Արիացի-ի խոսքերից
Ախր տենց չի կարա լինի, որ ասենք էս տոնը ազգային ա, իսկ մյուսը կրոնական: Մանավանդ հին դարերում, երբ կրոնը ավելի մեծ դեր ուներ մարդու կյանքում ու փաստացի ամեն կրոնական տոն էլ մեկնաբանվում էր, որպես ազգային: Սրա ապացույցն էլ հենց այն է, որ գոյություն չունի միջազգային հեթանոսական կրոն, այսինքն չկա հեթանոսական կրոն, որը դավանեն մի քանի ազգեր: Կան ազգեր, որոնցից յուրաքանչյուրը ունի իր հեթանոսական կրոնը: Էս առումով հեթանոսության ժամանակ, բոլոր տոները, այդ թվում նաև Վարդավառը, հավասարապես և ազգային են, և կրոնական:
Բայց կարող ենք նույնիսկ մի կողմ թողնենք այս փաստը: Հարցը հետևյալն ա. ունենք որևէ երևույթ, կարևոր չի ազգային, քաղաքական, թե կրոնական: Մի կրոնը` հեթանոսությունը այս երևույթին տալիս ա կրոնական ինչ-որ բացատրություն: Կրոնը փոխվում ա, բայց երևույթը մնում ա ու էս նոր կրոնը էդ նույն երևույթին տալիս ա բացատրություն իր գաղափարախոսության տեսակետից: Ինչպես օրինակ կա մի հատ գիրք, անունը աստվածաշունչ: Էդ գիրքը առաքելական քրիստոնյան կարդում ա ու մեկնաբանում մի ձև, իսկ եհովականը կարդում ա ու մեկնաբանում այլ ձև:
Բայց չէ որ հայոց լեզուն եղել է մինչև գրերի գյուտը, հեթանոսական շրջանում էլ ենք հայերեն խոսել: Դա մեր արյան մեջ է, դա կրոնի հետ կախված չէ, այնպես էլ ազգային տոները: Ուրիշ բան որ տարբեր ժամանակաշրջանում դա յուրովի է մեկնաբանվել: Ասածիս օրինակը` կա հեթանոսական շրջանի տաղեր նվիրված Վարդավառին, այնպես էլ կա քրիստոնեական ժամանակաշրջանում Նարեկացու տաղը` «Գոհար վարդն վառ առեալ...» Այսինքն ազգայինը երբեք չի մոռացվում:
Մեջբերել
Էջանիշներ