Ամուսնություն օտարազգիի հետ...

[Alphaone]

Բայց ինձ թվում է՝ էդ քո նշած տեսակի մարդն ինքը չի էլ ուզենա այլազգիի հետ ամուսնանալ, որ մի հատ էլ էդպիսի խնդիրներ առաջանան։ Ինձ թվում է՝ մարդկանց մեծ մասը գոնե էդքանը գիտակցում է, որ չամուսնանա էնպիսի մեկի հետ, ով իր համար էդ աստիճանի օտար է։ Եթե, իհարկե, զոռով չեն ամուսնացնում, ասենք, ծնողները։

Ուլուանա ջան, իմ իրավաբանական պրակտիկայում մի քանի դեպք գիտեմ, որ ամուսնացել են պարսիկի հետ, հետո ահավոր վիճակում են հայտնվել, քանի որ գաղափար անգամ չեն ունեցել մշակույթի մասին, իրենց պատկերացրածտ եղել է սերիալային մակարդակի, լիքն են նաև մարդիկ, որ ռուս կնոջ հետ են կյանքը կապել, բայց նրանց կենսակերպը չեն հանդուրժել, բաժանվել են, մի երկու դեպք գիտեմ հայի ու եվրոպացու անհաջող ամուսնության մասին, քանի որ նախքան ամուսնությունը լրիվ ուրիշ պատկերացում են ունեցել համատեղ կյանքի մասին, ամուսնությունից հետո՝ իրականությունը պատկերացրածից արմատապես տարբեր է եղել, մյուս կողմից էլ երկու ծանոթ աղջիկ կան, մեկը դանիացու հետ է ամուսնացած, մյուսը՝ եգիպտացու, իդեալական զույգ են, քանի որ ընտանիքում երկուսն էլ բավական լուրջ միջմշակութային հաղորդակցման փորձ ունեն, եթե զույգից մեկնումեկն այդ առումով տոլերանդ չլինի, կապ չունի մյուսնի ինչպիսին է, ընտանիքը դատապարտված է:

[ivy]

Ալֆա ջան, ես լավ հասկանում եմ՝ ինչ ես ասում: Բայց օտարերկրացու հետ ամուսնանանալուց հետո բաժանվելու պատճառները չարժի մենակ մշակութային տարբերությունների վրա գցել: Եթե մի հայը ռուսի հետ է ամուսնալուծվում, իսկ մյուսը՝ հայի հետ, դա հո չի՞ նշանակում, որ առաջինի դեպքում պատճառները մշակութային էին, երկրորդի դեպքում՝ այլ: Էդ այլ պատճառները շատ հնարավոր է, որ օտարեկրացու հետ ամուսնալուծության հիմքում էլ լինեն: Անհատականությունների տարբերություններ, միմյանց անհամապատասխան պատկերացումներ ամուսնության մասին, և հազար ու մի այլն...

[Sagittarius]

Ուլուանա ջան, իմ իրավաբանական պրակտիկայում մի քանի դեպք գիտեմ, որ ամուսնացել են պարսիկի հետ, հետո ահավոր վիճակում են հայտնվել, քանի որ գաղափար անգամ չեն ունեցել մշակույթի մասին, իրենց պատկերացրածտ եղել է սերիալային մակարդակի, լիքն են նաև մարդիկ, որ ռուս կնոջ հետ են կյանքը կապել, բայց նրանց կենսակերպը չեն հանդուրժել, բաժանվել են, մի երկու դեպք գիտեմ հայի ու եվրոպացու անհաջող ամուսնության մասին, քանի որ նախքան ամուսնությունը լրիվ ուրիշ պատկերացում են ունեցել համատեղ կյանքի մասին, ամուսնությունից հետո՝ իրականությունը պատկերացրածից արմատապես տարբեր է եղել, մյուս կողմից էլ երկու ծանոթ աղջիկ կան, մեկը դանիացու հետ է ամուսնացած, մյուսը՝ եգիպտացու, իդեալական զույգ են, քանի որ ընտանիքում երկուսն էլ բավական լուրջ միջմշակութային հաղորդակցման փորձ ունեն, եթե զույգից մեկնումեկն այդ առումով տոլերանդ չլինի, կապ չունի մյուսնի ինչպիսին է, ընտանիքը դատապարտված է:

Ալֆա ջան, պարսիկ չէ, թեկուզ հայ լինի: Հայաստանում շատ են տենց դեպքերը, որ ամուսնանում են առանց միմյանց մասին գաղափար ունենալու... մարշուտնում աղջի են տեսնում, գնում տուն՝ «Մամ, էթըմ ենք հաղջիկ ըզելու»... աղջիկն էլ հետը մի երեք անգամ կաֆե գնալուց, ընդհանուր առմամբ 39 բառ փոխանակելուց հետո համաձայնությունը տալիս ա, պսակվում են:
Պարզ բան ա, որ մարդ ամուսնանալուց առաջ պետք է հստակ պատկերացում կազմի ում հետ ա ամուսնանում՝ անկախ ազգությունից:

Իմ խորին համոզմամբ, ամուսնանալուց առաջ միասին ապրելը պարտադիր ա, բայց դե դա Հայաստանում չի աշխատում, իսկ իզուր:

[Alphaone]

Այվի ջան, ամբողջ ասածս այն է, որ ինչքան տարբեր մշակույթների կրող են լինում, էնքան դժվար են իրար հասկանում, նույնը Երևանում մեծացած աղջիկը չի կարողանում շրջանի հեռավոր գյուղի տղայի հետ ընդհանուր հայտարարի գալ, որովհետև չնայած լիքն ընդհանուր սովորույթների ու ընդհանուր լեզվի, տարբեր մշակույթների կրողներ են:

[ivy]

Այվի ջան, ամբողջ ասածս այն է, որ ինչքան տարբեր մշակույթների կրող են լինում, էնքան դժվար են իրար հասկանում, նույնը Երևանում մեծացած աղջիկը չի կարողանում շրջանի հեռավոր գյուղի տղայի հետ ընդհանուր հայտարարի գալ, որովհետև չնայած լիքն ընդհանուր սովորույթների ու ընդհանուր լեզվի, տարբեր մշակույթների կրողներ են:

Ալֆ, մի քիչ ծայրահեղացնում ես ոնց որ, հը՞ն:
Իմ ամուսնության մեջ համ ազգությունն է ուրիշ, համ կրոնը, բայց դրանք երևի վերջին բաներն են, որ ինձ հուզում է «ամուսնություն» կոչվող բարդ ինստիտուտի մեջ:

[Alphaone]

Այվի ջան, ամենասկզբում գրել էի, որ եթե մարդիկ լայնախոհ են ու երկուսն էլ ընդունում են դիմացինի մշակույթը, ընտանիքը կկայանա, բայց եթե անգամ մեկն էդպիսին չէ՝ դատապարտված է, դու գոնե լայնախոհ ու տոլերանդ մարդու տպավորություն թողել ես, վստահ եմ, որ նաև ամուսնու ընտրություն կատարելուց չես ընտրել էնպիսի մեկին, ով պատրաստ է խաչ քաշել կրոնիդ ու ազգությանդ վրա, էնպես որ քո դեպքը բացառություն է, ոչ թե օրինաչափություն, ուղղակի ժամանակին էս թեմայով լիքը վիճակագրական նյութեր եմ քանդել, փորփրել, ընկերուհիս նման թեմայով աշխատություն էր գրում(էդպես էլ չավարտեց), ես էլ կողքից օգնում էի, իրենից շատ կարդացի

[Նաիրուհի]

Որ տեսա՝ քվեարկել եմ «Ոչ, կտրականապես դեմ եմ», մտածեցի, որ հիմա քվեարկելու դեպքում այլ պատասխան կընտրեի, հետևաբար երևի ինչ-որ նացիոնալիստական-քառակուսի մտածելակերպ եմ ունեցել քվեարկելուս պահին, բայց հետո էս գրառումս տեսա, ու սիրտս տեղն ընկավ

Ես ուզում եմ, որ իմ երեխաները, եթե նրանք երբևէ լինեն, հայերեն խոսեն, Հայաստանում ապրեն, հայկական ազգանուն կրեն։ Ես չեմ ուզում իմ սիրած մարդուն ինչ-որ երկրորդ-երրորդ լեզվով սեր խոստովանել։
Եթե կպատահի այնպիսի օտարազգի տղամարդ, ում կսիրեմ, և ով կհամաձայնի այս պայմաններին, խնդրեմ, ես պատրաստ եմ ռիսկի դիմելու և այլազգիի հետ ամուսնանալու։
Թե չէ ես անգամ այնպիսի սփյուռքահայի հետ չեմ ամուսնանա, ով հայերեն չգիտի կամ ազգանունը փոխել է... չնայած... եթե ուզենա հայերեն սովորել, գուցե

Հիմա կասեի՝ կարևորը սերն է։ Բայց դե մեկ է՝ լեզուն ինձ համար առաջնայինն է մնում, ինչպես ուրիշների համար կրոնն է, ազգությունը կամ մաշկի գույնը։ Հիմա նույնիսկ ավելի ծայրահեղ եմ դարձել. ինձ ամենահարմարը մեր բարբառով խոսելն է, էդպես ավելի լիարժեք եմ կարողանում արտահայտել զգացածս, իսկ էդ դեպքում ո՞նց եմ ամուսնանալու ու ամբողջ օրը այլ կերպ/լեզվով խոսելու։ Հիմա գոնե գիտեմ, որ տուն գալուց հետո բարբառով եմ խոսելու, դրանից ինձ հանգիստ եմ զգում։
Բայց մյուս կողմից էլ ոչ ջավախքցի, ոչ հայաստանցի տղաների մտածելակերպի հետ յոլա չեմ գնում (հիմնականում). էս հարցի լուծումն ինչ-որ չեմ պատկերացնում

Ուզում եմ, որ ճտերս հայերեն մտածեն, մեր բարբառն էլ լավ իմանան ու խոսեն։
Հա, համ էլ էդ գրառումս չի նշանակում, որ ես կուզենամ՝ իմ սիրած մարդն իր ինքնությունն ուրանա (եթե երբևէ այլազգիի սիրեմ), ուղղակի ահավոր դժվար կլինի ինձ համար...

[StrangeLittleGirl]

Հիմա կասեի՝ կարևորը սերն է։ Բայց դե մեկ է՝ լեզուն ինձ համար առաջնայինն է մնում, ինչպես ուրիշների համար կրոնն է, ազգությունը կամ մաշկի գույնը։ Հիմա նույնիսկ ավելի ծայրահեղ եմ դարձել. ինձ ամենահարմարը մեր բարբառով խոսելն է, էդպես ավելի լիարժեք եմ կարողանում արտահայտել զգացածս, իսկ էդ դեպքում ո՞նց եմ ամուսնանալու ու ամբողջ օրը այլ կերպ/լեզվով խոսելու։ Հիմա գոնե գիտեմ, որ տուն գալուց հետո բարբառով եմ խոսելու, դրանից ինձ հանգիստ եմ զգում։
Բայց մյուս կողմից էլ ոչ ջավախքցի, ոչ հայաստանցի տղաների մտածելակերպի հետ յոլա չեմ գնում (հիմնականում). էս հարցի լուծումն ինչ-որ չեմ պատկերացնում

Ուզում եմ, որ ճտերս հայերեն մտածեն, մեր բարբառն էլ լավ իմանան ու խոսեն։
Հա, համ էլ էդ գրառումս չի նշանակում, որ ես կուզենամ՝ իմ սիրած մարդն իր ինքնությունն ուրանա (եթե երբևէ այլազգիի սիրեմ), ուղղակի ահավոր դժվար կլինի ինձ համար...

Սրտիցս ես գրել
Չգիտեմ` հարյուր տարի առաջ էս թեմայում ինչ եմ գրել: Էս գրառումս անեմ, գնամ ման գամ: Բայց հիմա կասեմ, որ օտարերկրացու կամ ֆլան-ֆստանի հետ ամուսնանալն ամեն մարդու անձնական գործն ա: Ինքս նման բան չէի անի հենց Նաիրուհու բերած պատճառներով, բայց երբեք չեմ մեղադրի էն մարդկանց, որոնք կանեն, որովհետև ամեն մարդ իր առաջնահերթություններն ունի:

Ինչ վերաբերում ա հենց հայ տղաներին... էս վերջերս ես էկել եմ մի համոզման, որ ոչ քյառթու հայ տղաներն աշխարհի ամենալավ տղաներն են: Կախեք ինձ էս կարծիքիս համար, բայց ես համոզված եմ դրանում:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ համար մի բան կա, որ վեր է ազգությունից, վեր է ամեն ինչից: Ես միայն քրիստոնյայի հետ կամուսնանամ կամ էլ չեմ ամուսնանա: Թող այդ քրիստոնյան թուրք լինի, եթե սիրեմ, կամուսնանամ:

Գտա
Էս վերջին տարիներին էնքան եմ հասցրել քրիստոնյաներից հիասթափվել, որ դա այլևս չափանիշ չի:

[ivy]

Ուզում եմ, որ ճտերս հայերեն մտածեն, մեր բարբառն էլ լավ իմանան ու խոսեն։

Լեզուն շատ կարևոր բան է... Ինձ համար էլ:
Բայց նայիր, որ էդ հարազատ, առաջին լեզուն կոչվում է «մայրենի», ոչ թե «հայրենի», «ընտանիքենի» կամ ուրիշ մի բան: Հենց «մայրենի», որովհետև նախ և առաջ մամայից է գալիս: Անկախ նրանից` ում ես հետ ես ամուսնացած, որ երկրում ես, մաման դու ես, եթե ուզես, երեխադ առաջին հերթին հենց քո լեզվով էլ կմտածի ու կխոսի:
Ես արդեն փորձով կարող եմ ասել, որ էդպես է

[Artgeo]

Լեզուն շատ կարևոր բան է... Ինձ համար էլ:
Բայց նայիր, որ էդ հարազատ, առաջին լեզուն կոչվում է «մայրենի», ոչ թե «հայրենի», «ընտանիքենի» կամ ուրիշ մի բան: Հենց «մայրենի», որովհետև նախ և առաջ մամայից է գալիս: Անկախ նրանից` ում ես հետ ես ամուսնացած, որ երկրում ես, մաման դու ես, եթե ուզես, երեխադ առաջին հերթին հենց քո լեզվով էլ կմտածի ու կխոսի:
Ես արդեն փորձով կարող եմ ասել, որ էդպես է

Միշտ չի տենց։ Հորեղբորս կինը ազգությամբ օս ա, մի քանի ամսում հայերեն էր սովորել, ընտանիքում հայերեն են խոսում։

[John]

Միշտ չի տենց։ Հորեղբորս կինը ազգությամբ օս ա, մի քանի ամսում հայերեն էր սովորել, ընտանիքում հայերեն են խոսում։

հընգեր, դրա համար Այվին շեշտել ա

մաման դու ես, եթե ուզես, երեխադ առաջին հերթին հենց քո լեզվով էլ կմտածի ու կխոսի