Սպիտակ սենյակը…

[Ծով]

Սպիտակ սենյակը…
Սենյակում ամեն բան ներդաշնակ էր, գունային խաղաղ մթնոլորտ։ Ամեն ինչ փոխվեց , երբ իրերը հանկարծ շունչ առան ու հերթով սկսեցին խոսել։ Ու ամեն մի խոսք ինչ-որ տխրության արտացոլանք էր, ամեն մի բառ՝ ինչ-որ չասված հարցերի պատասխան, ամեն մի տող ինչ-որ պարտադրող խորհրդի էր նման։Գույները հետզհետե խունանում էին, իսկ հետո չտարբերվեցին միմյանցից։
Առաջինը խոսեց կարմիր վարագույրը։ Աղջիկը լուռ լսում էր, նույնքան լուռ հոսում էին արցունքները։ Նա ամեն ինչում խեղճին մեղադրում էր։ Ասում էր,որ նա մենակ է,որովհետև սիրտն իր ոչ մեկի առաջ չի բացում,որ նրան չեն հասկանում, քանզի բոլորին հասկանալի ձևով չի խոսում, սառնասիրտ ու անտարբեր է դարձել։ Ասում էր,որ շատերը նրան հարգում են ու սիրում, բայց երբեք չեն կարողանում ճիշտ բնորոշել,ու դրա պատճառը ոչ թե միանշանակ տարբերվելն է բոլորից, այլ՝ թաքնվում է, չի թողնում՝ իրեն ճանաչեն։
—լռի՛ր,—գոչեց աղջիկը,—ես մենակ չեմ, ԱՍՏՎԱԾ ԻՆՁ ՀԵՏ Է։
Ու կյանքն էլ ամենափրկիչ աղոթքի էր նման…
Կարմիր վարագույրը հանկարծ աղջկան ճերմակ թվաց…
Երկրորդը խոսեց փայտագույն գրասեղանը.
—Հոգնել եմ արդեն քո ամենօրյա անձև ձևերից։ Հոգնել եմ քո բռունցքի հարվածներից, երբ հանկարծ ինչ-որ մի բանից սաստիկ բարկացած ես լինում։ատում եմ արդեն քո ձեռքերի հպումն իմ մաշկին։ Մի քիչ լռի՛ր. մտքերդ չափազանց անհասկանալի են, իսկ ես չեմ սիրում, երբ ինչ-որ բան ինձ համար պարզ չէ…
Աղջիկն ավելի ուժգին, քան երբևէ հարվածեց սեղանին.սա էլ հանկարծ ճերմակեց, ու աղջիկը մոռացավ, թե ինչ գույն ուներ դեռ մի քանի վայրկյան առաջ։ Հետո մտածեց, թե իրեն թվաց. սեղանը միշտ էլ սպիտակ էր եղել…
Հետո նայեց այդքան սիրելի, այդքան հարազատ դարչնագույն արջուկին ու աղերսեց.
—Փոքրի՛կս, միայն թե դու մի՛ խոսիր։
Արջուկն անտարբեր սկսեց խոսել ու միակն էր, որին ուշադիր լսեց։
—Ես զգում եմ քո սրտի ջերմությունը, երբ այնպես քնքշանքով գրկում ես, ամուր սեղմում կրծքիդ ու ասում, որ ես քո ամենասիրելի խաղալիքն եմ, քո անշունչ ընկերը, մինչդեռ չգիտես, որ շունչն ինձ պետք չէ խոսելու համար։Գիտես՝ ինչն եմ քո մեջ ատում...երբ հանկարծ տխուր ես լինում, ինձ գրկում ես անսովոր սառնությամբ ու այնքան ուժգին, ասես ուզում ես ճզմել քո գրկում։Ատում եմ, երբ մաշկիս վրա զգում եմ քո արցունքները։ Կամ էլ, երբ հանկարծ դաղվում եմ սենյակիդ պատերին. մտածում եմ՝ ով է այս խելագարը…և դեռ ասում ես որ քո ամենասիրելի ընկերը ե՞ս եմ…
Աղջիկն առավ փափուկ արջուկին իր գրկի մեջ ու շշնջաց. «Ներիիիր…»։ Հանկարծ արջուկն ընկավ, ու աղջկան թվաց, թե փախչում է իրենից, մինչդեռ ցնորքի հասցնող ներկայացումը հուշեց, որ գցի նրան։
Չորրորդը խոսեց մահճակալը՝ նորից կարմիր ծածկոցով ծածկված.
—Վերջերս քո պատճառով հանգիստ չունեմ։ Անքուն գիշերներդ ինձ արդեն ոչ թե անհանգստացնում են, այլ կատաղության հասցնում, որովհետև ինքս էլ հանգստանալ չեմ կարողանում։
Կամ անընդհատ շուռումուռ ես գալիս ու ինքդ քեզ ասում, որ քունդ չի տանում, կամ եթե քնում ես, հանկարծ վեր ես թռնում ու սարսափած պատմում երազդ. խանգարում ես արդեն հազվադեպ դարձած քունս։ Ել չեմ դիմանում…այս գիշեր պիտի ամեն ինչ ասեի, հերիք է կոկորդս պատռեմ այս խեղդող լռությամբ…
—Լռի՛ր,—շշուկով գոռաց աղջիկը, որ մարդկանց չարթնացնի։
Մահճակալն իր ծածկոցով ամբողջովին ճերմակեց։Աղջիկը վախեցավ սենյակի կիսատ ճերմակությունից, դեմքն ահից գունատվեց։Հետո սկսեց նայել պատուհանից. քամուց ինչ-որ շշուկ էր լսվում, բայց նա չէր հասկանում, թե ինչ է ասում քամին, մինչդեռ այդ անլսելի ու աննշմար խոսքերը եկել էին կարծես հանգստացնելու…ու նա սկսեց դողալ։
—ոչ,ոչ,գիշերը ճերմակ լինել չի կարող։
Գիշերն էլ գունատվեց աղջկա թվացյալ զառանցանքներից։ Ետևում ինչ-որ իրեր էին խոսում…վախենում էր շրջվել…վախենում էր,որ այնտեղ էլ ճերմակ ճշմարտությունն է…այսպես գոնե մեկ-մեկ տրորում էր աչքերն ու նորից գիշերն էր տեսնում, իր իրական հագուստներով։
Մտքով անցավ՝ չլինի՞ թե գժվում է…
Ձայները հանկարծ վերածվեցին արհամարհված աղաղակների։
Աղջիկն աչքերը փակեց ու սկսեց ճանկռել սենյակի պատերը։ Ամենազոր աղոթքն ամենուր էր շնչում, բայց մտքերն արդեն աղոթքից շատ հեռու էին, ու մի՞թե ցնորքն աղոթելու իրավունք ունի։
............................................................................................................
Առավոտյան համատարած ճերմակության մեջ ինչ-որ անսովոր ջերմություն եկավ ու առանց հարցնելու ներխուժեց ՍՊԻՏԱԿ ՍԵՆՅԱԿ…
Աղջկա գունատ ու հյուծված ձեռքերը չգիտես ինչու սկսեցին կռվել անծանոթ թվացող արևի շողերի հետ, մինչդեռ այդ անեղծ ջերմությունն էր, որ եկել էր որպես միակ փրկություն երկնքի խաղաղ հորիզոններից…
Ուշացել էր միշտ ժպտադեմ լուսաբացը. առավոտն արդեն գիշերից ոչնչով չէր տարբերվում...
Ինչ-որ մարդիկ եկան ու տարան նրան. ամեն ինչ նույնն էր։
Խենթը վախեցավ.
—Աստվա՛ծ իմ, միայն թե չխելագարվեմ…
Էլ գույներ չկային, բայց միօրինակ Սպիտակ սենյակում կյանքը դեռ ամենափրկիչ աղոթքի էր նման։Արդե՛ն մինչև վերջ խելագարվածը ինչպե՞ս էր, սակայն վախենում նորից խելագարվելուց…
…Ու եթե միայն, անշունչ իրերը մի գիշերվա համար շունչ չառնեին…
24.05.06