Մանկության նվեր

[Simon]

ՄԱՆԿՈՒԹՅԱՆ ՆՎԵՐ

Դե, ցտեսություն, ես քեզ հասկացա.
Դու ինձ չես սիրում:

Բայց ես կհասնեմ հեքիաթներիս մեջ
Քո սրտին զարկող դարբինների մոտ,
Երևակայական մուրճը կվերցնեմ
Ու քո սրտին նոր զարկեր կտամ:

Զարկերից պոկված թիթեռների հետ ես կխառնվեմ,
Քո սիրուց հարբած վեր կբարձրանամ
Աստղերին չվող արծիվների մոտ:

Իրիկնաժամին պատուհանիդ մոտ
Դրսից քեզ նայող աստղը կբերեմ,
Որ դու այն ճզմես հաստափոր •րքում
թիթեռնիկի պես`
Որպես մանկության մի անհուշ նվեր:

Պատուհանից դուրս դեպի քեզ նայող
աստղի լույսի տակ
Երբ դու կքնես կարճատև քնով,
Ես քեզ կայցելեմ երազներիդ մեջ իմ հեքիաթներից`
Մահակը ձեռքին մի ծերուկի պես
Հաստափոր •իրքը ձեռքիս տակ առած
Ու քեզ կբերեմ մի անուշ նվեր քո մանկությունից:


Սիմոն Սիմոնյան
5 սեպտեմբերի, 2006թ.
ՍՏՍ

[Koroleva]

Շատ հավանեցի գրվածքներդ, մանավանդ այս վերջինը...
ունե՞ս այլ գրվածքներ, կուզեի կարդալ ավելի շուտ, քան մյուսները
Հ.Գ. Դու չէի՞ր այն տղան, որ իր կայքում հայտարարություն էր տվել միասնական հայրենասիրական վեպ գրելու:

[Simon]

Շատ հավանեցի գրվածքներդ, մանավանդ այս վերջինը...
ունե՞ս այլ գրվածքներ, կուզեի կարդալ ավելի շուտ, քան մյուսները
Հ.Գ. Դու չէի՞ր այն տղան, որ իր կայքում հայտարարություն էր տվել միասնական հայրենասիրական վեպ գրելու:

Անպայման

[Լէգնա]

Շատ հավանեցի գրվածքներդ, մանավանդ այս վերջինը...
ունե՞ս այլ գրվածքներ, կուզեի կարդալ ավելի շուտ, քան մյուսները
Հ.Գ. Դու չէի՞ր այն տղան, որ իր կայքում հայտարարություն էր տվել միասնական հայրենասիրական վեպ գրելու:

հաստատ հավանել ես Կառավելա ջան (էլ ու չհավանեիր ,չէ ,Սիմոն )

[Simon]

հաստատ հավանել ես Կառավելա ջան (էլ ու չհավանեիր ,չէ ,Սիմոն )

Խնդրում եմ տառասխալներին ուշադրություն չդարձնել, առաջին սևագրիցս է, ինքը ահագին մշակված է, ուղղակի այս պահին ձեռքիս տակ չունեմ:

24 Ապրիլ, 2005 - ին Կառալեվան նվիրեց ինձ իր վերնագիրը:

ԶՐՈՒՅՑ ՄԹՈՒԹՅԱՆ ՀԵՏ(վեպ)

ՄԱՍ 2

ԷՔՍԿՈՒՐՍԻԱ

Աստվածային դարբնոցում դեռ խաչս կիսատ,
Որ իմ կյանքում ես պետք է կրեմ:
Վառվող երկաթով “միշտ վերջինը” խազին,
Մագաղաթյա զանգվածի վրա:
Եվ կախեցին խաչիս կատարին:

Հիշում եմ: Նստած էի հետևի շարքում: Նույնիսկ մայրս բողոքել էր այդ մասին դասղեկիս, բայց միևնույն է` ես այստեղ էի նստում:
Միշտ դուրս էի մնում դասից. մի զանգը փոխարինում էր մյուսին, իսկ ես լսում էի միայն վերջինը: Շատ էի սիրում թիթեռ նկարել`մի անհայտ ծառի ճյուղի նստած: Լինում էր նաև ակտիվ դասեր: Բոլորը գոռում էին` աղաղակում, անվերջ հարցեր տալիս, փորձում առանց հերթ պատասխանել, իսկ ես. Ես բոլորից զատ, առանձնացված, նստած իմ վերջին շարքում նկարում էի իմ հերթական անհայտ ճյուղը և նրա վրա նստած իմ թիթեռը:
Չեմ մոռանում պատմության դասերը, որովհետև չէի սիրում` սկզբում անցնում էինք ինչ-որ նախնադարյան բաներ, որը հետո վերածվեց այսպես կոչված “Հայոց Պատմության”: Եվ ես այդպես էլ չկարողացա հասկանալ, թե ինչ է նշանակում պատմություն:
Այսպես նստած տրոլեյբուսի վերջին շարքում, ինչ-որ բան ինձ կանչեց հիշողություններիս խորքից: Կողքիս աղջիկ էր նստած, երևի վերապրեցի այն բուրմունքը, որն առաջին անգամ զգացի դպրոցում, երբ Անահիտը նստեց իմ կողքին: Իմ ետևում երկու կարթեր անիմաստ կծկում էին իրենց ձկնթելը կլոր խխունջների մեջ, և էլի հետ քաշվում: Շարժումը անիմաստ էր` բայց տրոլեյբուսը առաջ էր շարժվում: Նստարանները գրեթե դատարկ էին. Մի ծերունի նստած էր առջևում, մի կին երեխայի հետ մեջտեղի շարքում, մի աղջիկ իմ կողքին և մի կոստյումով տղամարդ կանգնած: Մնացածը փախել էին դասից:

- Անունդ ի՞նչ է:
- Տիգրան: Իսկ քո՞նը:
- Անահիտ: Ինձ կասես, թե ինչ ես նկարում:
- Թիթեռ: Եթե ցանկանաս, ես քեզ կսովորեցնեմ:

Տրոլեյբուսի վարորդը թողեց ղեկը, շրջվեց դեպի մեզ, գրպանից հանեց փոքր զանգը` թափահարեց և հայտարարեց.

- Դասը սկսված է:

Եվ ի զարմանս ինձ, բոլորը հանեցին տետրերը: Առջևում նստած ծերունին, դողացող ձեռքերով, թևի տակ ծալված թերթի արանքից առանց շտապելու հանեց իր տետրը, կինը` իր կարմիր, փայլփլուն պայուսակից` իր տետրը, կանգնած, պաշտոնավորի տեսքով մարդը ծոցագրպանից հանեց իրենը: Իսկ կողքիս աղջիկը` կռացած իր տետրի վրա, ուղղակի բարձրացրեց գլուխը:
Չորրորդ դասարանում էինք, երբ Անահիտը եկավ մեր դասարան: Նրանք ընտանիքով նոր էին տեղափոխվել մեր քաղաք: Նրա ընտանիքում բոլորը երաժիշտներ էին և հետո` մեր շփման ընթացքում, ես նրա մոտ էլ նկատեցի երաժշտական կարողություններ:
Անահիտի հետ ծանոթանալուց մի քանի օր անց, գրականության ուսուցչուհին հայտնեց, որ պատրաստվում է հանդես կազմակերպել: Եվ ինձ հանձնարարեց, որ նկարեմ հանդեսի նկարները: Մինչ այդ ես չէի մասնակցում նման միջոցառումների, իսկ հիմա ինչ-որ բան փոխվել էր, իմ մեջ մի նոր կյանք էր սկսվել: Ուրախ-ուրախ, մեծ եռանդով նկարեցի այդ ամենը` նույնիսկ զարդարեցի թիթեռներով, վաստակելով իմ դերը հանդեսում:
Անահիտը երգեց հանդեսի ժամանակ, բայց ես դուրս մնացի հանդեսից

Սիմոն Սիմոնյան
24 Ապրիլ, 2005
ՍՏՍ

[Simon]

ՀՐԱԺԵՇՏԻ ԵՐԵԿՈ

(Հատված)
Արծիվների սրտեր գերող, խնկաբույրը ծաղիկների քո շուրթերին, իմ համբույրից,
Կանգնել եմ լուռ ու չեմ ասում, որ կսպասեմ:

. . .

ՀԳ. Ես հասկացա, որ չխմբագրված ոչ մի գործ պետք չի ի ցույց հանել:

[Simon]

Սխալ էի արտագրել

ՀՐԱԺԵՇՏԻ ԵՐԵԿՈ

(Հատված)
Արծիվների սրտեր գերող, խնկաբույրը ծաղիկների իմ շուրթերին, քո համբույրից,
Կանգնել եմ լուռ ու չեմ ասում, որ կսպասեմ:

. . .

[CactuSoul]

Ինձ շատ դուր եկան քո ստեղծագործությունները : Ապրես : Շատ կուզենայի էս մեկը ամբողջությամբ կարդալ:

ԶՐՈՒՅՑ ՄԹՈՒԹՅԱՆ ՀԵՏ(վեպ)

ՄԱՍ 2

ԷՔՍԿՈՒՐՍԻԱ

Հնարավո՞ր է:

[Simon]

Ինձ շատ դուր եկան քո ստեղծագործությունները : Ապրես : Շատ կուզենայի էս մեկը ամբողջությամբ կարդալ:
Հնարավո՞ր է:

Եթե հետաքրքիր է, տպագրելուց հետո կնվիրեմ, եթե իհարկե կապ լինի մեր մեջ:

ուղղակի էլ էս ֆոռում չեմ ուզում մտնել,

Հաջողություն բոլորիդ,

[Simon]

Ինձ շատ դուր եկան քո ստեղծագործությունները : Ապրես : Շատ կուզենայի էս մեկը ամբողջությամբ կարդալ:
Հնարավո՞ր է:

ԵԿԵՂԵՑՈՒ ՄՈՒՏՔԻ ՄՈՏ

Դրսից լսվում էր երգեհոնի ձայներ և խոռի: Սկզբում այն գրավեց, որովհետև կենդանի կատարում էր: Երկու քայլ կատարեցի այդ կողմ և հիմա երգեհոնաստեղծ հնչյունները շղթայեցին ոգիս: Եվս երկու քայլ և դարձա խոռային երգի սիրահար: Եվ վերջում, երբ եկեղեցու դռան մոտ էի, ինքս ինձ համոզվեցի, որ եթե երաժշտությունն էլ չլիներ, ես էլի այս կողմ կթեքվեի:

«Դու էլի կվառես քո երեք մոմը, և քո գնալուց հետո, ոչ թե կպոկեն, ոչ թե արմատախիլ կանեն ավազից, այլ պարզապես ձեռքի հանգիստ շարժումով քո մոմերը կհայտնվեն մոմախառն ամանի մեջ և կուղարկեն վերապատրաստման»:

- Ինձ երկու մոմ տվեք: - դրսից մոմը առա:

Այստեղ փողոցից մինչև եկեղեցու մուտքը ձգվում էր լայն սանդուղքը, որը մերթ-մերթ վերածվում էր հարթ տարածության (մոտ երկու քայլ լայնությամբ): Եվ այս մասերում, որտեղ ընդհատվում էր սանդուղքը կային ֆոտոնկարողներ, փուչիկ ծախողներ, մոմ ծախողներ, որից էլ գնեցի մոմը:
Խավարը արդեն ներծծվում էր մթնոլորտի մեջ: Թեթև քամի էր: Չոր տերևները խշխշում էին սանդուղքների և եկեղեցու պատերի արանքում: Մարդկային խառնաշփոթը կարծես մնաց ետևում, մի քայլ այնկողմ: Այնպիսի զգացողություն էր, որ այստեղ ոչ ոք ոտք չէր դրել: Իմ արջև կանգանծ դուռը փայտից էր: «Ինչպես չեմ նկատել»: Կողքի կողմից էլի դուռ կար, ավելի փոքր. էլի փայտե: «Զարմանալի է, եկեղեցու դռնելը փակ չեն լինում»: Նույնիսկ փոքր դռան վրա կողպեք կար:
Չգիտեմ ինչու մոտեցա փեքր դռանը և սկսեցի խփել: Մոտ քառորդ ժամ այսպես անցավ: Վերջապես դուռը բացվեց, երբ ես արդեն հուսալքվել էի: «Բայց կողփեկը էլի վրան է, զարմանալի է» :
Ներսում ցուրտ էր: Աթոռների վրա փոշի կար նստած: Երևում էր, որ այստեղ վաղուցվանից ոչ ոք մաքրություն չի արել: Պատուհաններից ներս սողոսկող սվվացող քամուց տաորինակ ձայներ էին արձակվում և մի քանի անգամ արձագանքում պատերին: Մոտեցա ավազով լցաված սեղանին: Հանեցի սիրտս, խփի ավազին և վառեցի: Առաջին մոմը փաթաթեցի սրտիս, իսկ մյուսը քիչ հեռու վառեցի:
Ներսում մենակ չէի, իմ դիմաց կանգնած էր ամբողջովին սև հագնված մի եկեղեցական: Տարօրինակ էր. նույնիսկ այն, որ նա մոմ էր վառում:
- Ո՞վ եք դուք,- վարանելով հարցրեցի:
- Ե՞ս, սատանան,- հեգնաբար պատասխանեց եկեղեցականը:
- Իսկ դու, ի՞նչ ես անում այստեղ,- ցնցված այդ պատասխանից հարցրեցի:
- Ես վաղուցվանից եմ այստեղ ապրում: Սա իմ տունն է, - հարձակողական տոնով հարեց հոգևորականը:
- Եկեղեցին մեր պապերի ժառանգությունն է: Եվ դժվար նրանք ցանկանաին հենց քեզ տեսնել այստեղ:
- Դա ինձ ես ասու՞մ: Վազիր ընկերներիդ մոտ նրանց պատմիր, որ պապերդ ժառանգություն են թողել իրենց: Ես ձեր փոխարեն մոմ վառեմ, դու էլ բողոքում ես:
- Մենք կվառենք:
- Մենք չկա, մենքը վերացել է` դու քեզնից խոսիր: Ես-ով ապրող մարդ եք:
- Այս պատերը տեսել են այն, ինչ անցել է հայ ժողովուրդը, նրանք վկա` ես-ով չենք ապրել:
- Քո հոգին ծարավ է, դու չես կարող այդ փաստել: Իսկ ես ամեն առավոտ-լուսո այստեղ վառում եմ ձեր մոմը: Մի՞թե քո հետ չեն խոսում եկեղեցու պատերը, պապերդ երազիդ չե՞ն գալիս:
- Ես հասկանում եմ քեզ: Չէ՞ որ, դու չունես հայրենիք, էլ ոնց հասկանաս, ինչ է պապեր, հայրենիք կամ ծնող, դու չունես ծնող և ոչ էլ կդառնաս ծնող, որ հասկանաս ճիշտ աստվածային մի զգացողություն, որ միայն մեզ է տրված:
- Բայց ես էլ ունեի հայրենիք երկնքում աստծո մոտ, բայց նա ինձ վռնդեց, ես գիտեմ ինչ է հայրենիքի կորուստը, իսկ դու` ո՛չ: Նա իմ հայրն է և ինձ չներեց,- խառնված պատասխանեց սատանան, կարծես առաջին անգամ էր այդ մասին մտածում:
- Ախ, դու չգիտես թե ինչ է ներելը: Քեզ ոչ-ոք չի սովորեցրել ներել: Ես քեզ կսովորեցնեմ,- ձեռքերս դողում էին արդեն:

. . . . . . . .

[Simon]

ՄԵԾԱՏԱՌԵՐԸ ՍԿԶԲՈՒՄ ԵՆ ԳՐՎՈՒՄ

Երբևէ փնտրե՞լ ես Քո անունի մեջ
Մեծատառերը:

Որ տառին թողես,
Ինքն իրեն Մեծ կհռչակի`
Թեկուզ և ինքը Փոքրատառ լինի:

Հիմա էլ կասես
«Մեծատառերը Սկզբում են գրվում»:
Մարդն էլ ծնվելիս Անմե՛ղ է լինում:

Եվ դու ապրե՞լ ես
Քո ամբողջ կյանքում
Մի՞ մեծատառո՞վ:
(Հըհ).
Բայց մեծատառո՛վ:

Դե.
Թող ամեն տառ Իր տեղում մնա՛:
Թե չէ, որ ժողվենք Մեծատառերը
Առաջին կարգում:
Էլ դու չես լինի` Կփոխվի անունդ:

Մեծատառերն էլ Քեզ համար ջոկի՛ր`
Առաջին տառում, Թե վերջին վանկում:
Մի փոքրատառ էլ Ինձ համար պահի՛ր.
Քանզի քեզ սիրում եմ Փոքրատառերով:

Սիմոն Սիմոնյան
28 նոյեմբերի, 2006թ.
ՍՏՍ

Մեծատառերով կարող եք գտնել հանգերը:

[Angelina]

ՄԵԾԱՏԱՌԵՐԸ ՍԿԶԲՈՒՄ ԵՆ ԳՐՎՈՒՄ

Երբևէ փնտրե՞լ ես Քո անունի մեջ
Մեծատառերը:

Որ տառին թողես,
Ինքն իրեն Մեծ կհռչակի`
Թեկուզ և ինքը Փոքրատառ լինի:

Հիմա էլ կասես
«Մեծատառերը Սկզբում են գրվում»:
Մարդն էլ ծնվելիս Անմե՛ղ է լինում:

Եվ դու ապրե՞լ ես
Քո ամբողջ կյանքում
Մի՞ մեծատառո՞վ:
(Հըհ).
Բայց մեծատառո՛վ:

Դե.
Թող ամեն տառ Իր տեղում մնա՛:
Թե չէ, որ ժողվենք Մեծատառերը
Առաջին կարգում:
Էլ դու չես լինի` Կփոխվի անունդ:

Մեծատառերն էլ Քեզ համար ջոկի՛ր`
Առաջին տառում, Թե վերջին վանկում:
Մի փոքրատառ էլ Ինձ համար պահի՛ր.
Քանզի քեզ սիրում եմ Փոքրատառերով:

Սիմոն Սիմոնյան
28 նոյեմբերի, 2006թ.
ՍՏՍ

Մեծատառերով կարող եք գտնել հանգերը:

Քեզ մեկ անգամ ևս շնորհավորում եմ:

[Simon]

Քեզ մեկ անգամ ևս շնորհավորում եմ:

Շնորհակալություն

[Esmeralda]

Հետաքրքիր համադրություն էր մեծատառերի և փոքրատառերի կիրառմամբ....

[Vive L'Armenie]

ՄԵԾԱՏԱՌԵՐԸ ՍԿԶԲՈՒՄ ԵՆ ԳՐՎՈՒՄ

Երբևէ փնտրե՞լ ես Քո անունի մեջ
Մեծատառերը:

Որ տառին թողես,
Ինքն իրեն Մեծ կհռչակի`
Թեկուզ և ինքը Փոքրատառ լինի:

Հիմա էլ կասես
«Մեծատառերը Սկզբում են գրվում»:
Մարդն էլ ծնվելիս Անմե՛ղ է լինում:


Քո ամբողջ կյանքում
Մի՞ մեծատառո՞վ:
(Հըհ).
Բայց մեծատառո՛վ:

Դե.
Թող ամեն տառ Իր տեղում մնա՛:
Թե չէ, որ ժողվենք Մեծատառերը
Առաջին կարգում:
Էլ դու չես լինի` Կփոխվի անունդ:

Մեծատառերն էլ Քեզ համար ջոկի՛ր`
Առաջին տառում, Թե վերջին վանկում:
Մի փոքրատառ էլ Ինձ համար պահի՛ր.
Քանզի քեզ սիրում եմ Փոքրատառերով:

Սիմոն Սիմոնյան
28 նոյեմբերի, 2006թ.
ՍՏՍ

Մեծատառերով կարող եք գտնել հանգերը:

Մեծ հաճույqով և հետաqրqրությամբ է կարդացվում :
ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ