Եթե եմ սխալվում վաղուց արդեն գենետիկներն ապացուցել են, որ մինչև 13 տարեկան երեխան այնպիսին է, ինչպես իր ընտանիքը, մինչև 25-30` ինչպես իր շրջապատը, 30-ից հետո ձգտում է նրան, ինչպիսին են իր գեները:
Ցանկացած նորմալ ծնող իր երեխայի համար լավ և լիարժեք ապագա է ուզում: Օտար ազգերի հետ ամուսնությունները բերում են նրան, որ երեխան կարող է "քաշել" մորական կողմին և մեծ տարիքում սկսել դրսևորել տվյալ ազգին հատուկ հատկություններ: Օրինակ ռուսի խառնուրդ մարդկանց մոտ սկսվում է հարբեցողություն, արաբի մոտ սկսվում է մի ինչ որ անբացատրելի դաժանության շրջան և այլն:
Իհարկէ, սերը չի հարցնում ազգությունը: Եվ ամուսնական կյանքը կառուցելիս ոչ բոլորն են ազգային դեմոգրաֆիկական խնդիրների մասին մտածում: Բայց նախքան սիրելը կա գիտակցությունը: Ինչ գործ ունի հայ տղեն ենքան շփվի ռու աղջկա հետ, որ հետո էլ սիրահարվի: Կամ հայ աղջիկը արաբի կամ պարսիկի??
Այս հարցին լավագույն պատասխանը տալիս է մեր հայկական էպոսը` Սասունցի Դավթի հետ պայքարում էր իր խորդ եղբայրը` օտար մորից: Սասունցի Դավթին սպանեց իր սեփական աղջիկը` օտարազգի կնոջից:
Այս ալեգորիկ կերպով ժողովուրդը հազարամյակներ առաջ (էպոսը առնվազն 3000 տարվա պատմություն ունի) փորձել է փոխանցել, որ օտարազգի ամուսնությունները և երեխաները կործանիչ կարող են լինել սեփական ազգի և նույնիսկ ծնողի համար:
Ընդ որում նունյն էպոսը կոնկրետ չի դասկարգում, բայց ոչ ակնհայտորեննշում է, որ կան այլ ազգեր, որոնց հետ կարելի է ամուսնական զույգ կազմել և սերունդ ունենալ` առանց վախենալուՍա արթեն էթնիկ ընդհանրություն ունեցող ազգերի մասին է, ամենայն հավանականությամբ հին արիների սովորութների մի մասն է:
Ամեն դեպքում ընտրությունը ամուսնացողներինն է
Մեջբերել
Էջանիշներ