Երազներ

[Հարդ]

Աչքիս պետք ա թեմա բացել՝ «Երազներ ակումբցիների մասին»

Հետաքրքրոտ երազ եմ տեսել: Մենք իբր գնացել էինք Թիվլիս, ես էլ ընդեղից պոեզ էի նստել, ու գնացել Քոբուլեթի (էդ ցուրտ եղանակին), որ տեսնեի, թե էդ եղանակին քաղաքն ինչ տեսք ունի, որովհետև էդ հարցն ինձ միշտ հետաքրքրում ա: Ուրեմն գնացի... ծովը վարարել էի, մակարդակը բարձրացել ու ալիքներն էդ պատի բարձրությանն էին հասել ու լցվում էին քաղաքի մեջ, հետ քաշվում, ու ոտքերս էին թրջվում: Առաջին գծի երկայնքով քայլում էի:

Սովածացա ու հանկարծ հիշեցի, որ հետս գումար չեմ վերցրել: Միանգամից քայլերս ուղղեցի, դեպի Մեդեա տատիկի (Բաբուլյա) տուն, որտեղ անցած տարի եմ հանգստացել, այս տարի էլ այցելել: Պարզ էր, որ ինձ կհիշի ու մի քիչ փող կտա պարքով:

Բայց ճանապարհին հանկարծ հիշեցի, որ ակումբի Վիստը վրացական արմատներ ունի (), ու հիմա Քոբուլեթիում ա: Գնացի իրան գտա ու հաց կերանք, բայց կարծեմ հետը մեկն էլ կար, տեղը չեմ բերում ով էր: Ի միջի այլոց, քնից արթնանալուց հետ երկար ժամանակ չէի հասկանում, Վիստը հիմա վրացական արմատներ ունե՞ր, թե չէ:

Իսկ հետաքրքիրն ու խորհուրդ պարունակողն ինձ համար էն փաստն էր, որ արդեն 3 - րդ անգամ իմ երազում տեսնում եմ վարարած սև ծով, որը տարբեր տեղերում իմ ոտքերն ա թրջում... առաջին երազում այն տատիկենցս շենքի դիմացն էր, և ջուրը գալիս լցվում էր շենքի ամբողջ առաջին հարկը ողողում: Երկրորդը լավ չեմ հիշում...

Մի տեսակ արդեն անհանգստացնում ա:

Դրան էլ գումարած խառը հերթականությամ տեսել եմ, իբր կոնսից շատ ուշ ժամի դուրս եմ գալիս, ահավոր մութ ա, հետևիցս մարդամեկը դուրս էկավ, որն ինձ բան պիտի ունենա ասելու, սակայն նորից լռեց, ես էլ շտապ - շտապ քայլում էի, ահավոր մութ էր:
Իսկ մյուսում ինձ շատ հարազատ մարդու ծիծաղն էի լսում իրենց տանից, որին արդեն երկար ժամանակ չեմ տեսել...