հըմ... գիտակ չեմ, բայց աշխատանքիս բերումով մի քանի բան սովորել եմ, հեսա հիշեմ...Apsara-ի խոսքերից
Նույն դարբնությունից (ինֆորմացիան դեռ թարմ ա, չեմ մոռացել... դարբնության ծիսական իմաստը, դրա ակունքները): Ք.Ա. 3-2-րդ հազարամյակում Փոքր Ասիայում և շրջակայքում երկնաքարերի մեծ "հեղեղ" է եղել, ինչի հետևանքով էս տարածաշրջանում մեծ քանակությամբ մետեորիտային կամ երկնային երկաթ է առաջացել (դա հիմնականում տարբերվում է հանքային երկաթից նիկելի մեծ քանակությամբ իր բաղադրության մեջ): Էս երկնաքարերը որ ընկել են, մթնոլորտի շերտերի հետ շփման արդյունքում վերածվել են թռչող հրե գնդերի, մեր նախնախանախնիները դրանք համարել են կայծակներ, այսինքն` կայծակի աստծո որդիներ... հետո էդ կայծակի որդիները կամ ամպրոպամարտիկ հերոսները նույնացվել են դարբինների հետ, որովհետև վերջիններս, փաստորեն, կարողանում էին մշակել աստվածային մետաղը... Էստեղից էլ գալիս է Հեփեստոսի ու դարբնության կովկասյան աստծո (անունը չեմ հիշում) կաղությունը` նրանք, երկնքից ընկնելով, վնասում են մի ոտքը: Ու էս ամեն ինչի շնորհիվ դարբինները համարվում էին սրբազան մարդիկ, դարբնությունը` սրբազան արհեստ, որը չարխափան հիմնական միջոցներից էր... Այդ պատճառով էլ Արտավազդի շղթաները դարբիններն են ամրացնում իրենց հարվածներով (ինչը հաճախ մի ոտքի վրա են անում` ի հիշատակ կաղ աստծո):
Մի ժամանակ հայոց մեջ ավանդույթ է եղել, որ ամպրոպի ժամանակ 7 շերտ գորգ են փռել, որովհետև համարվել է, որ կայծակը (իրականում` երկնաքարը), փատորեն նաև կայծակի որդին, ընկնելով Երկրի վրա, ծակել-անցել է 7 շերտ:
Դարբինները տարբեր-տարբեր ծեսերի են մասնակցել, հասկանալի լեզվով ասած, "նրանց ոտքը միշտ խերով ա եղել": Մարդիկ նրանց իրենց տուն են հրավիրել որևէ կարևոր գործ սկսելուց առաջ, համարվել է, որ միայն դարբինների ու քահանաների տունը սատանաները մուտք չունեն... Մինչև 20-րդ դարի սկզբները ավանդույթ է եղել, որ նորապսակները իրենց մատանիները թաթախել են դարբնոցի ջրի մեջ, որովհետև դարբնոցի ցանկացած իրին, առավել ևս ջրին նույնպես չարխափան զորություն է վերագրվել...
Իսկ հիմա դարբնոցները մեզ մոտ կամաց-կամաց վերանում են... Եթե նայեք հաղորդումը, կտեսնեք, թե ինչ խղճուկ դարբնոց ենք գտել... էդ վիճակում են մեր դարբնոցների մեծ մասը, դարբինները, մեղմ ասած, հեչ սրբազան տեսք չունեն... Իհարկե, Հայաստանում դարբնության, ինչպես և մնացած արհեստների կինտրոն եղել է Գյումրին (Ալեքսանդրապոլը), բայց հասկանալի պատճառներով հիմա էնտեղ հասնել չէինք կարող...
Հ.Գ. մի հարց... փաստորեն էն անդամները, ովքեր ինձ հետ տեղ-տեղ համաձայն չէին, համաձայն չեն նաև, որ մեր ժողովրդին ինքնագիտակցության աճ է պետք, ճի՞շտ հասկացա...
Հ.Հ.Գ. Ու՞մ ի՞նչ տոն կամ ծես է հետաքրքրում, միգուցե կոնկրետ հարցի դեպքում մի տեղ գտնենք պատասխանը...
Մեջբերել
Էջանիշներ