Ուլուանա-ի խոսքերից
Իսկ որ ծխողների միայն չնչին տոկոսն է իրեն նեղություն տալիս մտածելու չծողներին վնաս չտալու ու տհաճություն չպատճառելու մասին, էդ ոչի՞նչ։
Իսկ ինչ վերաբերում է ակցիաներին, ես հատկապես վերջին ժամանակներում եկել եմ էն համոզման, որ ծխախոտի դեմ պայքարի բացահայտ ու ակտիվ ձևերն իրոք, որպես կանոն, ոչ միայն աչքի են ընկնում անարդյունավետությամբ, այլև ծխողներին ավելի են «ոգևորում» ծխելու հարցում։ Մարդիկ տեսնում, կարդում կամ լսում են հակածխախոտային ակցիաները, ատելությամբ լցվում դրա կազմակերպիչների հանդեպ, ինադ ընկնում, կամ լավագույն դեպքում ծանր հառաչում են ու վառում հերթական գլանակը։ Իհարկե, չեմ պնդում, որ ոչ մի օգուտ չեն տվել կամ չեն տալիս (գուցե ինչ–որ մարդկանց վրա ազդել են, չգիտեմ), բայց ես, թեև ծխախոտի թունդ հակառակորդ եմ ու շատ կուզենայի, որ ծխախոտը՝ որպես երևույթ, վերանար աշխարհիս երեսից, այնուամենայնիվ, պիտի խոստովանեմ, որ դեռ չեմ հիշում էնպիսի դեպք, որ ինչ–որ մեկը ծխախոտի դեմ ճառեր, բողոքներ կամ սարսափազդու պատմություններ լսելուց հետո թարգի ծխելը։ Իսկ հակառակ էֆֆեկտին, այսինքն՝ որ ծխելը չթարգելու ցանկություն առաջանա, բազմիցս ականատես եմ եղել, ցավոք...
Ինչևէ, չեմ համարում եմ, թե պայքարել պետք չի, կարծում եմ, որ ամեն դեպքում պետք է, բայց, ըստ երևույթին, արմատապես ուրիշ մեթոդներով։ Իսկ թե որոնք են էդ մեթոդները, առայժմ դժվարանում եմ ասել... Բարդ է։
Մեջբերել
Էջանիշներ