Ոհո՜՜՜ վերջապես պահը եկավ գրելուCamilla-ի խոսքերից
Հերիք է ասեմ կախարդական «ռաբիզ» կամ «փանք» բառերը և այս երկու երաժշտական ոճերի սիրահարները արդեն պատրաստ են իրար կոկորդ կրծել...
Մեկը ջազի սիրահար է, մեկը` ռոքի, մեկը` հիփ-հոփի...
Հենց մեկն է ասում է, թե «ռոքը այլանդակություն է», կամ «ջազից զզվում եմ» կամ «ռեպը սևամորթների անմակարդակ երաժշտություն» է, սկսում են հիստերիկ ճիչեր, աչքհանոցի, հավերժ թշնամանք «վիրավորողոի» հանդեպ
Ինչն է պատճառը, որ մարդիկ այդքան ցավալի են տանում հակադարձ երաժշտական ճաշակները՞ Ինչպես ապրել համերաշխ՞ Ինչպես բացատրել «հակառակորդին», որ բոլոր ոճերն էլ յուրահատուկ են և արժանի են գոյություն ունենալ այն մարդկանց համար, ով դա սիրում է
Հ.գ. Այսօր իմ ոխերիմ թշնամիներից մեկին, ով ասում էր. «Ես զզվում եմ Լեդ Զեփից, ռոքից և այլ ագրեսիվ երաժշտությունից», պարտության մատնեցի, քանի որ նախկինում պնդում էր, որ լսել է այդ երաժշտությունը ու չի հավանել: Բայց պարզվեց, որ կյանքում չի լսել, չի հետաքրքրվել, ԲԱՅՑ հայտարարություններ անելուց ամենաագրեսիվ վերաբերմունքն է ցույց տալիս
Կարծում եմ վեճերի մեծ մասը նրանից է ծագում, երբ մեկը մյուսին ասում է, ասենք "ռոքը էշություն ա"
Եթե քեզ դուր չի գալիս ինչ-որ բան, ասա, որ էդ բանը քո դուրը չի գալիս, քո ճաշակով չի, բայց մի ասա "էշություն ա" /եթե նույնիսկ այդպես ես մտածում/
Նույնը նաև սպորտի թեմայում, եթե մեկը, ասում ա, ասենք, "Ռեալը թիմ չի", սկսվում ա տուրուդմփոցը, ու մեղավորը հենց էդ ասողն ա: Թող ասի, որ ինքը ուղղակի չի սիրում Ռեալը, դժվար ա՞
Փաստորեն ամեն ինչ սկսվում է միմյանց նկատմամբ անհարգալից վերաբերմունքից:
Հ.Գ. շատ խոսեցի
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Այ, օրինակ, այ սենցԿոնկրետ ես, ատում եմ ռաբիզը ու բլատնոյը...
ինչքան էլ լսեմ, մեկ է` զզվելու եմ, որովհետև օբյեկտիվորեն ռաբիզ ու բլատնոյ երգերը իմ համար ոչ արժեքավոր լիրիքա են պարունակում, ոչ էլ արժեքավոր են երաժշտական առումով, անհասկանալի ոճ են` ստեղից ընդեղից թխած
Մարդը ասում է "ատում եմ", բայց չի ասում "էշություն ա, ապուշություն ա", որ էդ ոճի լսողները սկսեն կռիվ անել
Էջանիշներ