Չէ՛, վերջինի հետ ես համաձայն եմ:Հ.Գ. մի հարց... փաստորեն էն անդամները, ովքեր ինձ հետ տեղ-տեղ համաձայն չէին, համաձայն չեն նաև, որ մեր ժողովրդին ինքնագիտակցության աճ է պետք, ճի՞շտ հասկացա...
Չէ՛, վերջինի հետ ես համաձայն եմ:Հ.Գ. մի հարց... փաստորեն էն անդամները, ովքեր ինձ հետ տեղ-տեղ համաձայն չէին, համաձայն չեն նաև, որ մեր ժողովրդին ինքնագիտակցության աճ է պետք, ճի՞շտ հասկացա...
Շատ հետաքրքիր ես պատմում: Հավես է կարդալըՁնծաղիկ-ի խոսքերից
հըմ... գիտակ չեմ, բայց աշխատանքիս բերումով մի քանի բան սովորել եմ, հեսա հիշեմ...:
Իմ դեպքում ճիշտ հասկացար այնքանով, որ մեր ակունքները ավելի շատ գլոբալ մարդկային հիմքերի վրա են հիմնված, քան թե լոկալ տեղային, և պետք է ինքնագիտակցությունը փնտրենք այնտեղ: Դա նաև մեր, հայերիս մեծ հարստությունն է: Դրանով պետք է մենք լավ ըմբռնենք, ու շարունակենք զարգացնել այդ ամենը: Իսկ այս ծեսերի մեջ փնտրել ինչ-որ զուտ հայկական ակունքներ, ապա դա մեզ հաճախ դնում է ծիծաղելի վիճակում:
Ձնծաղիկի պատմածը դարբինների մասին շատ հետաքրքիր էր։
Օրինակ, Նոր տարին նշելու հայերի ավանդույթը, մասնավորապես դրանում հիմնական տեղ զբաղեցնող ուտուշ–խմուշը՝ իր բոլոր ստամոքսաղիքագխտոցափոխումային հետևանքներով բոլորովին չեմ սիրում, ու շատ կուրախանամ, եթե Նոր տարին նշելուվերոնշյալ ձևը Հայաստանում գոնե աստիճանաբար փոխվի՝ ստամոքսային բնույթից փոխվելով ավելի շատ գաղափարականի կողմը։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Լրիվ համաձայն եմ, բայց նաև 100% համոզված եմ, որ բուդ ուտելը չի Հայաստանում Նոր Տարին նշելու ավանդույթը... Հաստատ մենք ունեցել ենք լիքը ծեսեր, որոնք էլի մոռացվել են... Որովհետև տարեվերջը նորից համարվել է "չարքերի աշխուժացման" շրջան ու նույն դարբիններն ու մնացած "կարևոր գործող անձինք" տարբեր ծիսակատարություններով փորձել են վանել չարքերին ու ճանապարհ բացել բարի ուժերի համար...
Հա, մի բան էլ հիշեցի Սբ. Սարգիսից, որն էլի միստիկ բան է պարունակում... Գիշերը տան շեմին մի աման ալյուր են դնում (եթե չեմ սխալվում, հենց աղի բլիթի ալյուրն է), իսկ առավոտյան շուտ ստուգում, արդյոք ալյուրի վրա Սբ. Սարգսի ձիու սմբակի հետքը մնացել է, թե ոչ: Եթե մնացել է, ուրեմն բոլոր նվիրական երազանքները կիրականանան: Ինչ-որ նախաՁմեռՊապային հրաշքի սպասում կա
Մի տոն կա, որ շատ-շատ սիրում եմ, բայց երբեք չեմ մասնակցել... մենակ պատմել են, մեկ էլ Թումանյանի մոտ եմ կարդացել... Ջան Գյուլումը կամ Համբարձման տոնըշատ մոտավոր գիտեմ` գրականության դասատուի պատմածներով, եթե ինչ-որ մեկն ավելի լավ գիտի, թող լրացնի...
Երեկոյան (այ չգիտեմ` նախորդ, թե հենց տոնի օրը` հաշվի առնելով, որ օրը երեկոյան 5-ին է սկսվում) աղջիկները 7 կույս (դեռևս ոչ մի անգամ չօգտագործած) սափորով 7 աղբյուրից ջուր են վերցնում, հետո հավաքվում (ըստ էության էդ ջրերը մի սափորի մեջ լցնում), ամեն մեկը մեկական իր է գցում սափորի մեջ ու երազանք պահում: Սափորը դնում են կտուրին` աստղերի տակ, որպեսզի իրերը ստանան աստղերի կախարդանքը, և աղջիկները ողջ գիշեր հսկում են սափորը, մինչ տղաները անընդհատ փորձում են բարձրանալ տանիքին ու գողանալ այն: Եթե դա հաջողվում է տղաներին, աղջիկների բոլոր ջանքերը զուր են լինում, ծիսակատարությունը ընդհատվում է, իսկ եթե աղջիկները կարողանում են պահել սափորն իրենց մոտ, հաջորդ օրը վերցնում են այն, գնում սարերն ու երգում հայտնի երգը, մեջբերեմ Թումանյանի "Անուշ"-ից.
Համբարձում եկավ, ծաղկունքը ալվան
Զուգել են հանդեր նախշուն գորգերով.
Փունջ-փունջ աղջիկներ սարերը ելան
Վիճակ հանելու աշխույժ երգերով.
"Համբարձում, յա'յլա,
Յա'յլա ջան, յա'յլա,
Սև սարեր, յա'յլա,
Յա'յլա ջան, յա'յլա":
Երգ ու բույր խառնած,
Թև-թևի բռնած
Զուգում են լեռներ,
Ծաղիկ են քաղքում,
Ծաղկի հետ խաղում,
Ինչպես թիթեռներ:
"Եկավ Համբարձում
Ծաղկով զարդարված,
Մեր բախտին հարցում.
-Ո՞վ է մեզ գրված:
-Ա'յ ջան տղա, չոբա'ն տղա, ու՞մն ես դու:
- Աստված գիտի, աշխարհ գիտի` իմն ես դու:
Դե հանի'ր, ա'ղջի,
Վիճակն ի բարին,
Երգերով գովենք
Էն իգիթ յարին:
-Բեղը ծիլ-ծիլ, բոյը թիլ-թիլ էն յարի,
Ի՞նչ դարդ ունեմ քանի նա կա աշխարհի:
Ամեն գուշակություն երգելուց հետո հանում են մի իր, որի տիրոջն էլ հասցեագրվում է արդեն երգված գուշակությունը, էդպես աղջիկներն իմանում են` կգտնեն, թե՞ կկորցնեն իրենց իգիթ յարին... Բա ասեք, գեղեցիկ տոն չի՞... Հա, հասկանում եմ, որ էսօրվա ասֆալտային-քաղաքային միջավայրում հնարավոր չի Տեֆալի մեջ ջուր լցնել, դնել 15-հարկանի շենքի տանիքին, հետո մի խումբ աղջիկներով Պրոսպեկտով վազել, ծաղիկներ հավաքել, բարձրանալ Նորքի "սարն" ու "Համբարձում յայլա" երգել, բայց եթե էս տոնը վայելեր իրեն պատշաճ ժողովրդականությունը, այն փոքր-ինչ կհարմարեցվեր մեր քաղաքային միջավայրին, կամ էլ հնարավոր կլիներ մեկնել քաղաքից դուրս ու տոնը մակետային տեսքով գոնե նշել... Ինչ-ինչ, բայց հաստատ ամեն տեսակ հորոսկոպներից լավն է ու հետաքրքիր...
Հա, ի դեպ, արդեն անցած օրը Վարդանանց տոնն էր... խաչապտույտ է եղել քաղաքում, ես, ցավոք չեմ մասնակցել, բայց դե հո մեծն վարչապետը չի ալարել, մասնակցել է
Մի տոն էլ կա, շա~տ մեծ, շա~տ ուրախ ու լավ տոն, որը շատ մոտ է` Բարեկենդանը!!! ... դարակներս տակնուվրա արեցի, չկարողացա գտնել էս տոնի մասին իմ ունեցած թերթիկները...Մի խոսքով, սա ուրախագույն տոներից մեկն է, երբ մեծ ու ճոխ սեղաններ են գցում գյուղերում, եղ ու բրինձ բաժանում, քեֆ անում, երգում-պարում, ազատություն տալիս խոսքին, ասում ճշմարտությունը, ամեն բան ներելի է այս տոնին... Հայաստանում Բարեկենդանի տոնակատարությանը հատուկ են եղել տարբե-տարբեր խաղեր, Սարդարապատի թանգարանում առանձին ստենդ եմ տեսել "Բարեկենդանի տոն", որի վրա հոլ էր ամրացված ու ստվերային թատրոնի տիկնիկներ
Կածում եմ Բարեկենդանի մասին վաղը ավելի հարուստ ինֆորմացիա կգտնեմ ու էստեղ կտեղադրեմ
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Համբարձման տոնը, իհարկե, շատ սիրուն է, բայց սիրուն է որպես պատմական տոն: Եթե այն այսօր գոյություն ունենար, կկորցներ իր սիրունությունը: Ի դեպ, եթե վերադառնանք տոնի իմաստին, հենց քո նկարագրածով էլ տոնը շեղված է իր բուն իմաստից:
Ինչ վերաբերում է Բարեկենդանին, ապա տատիկս միշտ պնդում է, որ ավելի լավ է Հալուինի փոխարեն Բարեկենդանը տոնվի: Ես նրա հետ համաձայն չեմ: Անկեղծ ասած, ես ինքս էլ Հալուինն առանձնապես չեմ սիրում, սիրել եմ մինչև տասնյոթ տարեկան, բայց գտնում եմ, որ այն տոները, որոնք ժամանակի ընթացքում պատմության գիրկն են անցել, պետք չէ արհեստականորեն ջրի երես հանել:
Կներեք, բայց նախաքրիստոնեական շրջանում ինչ Զատիկ?
Եվ մի հարց. Ձեր հաղորդումը կրկնելու են? Ես ուշացումով իմացա
Հարգելի Monk, մի՞թե Ձեզ համար նորություն է, որ նախաքրիստոնեական շրջանում էլ են նշել Զատիկը... Չէ՞ որ դեռ Քրիստոսի կենդանության օրորք նշվում էր այդ տոնը, և հենց Զատիկի առթիվ որոշում ընդունվեց ներել 2-ից մեկին` Քրիստոսին կամ Բարաբային, և ներվեց Բարաբան... Կասեք, որ դա Հրեաստանում էր այդպես, բայց մեզ մոտ նույնպես եղել է... Թեև, քանի որ շատ հաստատ չգիտեմ, չեմ փորձի Ձեզ լրիվ հակադրվել, ինձ այդպես են ներկայացրել, իսկ ներկայացնողը ԼՈՒՐՋ ազգագրագետ է... Եթե հնարավոր է, խնդրում եմ Դուք էլ հետաքրքրվեք` արդյոք այդ շրջանը հենց Ավագ շաբաթ ու տոնն էլ Զատիկ անուններն են կրել, թե՞ այդ անունները քրիստոնեական շրջանից են հայտնի մեզ մոտ... Համենայն դեպս չարի ու բարու պայքարի օրերը համընկել են Ավագ շաբաթի հետ, դա հաստատ:
Հ.Գ Իսկ հաղորդումն այսօր եղել է եթերում, ես էլ չհասցրեցի նայել... Կրկնությունները կլինեն հինգշաբթի 16:00-ին և շաբաթ 15:30-ին:
Վերջին խմբագրող՝ Sunny Stream: 03.02.2008, 23:16:
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Ձնծաղիկ ջան, նախաքրիստոնեական շրջանում եղածը հրեաների Զատիկն էր` Պասեքի (եբր. Փեսախ, որից էլ ռուս. Պասխա) տոնը, որով հրեաները նշում էին եգիպտական գերությունից իրենց ազատվելը: Չեմ կարծում, թե հրեական Զատիկը նշելու որևէ շարժառիթ կամ նման հիշատակում լինի այլ ազգերի, նաև հայերիս մոտ: Այլ հարց է քրիստոնեական Զատիկը` Քրիստոսի Հարության տոնը, որն իհարկե չէր կարող նախաքրիստոնեական շրջանում լինել: Իսկ եթե դարբինների հետ կապված այդ չարի ու բարու պայքարի տոնը համընկել է Ավագ շաբաթվա օրերի հետ, ուրեմն դա պետք է որ շարժական տոն լիներ: Ավագ շաբաթը Զատկի նախորդ շաբաթն է, իսկ Զատիկն ամեն տարի նշվում է գարնան գիշերահավասարից հետո լուսնի լրմանը հաջորդող առաջին կիրակի օրը: Ինձ ուղղակի մի քիչ անհավանական է թվում նման զուգադիպությունը:
Իմջիայլոց, թե Ավագ շաբաթվան և թե այս թեմայում նշված Բուն Բարեկենդանին ես անդրադարձել եմ «Կրոն» բաժնում իմ բացած «Հայ Եկեղեցու տոները» և «Մեծ Պահք» թեմաներում: Կարծում եմ որոշակի համառոտ ինֆորմացիա ստանալու տեսակետից մի փոքր օգտակարություն կարող է ներկայացնել:
Իսկ Ձեր հաղորդումը կաշխատեմ նայել: Շնորհակալություն, որ տեղեկացրիք:
Սբ.Վալենտինի տոնի մասին կասեմ, որ անձամբ ես միայն դպրոցական տարիներին եմ մի 2 անգամ այս տոնին բացիկ-մացիկ նվիրել..
մնացած դեպքերում՝ ընդհուպ մինչև այս տարի էլ, միշտ բացիկ եմ ուղարկել, նվեր ընծայել կամ ուղղակի սիրահարներին շնորհավորել հենց Սբ.Սարգսի տոնին:
իսկ աղի բլիթի վերաբերյալ՝ սա պարտադիր նախապայման չի՛, և օրինակ ես չեմ օգտագործում
ինչ վերաբերում է Ամանորյա բուդին - այս տարի, տոնական օրերից մեկին, Հ1-ով ինչ-որ հաղորդում էր (ես, ցավոք, կեսից միացա), որում մի մարդ պատմում էր, որ այդ բուդը հայտնվել է Հայոց Ամանորյա սեղանին բոլորովին վերջերս՝ 20-րդ դարի առաջին կեսում..
Հալլոուինի մասին գրառումները կարդալուց - շատ զարմացա.. մի՞թե այժմ այն այդպես համատարած, կամ մեծամասնության կողմից, նշվում է Հայաստանում (ինչքան եմ կյանքից հետ մնացել..)
իսկ ընդհանուր թեմայի վերաբերյալ՝ շատ ազգային տոներ, կոնկրետ Հայերիս մոտ, դուրս են մղվել մեր առօրյաից՝ ստիպողաբար կամ հանգամանքներից ելնելով..
օրինակ եթե հաշվի առնենք, որ շատ Հայկական Ազգային տոների հիմնական մասը կապված են եղել Հայ Առաքելական Եկեղեցու հետ (կամ հիմնվել են հենց Հայ Եկեղեցու կողմից, կամ՝ ունենալով նախաքրիստոնեական արմատներ՝ տոնը հարմարեցվել է Հայ Եկեղեցուն և օրհնվել նրա կողմից, որպեսզի չկորցնի ժողովրդական բնույթը.. սա էլ հենց հիմքերից մեկն է, ինչի համար Հայոց Եկեղեցին համարվում է միակ Ազգային Եկեղեցին), ապա հասկանալի է դառնում, թե ինչու նրանց գերակշիռ մասը արհեստականորեն դուրս է մղվել Հայ իրականությունից վերջին դարում..
պարզապես անհրաժեշտ է մեր Ազգային տոների սկզբնաղբյուրների և իմաստների պարզաբանում, վերականգնում և լուսաբանում լայն ժողովրդական հատվածներին, և համոզված եմ, որ այդ տոներից շատերը հետզհետե նորից կսկսեն մեր առօրյա իրականության անբաժան մասը կազմել..
Վերջին խմբագրող՝ Գաղթական: 04.02.2008, 16:58:
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Իմիջիայլոց, քանի որ թեմայում շոշափվում է նաև Վալենտինի տոնը, կցանկանայի անդրադառնալ այն հանգամանքին, որ ապատեղեկատվության պաճառով հիմնականում ընդունված է կարծել, թե այն քրիստոնեական տոն է: Սա թյուրիմացություն է, քանի որ քրիստոնեական որևէ Եկեղեցի նման տոն չունի: Իհարկե, Կաթոլիկ Եկեղեցու Տոնացույցում կան Վալենտին անունով մի քանի սրբեր, բայց նրանցից ոչ մեկն էլ կապ չունեն «սիրահարների հովանավորի» հետ: Այդ տոնը ուշ միջնադարյան աշխարհիկ գրականությունից է հասարակության մեջ տարածում գտել:
Ահա թե ինչ... շնորհակալություն
Վայ, էսօր էնքան լավ բաներ եմ իմացել... (դե էլի աշխատանքի բերումով, հաջորդ հաղորդման թեման պարն է)... Իհարկե պարը տոն չէ, բայց շա~տ հնուց մինչև 19-րդ դարավերջն ու 20-րդ դարասկիզբը մեր տոները միշտ ուղեկցվել են իրենց հատուկ պարերով, այսինքն պարը եղել է տոնի անբաժանելի մասն ու իր մեջ ամփոփել տոնի բովանդակությունը... երբ մենք չենք հասկանում մեր պարերի իմաստն ու նշանակությունը, հետևաբար տոնը մեծապես կորցնում է իր հմայքն ու կամաց-կամաց անիմաստ թվում, մոռացվում...
Փորձեմ հիշել ու բերել մի քանի օրինակ, մյուս շաբաթ, երբ վերանայեմ հարցազրույցը, կլրացնեմ բացերը.
Ինձ դեռ անցած տարի հարցրեցին, թե ինչը կարող է խորհրդանշել աղջիկների նազանքով պարի ձեռքի կլորաձև շարժումը դաստակի շուրջը... մտածեցի, մի քանի հուշումից գլխի ընկա, որ դա բերքահավքն է... տարօրինակ թվաց... Այսօր ես հասկացա ամեն բան.
ի՞նչ են պարերը... դրանք մարմնի մասերի շարժումներն ու գալարումներն են, որոնցով մարդիկ դեռևս նախնադարյան ժամանակաշրջանում փորձել են նմանակել տարբեր կենդանիներին կամ բնության երևույթներին... Հայտնի է, որ որսի գնալուց առաջ մարդիկ վերարտադրել են որսը. մեկը որսորդի դերն է խաղացել, մյուսը իր վրա է գցել կենդանու մորթին ու համարվել որսը, "դերասան"-որսորդներն էլ իբրև թե որսացել են նրան` դրանով աստվածներին խդնրելով բարեհաջող ելք տալ իրենց ապագա որսին... բացի դրանից, հնում, երբ մարդը աստվածացնում էր կենդանիներին, հաճախ նմանակում էր նրանց` շահելու համար "աստվածների" սիրտը: Հին աշխարհում ընդհանրապես, լեռնային երկրներում մասնավորապես, մեծ պաշտամունքի առարկա է եղել այծը, քարայծը, ով ապրել է լեռներում` ամենամոտն է եղել երկնքին, որտեղ ապրում են գերբնական ուժերը, բացի այդ քարայծը եղել է շատ ճկուն, ճարպիկ, դիմացկուն ու դրանով իսկ դարձել է արիության խորհրդանիշ: Մարդիկ, նմանակելով այծերին, ոտքերի տակ փայտի կտորներ են ամրացրել, որպեսզի դրանք կճղակների դեր խաղան: Իմացա, որ այծ բառի հնդեվրոպական արմատը, եթե չեմ սխալվում, "քոշ" բառն է: Այս բառը հետագայում շատ է ձևափոխվել: Դարձել է "ղոչ", որը թուրքերը փոխառել են ու դարձրել ղոչաղ` տղա բառը, իսկ մեզ մոտ դա վերածվել է "կոշ", կոշիկ բառի... այն փայտի կտորները, որ կճղակի դեր էին խաղում, այսօր մեր կոշիկների կրունկներն ենԲա՞!... գիտեմ, որ մի քիչ շեղվում եմ, բայց ուզում եմ ձեռք բերած ամբողջ ինֆորմացիայով կիսվել
Ըհը... Ուրեմն, կենցաղի ամեն ասպարեզ ծնունդ է տվել մի շարք պարերի, դրանից ելնելով էլ պարերը բաժանվում են մի քանի խմբերի` աշխատանքային, ծիսական, կենցաղային ու էլ չեմ հիշում ինչ պարեր... Ծիսականներն էլ` սգո և ուրախության:
Հիմնական տեղեկությունները, որ պետք է իմանալ ժողովրդական պարերի մասին.
Հայկական ժողովրդական պարերում երբեք պարը ինքնանպատակ, սեփական բարեմասնությունները ցուցադրելու համար չի եղել, մեզ մոտ ամեն շարժումը, ամեն կեցվածքը գալիս է որևէ աշխատանքային-հավատալիքային նախատիպից: Պարերը բաժանվում են 2 տիպի` հորիզանական շարժումների և ուղղահայաց շարժումների: Հորիզոնականները նրանք են, երբ շարժումները կատարվում են սեփական մարմնի առանցքի շուրջը` կոնքերի շարժումներ, պորտապար... Մեր պարերը ուղղահայաց շարժումների պարեր են` դեպի վեր` դեպի երկինք!!! Բացի դրանից, մեր պարերում խստիվ արգելված են եղել սեռական պրոցեսներ վերարտադրող շարժումները, որոնք անկյունաքարային են, օրինակ, աֆրիկյան ցեղերի մոտ... մեկ էլ այսօրվա դիսկոներում
Շուրջպարերը, պարզ է, որ արտահայտում են համայնքի համախմբվածությունը, ուս ուսի , թև թևի, միմյանց պաշտպանելու պատրաստակամությունը, անառիկություն են խորհրդանշում... Ուրախության պարերի քայլքը դեպի աջ է արվում. այստեղից է եկել, օրինակ, հաջողություն բառը` հ+աջ+ողություն(~ուղղություն), և մի շարք այլ բառեր: Աջը խորհրդանշել է բարին, կյանքը, աստվածայինը... Սգո պարերի քայլքն արվում է դեպի ձախ, այստեղից էլ` ձախորդություն բառը: Ձախը խորհրդանշել է մահը, անհաջողությունը և այլն: Սակայն եղել են սգո, մահացածների հիշատակի պարեր, որոնք "լավատեսության նշույլ ունեն"` արվում է 2 քայլ դեպի ձախ, 1 քայլ դեպի աջ. մենք հիշում ենք մահացածներին, բայց մեր կյանքը շարունակվում է:
քունս տարավ...հաջորդ գրառմանը կանցնենք մեր հիմնական պարերին ու դրանց խորհրդապաշտական նշանակությանը...
Հ.Գ. Եթե համարում եք, որ թեմայից դուրս է, կարող եք ջնջել ու զգուշացնել, որ էլ չշարունակեմ
Հ.Հ.Գ. Հիմա հասկացա, թե ինչու եմ միշտ զզվել մեր քեֆերի տաշիտուշիներից, որոնց "ազգային" պիտակն են կպցնում...
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
ՉարժեԱհա թե ինչ... շնորհակալություն
Բայց ես ոչ հինգշաբթի, ոչ էլ երեկ չկարողացա դիտել Ձեր հաղորդումը: Աշխատանքս ժամանակ չի թողնում:
Ոչինչ, ոչինչ, ես էլ չեմ դիտելԲայց ես ոչ հինգշաբթի, ոչ էլ երեկ չկարողացա դիտել Ձեր հաղորդումը: Աշխատանքս ժամանակ չի թողնում:արդեն որերորդն է, չեմ հաջողացնում
Այսօր 17:20 կամ 17:30 նորն է` Մատենագրություն թեման... առանձնապես շատ նոր բաներ չկան, բայց ամփոփ ներկայացվում է մեր մատենագրությունը
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Ախր այնպիսի ժամերի են դնումՈչինչ, ոչինչ, ես էլ չեմ դիտել
Այսօր 17:20 կամ 17:30 նորն է` Մատենագրություն թեման... առանձնապես շատ նոր բաներ չկան, բայց ամփոփ ներկայացվում է մեր մատենագրությունը
Ավելացվել է 2 րոպե անց
Հ.Գ. Իմջիայլոց, ծանոթ լրագրողներիցս մեկը նույնպես հաղորդում է պատրաստում դարբինների մասին: Բայց չգիտեմ, թե ինչքանով կարող է առնչվել Ձեր հաղորդման հետ: Եթե կցանկանաք, պատրաստ լինելու դեպքում կարող եմ տեղեկացնել:
Վերջին խմբագրող՝ Monk: 10.02.2008, 16:12: Պատճառ: Գրառման ավելացում
"Հաջորդ գրառում"-ը բավականին ուշացավ... մեղքը գցեմ քաղաքական իրադարձությունների վրա ու գրեմհաջորդ գրառմանը կանցնենք մեր հիմնական պարերին ու դրանց խորհրդապաշտական նշանակությանը...
Ուրեմն այսպես.
Քոչարի - տղամարդկանց մարտական պար. խոյի պաշտամունքի ծիսակատարության մասն է կազմել. շարժումները ներկայացնում են ժայռերում խոյի վերուվար ցատկերը. երբ տղամարդիկ պարում են գլուխները կախած, դա խոյահարման` խոյակներով կռվելու տեսարանի վերարտադրություն է:
Վերվերի - թռչունների պաշտամունքի ծեսերից մեզ հասած պար է: Վեր-վեր ցատկերը խորհրդանշել են մարդկանց` երկինք հասնելու, թռչուններին նմանվելու ձգտումը:
Գյովնդ - անվանումը «գունդ» բառից. պարը ներկայացնում է շրջան. պարողները պտտվում են ոտքերի ոչ կտրուկ, ավելի զսպանակաձև շարժումներով. արտահայտել է համայնքի միասնականությունը: Եթե ճիշտ եմ հիշում, սկզբում եղել է բացառապես սգո պար, իսկ այժմ այդ նշանակությունը կորցրել է:
Յարխուշտա - տղամարդկանց մարտական պար: Սկզբում պարել են դաշույններով: Ցատկի ժամանակ միմանց այնքան ուժգին են հարվածել, որ ձեռքերը բախումից արյունահոսել են: Պարը առավելապես բնորոշ է լեռնային շրջանների բնակիչներին, ավելի հայտնի է Սասնո յարխուշտան:
Բերդ - տղամարդկանց մարտական պար: Արտահայտում է համայնքի միասնականությունը, անառիկությունը, միմյանց թև-թիկունք կանգնելու պատրաստակամությունն ու ուժը:
Խնկի ծառ - կանացի պար: Մարմնի և ձեռքերի ճկուն շարժումներով պարուհիները պատկերել են խնկի ծառը:
....
պարզվում է` իմացածիս մեծ մասն արդեն մոռացել եմ
էլ բան չեմ հիշում... մեկ էլ կարևոր է, որ Կոմիտասը շատ մեծ նշանակություն է տվել ազգային պարերին, ընդգծել, որ դրանցում բացակայել են կոնքային շարժումներն ու շատ կարևորել դրանց պահպանումն ու մշակումը, որովհետև ազգային պարերը հանդիսանում են ազգի անցաթուղթը և հայելին` իրենց մեջ ամփոփելով նրա պատմությունը, հավատալիքները, բարքերը, նիստուկացը, անգամ ցույց տալիս, թե որ աշխարհագրական շրջանում է բնակվում տվյալ ազգը, ինչպիսի բնակլիմայական պայմաններում և այլն...
...
էս ընթացքում մի հետաքրքիր բան եմ իմացել «Բժշկություն» թեմայից.
Հնում մեզ մոտ եղել են բազմաթիվ բուժիչ բուսատեսակներ, որոնցից շատերը հայտնի են եղել արյան տոնուսը բարձրացնելու ու էներգիա հաղորդելու հատկանիշներով, որոնց համար էլ Հռոմի սենատորները անխնա օգտագործել են այդ բուսատեսակներն ու արդյունքում դրանցից մի քանիսը այսօր մեր երկրի տարածքում այլևս չեն աճում:Դեռ պահպանվել է «լոշտակ» բույսը, որի արմատը, ասում են, մարդու դեմքի տեսք ունի
Հին Հայաստանում նման բույսերը սրբազան էին համարվում: Դրանք կարելի էր քաղել միայն որոշակի ժամանակային ցիկլի ընթացքում, և բոլորը չէ, որ ունեին դրանք քաղելու իրավունք: Բացի դրանից, ոչ ոք ձեռքով չէր քաղում սրբազան բույսերը. շան ոտքը կապում էին բույսին, իրենք քաշում էին շանը, և այդպիսով բույսը դուրս էր գալիս հողից:
Հ.Գ. արդեն շատ եմ շեղվում թեմայի վերնագրից... գուցե թեմա՞ն վերանվանել «Ազգային տոներ ու ծեսեր. մերը և օտարը», կամ էսպիսի մի բան... կամ տեղափոխել գրածներս ավելի մի համապատասխան թեմա, կամ եթե էդպիսին չկա` նորը բացել, կամ... մի խոսքով, տեսեք ինչ եք անում, եթե ամեն ինչ նորմալ է, ավելի լավ
Վերջին խմբագրող՝ Sunny Stream: 31.03.2008, 21:52:
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ