Մանկության նվեր

[Ծով]

Նույնիսկ ես կկարոտեմ…
Դե վերջ տուր,դու այդ իրավունքը չունես…
Գոնե պատճառը կասե՞ս…

[Simon]

Ինձ շատ դուր եկան քո ստեղծագործությունները : Ապրես : Շատ կուզենայի էս մեկը ամբողջությամբ կարդալ:
Հնարավո՞ր է:

ԵԿԵՂԵՑՈՒ ՄՈՒՏՔԻ ՄՈՏ

Դրսից լսվում էր երգեհոնի ձայներ և խոռի: Սկզբում այն գրավեց, որովհետև կենդանի կատարում էր: Երկու քայլ կատարեցի այդ կողմ և հիմա երգեհոնաստեղծ հնչյունները շղթայեցին ոգիս: Եվս երկու քայլ և դարձա խոռային երգի սիրահար: Եվ վերջում, երբ եկեղեցու դռան մոտ էի, ինքս ինձ համոզվեցի, որ եթե երաժշտությունն էլ չլիներ, ես էլի այս կողմ կթեքվեի:

«Դու էլի կվառես քո երեք մոմը, և քո գնալուց հետո, ոչ թե կպոկեն, ոչ թե արմատախիլ կանեն ավազից, այլ պարզապես ձեռքի հանգիստ շարժումով քո մոմերը կհայտնվեն մոմախառն ամանի մեջ և կուղարկեն վերապատրաստման»:

- Ինձ երկու մոմ տվեք: - դրսից մոմը առա:

Այստեղ փողոցից մինչև եկեղեցու մուտքը ձգվում էր լայն սանդուղքը, որը մերթ-մերթ վերածվում էր հարթ տարածության (մոտ երկու քայլ լայնությամբ): Եվ այս մասերում, որտեղ ընդհատվում էր սանդուղքը կային ֆոտոնկարողներ, փուչիկ ծախողներ, մոմ ծախողներ, որից էլ գնեցի մոմը:
Խավարը արդեն ներծծվում էր մթնոլորտի մեջ: Թեթև քամի էր: Չոր տերևները խշխշում էին սանդուղքների և եկեղեցու պատերի արանքում: Մարդկային խառնաշփոթը կարծես մնաց ետևում, մի քայլ այնկողմ: Այնպիսի զգացողություն էր, որ այստեղ ոչ ոք ոտք չէր դրել: Իմ արջև կանգանծ դուռը փայտից էր: «Ինչպես չեմ նկատել»: Կողքի կողմից էլի դուռ կար, ավելի փոքր. էլի փայտե: «Զարմանալի է, եկեղեցու դռնելը փակ չեն լինում»: Նույնիսկ փոքր դռան վրա կողպեք կար:
Չգիտեմ ինչու մոտեցա փեքր դռանը և սկսեցի խփել: Մոտ քառորդ ժամ այսպես անցավ: Վերջապես դուռը բացվեց, երբ ես արդեն հուսալքվել էի: «Բայց կողփեկը էլի վրան է, զարմանալի է» :
Ներսում ցուրտ էր: Աթոռների վրա փոշի կար նստած: Երևում էր, որ այստեղ վաղուցվանից ոչ ոք մաքրություն չի արել: Պատուհաններից ներս սողոսկող սվվացող քամուց տաորինակ ձայներ էին արձակվում և մի քանի անգամ արձագանքում պատերին: Մոտեցա ավազով լցաված սեղանին: Հանեցի սիրտս, խփի ավազին և վառեցի: Առաջին մոմը փաթաթեցի սրտիս, իսկ մյուսը քիչ հեռու վառեցի:
Ներսում մենակ չէի, իմ դիմաց կանգնած էր ամբողջովին սև հագնված մի եկեղեցական: Տարօրինակ էր. նույնիսկ այն, որ նա մոմ էր վառում:
- Ո՞վ եք դուք,- վարանելով հարցրեցի:
- Ե՞ս, սատանան,- հեգնաբար պատասխանեց եկեղեցականը:
- Իսկ դու, ի՞նչ ես անում այստեղ,- ցնցված այդ պատասխանից հարցրեցի:
- Ես վաղուցվանից եմ այստեղ ապրում: Սա իմ տունն է, - հարձակողական տոնով հարեց հոգևորականը:
- Եկեղեցին մեր պապերի ժառանգությունն է: Եվ դժվար նրանք ցանկանաին հենց քեզ տեսնել այստեղ:
- Դա ինձ ես ասու՞մ: Վազիր ընկերներիդ մոտ նրանց պատմիր, որ պապերդ ժառանգություն են թողել իրենց: Ես ձեր փոխարեն մոմ վառեմ, դու էլ բողոքում ես:
- Մենք կվառենք:
- Մենք չկա, մենքը վերացել է` դու քեզնից խոսիր: Ես-ով ապրող մարդ եք:
- Այս պատերը տեսել են այն, ինչ անցել է հայ ժողովուրդը, նրանք վկա` ես-ով չենք ապրել:
- Քո հոգին ծարավ է, դու չես կարող այդ փաստել: Իսկ ես ամեն առավոտ-լուսո այստեղ վառում եմ ձեր մոմը: Մի՞թե քո հետ չեն խոսում եկեղեցու պատերը, պապերդ երազիդ չե՞ն գալիս:
- Ես հասկանում եմ քեզ: Չէ՞ որ, դու չունես հայրենիք, էլ ոնց հասկանաս, ինչ է պապեր, հայրենիք կամ ծնող, դու չունես ծնող և ոչ էլ կդառնաս ծնող, որ հասկանաս ճիշտ աստվածային մի զգացողություն, որ միայն մեզ է տրված:
- Բայց ես էլ ունեի հայրենիք երկնքում աստծո մոտ, բայց նա ինձ վռնդեց, ես գիտեմ ինչ է հայրենիքի կորուստը, իսկ դու` ո՛չ: Նա իմ հայրն է և ինձ չներեց,- խառնված պատասխանեց սատանան, կարծես առաջին անգամ էր այդ մասին մտածում:
- Ախ, դու չգիտես թե ինչ է ներելը: Քեզ ոչ-ոք չի սովորեցրել ներել: Ես քեզ կսովորեցնեմ,- ձեռքերս դողում էին արդեն:

. . . . . . . .

[Koroleva]

Չէ, եթե գնաս, ես լաց չեմ լինի,
Պարզապես կզգամ աչքերիս տեղը...
Պարզապես աշուն կլինի ճամփիս,
Պարզապես կանցնեմ ուրվականի պես,
որ ոչ ապրում է, ոչ էլ մեռած է...

[Simon]

Չէ, եթե գնաս, ես լաց չեմ լինի,
Պարզապես կզգամ աչքերիս տեղը...
Պարզապես աշուն կլինի ճամփիս,
Պարզապես կանցնեմ ուրվականի պես,
որ ոչ ապրում է, ոչ էլ մեռած է...

ՀՐԱԺԵՇՏԻ ԵՐԵԿՈ

Արծիվների սրտեր գերող, խնկաբույրը ծաղիկների իմ շուրթերին քո ահմբույրից,
Կանգնել եմ լուռ ու չեմ ասում, որ կսպասեմ:

Ինչպես թերհաս ճյուղը ծառի կրծքին մեխված, բաժանվում է իր տերևից,
Որ խփում է իր ոտքերով ծառի բնին, ու սողում է դեպի ներքև մեղմ ժպիտով.
Ու չի ասում, որ կսպասեմ:

Կներես չեմ կարողամում շարունակել , երկրորդ տունը չի ստացվում:

[Koroleva]

ՀՐԱԺԵՇՏԻ ԵՐԵԿՈ

Արծիվների սրտեր գերող, խնկաբույրը ծաղիկների իմ շուրթերին քո համբույրից,
Կանգնել եմ լուռ ու չեմ ասում, որ կսպասեմ:

Ինչպես թերհաս ճյուղը ծառի կրծքին մեխված, բաժանվում է իր տերևից,
Որ խփում է իր ոտքերով ծառի բնին, ու սողում է դեպի ներքև մեղմ ժպիտով.
Ու չի ասում, որ կսպասեմ:

Կներես չեմ կարողանում շարունակել , երկրորդ տունը չի ստացվում:

անհամբեր սպասում եմ շարունակությանը…

[Simon]

Էս ել սենց: Առավել համեստ մարդկանց համար:

ՄԱՆԿՈՒԹՅԱՆ ՆՎԵՐ

Դե, ցտեսություն, ես քեզ հասկացա.
Դու ինձ չես սիրում:

Բայց ես կհասնեմ հեքիաթներիս մեջ
Քո սրտին զարկող դարբինների մոտ,
Վարդերի փնջից մի մուրճ կհյուսեմ
Ու քո պաղ սրտին նոր զարկ կբաշխեմ:

Զարկերից պոկված թիթեռների հետ
Քո սիրուց արբած վեր կբարձրանամ,
Ու կսլանամ ժայռերից էլ վեր`
Մինչ աստղեր սուրող արծիվների մոտ:

Իրիկնաժամին դրսից քեզ նայող
Աստղը կբերեմ, որ դու այն ճզմես
Հաստափոր գրքում թիթեռնիկի պես`
Որպես մանկության մի քնքուշ վերհուշ:

Աչքերդ հեռու աստղերին հառած`
Երբ դու կնստես պատուհանիդ մոտ,
Ես քեզ կայցելեմ իմ հեքիաթներով`
Մահակը ձեռքին ծերուկի տեսքով:

Հաստափոր գիրքը թևիս տակ առած`
Այն, որ թողեցիր անցած երազում
Ու քեզ կբերեմ մի անուշ նվեր
Քո մանկությունից` կորսված հուշերում:


Սիմոն Սիմոնյան
27 հունվարի, 2007թ.
ՍՏՍ

Խմբագրեց`
Լիլիթ Միրիբյան
Մանե Պապյան

[Koroleva]

բավականին հետաքրքիր պահեր կային, որոնք անծանոթ էին, դրանք քոնը չէին…

[Simon]

բավականին հետաքրքիր պահեր կային, որոնք անծանոթ էին, դրանք քոնը չէին…

Իմ թագուհի, կարոտել եմ:

[Vive L'Armenie]

ՄԵԾԱՏԱՌԵՐԸ ՍԿԶԲՈՒՄ ԵՆ ԳՐՎՈՒՄ

Երբևէ փնտրե՞լ ես Քո անունի մեջ
Մեծատառերը:

Որ տառին թողես,
Ինքն իրեն Մեծ կհռչակի`
Թեկուզ և ինքը Փոքրատառ լինի:

Հիմա էլ կասես
«Մեծատառերը Սկզբում են գրվում»:
Մարդն էլ ծնվելիս Անմե՛ղ է լինում:


Քո ամբողջ կյանքում
Մի՞ մեծատառո՞վ:
(Հըհ).
Բայց մեծատառո՛վ:

Դե.
Թող ամեն տառ Իր տեղում մնա՛:
Թե չէ, որ ժողվենք Մեծատառերը
Առաջին կարգում:
Էլ դու չես լինի` Կփոխվի անունդ:

Մեծատառերն էլ Քեզ համար ջոկի՛ր`
Առաջին տառում, Թե վերջին վանկում:
Մի փոքրատառ էլ Ինձ համար պահի՛ր.
Քանզի քեզ սիրում եմ Փոքրատառերով:

Սիմոն Սիմոնյան
28 նոյեմբերի, 2006թ.
ՍՏՍ

Մեծատառերով կարող եք գտնել հանգերը:

Մեծ հաճույqով և հետաqրqրությամբ է կարդացվում :
ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ

[Koroleva]

Իմ թագուհի, կարոտել եմ:

Թագուհուն նման բաներ չի կարելի ասել բացեիբաց, իմ ասպետ

[Simon]

Մեծ հաճույqով և հետաqրqրությամբ է կարդացվում :
ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ

Շնորհակալություն:

[Simon]

Մերժվածը

Աշուն էր, տերևաթափ: Փողոցները արևաներկ էին դարձել: Ծառերն ասես հոգնել էին երկար կանգնելուց և թիկն էին տվել մայթերին, որ հանգստանան: Մեքենաներն անցուդարձելով` սև հետքեր էին թողնում իրենց հետևից` անկանոն համաչափություն դրոշմելով ոլորապտույտ ճանապարհների վրա:
Դրսում էի: Օրը նոր էր բացվում, բայց ինձ համար այն սկսվել էր հենց այնպես, ինչպես ընդունված է սովորաբար, այսինքն` կեսգիշերից հետո: Քայլում էի, ու ժամանակն ասես կանգ էր առել: Թե երբ էի վառել գլանակը, չգիտեմ: Մտածում էի, ու մտորումներիս կենտրոնում միայն մեկն էր` նա, իսկ խոհերիս հորիզոնում նրա տեսիլքն էր նրբագծվել: Ես զգացմունքներս գերին էին: Չէ՞ որ տեսնելու էի նրան…
Հանդիպում…
…Քայլում էի, բայց ժամանակը մնացել էր այնտեղ` նրա կողքին: Դիմադրում էի: Նրա ուրվականն ասես քայլում էր ինձ հետ: Թե երբ էի վառել գլանակը, չգիտեմ: Սթափվեցի, երբ ինչ-որ բան քնքշորեն հպվեց դեմքիս. անձրևում էր: Բայց ի՞նչ փույթ:
Քայլում էի, իսկ ժամանակն արդեն անժամանակ էր դարձել…

Սիմոն Սիմոնյան
10 փետրվար, 2007թ.
ՍՏՍ

Խմբագրեցին`
Լիլիթ Միրիբյանը
Մանե Պապյան

[Koroleva]

Մերժվածը

Քայլում էի, իսկ ժամանակն արդեն անժամանակ էր դարձել…

ուժեղ էր

[CactuSoul]

Լավ ես գրում …

…Քայլում էի, բայց ժամանակը մնացել էր այնտեղ` նրա կողքին:

Հատկապես այս նախադասությունը… Ցնցող էր: Շատ տպավորիչ էր ասված…

[Simon]

http://practicaljokeonline.com/winner.html



ԿԱՎԵ ԱՄԱՆԸ

Գետին է ընկնում և կոտրվում վերջին կավե ամանը: Որոշ ժամանակ անց շուկայում հայտնվում են նոր կավե ամաններ: Թագավորը ծառաներից մեկին կարգադրում է, գնալ և գնել նոր կավե ամաններ: Ծառան կատարում է կարգադրությունը, և գնում շուկայում եղած ամաններից ամենալավերը: Եվ երբ առավոտյան ջուր է մատուցում, թագավորը խմելիս վնասում է մատը. Ամանի անորակ լինելու պատճառով: Նա հրաման է արձակում` արգելում այլևս անորակ ապրանքների վաճառքը: Երբ շատ տարիներ են անցնում և երբ թագավորը արդեն մահացած է լինում, նորից շուկայում հայտնվում են նույն կավե ամանները: Բայց ինչքան էլ ժամանակ է անցնում կավե ամանների որակը չի բարձրանում: Քանի որ նորերին սովորեցնողները չգիտեին ավելին:

23 ապրիլի, 2007թ.
Սիմոն Սիմոնյան
ՍՏՍ
.