Նարեկ ջան հույս ունեի իմ ասածը կհասկանաս: Ինչևէ:Nareco-ի խոսքերից
Ո՞նչ չի կարող լինել: Կարող է լինել նաև պետական տոն: Սբ. Սարգսի տոնը կրոնական տոն է, վարդավառը, լախտիներով իրար դաղելը, կոխ բռնելը` ազգային, Գառնո տաճարում Վահագնին զոհ մատուցելը` հեթանոսական, Սահմանադրության օրը` պետական: Բարդ բան չկա:
Նույնն բանն է, որ ասեմ հայոց այբուբենը ստեղծել է ՔՐԻՍՏՈՆՅԱ Մեսրոպ Մաշտոցը, մի' գրիր քրիստոնեական հայերենով:Բայց չէ որ հայոց լեզուն եղել է մինչև գրերի գյուտը, հեթանոսական շրջանում էլ ենք հայերեն խոսել: Դա մեր արյան մեջ է, դա կրոնի հետ կախված չէ, այնպես էլ ազգային տոները: Ուրիշ բան որ տարբեր ժամանակաշրջանում դա յուրովի է մեկնաբանվել: Ասածիս օրինակը` կա հեթանոսական շրջանի տաղեր նվիրված Վարդավառին, այնպես էլ կա քրիստոնեական ժամանակաշրջանում Նարեկացու տաղը` «Գոհար վարդն վառ առեալ...» Այսինքն ազգայինը երբեք չի մոռացվում:
Իսկ Եհովականների, կամ այլ «ականների» Աստվածաշնչի խեղաթյուրումներին չեմ ուզում անդրադառնալ, տեղին համեմատություն չէ: Պլագիատներ ու աղավաղողներ ամեն դարաշրջան ունեցել է:
Իմ ասածը հետևյալն ա, երբ մի կրոն դավանում է ընդամենը մի ազգ, ապա էդ կրոնական և ազգային տոները նույնացվում են: Օրինակի համար վերցնենք հրեաներին: Իրենց մոտ մի կրոն ա ու մի ազգ: Եվ դժվար ա հրեական որևէ տոն բաժանել ազգայինի ու կրոնական, նույնիսկ նման բաժանումը անհեթեթ ա: Ասածս էն ա, որ էդ տոները ինչքան ազգային են, էնքան էլ կրոնական են: Նույն ձև, եթե կար Հայ ազգ և կար Հայ Հեթանոսական կրոն, ապա էդ հեթանոսության բոլոր տոները միևնույն չափով նաև ազգային են: Այսինքն և Վարդավառը, և Սուրբ Սարգիսը, և Գառնու տաճարի զոհաբերությունները, ժամանակին եղել են ինչքան կրոնական, նույնքան էլ ազգային, քանի որ տարբերակումն անգամ էն ժամանակի չափանիշներով անհեթեթ է:
Ամեն դեպքում մի բան ասեմ: Երբ կարդում ես ինչ-որ գրառում, մի շտապիր այն անվանել անհեթեթություն, որովհետև կարող ա պարզվի, որ դա այնքան անհեթեթ չի, որ դու ստիպված կլինես մի 4 գրառում ավել կատարել այդ գրառման հետ կապված:
Մեջբերել
Էջանիշներ