Չամիչ ջան, բայց, ի՞նչ ես կարծում, եթե մարդը սիրահարվել է օտարազգի մեկին, ու միասին կարող են երջանիկ ընտանիք կազմել, թեկուզ օտար երկրում, բայց ինքը դրանից հրաժարվելով, զգացմունքներին դեմ գնալով՝ առանց սիրելու ամուսնանում է մի հայի հետ ու դժբախտ ընտանիք կազմում, նման ընտանիքի առկայությունը ազգի ու պետության օգտի՞ն կլինի։ Այսինքն՝ ազգի համար կարևորը բավականաչափ գլխաքանակ ապահովելն է, հա՞, ոչինչ, որ էդ «գլուխները» հեչ էլ երջանիկ չլինեն։Չամիչ-ի խոսքերից
Երբեք չեմ հավատացել, որ կարելի է դժբախտ անհատներով նորմալ հասարակություն ու պետություն ձևավորել։
Մեջբերել
չի հասկանա.... չեմ հավատում.
: Ենթադրենք՝ ամեն ընտանիք ունենում է երկու երեխա: Երկու միլիոն հայերը իրար հետ ամուսնանալով կարող են կազմել մեկ միլիոն ընտանիք: Ամեն ընտանիքը ունենում է երկու երեխա՝ 2 x 1 000 000 = 2 000 000 երեխա: Իսկ նույն երկու միլիոն հայերը արտասահմանցիների հետ ամուսնանալով կարող են կազմել երկու միլիոն ընտանիք, ամեն ընտանիքում էլ՝ երկու երեխա. 2 x 2 000 000 = 4 000 000 երեխա: Արդյունքում՝ մեկ սերնդի ընթացքում աշխարհում գրանցվում է հայերի դեմոգրաֆիկ պայթյուն: Պլյուս՝ հայերս շատ շուտով մեր նախահայր Հայկի նման դառնում ենք «կապուտաչյա ու խարտիշահեր», հետո էլ՝ երևի լայնալանջ ու հաստաբազուկ: Տերդ չմեռնի, գիտություն:
Մեռնեմ երկրաչափական պրոգրեսիայի հզորությանը, երկուսի աստիճաններով բազմանում ենք: 
Սելավի ջան, դու ճիշտն ասած չեմ հասկանում թե հարցին որ տեսանկյունից ես նայում,բայց ես կասեմ հետեվյալը: Ազգություններու գոյությունը ծառայում է մեկ շատ կարեվոր նպատակի: Կա էսպիսի մի տեսություն, մարդը ստեղծվել է,որ երաժշտություն հնչեցնի: Մարդու գլխավոր առաքելությունը մշակույթին ծառայելն է, վերացնելով ազգությունները մենք կվերացնենք մարդու կյանքի գլխավոր իմաստը,այն է՝ ապրել հանուն արարման:
Էջանիշներ