սիրում եմ լսել երբ զգում եմ որ ասմունքը համապտասխանում է ասմունասմունքողի ներքին աշխարհին..երբ ամեն մի խոսքի մեջ խոսում են նրա բոլոր բջիջները ..երբ կա ծարավ և երբ կա հագեցում..երբ հոգին ոռնում է՛ ուզումա ճչա և դուրս պրծնի ու լռիի.. ես չեմ ասում որ դա պետք է արտահայտել ձայնի և տոնի փոփոխություներով գոռալով գոչալով և այլն..
ինչ որ չափով համաձյն եմ, որ այն պետք է կարդա հեղինակը, քանի որ նա է ստեղծել, բայց մյուս կողմից նա ստեղծել է այն ինչ ծնվել է իր մեջ, իսկ ինչ ծնվել է նրա մեջ գու՞ցե դա ամենուր է. սփռված ամբողջ տիեզերքով և գուցե մեր բոլորիս մեջ..

այս վիդեո ասմունքը սիրում եմ ..