Հարցազրույց Աստծո հետ

[Sambitbaba]

[QUOTE=My World My Space;2076098]

դու հաստատ համոզվա՞ծ ես, որ կարող ես օգտագործել քո ուղեղի հնարավորությունների 7-10 տոկոսը

Մի թեթև հույս այնուամենայնիվ ունեմ, որովհետև դեռ 7 տարեկան չկայի, արդեն "մամա-պապա" մաքուր ասում էի: ՈՒ հիմա էլ, մի բանը տաս անգամ չասած, իսկույն հասկանում եմ:

Քեզ չի՞ թվում, որ աստված կարող էր այդքան լիմիտ դնել, որովհետև դեռ "ժամանակը չի" ավելի շատ մտածել կարողանալու

Այն էլ ինչպես է թվում, Վորլդ ջան! Եվ ոչ միայն թվում է: Ես ունեմ կոնկրետ համոզմունք այն բանի, որ մենք` արիացիներս, ըստ ծրագրի, պետք է կատարեինք այն, ինչ որ ծրագրված էր, ու գնայինք, տեղը զիջելով հաջորդ ցիվիլիզացիային: Ինչը որ տեղի է ունեցել մեզանից առաջ ցիվիլիզացիաների հետ: Հեռու գնալ պետք չէ, հիշիր ջրհեղեղը: Իսկ հետո հիշիր, թե ինչպես, նոր հազարամյակի շեմին, բոլոր կրոնները, մի քանի տարիների տարբերությամբ ընդամենը, սպասում էին աշխարհի վերջին. Ապոկալիպսիս... Արմագեդդոն... Ինչ է, խաբեցի՞ն մեզ արդյոք այդ բոլոր կրոնները... Ո՛չ, չխաբեցին: Իսկ ինչու՞ ոչինչ տեղի չունեցավ... Հենց բանն էլ նրանում է, որ տեղի ունեցավ: Շատ մեծ ու կարևոր մի բան: Փոխվեց Աստծո ծրագիրը: Առաջին անգամ ամբողջ Լինելության ժամանակաշրջանում: Ինչու՞: Որովհետև մենք սպասածից ավելի լավ կատարեցինք այն, ինչի համար որ եկել էինք: Եվ ընդամենը, - հիշու՞մ ես,- այն չնչին 7-10 տոկոսով... Եվ այնքան լավ, որ կորավ մեր գնալու իմաստը: Ստացվեց, որ մենք ինքներս կարող ենք շարունակել զարգացման հաջորդ փուլը: ՈՒրեմն էլ ինչու՞ ամեն ինչ սկսել նորից: Կարելի է ուղղակի մի փոքր օգնել մեզ:
Այդ օգնությունը` մեր նոր սերունդն է, որը կտրականորեն տարբերվում է հինից: Ո՛չ այնպես, ինչպես միշտ տարբերվել են սերունդները մինչ այժմ: Լսե՞լ ես դու արդյոք Ինդիգո երեխաների մասին: Եթե ոչ, փնտրիր ինտերնետում. հազարավոր էջեր կգտնես: Կամ նայիր Յութուբում, այնտեղ էլ բավականին հետաքրքիր բաներ կան:
Այնպես որ, Վորլդ ջան, կարծում եմ, եկել է արդեն այն 100 տոկոսի ժամանակը...

Հոգևոր հնարավորություններին հասնելուց առաջ, դեռ աշխատիր հասնել ֆիզիկական հնարավորություններիդ ճիշտ կիրառմանը

Անշուշտ: Մի մոռացիր նաև մտավորի մասին: Ֆիզիկական-մտավոր-հոգևոր: Անպայման բոլորը միասին, և պարտադիր չէ, թե որ մի կարգով: Հակառակ դեպքում կխախտվի մարդու աստվածային երրորդությունը:

հենց դա ի նկատի ունեմ, եթե դու սարքում ես մի ծրագիր, որից դեռ երբևէ չի եղել ու գրում ես "յուզեռ գայդ", գրում ես քո հասկացածի պե՞ս, թե՞ այնպես որ մարդիկ կարդան ու հասկանան: Իմ ասածն այն է, որ ամեն մեկը աստվածաշունչը պետք է հասկանա ինքնուրույն, այնքան, որքան կարող է. մարդու կողմից մեկնաբանված աստվածաշունչը էդ ծռագրի "քրեք"-ն ա:

Շատ հնարավոր է, որ այս հարցում էլ քեզ հետ համաձայն եմ, առավել ևս, որ ինքս ոչ մի բարդություն չեմ տեսնում Աստվածաշնչի մեջ: Չէ՞ որ այն գրված էր, ելնելով 2000 տարի առաջ ապրող մարդկանց մտավոր մակարդակից: Բայց այստեղ մի ուրիշ բան էլ կա: Եթե երկու հազար տարի քո ոչ միայն մտքի, այլ արյունի մեջ անգամ մտցնում են ինչ-որ պոստուլատներ - ճիշտ լինեն դրանք, թե սխալ, - չեմ կարծում, թե քեզ համար հեշտ կլինի նրանց մասին ինքնուրույն կարծիք կազմելը: Հիմա եթե ես քեզ ասեմ, որ դժոխք ու սատանա չկա, դու ինչ է, ինձ կհավատա՞ս...

---------- Ավելացվել է՝ 11:01 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 10:56 ----------

[Sambitbaba]

Այնուամենայնիվ, ես առաջարկում եմ վերադառնալ Աստծո հետ զրույցին... կամ հարցազրույցին: Եվ խնդրում եմ, եկեք ամեն անգամ իրար չասենք, թե ով է մեզ իրավունք տվել, կամ ինչու ենք մենք մեզ իրավունք վերապահում խոսելու Աստծո անունից: Մարդ-արարածը Աստծո անբաժան մասնիկն է Աստծո ամբողջականության մեջ: Եվ եթե մարդ փոքր ինչ կենտրոնանում է Աստծոն վերաբերող մի ինչ-որ հարցի վրա (դեռևս չեմ ուզում ավելին ասել), ուրեմն նա արդեն Աստծո հետ է: Ինչ խոսք, որ այդ դեպքում իր մտքերը նա արտահայտում է Աստծո միջնորդությամբ:
Հիշեցի մի դեպք, որն ինձ հետ տեղի ունեցավ մոտ մեկ ամիս առաջ:
Փորձում էի թարգմանել Բորիս Գրեբենշչիկովի մի երգի բառերը հայերեն: Հասցրեցի թարգմանել միայն առաջին մի քանի տողերը: Իսկ հետո սկսեցի գրել ինքս, ու գրել այնպիսի բաներ, որոնք ոչ միայն չկաին երգի մեջ, այլ չկաին և մինչև այդ չէին եղել իմ գլխի մեջ իմ ամբողջ կյանքում: Մտքեր, որոնց իմաստը ես սկսեցի ընկալել գործն ավարտելուց հետո միայն, իսկ վերջնականորեն մինչև օրս էլ դեռ ամբողջովին չեմ հասկացել: Ես հիմա կտեղադրեմ այն ստեղծագործական բաժնում: Եթե ունեք ցանկություն - ընթերցեք, և մենք կքննարկենք այն այստեղ:

[վրեժ62]

Ունի, Եհովայի վկաների գրականությունը վկա.....

իսկ ավելի լուրջ, աստված ասելու բան միշտ ունի, ու միշտ կարա ասի, բայց պարտադիր չի` ինչ-որ մեկի միջոցով....
Հենց աստվածաշնչում գրված է. "Զգուշացեք սուտ մարգարեներից, որոնք կգան իմ անունով....."

Իսկ Աստածաշունչ քարոզողների ու բացատրողների եհովայավկայակերպ մասսաների համար ուզում եմ ասել հետևյալը, եթե աստված ցանկանում է աստվածաշնչի միջոցով մեզ ինչ-որ բան ասել, պետք է տված լինի նաև այն հասկանալու հնարավորություն, եթե ոչ, ուրեմն...... ես աստծո խոսքը չեմ պատրաստվում լսել մեր կողքի շենքի Վալոդից, ով ամուսնացած բաժանված է 3 անգամ, ամեն կնոջից ունի 1 երեխա.....

Իսկ ինչպես ես պատրաստվում ընդունել քրիստոնեություն այն մարդկանցից, որոնց մի մասը վախից փախավ, մյուսը` երեք անգամ ուրացավ Քրիստոսին:

[Արամ]

Կարելի է ես ել իմ երազը պատմեմ ?

Ա- Լսում եմ, որդիս
Ես - Աստված, դու ես, դու կաս?
Ա- Հա արա, բա ով է, հերիք չի քո նման մեղսավորի մոտ եկել եմ, որ հարցերիդ պատասխանեմ, մի հատ էլ ապուշ հարցեր ես տալիս:
Ես- Կներես, բայց ինչու ես այդպես բորբոքվում, ախր ինքդ ես մեղավոր, որ մեր մեջ կասկածներ կան:
Ա- Ես եմ մեղավոր, փսլնքո'տ (կայծակով գլխիս), չնայած մեղավոր եմ, որ ձեզ շատ եմ սիրում, երես տալիս...
Ես - Ինչով ես երես տալիս ?
Ա-Անշնորհակալ, մարդ, միթե դու չէի ամեն երեկու ինձ շնորհակալություն հայտնում, որ քեզ` ՆՐԱՆ եմ նվիրել?
Ես - Հա...
Ա- Հա ու զհարմար, եթե ես չլինեի ինչպես պետք է իրար սիրեիք, ինչպես պետք է դուք հանդիպեինք, թե մոռացել ես ?
Ես-Ախր, ես մտածում էի որ պատահական է եղել...
Ա - Անհավա'տ:
Ես - Կներես Աստված, ինքտ էլ գիտես, որ ազնիվ եմ ասում, հասկանում եմ, շնորհակալ եմ:
Ա - Էլի սխալվում ես, ես եմ շնորհակալ, ինչքան էլ ես աստված եմ` հա ու սրանից հետո իմ անունը փոքրատառով կգրես, որ գրում ես պապա, մեծատառով ես գրում ? մեկ է ես չմե կարող ստիպել ձեզ իրար սիրել, բայց դուք սիրում եք և դրանով ինձ էներգյա եք տալիս, որպեսզի կարողանամ եղբորս դեմ պայքարեմ:
Ես - Աստված, ինչ ես խոսում, ինչ եղբայր?
Ա - Հիշում ես երեկ, որ հարվածեցիր այն տղաին
Ես - Այո, ախր նա...
Ա - Ձա'յնդ, եղբայրս էր ստիպել քեզ դա անել, ես սնվում եմ սիրով, իսկ նա չարությամբ:
Ես - Կաշխատեմ էլ եղբորդ չլսել
Ա - ախ դու, մա'րդ, միթե դու կարող ես նրա հետ վիճել, նրան դիմադրել
Ես - հա կաող եմ
Ա - Հա, հա, հա նրա դեմ միայն ես կարող եմ պայքարել, բայց նա ինձնից ուժեղ, մարդիկ ավելի շատ չարություն են անում քան բարություն
Ես - Ես կօգնեմ...
Ա - դու արդեն օգնում ես...
Ես - Աստված կարելի է մի հարց էլ տալ...
Աստված is offline. Leave message.

[Sambitbaba]

Ինձ շատ դուր եկավ, Արամ ջան, շնորհակալություն: Ինչ լեզվով էլ որ Աստված խոսի քեզ հետ - իսկ Նա խոսում է առաջին հերթին քո լեզվով , իսկ հետո` աննկատելիորեն, սկսում է քեզ թելադրել իրենը: Ինչ լեզվով էլ խոսես - միևնույն է, մաքրվում ես: Հենց այդ է կատարվում քեզ հետ քո "երազում":
Այնպես որ, քո Աստծոն Leave message, խնդրում եմ, և երբ Նա պատասխանի, շարունակիր "երազդ":

Ա - Հա, հա, հա նրա դեմ միայն ես կարող եմ պայքարել, բայց նա ինձնից ուժեղ, մարդիկ ավելի շատ չարություն են անում քան բարություն

Տխուր է, որ դու կասկածում ես քո Աստծո հզորության վրա, քանի որ քո հանդեպ Իր բացարձակ սիրով դրդված, ինչպես նաև Իր ծրագրի համաձայն, քեզ համար Նա դառնում է այնպիսին, ինչպիսին որ դու ես ցանկանում Նրան տեսնել: Եվ դա կտևի այնքան ժամանակ, քանի դեռ դու չես ցանկացել ուրիշ կերպ տեսնել Նրան: Եվ այդպես շարունակ, քո ամբողջ կյանքում. ինչպիսին ցանկանաս, այնպիսին կլինի քո Աստված: Մինչև չհասկանաս, որ չկա որևէ մեկը, ով կկարողանա ընդդիմանալ քո Աստծո հզորությանը:
Բայց գիտե՞ս արդյոք, թե ո՞րն է ճշմարտությունը: Այդ քո կարծիքն է, որ փոխվում է քո փորձի հետ միասին: Իսկ Աստծո հզորությունը անփոփոխ է մնում: ՈՒղղակի քո ամեն հաջորդ քայլը քեզ ավելի է մոտեցնում ճշմարիտ իրավիճակին:
Իսկ ամենակարևոր բանը քո և քո Աստծո փոխհարաբերությունների մեջ` դա քո վերջին միտքն է քո "երազի" մեջ, որին դու հանգում ես կամա թե ակամա.

Ես - Ես կօգնեմ...

[Արամ]

Ինձ շատ դուր եկավ, Արամ ջան, շնորհակալություն: Ինչ լեզվով էլ որ Աստված խոսի քեզ հետ - իսկ Նա խոսում է առաջին հերթին քո լեզվով , իսկ հետո` աննկատելիորեն, սկսում է քեզ թելադրել իրենը: Ինչ լեզվով էլ խոսես - միևնույն է, մաքրվում ես: Հենց այդ է կատարվում քեզ հետ քո "երազում":
Այնպես որ, քո Աստծոն Leave message, խնդրում եմ, և երբ Նա պատասխանի, շարունակիր "երազդ":


Տխուր է, որ դու կասկածում ես քո Աստծո հզորության վրա, քանի որ քո հանդեպ Իր բացարձակ սիրով դրդված, ինչպես նաև Իր ծրագրի համաձայն, քեզ համար Նա դառնում է այնպիսին, ինչպիսին որ դու ես ցանկանում Նրան տեսնել: Եվ դա կտևի այնքան ժամանակ, քանի դեռ դու չես ցանկացել ուրիշ կերպ տեսնել Նրան: Եվ այդպես շարունակ, քո ամբողջ կյանքում. ինչպիսին ցանկանաս, այնպիսին կլինի քո Աստված: Մինչև չհասկանաս, որ չկա որևէ մեկը, ով կկարողանա ընդդիմանալ քո Աստծո հզորությանը:
Բայց գիտե՞ս արդյոք, թե ո՞րն է ճշմարտությունը: Այդ քո կարծիքն է, որ փոխվում է քո փորձի հետ միասին: Իսկ Աստծո հզորությունը անփոփոխ է մնում: ՈՒղղակի քո ամեն հաջորդ քայլը քեզ ավելի է մոտեցնում ճշմարիտ իրավիճակին:
Իսկ ամենակարևոր բանը քո և քո Աստծո փոխհարաբերությունների մեջ` դա քո վերջին միտքն է քո "երազի" մեջ, որին դու հանգում ես կամա թե ակամա.

Շնորհակալ եմ գրածս գնահատելու, սա երaզ չէր ավելի ճիշտ տեղում մտեքրիս ափռ-ցփռ արտահայտում… Նաև շնորհակալ եմ իմ համար ուսուցողական գրառում անելու համար…

[Sambitbaba]

սա երaզ չէր ավելի ճիշտ տեղում մտեքրիս ափռ-ցփռ արտահայտում…

Գիտեմ...

Նաև շնորհակալ եմ իմ համար ուսուցողական գրառում անելու համար

…

Եթե լրջորեն ես ասում` ուրախ եմ: Եթե ոչ... էի եմ ուրախ:

[Արամ]

Եթե լրջորեն ես ասում` ուրախ եմ: Եթե ոչ... էի եմ ուրախ:

Լուրջ եմ ասում, ետ փոքր գրառմուվ շատ փոքր, բայց փողվեց մտածելակերպս:

[Sambitbaba]

Լուրջ եմ ասում, ետ փոքր գրառմուվ շատ փոքր, բայց փողվեց մտածելակերպս:

ՈՒրեմն, ես էլ եմ շնորհակալ, Արամ ջան!

[Sambitbaba]

ՓՈՔՐԻԿ ՀՈԳԻՆ ԵՎ ԱՐԵՎԸ

Կար-չկար, ժամանակից դուրս մի Փոքրիկ Հոգի կար, որն ասաց մի անգամ Աստծոն.
- Ես գիտե՛մ, թե ով եմ ես:
- Հիանալի է, - պատասխանեց Աստված, - և ո՞վ ես դու:
Եվ Փոքրիկ Հոգին գոչեց.
- Ես Լու՜յս եմ:
Աստված ժպտաց իր մեծ ժպիտով և ասաց.
- Ճիշտ է: Դու Լույս ես:
Փոքրիկ Հոգին շատ երջանիկ էր, քանի որ հասկացավ այն, ինչ Աստծո Թագավորության մեջ ուշ թե շուտ հասկանում են բոլոր հոգիները:
- Օ՜հ, - ասաց Փոքրիկ Հոգին, - չէ՞ որ դա իրոք մեծ բան է:
Բայց շուտով նրան սկսեց չբավարարել գիտելիքն այն բանի, թե ով է նա: Փոքրիկ Հոգին զգաց, թե ինչպես իր մեջ ցանկության մի նոր հորձանուտ է սկսվում: Այժմ նա ցանկանում էր լինել այն, ինչ ինքը հանդիսանում էր: Եվ այդժամ Փոքրիկ Հոգին վերադարձավ Աստծո մոտ և ասաց.
- Ողջու՜յն, Աստված: Հիմա, երբ ես գիտեմ, թե ով եմ ես, - կարո՞ղ եմ արդյոք ես այդ լինել:
Եվ Աստված պատասխանեց.
- Դու ցանկանում ես ասել, որ ուզում ես լինել այն, Ինչ Դու Արդեն Հանդիսանու՞մ Ես:
- Գիտես, - պատասխանեց Փոքրիկ Հոգին, - մի բան է գիտենալ, թե Ով Եմ Ես, իսկ ուրիշ բան է իրականում այդ լինելը: Ես ցանկանում եմ զգա՛լ ինձ վրա, թե այդ ի՞նչ բան է Լույս լինելը:
- Բայց դու արդեն հենց Լու՛յս էլ հանդիսանում ես, - նորից ժպտալով, կրկնեց Աստված:
- Այո, բայց ես ցանկանում եմ ճանաչել դա` զգալո՛վ, - գոչեց Փոքրիկ Հոգին:
- Դե ինչ, - խնդմնդաց Աստված,- Ես պետք է կռահեի այդ մասին: Դու միշտ աչքի ես ընկել քո կրքով` արկածների նկատմամբ: - Բայց հետո Աստծո արտահայտությունը փոխվեց: - Միայն տես, որ այստեղ մի նրբություն կա:
- Ի՞նչ նրբություն, - հարցրեց Փոքրիկ Հոգին:
- Գոյություն չունի ուրիշ ոչ մի բան, բացի Լույսը: Տես, որ Ես ստեղծել եմ միայն այն, հենց ինչը որ դու հանդիսանում ես, և ստացվում է, որ ինքդ քեզ` որպես Նա, Ով Դու Կաս, ճանաչելու հասարակ ճանապարհ քեզ համար նախատեսված չէ: Հասկանում ես, գոյություն չունի ոչինչ, ինչը որ դու չես:
- Հըմմմ... - ասաց Փոքրիկ Հոգին, հիմա արդեն մի փոքր մտահոգված:
- Մտածիր այդ մասին ահա թե ինչպես, - ասաց Աստված: - Դու նման ես մոմի լույսին` արևի ճառագայթների մեջ: Դու լուսարձակում ես քեզ նման միլլիոն, միլլիարդ, տրիլլիոն մոմերի պես, որոնք էլ հենց կազմում են Արևը: Եվ արևն առանց քեզ Արև չէր լինի: Թող փորձեր միայն դառնալ Արև` առանց իր մոմերից գոնե մեկի... Նա չէր կարող ուղղակի նորմալ Արև լինել, որովհետև արդեն այդպես վառ չէր փայլի: Եվ այ քեզ խնդիր. ճանաչել ինքդ քեզ որպես լույս, երբ գտնվում ես Լույսի ամենակենտրոնում: Ոչինչ խնդիր է, ճի՞շտ է:
- Բայց դու Աստված ես չէ՞, - կնճռոտվեց Փոքրիկ Հոգին, - հնարի՛ր մի բան, ուրեմն:
Եվ այնժամ Աստված կրկին ժպտաց և ասաց.
- Ես արդեն հորինել եմ: Քանի որ դու չես կարող քեզ որպես լույս տեսնել, երբ գտնվում ես Լույսի մեջ, մենք կշրջապատենք քեզ մթությամբ:
- Իսկ ի՞նչ է մութը, - հարցրեց Փոքրիկ Հոգին:
- Դա այն է, ինչը որ դու չես հանդիսանում, - պատասխանեց Աստված:
- Իսկ ես չե՞մ վախենա այդ մթությունից, - թնկթնկաց Փոքրիկ Հոգին:
- Միայն մի դեպքում. եթե դու կընտրես վախենալ, - պատասխանեց Աստված: - Իրականում, գոյություն չունի ոչինչ, ինչից արժի վախենալ: Եվ միայն, եթե դու որոշես, թե գոյություն ունի, դու կսկսես վախենալ: Չէ՞ որ միևնույն է, մենք հնարում ենք այդ ամենը: Մենք ձևանում ենք:
- Ահա՜, թե ինչ, - ասաց Փոքրիկ Հոգին, և դրանից հետո իրեն նշանակալիորեն ավելի լավ զգաց:
Դրանից հետո Աստված բացատրեց, որ, որպեսզի ճանաչես ինչ-որ բան, պետք է ի հայտ գա դրա մի ինչ-որ լրիվ հակառակ բանը: Կամ, ուրիշ խոսքերով ասած, եթե դու ցանկանում ես զգալ ինչ-որ բան, - դու ստեղծում ես նրա լրիվ հակառակ մի բանի հայտնվելը:
- Եվ դա մեծ շնորհք է, - ասաց Աստված, - քանզի առանց դրա դու չէիր կարողանա ոչինչ ճանաչել կամ զգալ: Դու չես կարող իմանալ, թե ինչ է Տաքը` առանց Սառի; Վերևը` առանց Ներքևի; Արագը` առանց Դանդաղի: Դու երբեք չէիր կարողանա գիտենալ, թե ինչ է Աջը` առանց Ձախի; Այստեղը` առանց Այնտեղի; Ներկան` առանց Անցյալի: Այսպիսով, - շարունակեց Աստված, - երբ դու շրջապատված կլինես մթով, մի՛ ուղղիր բռունցքներդ դեպի երկինք և մի՛ փոխարինիր ձայնդ ճիչով, և մի՛ անիծիր մթությունը: Այլ դրա փոխարեն Լու՛յս եղիր այդ մթության մեջ և այդ առիթով մի՛ խելագարվիր: Այ, ա՛յդ ժամանակ դու կճանաչես, թե Ո՛վ Ես Դու Իրականում, և մնացած բոլորն էլ այդ կզգան: Թույլ տուր քո Լույսին շողալ այնքան վառը, որպեսզի բոլորն ու յուրաքանչյուրը կարողանան իմանալ, թե որքա՜ն արտասովորն ես դու:
- Դու ցանկանում ես ասել, որ դա նորմա՞լ է` թույլ տալ ուրիշներին տեսնել այն, թե որքան արտասովոր եմ ես, - հարցրեց Փոքրիկ Հոգին:
- Իհա՜՜րկե, - ծիծաղեց Աստված, - դա նույնիսկ շատ նորմալ է: Բայց հիշիր, որ "արտասովոր"` չի նշանակում "ավելի լավ":Յուրաքանչյուր հոգի ըստ ինքնին` յուրահատուկ է և արտասովոր:Դրա հետ միասին շատերը հասցրել են մոռանալ այդ մասին: Եվ նրանք կհասկանան, որ դա նորմալ է` լինել արտասովոր և յուրահատուկ, միայն երբ դու կտեսնես, որ քեզ համար սովորական բան է դա` արտասովոր լինելը:
- Օ՜հ, ուրեմն, - ասաց Փոքրիկ Հոգին, սկսելով պարել, ծիծաղել ու թռչկոտել ուրախությունից, - ես կարող եմ լինել այնպիսի արտասովոր և յուրահատուկ, ինչպիսին կցանկանա՜մ:
- Այո, և դու կարող ես սկսել հենց հիմա, - ասաց Աստված: - Յուրահատուկի և Աստասովորի ո՞ր մասն ես դու ցանկանում լինել:
- Ինչպե՞ս, թե յուրահատուկի և արտասովորի որ մասը, - կրկնեց Փոքրիկ Հոգին, - ես չեմ հասկանում:
- Հասկանու՞մ ես, - սկսեց Աստված, - լինել Լույս` նշանակում է լինել բացառիկ, իսկ բացառիկ լինելն իր մեջ շատ տարբեր բաներ է ընդգրկում: Բարի լինել` նշանակում է լինել բացառիկ: Քնքույշ լինել` նշանակում է լինել բացառիկ: Բացառիկ լինելը նմանապես նշանակում է լինել ստեղծագործող, գյուտարար: Համբերատար լինել` դա էլ է նշանակում բացառիկ լինել: Կարո՞ղ ես արդյոք դու՛ հնարել բացառիկ լինելու ինչ-որ ուրիշ միջոցներ:
Փոքրիկ Հոգին մի փոքր ժամանակ լուռ մնաց:
- Ես կարող եմ բացառիկ լինելու բազմաթիվ միջոցնե՜ր հնարել, - վերջապես գոչեց նա: - Աջակցող լինել` նշանակում է բացառիկ լինել: Տվող լինելը` դա բացառիկ լինելն է: Բացառիկ լինելը` դա բարյացկամ լինելն է: Եվ հոգատար լինելը` դա էլ է նշանակում լինել բացառիկ:
Այո՛, - համադձայնվեց Աստված: - Եվ դու կարող ես լինել բացառիկի բոլոր այդ, կամ յուրաքանչյուր ուրիշ մասը, որը որ կցանկանաս ցանկացած ակնթարթին: Դա էլ հենց այն է, ինչ նշանակում է Լույս լինելը:
- Ես գիտե՜մ, թե ինչ եմ ես ցանկանում լինել, ես գիտե՜մ, թե ինչ եմ ցանկանում ես լինել, - ուրախ հայտարարեց Փոքրիկ Հոգին: - Ես ցանկանում եմ լինել բացառիկի այն մասը, որը որ կոչվում է "ներող": Չէ՞ որ ճիշտ է, որ ներող լինելը նշանակում է բացառիկ լինել:
- Օ, այո՜, - համոզված ասաց Աստված, դա շա՜տ բացառիկ է:
- Լավ, - ասաց Փոքրիկ Հոգին, - հենց այդ էլ ես ցանկանում եմ լինել: Ես ցանկանում եմ ինձ որպես ներող ճանաչել:
- Լավ, - ասաց Աստված: - Բայց մի բան կա, ինչի մասին քեզ հետևում է գիտենալ:
Փոքրիկ Հոգին քիչ ավելի անհամբեր էր դառնում: Այժմ նրան թվում էր, որ ամեն քայլափոխին իրեն նոր բարդություններ են սպասում:
- Իսկ ի՞նչ է դա, - հարցրեց նա հոգոց հանելով:
- Չկա ոչ ոք, ում կարելի կլիներ ներել:
- Ոչ ո՞ք: - Նա հազիվ կարողացավ հավատալ նրան, ինչ հենց հիմա լսեց:
- Ոչ ոք, - պատասխանեց Աստված: - Ամենն, ինչ Ես ստեղծել եմ` կատարյալ է: Ամեն ինչի մեջ, ինչը Ես ստեղծել եմ, չկա ոչ մի ուրիշ հոգի, որն ավելի քիչ կատարյալ է, քան դու: Նայիր շուրջդ:
Եվ հենց այդ ժամանակ Փոքրիկ Հոգին գիտակցեց, որ շուրջն ուրիշ հոգիների մեծ ամբոխ է հավաքվել: Այդ հոգիները հավաքվել էին հեռուներից ու ամեն տեղից, և Արքայության ամենահեռավոր անկյուններից, քանզի բոլորն էլ իմացել էին, որ Փոքրիկ Հոգին արտասովոր զրույց է վարում Աստծո հետ, և բոլորն ու յուրաքանչյուրը ցանկանում էին իմանալ, թե ինչի մասին է խոսքը գնում:
Նայելով հավաքված հոգիների անթիվ բազմությանը, Փոքրիկ Հոգին ստիպված էր համաձայնվել: Հոգիներից ոչ ոք չէր թվում ավելի քիչ հիանալի, ավելի քիչ հրաշալի կամ ավելի քիչ կատարյալ, քան ինքը: Դա այնքան զարմանալի էր, և այնքան վառն էր հավաքված հոգիներից բխող լույսը, որ նրանց նայելու համար Փոքրիկ Հոգին ստիպված էր նույնիսկ մի փոքր կկոցել աչքերը:
- ՈՒ՞մ է պետք ներել, ուրեմն, - հարցրեց Աստված:
- Հըմմ, - ասաց Փոքրիկ Հոգին: - Ստացվում է, որ զվարճանալ չի հաջողվի: Իսկ ես ցանկանում էի ճանաչել ինձ որպես Այն, Ինչը Ներում Է: Ցանկանում էի իմանալ, թե ինչպե՞ս ես քեզ զգում, երբ դու այդպիսի բացառիկ մեկն ես:
Եվ Փոքրիկ Հոգին մտասուզվեց այն մտքի մեջ, թե ինչպե՞ս կլիներ զգալ քեզ, երբ դու տխրում ես:

[Sambitbaba]

ՓՈՔՐԻԿ ՀՈԳԻՆ ԵՎ ԱՐԵՎԸ (շարունակություն)

Բայց հենց այդ ակնթարթին նրան մոտեցավ մի ուրիշ` Բարյացկամ Հոգի:
- Կարիք չկա անհանգստանալու, Փոքրիկ Հոգի, - ասաց Բարյացկամ Հոգին: - Ես կօգնեմ քեզ:
- Ճի՞շտ, - լուսարձակվեց Փոքրիկ Հոգին: - Իսկ ի՞նչ պետք է ես դրա համար անեմ:
- Ոչինչ: Ես ուղղակի կստեղծեմ քեզ համար մեկին, ում դու կկարողանաս ներել:
- Դու այդպես կարո՞ղ ես:
- Իհա՛րկե, - ժպտաց Բարյացկամ Հոգին: - Իմ հաջորդ ծննդի մեջ, իմ հաջորդ կյանքում, ես կանեմ մի բան, ինչի համար դու կկարողանաս ինձ ներել:
- Բայց ինչու՞: Քո ինչի՞ն է պետք հանկարծ անել դա, - հարցրեց Փոքրիկ Հոգին: - Քեզ, կատարյալ Արարածիդ: Ի՞նչը կարող է պատճառ դառնալ նրան, որ դու` ով Լույս է, դու` ով պար է բռնում աստղերի հետ և Արքայության միջով անցնում է մտքի արագությամբ, ցանկանաս գալ իմ կյանքը և նույնիսկ կարողանաս ինչ-որ վատ բան անել:
- Պատասխանը շատ պարզ է, - ասաց Բարյացկամ Հոգին: - Ես կանեմ այդ, որովհետև ես սիրում եմ քեզ:
Լսելով նման պատասխան, Փոքրիկ Հոգին զարմացավ:
- Կարիք չկա զարմանալու, - ասաց Բարյացկամ Հոգին: - Դու արդեն արել ես նույն բանը ինձ համար: Մի՞թե դու չես հիշում: Օ՜հ, քանի՜ անգամ արդեն մենք պարել ենք միասին` դու և ես: Էոնների ընթացքում և դարերի մեջ մենք քեզ հետ պարել ենք այս պարը: Ամբողջ ժամանակի ընթացքում և շատ տեղերում մենք քեզ հետ երկուսով խաղացել ենք այս խաղը:
Մենք երկուսս էլ եղել ենք արդեն Այդ Ամենը: Մենք եղել ենք և Վերևը և Ներքևը, և Ձախը և Աջը: Մեդնք արդեն եղել ենք և Այստեղ և Այնտեղ, Հիմա և Անցյալում: Մենք եղել ենք և տղամարդ և կին, լավը և վատը; մենք երկուսս էլ արդեն և ոճրագործ ենք եղել, և զոհ:
Այդպես մենք վարվել ենք նախկինում շատ անգամներ` մեկս մյուսի համար, ես և դու; և մեզանից ամեն մեկը մյուսի համար ստեղծել է միևնույն և կատարյալ հնարավորություններ, որպեսզի մենք Արտահայտենք և Ճանաչենք, թե Ով Ենք Մենք Իրականում:
- Այդպիսով, - շարունակեց բացատրել Բարյացկամ Հոգին, - այս անգամ մեր հաջորդ կյանքում ես կհանդիպեմ քեզ որպես "վատը": Ես մի սոսկալի բան կանեմ, և այն ժամանակ դու կկարողանաս ճանաչել քեզ որպես Նա,Ով Ներում Է:
- Բայց ի՞նչ կանես դու: Ի՞նչը կլինի այն սոսկալին, ինչը որ դու կանես...
- Օ՜հ, - ժպտաց Բարյացկամ Հոգին: - Մենք անպայմա՛ն մի բան կհնարենք:
Բայց հետո Բարյացկամ Հոգին լրջացավ և ցածր ձայնով ասաց Փոքրիկ Հոգուն:
- Գիտե՞ս, մի բանում դու որոշակիորեն ճիշտ ես:
- Ինչու՞մ:
- Ես իրոք որ ստիպված կլինեմ փոխել ինձ, որպեսզի կարողանամ այդ ոչ այնքան հաճելի բանն անել քեզ համար: Ես ստիպված պետք է լինեմ բոլորովին ինձ չնմանվող մի ինչ-որ բան ձևանալ: ՈՒ հիմա ես ցանկանում եմ մի պատասխան ծառայության մասին քեզ խնդրել:
- Ինչ որ կուզես: Ամենն, ինչ կցանկանաս, - գոչեց Փոքրիկ Հոգին, սկսելով երգել ու պարել: - Ես կլինեմ Ներո՜ղը, ես կլինեմ Ներո՜ղը: - Բայց Փոքրիկ Հոգին նկատեց, որ Բարյացկամ Հոգին շարունակում է լռել:
- ՈՒրեմն ի՞նչ ես դու ցանկանում, - հարցրեց Փոքրիկ Հոգին: - Ի՞նչ կարող եմ ես անել քեզ համար: Դու ուղղակի հրեշտակ ես, որ համաձայնվել ես...
- Դե իհա՛րկե, այդ Բարյացկամ Հոգին հենց հրեշտակ է, որ կա, - նրանց զրույցն ընդհատեց Աստված: - Ամեն մեկդ էլ հրաշտակ է: Հիշիր ընդմիշտ. Ես ձեզ միայն հրեշտակներ եմ ուղարկում և ոչ ոք` նրանցից բացի: Փոքրիկ Հոգին վառվում էր անհամբերությունից` անել ինչ-որ բան նրա համար, որպեսզի բավարարի Բարյացկամ Հոգու խնդրանքը:
- ՈՒրեմն ի՞նչ կարող եմ անել ես քեզ համար, - հարցրեց նա նորից:
- Երբ ես սկսեմ, ասենք, ծեծել քեզ ու ցավ պատճառել, - սկսեց Բարյացկամ Հոգին, - այն ակնթարթին, երբ ես քեզ համար անեմ ամենավատ բանը, ինչը դու կարող ես պատկերացնել... Հենց այդ ակնթարթին...
- Այո՞, - ընդհատեց նրան Փոքրիկ Հոգին, - ի՞նչ ուրեմն...
Բարյացկամ Հոգին լուռ նայեց Փոքնրիկ Հոգուն և հետո ասաց.
- Հիշիր, թե Ով Եմ Ես Իրականում:
- Դե իհա՛րկե, գոչեց Փոքնրիկ Հոգին: - Ես խոստանու՛մ եմ: Ես մի՛շտ կհիշեմ քեզ այնպիսին, ինչպիսին տեսնում եմ քեզ այստեղ և հիմա:
Համաձայնությունը կնքվեց, ու Փոքնրիկ Հոգին ճանապարհ ընկավ դեպի իր նոր կյանքը, քիչ հուզված, բայց շատ ավելի ուրախ այն պատճառով, որ կկարողանա լինել բացառիկի այն մասը, որը կոչվում է Ներում:
ՈՒ Փոքնրիկ Հոգին անհամբեր սպասում էր, թե երբ հնարավորություն կունենա իրեն որպես ներում արտահայտելու, և շնորհակալություն հայտնելու այն ուրիշ հոգուն, ով հնարավոր դարձրեց այդ փորձը:
Եվ այդ նոր կյանքի ամեն մի ակնթարթին, երբ նոր հոգին բեմ էր դուրս գալիս, և ինչ էլ որ այդ նոր հոգին բերեր Փոքնրիկ Հոգու կյանքը` ուրախություն թե տխրություն, և հատկապես, եթե դա լինում էր տխրություն, Փոքնրիկ Հոգին մտածում էր այն մասին, թե ինչ ասաց իրեն Աստված.
- Մի՛շտ հիշիր, - ասաց Աստված, - Ես ձեզ միայն հրեշտակներ եմ ուղարկում և ոչ ոք, նրանցից բացի...

[Սելավի]

Sambitbaba ջան, քեզ մի հատ մեծ շնորհակալություն, դու շատ մեծ աշխատանք էս արել:


ՀԳ Մնում է միայն մարդիկ հասկանան, թե իրականում ովքեր են այն մեծ հրեշտակները «մարդիկ», որոնք իրենց կյանքում հանձն են առել «վատ» կերպարով հանդես գալ և տարբեր առիթներով պատճառ դառնալ շատ ու շատ դժվարությունների և ալեկոծությունների:

[Skeptic]

Միգուցե մի քիչ թեմայից դուրս ա, բայց քանի որ կարդալուց հետո մոտս շատ ուժեղ տպավորություն թողեց
/մոտավորապես` /, որոշեցի տեղադրեմ:

Թարգմանական վրիպակների համար`

Ջոն Ֆաուլզ
Արքայազնը և մոգը

Ժամանակով մի արքայազն էր ապրում, ով հավատում էր ամեն ինչի, երեք բանից բացի, որոնց նա չէր հավատում: Նա չէր հավատում արքայադուստրերին, նա չէր հավատում կղզիներին և նա չէր հավատում Աստծուն: Արքայազնի հայրը` թագավորը, նրան ասել էր, որ այդպիսի բաներ աշխարհում գոյություն չունեն: Այսպես, հոր տերության մեջ չկային ո́չ արքայադուստրեր, ո́չ կղզիներ և ո́չ էլ Աստծո նշույլներ, և արքայազնը հավատում էր իր հորը:
Բայց, ահա, մի անգամ արքայազնը փախավ պալատից և հայտնվեց այլ երկրում: Եվ այդ երկրում ափամերձ ցանկացած վայրից նա կարող էր տեսնել կղզիներ, իսկ այդ կղզիներում` տարօրինակ, արյան գրգիռ առաջացնող էակներ, որոնց անունը տալ նա չհամարձակվեց: Երբ նա զբաղված էր մակույկ որոնելով, նրան մոտեցավ երեկոյան հանդերձանքով մի մարդ.
- Սրանք իսկակա՞ն կղզիներ են,- հարցրեց պատանի արքայազնը:
- Իհարկե, իսկական են,- պատասխանեց երեկոյան զգեստով մարդը:
- Իսկ այս տարօրինակ հուզիչ արարածնե՞րը:
- Նրանք ամենաիսկական, ամենազտարյուն արքայադուստրեր են:
- Այդ դեպքում Աստված նույնպես պիտի գոյություն ունենա,- բացականչեց արքայազնը:
- Հենց ես եմ Աստված,- պատասխանեց նրան երեկոյան հանդերձանքով մարդը և խոնարհվեց:
Պատանի արքայազնը ողջ ուժով շտապեց տուն:
- Ուրեմն դու վերադարձար,- ողջունեց նրան թագավոր-հայրը:
- Եվ ես տեսել եմ կղզիներ, տեսել եմ արքաքայադուստրերի և ես տեսել եմ Աստծուն,- նախատինքով ասաց նրան արքայազնը :
Թագավորն անհողդողդ պատասխանեց.
- Իրականում գոյություն չունեն ո́չ կղզիներ, ո́չ արքայադուստրեր, ո́չ Աստված:
- Բայց ես դրանք տեսե́լ եմ:
- Ասա́ ինձ, ի՞նչ էր հագել Աստված:
- Նա երեկոյան հանդերձանքով էր:
- Նրա պիջակի թևքերը քշտա՞ծ էին:
Արքայազնը հիշեց, որ քշտած էին: Թագավորը ժպտաց.
- Դա մոգի հասարակ հագուստ է, քեզ խաբել են:
Եվ արքայազնը վերադարձավ մյուս երկիր, գնաց նույն ափի մոտ և նորից հանդիպեց երեկոյան հանդերձանքով մարդուն:
- Թագավորը` իմ հայրը, ինձ պատմեց, թե Դուք ով եք,- վրդովմունքով նրան հայտարարեց արքայազնը:- Անցյալ անգամ Դուք ինձ խաբեցիք, բայց այս անգամ դա չի անցնի: Այժմ ես գիտեմ, որ սրանք անիրական կղզիներ ու անիրական արքայադուստրեր են, քանի որ Դուք ինքներդ պարզապես մոգ եք:
Ափի մոտ կանգնած մարդը ի պատասխան ժպտաց.
- Դու ինքդ ես խաբված, տղաս: Քո հոր թագավորության մեջ կան բազմաթիվ կղզիներ և արքայադուստրեր: Բայց հայրդ քեզ ենթարկել է իր կախարդանքներին, և դու չես կարող դրանք տեսնել:
Արքայազնը մտորումների մեջ վերադարձավ տուն: Տեսնելով հորը` նա նայեց ուղիղ նրա աչքերի մեջ:
- Հա́յր, ճի՞շտ է այն, որ դու իսկական թագավոր չես, այլ պարզապես մոգ:
- Այո, որդի́ս, ես ընդամենը մոգ եմ:
- Նշանակում է` ափի մոտ կանգնած մարդը Աստվա՞ծ էր:
- Նա ևս մոգ է:
- Ես պե́տք է իմանամ ճշմարտությունը, որը գտնվում է մոգությունից այն կողմ:
- Մոգությունից այն կողմ չկա ոչ մի ճշմարտություն,- ասաց թագավորը:
Արքայազնն ընկավ տրտմության գիրկը: Նա ասաց. «Ես ինքս ինձ կսպանեմ»: Մոգության օգնությամբ թագավորը կանչեց մահվանը: Մահը կանգնել էր դռան շեմին և իր մոտ էր կանչում արքայազնին:
Արքայազնը սարսռեց: Նա հիշեց հրաշալի, բայց անիրական արքայադուստրերի և անիրական, բայց հրաշալի կղզիների մասին:
- Ինչ արած,- ասաց նա,- ես կարող եմ տանել այս ամենը:
- Ահա, տղաս,- ասաց թագավորը,- ահա դու ևս սկսում ես մոգ դառնալ:

[Սելավի]

Այս երկու պատմվածքները կարդացի և մի առակ հիշեցի:
Երկու իրար հետ վիճաբանող մարդիկ չկարողանալով որոշել թե իրենցից որ մեկն է ճիշտ, որոշում են գնան իմաստունի մոտ, որպեսզի իմաստունը որոշի թե այդ երկուսից ո՞ր մեկն է ճիշտ:
Երբ առաջինը պատմում է, թե ի՞նչ է տեղի ունեցել, իմաստունը ասում է դու ճիշտ էս: Սկսում է երկրորդը պատմել, թե ինչը ոնց է տեղի ունեցել: Իմաստունը լսելով երկրորդին, ասում է դու էլ էս ճիշտ:
Այդ պահին միջամտում է իմաստունի կինը և ամուսնուն ասում է որ չի կարող այնպես լինել որ երկուսն էլ ճիշտ են:
Իմաստունը ուշադիր նայելով կնոջը ասում է, գիտես՝ դու էլ էս ճիշտ:

[Yellow Raven]

Sambitbaba ու Gardmanian,շատ հետաքրքիր էր, ապրեք
Sambitbaba-ի տեղադրածում մի փոքր ավելորդականություններ կային, մի փոքր փոփոխելու դեպքում հիանալի ստեղծագործություն կստացվի