    հոգին մարմնից անջատեց,
    իսկ մարմինը մեռցրեց...


    Մե՜ծ մարդ էր երևի...

    Իհարկե, մեծ էր յուրովի:
    Բայց կյանքից հրաժարվեց
    փոքրոգության պատճառով:



    (շարունակելի)
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

  3. #123
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ ՎԵԼԵՍԻ ՀԵՏ
    (վերջաբան)

    Իսկ ինչպե՞ս ես դու համարում`
    Մահվան այդ հայտնագործումը, -
    մարդկանց համար դա լա՞վ,
    թե վատ փոփոխություն էր:

    Գիտես, միանշանակ
    շատ դժվար է ասել:
    Ոչ թե ավելի լավ, այլ ավելի
    հետաքրքիր դարձավ:
    Կյանքում մի նախորոշիչ
    նոր գործոն ավելացավ:
    Եվ ինչպիսի՜, այն փոխեց
    ամբողջ դասավորությունը:
    Խառնեց խաղաքարտերը
    և նորից բաժանեց:
    Բայց երբ դեռ մեկն էր մահացել`
    ոչ բոլորն էին հասկացել
    տեղի ունեցածի
    անդառնալիությունը:
    Շատ ավելի ուշ գլխի ընկան
    գործը հոսքի դնել:


    Իսկ նա, ով առաջինն էր մեռել,
    հետո վերամարմնավորվե՞ց:

    Նա շատ երկար տարիներ
    չէր կարողանում այդ անել:
    Չէ՞ որ նա առաջինն էր:
    Եվ ուրեմն շատ ուժեղ էր
    մեռնելու, վերանալու
    նրա ցանկությունը...
    Այն դարաշրջանում այդպես էլ
    նա նորից չվերածնվեց:
    Իսկ հետո` ես չգիտեմ:
    Կարող է և վերածնվել է,
    իսկ կարող է, ընդհանրապես
    անհետացել է Երկրից:


    Իսկ մյուսնե՞րը:
    Ինչու՞
    բոլորն ընդօրինակեցին
    այդ "մահվան նորամուծությունը":

    Ստեղծվել էր այդպիսի ինչ-որ
    համատարած տրամադրություն:
    Հնարավոր է, որ մարդկանց
    ինչ-որ բան չէ՞ր հերիքում...


    Եվ հորինեցին
    Մարային...

    Այն ժամանակ դեռևս նոր էր
    ի հայտ եկել մրցակցությունը:
    Եվ երկար սպասեցնել չտվեց իրեն
    նաև փոքրոգությունը:
    Եվ նրանք, ովքեր Մահն ընդունեցին,
    նրա օգնությամբ սկսեցին
    խուսափել կոնֆլիկտից:
    Խուսափել պայքարից:
    Մեկը հորինեց առաջնություն, պայքար,
    ի պատասխան` մեկ ուրիշը
    հայտնագործեց Մահ...


    Բայց ինչ-որ պատճառով բոլորը
    մահկանացու դարձան:

    Դե... միտքը հայտնվեց,
    մարմնավորվեց, կարծրացավ, -
    և մարդիկ վաղ թե ուշ
    մտքին գերի դարձան:

    Մահն օրենք դարձավ:


    Իսկ հետո արդեն հայտնվեցին
    ընդերքի՞ արքաները:

    Հա: Դա շատ ավելի ուշ:
    Այլ ժամանակներում:
    Այն դարաշրջանին բնորոշ են
    արհավիրքներ և անկում:
    Մարդիկ ապրում էին վախի մեջ:
    Իսկ բաժանումը հետո սկսվեց:
    Այն ժամանակ այլ կերպ էր
    ամեն ինչ կատարվում:
    Այդ հիմա է, ձեր օրոք է,
    որ ամեն ինչ աշխարհում
    հնարավորինս մտածված է,
    կարգավորված է նախորոք:
    Այնքան միտք կա, որ առ
    մի օրինակ և գործիր:
    Իսկ այն ժամանակ օրինակներ,
    կարելի է ասել,չկային:
    Եվ ահավոր դժվար էր միտքը
    միլիմետր անգամ շարժել...
    Եթե մեկն ինչ-որ բան
    մտածեր, հորիներ, -
    դա արդեն տիեզերական
    մաշտաբի իրադարձություն էր:
    Տարուն տարի էր փոխում,
    դարից անցնում էր դար, -
    ինչ-որ մեկը մի նոր միտք
    հղանար, թե չհղանար:
    Ստիպված մարդիկ ուրիշների
    մտքերն էին զարգացնում:
    Հետո ուրիշները`սրանց մտքերը,
    և այդպես շարունակ:
    Ահա թե ինչու վերջիվերջո
    մրցակցություն առաջացավ:


    Ասա, իսկ երբ մարդիկ
    դեռևս անմահ էին, -
    նոր մարդիկ, միևնույն է,
    չէ՞ որ ծնվում էին:

    Ծնվում էին, տեղ հերիքում էր:

    Այսինքն, ամեն մարդու համար
    հասնում էր մի պահ,
    երբ նա առաջին անգամ
    գալիս էր աշխարհ...

    Լավ նկատեցիր: Այո,
    դա էլ է հրաշք:
    Առաջիններին Աստված ստեղծեց:
    Նրանք միամիտ էին շատ:
    Եվ Աստված առաջին հերթին
    նրանց հանձնարարեց`
    ամենից առաջ,
    իրենց անձը գիտակցել:
    Պատկերացրու. գիտակցության
    բացարձակ դատարկ տարածք,
    որտեղ չկա ոչինչ,
    չկա ոչ մի կառուցվա՛ծք:
    Եվ դատարկություն չէ դա, դա` լույս է,
    բայց դեռ ոչ կանոնավորված:
    Գիտակցության մեջ չկար ոչինչ:
    Ահա թե ինչպիսի վիճակում էին
    առաջին մարդիկ գտնվում:
    Բայց մտածել նրանք կարող էին:
    Եվ տես, թե ինչ է ստացվում.
    Աստված ստեղծում է մարդուն,
    և հանձնարարում է նրան
    փորձարկել Ինքն Իրեն,
    գիտակցել, հասկանալ:
    Ճանաչել իրեն մտքով:
    Եվ Որդին սկսում է
    իրեն գիտակցել:
    Շատ երկար դա տևեց,
    շատ ժամանակ է անցել:

    Իսկ ի՞նչ կասես հեքիաթների մասին,
    որտեղ մարդ կամ կիսաստված
    ծնվում է աստծոց և, ասենք, կովից, -
    ինչպես դու, օրինակ...

    Դա հետո: Իսկ առաջ
    հասարակ էր ամեն ինչ:
    Այդ հիմա է, որ կովը
    միայն կովի տեսք ունի:
    Իսկ առաջ ընկալումն
    այդքան կոպիտ չէր.
    մարդ կարող էր ցանկացած
    արտաքին ընդունել:
    Կային ավելի սիրելի
    և հաճախ օգտագործվող դեմքեր:
    Եթե ուզում ես` կով եղիր...
    Կարող ես օձ էլ լինել...
    Հեքիաթներում, իհարկե,
    ամեն ինչ ձևափոխել են
    և այօրվա մարդն ամեն ինչ
    որպես հեքիաթ է ընկալում:
    Բայց իրականում Իրականությունը
    հենց այդպիսին էր, որ կար:


    Իսկ ինչ-որ մեկն, օրինակ,
    ծնվել էր Մայր-Հողից...

    Հեշտությամբ: Չէ՞ որ դա էլ
    պատկեր է յուրովի:
    Թե ուզես, դու էլ կարող ես
    կրկնել այդ ճանապարհը:
    Վերցնել Հողը, նրա էությունը,
    ավելացնել մի այլ բան,
    և այդ երկուսի խառնուրդից
    նոր կերպար ստանալ:
    Եվ` շունչ փչել նրա մեջ,
    կյանք եթերային...


    Ճիշտ ալքիմիկական պատկեր է,
    ծնունդը հոմունկուլուսի:

    Այո՛: Այն ժամանակներում
    մարդիկ մեծ վարպետներ էին:
    Աստվածնե՛ր էին ստեղծում:
    Մի տեղ հավաքվում էին
    և ստեղծում էին աստված
    ինչ-որ նպատակի համար:
    Հետո այդ աստվածները
    մի օր կատաղեցին
    և իրար հակասող ուժերը
    իրենց մեջ կիսեցին:
    Չէ՞ որ մարդիկ նրանց
    գիտակցություն էլ էին տվել...


    Իսկ Վիյը, Սևաստված, -
    նյութակա՞ն էություններ էին:

    Ոչ, եթերային:
    Նրանք ոգիներ են:
    Բայց եղել է` մարմնավորվել են,
    իրենց կին են վերցրել:
    Ասեմ, որ Ընդերքի աստված լինել, -
    չի նշանակում, լինել հողի տակ:
    Այլաբանություն է դա, և նշանակում է`
    քողարկված լինել, չարտահայտված,
    դժվար հասանելի, ոչ հստակ...


    Իսկ Ընդերքի այդ աստվածները
    մինչև օրս դեռ կա՞ն:

    Իհարկե:

    Ի՞նչ են հիմա անում:

    Ինչ միշտ են արել:
    Կարող ես ինքդ ցած իջնել
    և հետները շփվել:
    Նկուղ, մառան, մետրո...


    Իսկ իմ հանդեպ նրանք
    ինչպե՞ս կտրամադրվեն:

    Եթե գնաս հարգանքով,
    ոչնչով չեն մերժի
    ու չեն նեղացնի:


    Դու նրանց հետ կապ ունե՞ս:

    Ես նրանցից չեմ էլ բաժանվել:

    Բայց դուք ապրում եք իրար հանդեպ
    փոխադարձ հարգանքո՞վ:

    Մենք լավ ծանոթ ենք իրար:
    Ստեղծում, հորինում ենք հաճախ
    համատեղ շատ բաներ:


    Ինչ-որ մարդկանց համար
    դու եղե՞լ ես, ասենք, խորհրդատու:
    Ուսուցիչ, ով այդ մարդկանց
    առաջնորդում է կյանքում:

    Ոչ: Կարող եմ հաղորդել մի բան,
    մի բանի կարող եմ մղել:
    Բայց Ուսուցիչ...


    Դե, ասենք,
    Եռամեծ Հերմեսի պես:

    Իսկ ու՞մ է նա ուսուցանում:

    Մարդկանց:

    Ու՞մ կոնկրետ, կասե՞ս:

    Դե, ինձ, օրինակ...

    Հմմ... Այդ դու ես սովորում,
    ոչ թե նա է սովորեցնում:
    Եթե դու չցանկանայիր,
    նա չէր էլ սովորեցնի:
    Ոչ, նա Ուսուցիչ չէ:
    Ըստ ձեր ըմբռնման,
    դու հարգանքով դիմել ես,
    ինչպե՞ս քեզ չանդրադառնալ:
    Այդպես ինձ էլ դիմում են,
    ու ես էլ չեմ հրաժարվում:
    Բայց թե ում բռնեմ-դաստիարակեմ, -
    ես երբեք չեմ փնտրում:


    Իսկ շա՞տ բան կարող ես պատմել:

    Ժամանակակից մարդուն
    չի հերիքում սեր...


    Սիրել դու սովորեցրել ես
    բազում սերունդներ...

    Ոչ: Մենք Ազովուհու հետ
    օրինակ ենք ծառայել,
    թե ինչպես գտնել քո սերը,
    ինչպես սերդ ճանաչել:
    Իսկ թե ինչպես սիրել,
    սփռել սեր կամ այն տալ, -
    ուրիշներն են ցուցադրել,
    այլ օրինակներ շատ կան:
    Մենք Ազովուհու հետ`
    որոնման մարմնավորումն ենք:


    Իսկ ոչ սլավոնական
    աստվածների հետ ծանո՞թ ես:

    Ծանոթ եմ:

    Հիսուսի հետ ծանո՞թ ես:

    Հիսուս, ինչպես ես,
    որպես մարդ է ծնվել:
    Բայց անկասկած, ապրում է
    Աստծո ոլորտներում:
    Աստված` նա է, ով գիտակցում է
    իրեն որպես պատկեր
    Անճանաչելիի մեջ,
    իսկ Անճանաչելին
    բոլորովին էլ մահը չէ:
    Մահն այն է, երբ մի կերպար
    փոխվում է մեկ ուրիշով:
    Իսկ ով իրեն գիտակցում է
    որպես կերպարներ արարող, -
    նա արդեն աստված է:


    Իսկ Հիսուս, չէ՞ որ միշտ
    սեր է ուսուցանել:
    Եվ նրա թրթիռներն
    ավելի նուրբ և լուսաբեր են,
    քան բոլոր մյուսներինը:

    Ոչ բոլորինը, բայց շատերինը:

    Չնայած նա հայտնվել է
    համեմատաբար ոչ վաղուց:

    Նա առաջ էլ է հայտնվել:
    Այդ միայն կոնկրետ մարդիկ են
    այդպես համարում,
    որ միայն մեկ անգամ է
    նա հայտնվել այս աշխարհում:


    Եվ այսպես, դու ասացիր,
    որ եթե դիմենք քեզ,
    դու կսովորեցնես մեզ սիրել:
    Չե՞ս ասի, թե ինչպես:

    Սեփական օրինակով:
    Իմ մասին հեքիաթների,
    պատմվածքների միջոցով:
    Իմ հոգու միջոցով,
    որը չի հանձնվում և չի պարտվում,
    և ամենուր է, ուր հնարավոր է,
    և ամենուր նա միշտ փնտրում է:


    Իսկ ի՞նչ պետք է անենք
    մենք դրա համար:

    Դիմեք : Դա զոհաբերություն է:
    Կարողացեք փոխակերպվել:


    Ես դիմում եմ քեզ,
    Վելե՛ս:

    Դե ուրեմն` համեցիր:

    Ես զգում եմ:

    Դուք դա հոսանք եք անվանում:

    Ինչպե՞ս ես պահպանեմ այն:

    Նայիր ներսդ, գտիր,
    թե ինչն է նրան խանգարում:
    Որոնիր ինքդ: Անձամբ:
    Ես հուշել չեմ ցանկանում:
    Իմ ուժը հենց նրանում է,
    որ ես ինքս գտա:


    Շնորհակալ եմ, Վելես:
    Ու նաև երախտապարտ եմ
    այս լավ զրույցի համար:
    Ես ցնցված եմ նրանից,
    ինչ լսեցի և զգացի:
    Դու կուզե՞ս ինչ-որ բան ասել
    մեզ որպես վերջաբան:

    Եթե ձեզ վատ եք զգում,
    գիտեցեք որ ինքներդ եք
    այդ վիճակը ստեղծել:
    Հնարավոր է, անգիտակցաբար,
    բայց ինքներդ եք ստեղծել:
    Ես դա բոլորիդ եմ ասում:
    Մարդ ունի միայն այն,
    ինչ հենց ինքն է արարում:
    Անմեղ զոհեր չկան:
    Ու հետո` լուսավորեք,
    իմաստավորեք ձեր գիտելիքները:
    Մի թաղեք դրանք, կիրառե՛ք:


    Շնորհակալ եմ քեզ նորից:

    Ձեզ էլ շնորհակալություն:
    Առողջ մնացեք:





    12.29.15
    Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
    http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
    http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267

Էջ 9 9-ից ԱռաջինԱռաջին ... 56789

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Կյանքն առանց Աստծո
    Հեղինակ՝ VisTolog, բաժին` Կրոն
    Գրառումներ: 86
    Վերջինը: 17.05.2012, 09:06
  2. Պոեզիա. Ոչ առանց Աստծո
    Հեղինակ՝ Sambitbaba, բաժին` Ստեղծագործողի անկյուն
    Գրառումներ: 84
    Վերջինը: 05.04.2012, 08:36
  3. Սատանան պայքարում է Աստծո դեմ
    Հեղինակ՝ Djavaxhq, բաժին` Կրոն
    Գրառումներ: 106
    Վերջինը: 23.07.2010, 01:32
  4. Հոր/Աստծո սիրո նամակը
    Հեղինակ՝ Second Chance, բաժին` Կրոն
    Գրառումներ: 40
    Վերջինը: 29.03.2010, 17:38
  5. Ովքե՞ր են Աստծո որդիները:
    Հեղինակ՝ Gayl, բաժին` Կրոն
    Գրառումներ: 68
    Վերջինը: 12.02.2009, 18:20

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •