Կարծում եմ շատ հետաքրքիր թեմա է,չնայած ես երկար ժամանակ չէի կողմնորոշվում որտեղ բացեմ այս թեման,խնդրում եմ ադմինիստրատորներին,եթե սխալ եմ բացել,ապա փոխեք տեղը:
Իսկ ինչ վերաբերում է բուն թեմային մասնակիցներին խնդրեի խոսել փաստարկներով,որպեսզի զրույցն ավելի հետաքրքիր դառնա
Քաջութեամբ մեռնենք մեր աշխարհի ու մեր ազգի համար, եւ թող մեր աչքերը չտեսնեն մեր սրբարանների ոտից կոխան լինելն ու պղծուելը: Մամիկոնէից տարօնականների ուխտ
Այո'... ոչ թե աղավաղում են, այլ մոռացնում... գլոբալիզացիայի աննկատ ձև է... Մենք ունենք լիքը տոների համարժեքներ, որոնք գրեթե ի սպառ մոռացվել են... Մեր նախա և հետքրիստոնեական հավատալիքները էնպիսի ծեսեր են ձևավորել, որ հաճախ ապշում ես... Չեմ դիմանա, կասեմ, որ հիմա դարբնության մասին հաղորդում եմ պատրաստում ու շատ մեծ զարմանքով բացահայտեցի, թե ի~նչ մեծ ծիսական-սրբազան նշանակություն են ունեցել դարբինները հայոց մեջ (...էս արտահայությունը սկսել է դուրս էնպես գալ, թեև միայն ազգագրագետների բերանից է հնարավոր լսել, բայց վատ չէր լինի, որ տարածվեր...):
Երևակայեք, դարբինները հոգևորականներին հավասար են եղել (եթե հետաքրքրի, օրը, ժամը կասեմ հաղորդման մեջ հարցերի պատասխանները կստանաք)... Ասածս ի՞նչ է... դեռ նախաքրիստոնեական շրջանում Զատիկի Ավագ հինգշաբթի օրվա գիշերը համարվել է չարի ու բարու պայքարի կիզակետը. էդ չար ուժերի դեմ պայքարողները հիմնականում դարբիններն են եղել ու էդ գիշերը գնացել են իրենց դարբնոցները, երկաթ մշակել ու էդ երկաթից օղեր ու վզնոցներ պատրաստել հղի հարսների համար, ովքեր էդ օղերն ու վզնոցները հետո կրել են ամբողջ հղիության ընթացքում ու դրանով պաշտպանվել չար ուժերից... Պատրաստել են մեխեր, որոնցով հետո ծեծել են հողը, որպեսզի միջից քշեն չար ուժերին... Պատկերացնում ե՞ք ինչ միստիկ գիշեր է` բոլորը վախենում են, որ հեսա չար ուժերը պիտի գան, ու ամբողջ բնակավայրում մենակ դարբինների զնդանների ձայներն են լսվում, ու մարդիկ ամեն զարկի հետ սկսում են հավատալ, որ չարքերը հեռանում են... Ու սա մենակ դարբնության առումով, հաստատ նույն օրվա հետ կապված այլ բնագավառներում էլ տարբեր ծեսեր են եղել... Մենք թքած ունենք էս ամենի վրա, մեզ դուր է գալիս դդումների վրա դեմքեր փորագրելը, մեջը մոմ դնելն ու իրար վախեցնելը... Էդ Հելլոուինի պատմությունը փորձեք համեմատել իմ նշած ծեսի հետ, որը, կրկնեմ, գալիս է դեռ նախաքրիստոնեական շրջանից...
Հիմա էլ Վալենտինը... Լավ է` այն, ինչ փոքրիշատե կապված է եկեղեցու հետ, դեռ փորձում են մի քիչ պահել, բայց դե էլի գայթակղությունը մեծ է, մենք Սուրբ Սարգսի օրը կգնանք Օպերայում կայանալիք համերգին, իսկ Վալենտինի օրը կնշենք որպես սիրահարվածների, երիտասարդների օր...
... Մի խոսքով, շատ ջղայինացած եմ, դարդերս իրար մի տվեք...
Մի կողմից էդ բոլոր ժողովրդական ծեսերի մասին գիտեն միայն հատուկենտ ազգագրագետներ, ովքեր միայն զբաղված են սուսուփուս հոդվածներ տպագրելով, վերջերս գրքեր էլ են տպագրվում (նույն իմ նշած դարբնության ծիսական նշանակության մասին վերջրես տպագրված գիրք կա)...
Բայց մյուս կողմից էլ ուղղակի մի բան է պետք` ժողովրդի ինքնագիտակցության առկայություն... կառչում ենք մեր պատմության հերոսներից` մոռանալով, որ մեր ապագայի դիմագիծը այսօր մեր ձեռքերում է: Եթե մենք այսօր Հելլոուին նշենք ու մոռանանք մեր ծեսերը, վաղվա սերունդը դրանց գոյության մասին չի էլ կասկածի... Հետո էլ մեզ կասեն քոչվոր ցեղ, որ եկել ու գրավել է ադրբեջանական տարածքները... Բա էլ ի՞նչ պատմական հայրենիքով ժողովուրդ, որը սեփական ծեսեր ու տոներ չունենա...
Վերջին խմբագրող՝ Sunny Stream: 31.01.2008, 19:19:
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Շատ հետաքրքիր մտքեր ես արտահայտելՁնծաղիկ-ի խոսքերից
Բա էլ ի՞նչ պատմական հայրենիքով ժողովուրդ, որը սեփական ծեսեր ու տոներ չունենա...
:
Միայն թե մոռանում ես, որ քո նշած /կամ հետագայում նշելիք/ տոները նույնպես գլոբալիզացիայի արդյունք են: Միայն թե էտ թվերին գլոբալիզացան արվում էր ասորական, եգիպտական, հունակամ /հելլենական/, հռոմեական կամ արաբական մշակույթների հիմքի վրա: Էնպես որ "գլոբալիզացիոն ազգեր" աշխարհում էղել են մի քանի հատ: Դրանց պետք չի նախանձել /հայկական ազգային իրական մշակույթի տարր/ ու պետք է դրան հանգիստ վերաբերվել: Որ մենք համաշխարհային գլոբալիզացիայի համար միշտ էլ եղել ենք զուտ "սպառող" ազգ: Մեր նման ազգեր լիքն են
Իսկ արարող ազգերը, ինչպես ասեցի, քիչ քանակ են կազմում: Եվ ահա մի քանի հարյուրամյակ է, այդպիսի պատասխանատու-պատվավոր դեր իր վրա կրում է անգլո-սաքսոնական մշակույթը:
այ dvgray ջան, անգլո-սաքսոնական մշակույթն ու՞ր էր, որ մենք իմ նշած ծեսն էինք անում... Լավ, չմտածես հեսա գրելու եմ "երբ եվրոպացիները դեռ ծառերի վրա էին, մենք մշակույթ էինք զարգացնում"... չէ, բայց դե կոնկրետ էդ ծեսի հետ կապված մի քիչ շատ տեղեկություններ ունեմ... Դարբնության հայրենիքը համարվում է խեթական միջավայրը, ինչը վկայում է, որ մեզ մոտ նման ավանդույթները ավելի խորը արմատներ ունեն, քան Անգլո-Աաքսոնիայում ()... Իսկ, քանի որ այսօր խեթ կոչվող ազգ չկա, նախնադարյան գլոբալիզացիան կարող ենք աչքաթող անել
Լավն էր/հայկական ազգային իրական մշակույթի տարր /
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Ես կարծում եմ, որ եթե ազգայինն այդքան ուժեղ լիներ, միջազգայինը ոչինչ չէր կարող անել: Վերցնենք Ս. Վալենտինն ու Ս. Սարգիսը: Անկեղծ ասած, ինձ համար շատ ավելի հաճելի է բացիկ գրել/ստանալը, քան աղի բլիթ ուտելն ու հիմար երազներին հավատալը: Ու շատ ավելի լավ է, եթե երիտասարդությունը հավատում է ավելի իրական բաներին, քան իզուր իրեն տանջում աղի բլիթով: Մյուս կողմից, վերցնենք Նոր տարին ու Ս. Ծնունդը: Այնքան ուժեղ են ազգային ավանդույթներն արմատացել, որ երբևէ չհավատաք, թե հայերն այդ երկու տոները կսկսեն նշել արտասահմանցիների նման: Չնայած մյուս կողմից լավ կլիներ, որ այդ անվերջ ուտուշ-խմուշը փոխարինվեր ընկերական զվարճանքով, իսկ Ս. Ծնունդն այդքան չարհամարհվեր, բայց մյուս կողմից էլ սա վառ օրինակ է. եթե ազգայինն ուժեղ է արմատացած, դրսից ինչ ուզում է, թող գա:
Բյուր ջան, Սբ.Սարգիսը երիտասարդների ու սիրահարվածների հովանավորն է, ու նրա տոնին նախընտրելի է (սիրուն չի ստացվում, ոնց որ ինստրուկցիա լինի
Չէ, ինչը փաստ է` փաստ է, մեր ազգը բոլոր ժամանակներում էլ օտարամոլ է եղել, ինչ արել են, անհատներն են արել...
Իսկ Սբ.Ծնունդ-Նոր Տարին միակ տոներն են, որ կուզեի տեղերով փոխվեին, որովհետև Նոր Տարվա խոզի բուդը լրիվ մոռացնում է, թե ինչ մեծ տոն է հաջորդում հունվարի 6-ին... Ախր դա քրիստոնեության մեծագույն տոնն է, իսկ հայերի մեծ մասը (այս տարի ես էլ
Ձայնալար ջան, պետք է այս կիրակի ժամը 17,30-ին լինի "ԱՐ"-ի եթերում
Վերջին խմբագրող՝ Sunny Stream: 31.01.2008, 19:58:
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Բա իմ ասածն էլ հենց էդ է: Աղի բլիթը եթե չլիներ, ո՞վ էր Ս. Վալենտինի մասին մտածելու: Իսկ որովհետև կա, երիտասարդներն ակամայից հրաժարվում են այդ անհեթեթությունից:Բյուր ջան, Սբ.Սարգիսը երիտասարդների ու սիրահարվածների հովանավորն է, ու նրա տոնին նախընտրելի է (սիրուն չի ստացվում, ոնց որ ինստրուկցիա լինի ), որ սիրահարվածները միմյանց սեր խոստովանեն... Ո՞վ ասեց, որ էդ տոնը մենակ Աղի Բլիթով է սկսվում ու վերջանում... ինքը լրիվ նույն Վալենտինն է, ուղղակի մենք սիրում ենք "աշխարհի հետ համընթաց քայլել"...
Համաձայն չեմ Բյուր, ոչոք քեզ չի պարտդրում էդ օրը բլիթ ուտել, առավել ևս, որ դա քրիստոնեական սրբի հետ ոչ մի կապ չունեցող ավանդույթ է: Նույն բանը ինչ անում են փետրվարի 14-ին կարելի է անել Ս. Սարգսի օրը:
Բայց հո չէ՞ն ստիպում... Էդ միայն մի մասն է տոնի, ով ուզում է, թող կատարի, ով չէ, թող տոնը նշի միայն մասամբ, այն է` Վալենտինի բացիկ-պաչիկները...
Հ.Գ. Ձայնալար ջան, իրարից անկախ "ձեն-ձենի" ենք տվել
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Այս տարի որոշել էի իմ ընկերների շրջանում նախաձեռնությամբ հանդես գալ նշելու Սուրբ Սարգսի տոնը Վալերիկի փոխարեն, նույնիսկ նախատեսել էի Ակումբում թեմա բացել դրա մասին, բայց եկա անակնկալի, ամսի 20-ին, երբ իմացա, որ հաջորդ օրն է ու ժամանակ չունեմ նախապատրաստվելու
Ձնծաղիկ ջան, շատ հետաքրքիր էր կարդալ դարբինների մասին, խնդրում եմ ասա հաղորդման օրն ու ժամը:
Ձնծաղիկի պատմածը դարբինների մասին շատ հետաքրքիր էր։
Օրինակ, Նոր տարին նշելու հայերի ավանդույթը, մասնավորապես դրանում հիմնական տեղ զբաղեցնող ուտուշ–խմուշը՝ իր բոլոր ստամոքսաղիքագխտոցափոխումային հետևանքներով բոլորովին չեմ սիրում, ու շատ կուրախանամ, եթե Նոր տարին նշելուվերոնշյալ ձևը Հայաստանում գոնե աստիճանաբար փոխվի՝ ստամոքսային բնույթից փոխվելով ավելի շատ գաղափարականի կողմը։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Լրիվ համաձայն եմ, բայց նաև 100% համոզված եմ, որ բուդ ուտելը չի Հայաստանում Նոր Տարին նշելու ավանդույթը... Հաստատ մենք ունեցել ենք լիքը ծեսեր, որոնք էլի մոռացվել են... Որովհետև տարեվերջը նորից համարվել է "չարքերի աշխուժացման" շրջան ու նույն դարբիններն ու մնացած "կարևոր գործող անձինք" տարբեր ծիսակատարություններով փորձել են վանել չարքերին ու ճանապարհ բացել բարի ուժերի համար...
Հա, մի բան էլ հիշեցի Սբ. Սարգիսից, որն էլի միստիկ բան է պարունակում... Գիշերը տան շեմին մի աման ալյուր են դնում (եթե չեմ սխալվում, հենց աղի բլիթի ալյուրն է), իսկ առավոտյան շուտ ստուգում, արդյոք ալյուրի վրա Սբ. Սարգսի ձիու սմբակի հետքը մնացել է, թե ոչ: Եթե մնացել է, ուրեմն բոլոր նվիրական երազանքները կիրականանան: Ինչ-որ նախաՁմեռՊապային հրաշքի սպասում կա
Մի տոն կա, որ շատ-շատ սիրում եմ, բայց երբեք չեմ մասնակցել... մենակ պատմել են, մեկ էլ Թումանյանի մոտ եմ կարդացել... Ջան Գյուլումը կամ Համբարձման տոնըշատ մոտավոր գիտեմ` գրականության դասատուի պատմածներով, եթե ինչ-որ մեկն ավելի լավ գիտի, թող լրացնի...
Երեկոյան (այ չգիտեմ` նախորդ, թե հենց տոնի օրը` հաշվի առնելով, որ օրը երեկոյան 5-ին է սկսվում) աղջիկները 7 կույս (դեռևս ոչ մի անգամ չօգտագործած) սափորով 7 աղբյուրից ջուր են վերցնում, հետո հավաքվում (ըստ էության էդ ջրերը մի սափորի մեջ լցնում), ամեն մեկը մեկական իր է գցում սափորի մեջ ու երազանք պահում: Սափորը դնում են կտուրին` աստղերի տակ, որպեսզի իրերը ստանան աստղերի կախարդանքը, և աղջիկները ողջ գիշեր հսկում են սափորը, մինչ տղաները անընդհատ փորձում են բարձրանալ տանիքին ու գողանալ այն: Եթե դա հաջողվում է տղաներին, աղջիկների բոլոր ջանքերը զուր են լինում, ծիսակատարությունը ընդհատվում է, իսկ եթե աղջիկները կարողանում են պահել սափորն իրենց մոտ, հաջորդ օրը վերցնում են այն, գնում սարերն ու երգում հայտնի երգը, մեջբերեմ Թումանյանի "Անուշ"-ից.
Համբարձում եկավ, ծաղկունքը ալվան
Զուգել են հանդեր նախշուն գորգերով.
Փունջ-փունջ աղջիկներ սարերը ելան
Վիճակ հանելու աշխույժ երգերով.
"Համբարձում, յա'յլա,
Յա'յլա ջան, յա'յլա,
Սև սարեր, յա'յլա,
Յա'յլա ջան, յա'յլա":
Երգ ու բույր խառնած,
Թև-թևի բռնած
Զուգում են լեռներ,
Ծաղիկ են քաղքում,
Ծաղկի հետ խաղում,
Ինչպես թիթեռներ:
"Եկավ Համբարձում
Ծաղկով զարդարված,
Մեր բախտին հարցում.
-Ո՞վ է մեզ գրված:
-Ա'յ ջան տղա, չոբա'ն տղա, ու՞մն ես դու:
- Աստված գիտի, աշխարհ գիտի` իմն ես դու:
Դե հանի'ր, ա'ղջի,
Վիճակն ի բարին,
Երգերով գովենք
Էն իգիթ յարին:
-Բեղը ծիլ-ծիլ, բոյը թիլ-թիլ էն յարի,
Ի՞նչ դարդ ունեմ քանի նա կա աշխարհի:
Ամեն գուշակություն երգելուց հետո հանում են մի իր, որի տիրոջն էլ հասցեագրվում է արդեն երգված գուշակությունը, էդպես աղջիկներն իմանում են` կգտնեն, թե՞ կկորցնեն իրենց իգիթ յարին... Բա ասեք, գեղեցիկ տոն չի՞... Հա, հասկանում եմ, որ էսօրվա ասֆալտային-քաղաքային միջավայրում հնարավոր չի Տեֆալի մեջ ջուր լցնել, դնել 15-հարկանի շենքի տանիքին, հետո մի խումբ աղջիկներով Պրոսպեկտով վազել, ծաղիկներ հավաքել, բարձրանալ Նորքի "սարն" ու "Համբարձում յայլա" երգել, բայց եթե էս տոնը վայելեր իրեն պատշաճ ժողովրդականությունը, այն փոքր-ինչ կհարմարեցվեր մեր քաղաքային միջավայրին, կամ էլ հնարավոր կլիներ մեկնել քաղաքից դուրս ու տոնը մակետային տեսքով գոնե նշել... Ինչ-ինչ, բայց հաստատ ամեն տեսակ հորոսկոպներից լավն է ու հետաքրքիր...
Հա, ի դեպ, արդեն անցած օրը Վարդանանց տոնն էր... խաչապտույտ է եղել քաղաքում, ես, ցավոք չեմ մասնակցել, բայց դե հո մեծն վարչապետը չի ալարել, մասնակցել է
Մի տոն էլ կա, շա~տ մեծ, շա~տ ուրախ ու լավ տոն, որը շատ մոտ է` Բարեկենդանը!!! ... դարակներս տակնուվրա արեցի, չկարողացա գտնել էս տոնի մասին իմ ունեցած թերթիկները...
Կածում եմ Բարեկենդանի մասին վաղը ավելի հարուստ ինֆորմացիա կգտնեմ ու էստեղ կտեղադրեմ
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Համբարձման տոնը, իհարկե, շատ սիրուն է, բայց սիրուն է որպես պատմական տոն: Եթե այն այսօր գոյություն ունենար, կկորցներ իր սիրունությունը: Ի դեպ, եթե վերադառնանք տոնի իմաստին, հենց քո նկարագրածով էլ տոնը շեղված է իր բուն իմաստից:
Ինչ վերաբերում է Բարեկենդանին, ապա տատիկս միշտ պնդում է, որ ավելի լավ է Հալուինի փոխարեն Բարեկենդանը տոնվի: Ես նրա հետ համաձայն չեմ: Անկեղծ ասած, ես ինքս էլ Հալուինն առանձնապես չեմ սիրում, սիրել եմ մինչև տասնյոթ տարեկան, բայց գտնում եմ, որ այն տոները, որոնք ժամանակի ընթացքում պատմության գիրկն են անցել, պետք չէ արհեստականորեն ջրի երես հանել:
Կներեք, բայց նախաքրիստոնեական շրջանում ինչ Զատիկ?
Եվ մի հարց. Ձեր հաղորդումը կրկնելու են? Ես ուշացումով իմացա
Հարգելի Monk, մի՞թե Ձեզ համար նորություն է, որ նախաքրիստոնեական շրջանում էլ են նշել Զատիկը... Չէ՞ որ դեռ Քրիստոսի կենդանության օրորք նշվում էր այդ տոնը, և հենց Զատիկի առթիվ որոշում ընդունվեց ներել 2-ից մեկին` Քրիստոսին կամ Բարաբային, և ներվեց Բարաբան... Կասեք, որ դա Հրեաստանում էր այդպես, բայց մեզ մոտ նույնպես եղել է... Թեև, քանի որ շատ հաստատ չգիտեմ, չեմ փորձի Ձեզ լրիվ հակադրվել, ինձ այդպես են ներկայացրել, իսկ ներկայացնողը ԼՈՒՐՋ ազգագրագետ է... Եթե հնարավոր է, խնդրում եմ Դուք էլ հետաքրքրվեք` արդյոք այդ շրջանը հենց Ավագ շաբաթ ու տոնն էլ Զատիկ անուններն են կրել, թե՞ այդ անունները քրիստոնեական շրջանից են հայտնի մեզ մոտ... Համենայն դեպս չարի ու բարու պայքարի օրերը համընկել են Ավագ շաբաթի հետ, դա հաստատ:
Հ.Գ Իսկ հաղորդումն այսօր եղել է եթերում, ես էլ չհասցրեցի նայել... Կրկնությունները կլինեն հինգշաբթի 16:00-ին և շաբաթ 15:30-ին:
Վերջին խմբագրող՝ Sunny Stream: 03.02.2008, 23:16:
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ