Քրիստոնեություն vs հեթանոսություն

[Janita Hero]

Mogus-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Ասածներիցս Ոչմի բանը չի վերաբերվում նոր կտակարանին կամ Քրիսոսին. Ու թող հավատավոր մարդը հանկարծ չկասկածի իրա հավատքի վրա. Ուղղակի պատասխանումեմ իմ իսկ հարցին թե ինչի հիման վրայա գրվել Հին կտակարանը ու
Ու որ կապ չունեն Քրիստոսի ուսմունքի հետ Մովսեսի կամ հրեաների պատմությունը որին հենց ինքը Քրիստոսը համարումա Հոր կողմից սատանայի որդին. Ու օվքեր չնդունեցին Քրիստոսին (թող չթվա թե հրեա ազգի դեմ ինչվոր բան ունեմ. Ուղղակի նոր Կտակարանից մեջբերում եմ անում.) (աստվածաշունչ ըստ Հովանու եթե չեմ սխալվում)

Հարգելի Մոգուս ձեր բերած մեջբերումն ամենևին կապ չունի ոչ Մովսեսի, ոչ առավել ևս Հիսուսի հետ: Դուք ավելի լավ է մի քիչ ուշադիր կարդաք ձեր նշած հատվածը ու խնդրանք, միայն այդ համարը չնայել, այլ կարդալ գլուխն ամբողջությամբ, ուր նաև ասվում ա «դուք Աբրահամի զավակները չեք, եթե լինեիք այդպես չէիք վարվի…» ապա նոր ձեր բերած մեջբերումն ա:

շնորհակալություն

[Mogus]

Հարգելի Մոգուս ձեր բերած մեջբերումն ամենևին կապ չունի ոչ Մովսեսի, ոչ առավել ևս Հիսուսի հետ: Դուք ավելի լավ է մի քիչ ուշադիր կարդաք ձեր նշած հատվածը ու խնդրանք, միայն այդ համարը չնայել, այլ կարդալ գլուխն ամբողջությամբ, ուր նաև ասվում ա «դուք Աբրահամի զավակները չեք, եթե լինեիք այդպես չէիք վարվի…» ապա նոր ձեր բերած մեջբերումն ա:

շնորհակալություն

Իսկ իմ համար ընդանրապես տարբերություն չկա թե Դուք ինչեք հասկաում այդ Մի ամբողջ գլուխը կարդալով հավատացեք ես կարդացել եմ հարգելի Janita Hero. Դիմելով հավատացյալ հրեաներին Յիսուս ասեց «դուք Աբրահամի զավակները չեք, եթե լինեիք այդպես չէիք վարվի…»
Ինչեվե Չնդունեցին Քրիստոսին…
Իսկ իմ ուշադրությունը խնդրումեմ հանգիստ թողեք…
Եթե էտ վողջ գլուխը տենց հույժ ուշադիր զննելուց հետո ձեզ պարզ դարցավ վոր դա կապ չունի հրեաների ու Քրիստոսի հետ ավելիա լավա զնության համար մի ուրիշ բան գտնեք ասենք Բորխես կամ Մառկեսիզմի մի այլ ներկայացուցիչի մտքեր փորձեք ուշադիր զննել.
Իսկ եթե պարզվի որ գինու մրուրից ես վերջնականապես ցնդել եմ ու ամենինչ սխալ եմ հասկանում. կամ ընդանրապես Քրիստոս նման բան չի ասել, միևնույնա դա ոչինչ չի փոխի ոչ ճշմարտության մեջ ոչ պատմության ու ոչել Քրիստոսի Ուսմունքի.

[Mogus]

Ինչեք կառծում լավ չի լինի միքիչ սիրունացնենք ես Լուռջ ու կարեվոր բանավեճը

Սևակ

«ԵՎ ԱՅՐ ՄԻ՝ ՄԱՇՏՈՑ ԱՆՈՒՆ...»

Մենք կայինք նաև Նրանից առաջ,
Եվ դարե՜ր առաջ:

Մենք բռնությունից խույս էինք տալիս՝
Բեղուն դաշտերին գերադասելով լեռները քարոտ.
Իսկ մեզ ոտնկոխ հետապնդողին դիտապաստ անում
Եվ դրանով իսկ անուն ստանում՝
Կոչելով մեզ Հայկ:

Մենք անշունչ քարը դարձնում էինք ձուկ,
Ձուկ,
Որ անջրդի լեռնալանջերի շիկացած հողից
Իր փորը վառած՝
Կիսաբաց բերնով
Երկնքից անջուր
Գոնե անձրևի շիթ էր պահանջում:

Լեռը ծակելով՝
Մենք նրա միջով ջուր էինք տանում
Ու շռայլ բանում
Մեր այգիների այրի արգանդին:

Իսկ ամուլ կավին տալիս էինք մենք
Ձևը վարսանդի
Եւ կոչում կարաս,
Որի մեջ հետո լողացնում էինք գարին մեր մաքուր,
Եւ մկրտության այդ ջուրը դեղին
հարբածությունից նույնիսկ առավել
Զարմանք էր ազդում այն գոռոզներին,
Որ մեզ այնուհետ
Չէին հանդգնում կոչել «բարբարոս»:

Մենք համառ ոսկուն ստիպում էինք նաև մայրանալ՝
Դառնալ դիցուհու արձան անթերի,
Եւ այդ հլությունն անձնատուր ոսկու
Անվանում էինք Մայր զգաստությանց՝ Մեծն Անահիտ:

Մենք տալիս էինք անհատակ վիհին մի նոր խորություն,
Երկնամուխ կիրճին՝ բարձրություն մի նոր
Եւ... կոչում Գառնի...

Մենք կայինք նաև Նրանից առաջ:
Մեր արքաների և իշխաններ արածի վրա չարածը դրած՝
Նրանց գործն էինք դեռ շարունակում Լարերի վրա բամբ բամբիռների
Եւ... դա անվանում Երգ Վիպասանաց...

Արշակները մեր՝
Հայրենի հողին ոտքով շփվելով,
Լոկ հպարտության խոսքերով էին շուրթերը բանում
Եւ ըմբերանում տիրակալներին:

Մուշեղները մեր՝
Օտար զորությանն ընդդիմանալիս
Նրանց հարեմը գերի առնելով
Ու ձեռք չտալով և ոչ մի կնոջ՝
Առնականության և վեհանձնության դաս էին տալիս,
Այնպիսի մի դաս,
Որ ոսոխն անգամ անգիր էր անում...

Մենք կայինք նաև Նրանից առաջ:

Մենք աստղերն էինք մեր աչքով զննում,
Արփալույս էինք թելերով հինում,
Տաճարից ելնում ու թատրոն գնում,
Վայելում նաև հաճույքը վսեմ
Մեր այն պարուհի-կաքավողների,
Որոնց մարմինը նվագ էր լռած
Եւ որոնք նաև «երգեին ճեռամբ»...

Բ

Մենք կայինք նաև Նրանից առաջ:

Սակայն աշխարհի լայնքի վրայով
Մի չտեսնված մրրիկ էր անցել:

Հրեա մի գունատ՝
քշված իր երկրից,
Օտարականի ու հյուրի տեսքով,
Ինքն իրեն տարավ աշխարհից աշխարհ:

Զորավոր էին աստվածները հին,
Այնքան զորավոր,
Որ անկեղծ էին ու չէին ստում:

Իսկ խեղճ ու աղքատ այդ եբրայեցին
Եկավ շաղ տալու խոստումներ օդում,
Եկավ զինավառ գեղեցիկ ստով:

Միամիտ էին աստվածները հին,
Միամիտ այնքան,
Որ ծարավն իրենց հագեցնում էին լոկ արյամբ զոհի
Եւ իրենց քաղցը՝ նույն զոհի մսով:

Իսկ եբրայեցին եկավ ասելու.
«Այս է մարմինն իմ.առեք ու կերեք:
Այս է արյունն իմ.ըմպեցեք սիրով»...

Ուղղամիտ էին աստվածները հին,
Ուղղամիտ էին՝
Պարզ դերձակի պես.
Իրենց հավատի հանդերձը նրանք
Միշտ ձևում էին ճիշտ կյանքի վրա:

Իսկ եբրայեցին եկավ կարելու
Մի համընդհանուր - կախարդիչ հանդերձ,
Որով պիտի որ հավասարվեին
Եւ վտիտ ու գեր,
Եւ հաստ ու բարակ:

ճշտախոս էին աստվածները հին,
ճշտախոս էին՝
Երեխայի պես.
Մարդկանց մարդ էին նրանք անվանում,
Իսկ իրենց աստված:

Իսկ եբրայեցին ասաց «Մարդ եմ ես»
Եւ ... դարձավ աստված՝
«Մարդ եմ» ասելով...

...Զորավոր էին աստվածները հին,
Այնքան զորավոր,
Որ անկեղծ էին ու չէին ստում:
Իսկ պատմության մեջ կան ժամանակներ,
Երբ ով չի ստում՝ պիտի կործանվի՜ ...

[Ariadna]

Հարգելի Մոգուս, հետարքրությամբ կարդացի բոլոր գրառումներդ։ Իրոք շատ հետաքրքիր էին, պետք է խոստովանեմ, որ ինձ համար ահագին նոր և հետաքրքիր ինֆորմացիա կար։ Կարծում եմ, լինելով քրիստոնյա, չպետք է ուրանանք մեր հին աստվածներին, այլ ընդունենք նրանց որպես մեր պատմության և մշակույթի անքակտելի մաս։ Մեկ անգամ ևս շնորհակալ եմ հետաքրքիր նյութ տրամադրելու համար

[Monk]

Նախ մի սուբյեկտիվ կառցիք վորոշ փաստերով.
Ըստ վորոշ փաստերի հայտնի է որ Խաչը չի եղել որպես Սուրբ խորհրդանիշ վաղ քրիստոնյաների մոտ.Եվ չի գտել իր ուրույն տեղը սուրբ ատրիբուտների այնպիսի ցուցակում ինչպիսին կազմել է եկեղեցու հայր Սուրբ Կլիմենտը
(Св. Клементий). Այլ լռիվ հակառակը (Պողոս առաքյալ,Կոչ Հրյաներին 12։2; Lat. Epistula ad Hebraeos), եվ Gospel of Barnabas 12:3.
Եվ միայն 4–րդ դարում կոնստատին կայսրի տեսիլքից հետո նրա իսկ պնդումնորվ սրբացվեց.
Իսկ հիմա անհերքելի փաստեր.
Էն որ խաչը պաշտելիա եղել մինչ քրիստոնեությունը ու ինչպես փիլիսոփայության առումով նենցել սիմվոլիկայի առումով համարյա վոչմի նոր բան չասեց քրիստոնեությունը. Ու անքամ խաչը ժառանգեց ուրշ կրոններից.
Պեղումների արդյունքում գտնվելեն մինչքրիստոնեական խաչեր բազմաթիվ երկրներում.
Որոնցիցեն Մեր հայաստանը, Հնդկաստան, Սիրյա երփեմնի Բաբելոն. Պարսկաստան. Եգիպտոս. Անքամ Ամերիկաում եվ այլն…

Նախ Ձեր սուբյեկտիվ կարծիքի վրա հիմնված փաստերի մասին. Ս. Կլեմենտը հայերեն Կղեմեսն է, բայց որ մեկին ի նկատի ունեք? Կղեմես Ալեքսանդրացուն, Կղեմես Հռոմեացուն, թե մեկ ուրիշի? Եւ կոնկրետ որ գործում են թվարկված այդ սուրբ ատրիբուտները? Այս հարցերը հստակեցնենք, որպեսզի ավելի ճշգրիտ լինի հարցի պարզաբանումը: Gospel of Barnabas-ի կամ ավելի ճիշտ` Բառնաբբասի նամակի պարագան հանենք, ես անգամ անիմաստ եմ գտնում նայել այդ հատվածը, որպեսզի պարզեմ, թե կոնկրետ որ դրվագի մասին է խոսքը: Պատճառը շատ պարզ է. այդ գործը գրված է Պողոս առաքյալի գործակից Բառնաբբասի անունով, բայց վաղուց արդեն ապացուցված է, որ այն կեղծ է և գրվել է ուշ շրջանում ու վերագրվել Բառնաբբասին: Այլ խոսքով ասած` այն պարականոն գործ է, ապոկրիֆ: Իսկ Պողոս առաքյալի` Եբրայեցիներին ուղղված թղթի Ձեր նշած կոնկրետ հատվածը հետևյալն է. <Նայենք Հիսուսին` հավատի զորագլխին, այն կատարելագործողին, որն իր առաջ դրված ուրախության համար հանձն առավ խաչը, արհամարհեց ամոթը և նստեց Աստծու աթոռի աջ կողմում>: Կներեք, Մոգուս ջան, բայց ինչ կապ այս հատվածը Ձեր ասածի հետ? Բացառությամբ այն բանի, որ պարունակում է խաչ բառը: Ինչ վերաբերում է Կոստանդիանոս կայսեր տեսիլքին. այդ տեսիլքի համաձայն Կոստանդիանոս Մեծը Միլվիայի կամրջի մոտ ճակատամարտից առաջ տեսիլք է տեսնում, համաձայն որի երևում է Խաչի նշանը ու պատգամ. <Սրանով կհաղթես>: Հաջորդ օրը Կոստանդիանոսի բանակը ճակատամարտի մեջ է մտնում դրոշներով, որոնց վրա պատկերված էր Խաչի նշանը, և հաղթանակ է տանում: Այդ իրադարձություններից հետո Կոստանդիանոսը 313թ. Միլանյան էդիկտով քրիստոնեությունը հռչակում է թույլատրելի կրոն Հռոմեական կայսրության մյուս կրոններին հավասար: Բայց նախքան այդ ամենը քրիստոնյաներն արդեն երեք դար ամենադաժան ձևերով հալածվում էին կայսրության մեջ և ստիպված էին գաղտնի պայմաններում իրականացնել իրենց պաշտամունքային կարգերը: Այն, որ Կոստանդիանոսից առաջ արդեն քրիստոնյաների համար սրբազան խորհրդանիշ էր խաչը, շատ օրինակներ բերելու կարիք չկա. բավական է տեսնել միայն Հռոմի կատակոմբաներում (ուր գաղտնի հավաքվում էին քրիստոնյաները) պահպանված խաչի նշանները: Իսկ Կոստանդիանոսի զինվորների խաչազարդ դրոշներից եկեղեցական ծեսի մեջ է մտել խաչվառը. հավանաբար սա է շփոթության պատճառ դարձել Ձեզ համար կամ այն աղբյուրի, որտեղից քաղել եք այդ ինֆորմացիան: Խաչվառը ամեն կիրակի կարող եք տեսնել Ս. Պատարագի ժամանակ, երբ եկեղեցականների թափորը Խորանից իջնում և պտտվում է ժողովրդի մեջ. առջևից տարվող խաչազարդ դրոշն է, որի վրա կարող են պատկերված լինել նաև Աստվածամոր, Հարության, Խաչելության կամ այլ պատկերներ:
Անցնենք առաջ. Մոգուս ջան, ոչ մեկ չի էլ պնդում, որ խաչի ձևը քրիստոնեության գյուտը կամ մենաշնորհն է: Եթե քրիստոնեության խորհրդանիշը լիներ, ասենք, շրջանի կամ եռանկյան տեսքով, էլի կարելի կլիներ բազմաթիվ նմանօրինակ զարդեր, սիմվոլներ ու պաշտամունքային ատրիբուտներ հայտնաբերել նախաքրիստոնեական շրջանից: Կարող ենք այդքան հեռուները չընկնել. խաչը Քրիստոսից առաջ էլ ահագին ժամանակ Հռոմեական կայսրության մեջ արդեն հայտնի էր իբրև մահապատժի գործիք, որի վրա մահապատժի էին ենթարկվում հիմնականում ստրուկները, քանի որ այն համարվում էր մահապատժի անարգ միջոց. Հռոմի քաղաքացիներին չէին խաչում: Քրիստոնյաները կարիք չունեին ընկնել դարերի խորքը, պարզել, թե Ասորեստանում, Հնդկաստանում կամ էլ Ամերիկայում (որի գոյության մասին թերևս դժվար էլ թե իմանային) հորիզոնական և ուղղահայց գծերի խաչաձևումն ինչ սրբազան իմաստներ է պարունակել, որ մի հատ էլ որոշեին այն դարձնել կամ չդարձնել իրենց կրոնի խորհրդանիշը: Կա որոշակի իրողություն. Հիսուս Քրիստոսին խաչել են: Ու վերջ. սա է քրիստոնյաների ելակետը: Իսկ այ թե ոնց է պատահում, որ կրոնի հիմնադրի ու առանցքային դեմքի մահապատժի գործիքը վեր է ածվում տվյալ կրոնի խորհրդանիշի ու պաշտամունքային արժեքի, սա արդեն այլ հարց է: Այստեղ ավելի լավ կլինի մի քիչ ավելի խորամուխ լինել տվյալ երևույթի բովանդակության մեջ` նախքան վստահությամբ պնդելը, որ սիմվոլիկայի, փիլիսոփայության կամ ուրիշ առումներով նոր բան ասում է կամ յուրահատկություն ունի, թե ոչ? Կարող եք ինձ ցույց տալ որևէ կրոն, որտեղ Աստված Իր ստեղծած մարդու փրկության համար վճարում է նրա մեղքի վարձը Իր Միածին Որդու Խաչելությամբ, որով Խաչը դառնում է Աստծո անսահման սիրո և փրկության ճանապարհի խորհրդանիշը? Գիտեք ուրիշ որևէ կրոն, որ ունի Խաչյալ Աստծո գաղափարը? Իսկ այն, որ քրիստոնյաների համար խաչն իր սրբազան արժեքն ուներ ի սկզբանե, արտացոլված է հենց Սուրբ Գրքում, այն էլ Նոր Կտակարանի վաղագույն գրվածքներից Պողոս առաքյալի նամակներում: Բերում եմ մեկ օրինակ. <Քավ լիցի, որ ես պարծենամ այլ բանով, քան միայն մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի խաչով, որով աշխարհը խաչված է ինձ համար, ես էլ` աշխարհի համար> (Գաղատ. 6.14):

Հ.Գ. Հարգելի Մոգուս, կներեք, բայց Ձեր գրառման շարունակությանը կանդրադառնամ ավելի ուշ: Պարզապես այնքան շատ գործ կա անելու, որ կամ ժամանակ չեմ ունենում ֆորում մտնելու, կամ էլ մտնելուց այնքան հոգնած եմ լինում, որ երկար գրառումներ անելը դժվարանում է: Բայց անպայման կանդրադառնամ:

[Mogus]

Կարող է Ձեր ընկերը հիմնավորել, որ Ս. Սարգիսը հեթանոսների հողմերի աստվածն է? Թող կոնկրետ նշի Ս. Սարգսի մասին իր ինֆորմացիայի աղբյուրը:

Հարգելի Мonk նախ նշեմ իմ ինֆորմացիայի աղբյուրը:
Մ. Աբեղյան Երկեր. Ա հատոր. 341 էջ.

Եթե չեք զլանում կարդացեք ժողովուրդ ջան. Ու կիմանաք թե ովա Սուրբ Սարգիսը ու Որտեղիցեն Գալիս մեր էսորվա պատկերացումները Սուրբ Սարգիսի մասին.

Իսկ ես մեջ բերեմ միայն վերջաբանը.

"ՀԻն հեթանոսականն ուրեմն դարձյալ քրիստոնեականի է վերածված, բայց այդ քրիստոնեականն իսկապես անունով է միայն քրիստոնեական, էությամ նույն հին հեթանոսականն է։"
Աբեղյանը Ս. Սարգիսի մասին.

Իսկ թե հետո ինչ վարքեր են գրվել հանուն Ս. Սարգսին Քրիստոնեա կամ Քրիստոնյա Տառապյալ դարձնելու այ դա արդեն չգիտեմ.
Ինչպես նայեվ չգիտեմ թե ինչ եկեղեցական օրացույցներ են գրվել կոչված վերափոխոլու սիրո Աստվածուհու Վարդավառ տոնը Քրիստոսի պայծառակերպություն,
կամ Հեթանոսական Տիր աստծուն նվիրված Տրնդեզը դարձնելու Քրիստոնեական Տիառնընդառաջ
Հարգելի Monk կառծումեմ ոչմի հակաքրիստոնեական բան չեք անի եթե համաձայնվեք ինձ հետ, որ Վարդավառը քրիստոսի հետ ընդանրապես կապ չունի....
Կամ կրակի վրայով թռչելը տիրոջը մեզ ընդառաչ չի բերի...
Այ ես կեղծիքներնը ու էս ոլոր մոլոր ստերնեն ոլորեցնում ժողովրդին, ու էսա պատճառը որ եսոր մեր եկեղեցին ձեռքերը ծալած հետեվումա թե ոնցեն օտարածին Աղանդները ողողում հայաստանը. Ու սրա մեջ իրանց մեղավորությունը ունեն մեր են քրիստոնյա նախնիք ովքեր սուտ ու մուտ բաներեն հորինել, կոչված հեռացնելու ազգին իր արմատներից. այ որ մթի մեջ չլիներ ազգը որ իմանար իր արմատները որ իմանար թե ինչնա իրանը ու ինչը օտարածին եսօր չեր դառնա յեհովական կամ ավետարանչական... ու եկեղեցի գնալով չեին ասի

"ես եկեղեցի եմ գնում բայց տերտերների չեմ հավատում գոռձա անումեն ելի"
Չնայած որ ամենինչ իր տեղում թողնեին ազգը կսկսեր մտածել, իսկ դրա արդյունքում շատ ու շատ հարցեր առաջ կգային ու ամենինչ նենց չեր գնա ոնց որ պետքա
Ու չեին կարող թալանել ասենք առտաշատ քաղաքի մուտքի մոտ Տիգրան մեծի կողմից կանգնացված, ի նշան հունաստանի դեմ տարած հաղթության, հունաստանից Բերվաժ Ոսկե Կուռքերը ու չեին բաժանվի ախկատների ու եկեղեցու միջեվ: Տեսնես ինչ տոկոսային հարաբերությամբ են բաժանել
Եսոր ել ենք տեսնեում թե ոնցեք վերաբերվում ախկատներին
Կամ ոնց եղավ որ չարգելվեց մատաղը???
Շատ պառզ ու հասարակ. Եկեղեցու հայրերից մեկը մաս մաս արեց մատաղ արված կենդանու միսը. Հարգելի Monk դուիք կիմանաք թե ով ես չեմ ուզում անուններ նշել.
Մսի մի մասը պիտի տան եկեղոցուն մյուս մասը ախքատներին ու տենց շարունակ Նշելով կոնկրետ մասի որ հատվածը ում պիտի տան.Որ հանկառծ Կռիվ չանեն ու անախոժություններ չլինեն.
ետ ոնցա լինում որ ամենինչ եկեղեցու ու ախքատների մեչա կիսվում??
ՈՒ տեսնես ես դեպքում ախքատներին մսի ինչ բաժին փայ ընկավ???

եկեք Խորենացու Ողբի հոգևորականությաը վերաբրվող հատվածը հիշենք... ինչքանով ակտուալ չի էսօր?

Չեմ առարկում մեր օրերումել դեռ կան իսկապես Հավատավոր հոքեվորականներ, Փառք Աստծուն, կան ու ես Ճանաչումեմ ոմանց.

Բայց միթե Սուրբ Մարդը Կստի իր իսկ ազգին Տրնդեզը դարձնելով Տյարընդառաջ???
Կապելով կամ Քրիստոսի կամ նոյի հետ.
Միթե Քրիստոս Իրանց ստելա սովորացրել??

բայց ընկերդ, Ձայնալար, մեղմ ասած, աչքակապություն է անում

Այ աչքակապությունը սայա հարգելի ars83 ջան.

Տիառնընդառաջ!!! այ քեզ անտաղանդ Տրանսլիտ.
Տեսնես ովա արել? հաստատ քերականական հայերենի իմացությամբ անգամ ինձնիցա ախքատ եղել

Իսկ դուալիզմի խնդիր չկա: Եթե Ծննդոցում կարդաք արաչության պատմությունը, կտեսնեք, որ արաչության վեց փուլերից յուրաքնչյուրի վերջում ասվում է հետևյալ արտահայտությունը. <Եւ Աստված տեսավ, որ բարի է>: Այս նախադասության նպատակաը ոչ թե ցույց տալն է, թե Աստված չգիտեր իր ստեղծածից ինչ դուրս կգա և միայն ստեղծել վերջացնելուց հետո տեսավ, որ բարի է: Նպատակն է ցույց տալ, որ ի սկզբանե արաչության մեջ չար ոչինչ չի ստեղծվել Աստծո կողմից:

Այստեղ ավելի լավ կլինի մի քիչ ավելի խորամուխ լինել տվյալ երևույթի բովանդակության մեջ` նախքան վստահությամբ պնդելը, որ սիմվոլիկայի, փիլիսոփայության կամ ուրիշ առումներով նոր բան ասում է կամ յուրահատկություն ունի, թե ոչ? Կարող եք ինձ ցույց տալ որևէ կրոն, որտեղ Աստված Իր ստեղծած մարդու փրկության համար վճարում է նրա մեղքի վարձը Իր Միածին Որդու Խաչելությամբ, որով Խաչը դառնում է Աստծո անսահման սիրո և փրկության ճանապարհի խորհրդանիշը? Գիտեք ուրիշ որևէ կրոն, որ ունի Խաչյալ Աստծո գաղափարը?

Հարգելի Monk իրոք չեմ կարող մատնանշել մի կրոն որը անվանումա Աստծուն չարաստեղծ, Չարի ստեղծումը ու գոյությունը վերագրելով Տեր Աստծոուն հետո ասումա թե Իր միածին որդուն զոհաբերեց որ փրկի իր սետեղծած մարդկությանը իր ստեղծած չարից.

Ես եմ‚ որ հաստատեցի լոյսը եւ ստեղծեցի խաւարը‚ ես եմ‚ որ խաղաղութիւն եմ անում եւ հաստատում չարը‚ ես եմ Տէր Աստուածը‚ որ կատարում եմ այս ամէնը։
Եսայի 45:7

Ու անգամ անընդունելի եմ համարում նման մոտեցումը. ու չեմ կարողանում հասկանալ ինչպես կարողեր ամմենաբարի ու անսահման սիրով լի աստված ստեղծել չարը որը կտիրի իր իսկ ստեղծած Մարդկությանը, դրթելով մեխգաործության, ՈՒ դրանից հետո կզոհբերի իր միածին Որդուն,
Ամենաբարի Աստված Չի ստեղծել չար ոչ մի բան!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Հարգելի Ֆորումցիներ ոնցեք Կառծում Աստվածա ստեղծել չարը?????
Ոնց կարելիա Ամենա Բարի ու Անսահման սիրով լի Աստծուն վերագրել չարի ստեղծումը???

[ars83]

Հարգելի Ֆորումցիներ ոնցեք Կառծում Աստվածա ստեղծել չարը?????
Ոնց կարելիա Ամենա Բարի ու Անսահման սիրով լի Աստծուն վերագրել չարի ստեղծումը???

Ոչ, չի ստեղծել։
Մեջբերում «Մեղայ Աստուծոյ» գրքից (Ս․ Էջմիածին, 2001, էջ 9)․
Չարը, ըստ Քրիստոնեական Եկեղեցու ուսմունքի, բնություն չունի, էություն չէ, ուստի և չի ստեղծված Աստծուց, Ով արարիչն է ամեն գոյության։ Չարն առաջանում է որպես հետևանք ազատ կամքի ընտրության, այսինքն՝ այն ազատ կամքի դրսևորում է։ Չարը բարու բացակայությունն է, ինչպես որ խավարը՝ լույսի։ Իսկ այն ամենն, ինչ ունի բնություն, այսինքն՝ Աստծո ստեղծածն է, բարի է, ինչպես բարի է նրանց ստեղծիչը՝ Աստված։ Այս մասին տե՛ս, օրինակ, Եզնիկ Կողբացի, Եղծ աղանդոց, Երևան, 1994, էջ 30-42։


http://araratian-tem.am/media/Mexxa%20Astuco.pdf

[ars83]

Ես եմ‚ որ հաստատեցի լոյսը եւ ստեղծեցի խաւարը‚ ես եմ‚ որ խաղաղութիւն եմ անում եւ հաստատում չարը‚ ես եմ Տէր Աստուածը‚ որ կատարում եմ այս ամէնը։ Եսայի 45:7

Մեջբերված խոսքում, իմ կարծիքով, «չարը» նշանակում է չարիք՝ պատիժ, դժբախտություն իմաստով, այլ ոչ բարու բացակայություն (անգամ պատիժն ունի ուղղման բարի նպատակ, օրինակ, երբ ծնողը պատժում է երեխային)։

Համեմատության համար․

Ռուսերեն՝ Я образую свет и творю тьму, делаю мир и произвожу бедствия; Я, Господь, делаю все это. (Синодальный перевод Библии, Ис. 45:7) [գործածված է бедствие այլ ոչ зло բառը]

Անգլերեն՝ I form light and create darkness, I make well-being and create calamity, I am the LORD, who does all these things. (English Standard Version of the Bible, Is. 45:7) [գործածված է calamity այլ ոչ evil բառը]

Ֆրանսերեն՝ J'ai formé la lumière et créé les ténèbres, je donne le bonheur et je crée le malheur. Oui, c'est moi, l'Eternel, qui fais toutes ces choses. (La Bible du Semeur, Es. 45:7) [գործածված է malheur այլ ոչ mal բառը]

Դա հաստատում է նաև Աստվածաշնչի արևմտահայերեն թարգմանությունը․

Լոյսը ձեւակերպողը եւ խաւարը ստեղծողը, բարօրութիւն տուողն ու ձախորդութիւնը ստեղծողը, այս բոլոր բաները ընողը ե՛ս եմ՝ Տե՛րը։

[Mogus]

Հարգելի Monk էտպեսել ժամանակ չգտաք?

[Մեղապարտ]

Հարգելի Monk էտպեսել ժամանակ չգտաք?

Հին սովորություն է ,երբ ցանկություն չկա պատասխանելու համեստաբար հենվում են ժամանակի բացակայության վրա:
Կարող եմ ասել որպես լուրջ Մեղապարտ Ս.Սարգիսը հին հայկանա արևապաշտա կան դից է և նրան հնարավոր չէր անտեսել:

[Monk]

Հարգելի Monk էտպեսել ժամանակ չգտաք?

Հարգելի Mogus, ներողություն եմ խնդրում ուշացնելու համար պատասխանս: Պատճառներ չեմ նշում, որպեսզի ինքնաարդարացման տպավորություն չստեղծվի: Կանդրադառնամ շուտով:

Հին սովորություն է ,երբ ցանկություն չկա պատասխանելու համեստաբար հենվում են ժամանակի բացակայության վրա:
Կարող եմ ասել որպես լուրջ Մեղապարտ Ս.Սարգիսը հին հայկանա արևապաշտա կան դից է և նրան հնարավոր չէր անտեսել:

Մեղապարտ ջան, հին սովորությունների քաջատեղյակ մարդ ես, չեմ համարձակվում վիճել հետդ:

[Մեղապարտ]

Հարգելի Mogus, ներողություն եմ խնդրում ուշացնելու համար պատասխանս: Պատճառներ չեմ նշում, որպեսզի ինքնաարդարացման տպավորություն չստեղծվի: Կանդրադառնամ շուտով:

Մեղապարտ ջան, հին սովորությունների քաջատեղյակ մարդ ես, չեմ համարձակվում վիճել հետդ:

Համոզված եմ որ հարգելի Մոնկը նկատի ուներ բանավիճելըԱրարչին և նրա կատա րածը չի կարող դիտվել հին սովորություն իմ կարծիքով :Իսկ վիճաբանության մեջ ծնվում է ճշմարտություն:

[Mogus]

Պատմական արդարություն
Գրել է Լուսանցք
24-08-2007

Պատմական արդարություն – 1


Ովքե՞ր եւ ինչու՞ են դատի տալիս քրիստոնեությանը


Լուսանցք»-ը տարբեր առիթներով անդրադարձել է հեթանոսություն-քրիստոնեություն առնչություններին՝ համադրելի ու հակադրելի երեւույթներին: Այժմ էլ կանդրադառնանք քրիստոնեության՝ հանրային կյանքում ու կրթական համակարգում գործունեություն ծավալելու եւ հարակից խնդիրներին, որոնցից զրկված է հայ հեթանոսական համայնքը Հայաստանում:

Բայց, նախեւառաջ, հրապարակենք հետագա ծավալումներով հարուստ մի երեւույթ, որը զանգվածներին հասկանալիորեն հասու չի եղել, բայց իրողություն է այլեւս...

Խոսքը քրիստոնեության հանդեպ մեղադրանքի ու հնարավոր դատավարության մասին է:

Ինչպես մեր, այնպես էլ համաշխարհային պատմությունից հանրահայտ է, որ 301թ. քրիստոնեությունը որպես պետական կրոն առաջինն ընդունած Հայաստան երկիրը կրել է անդառնալի կորուստներ՝ հոգեւոր-հավատքային, պատմա-մշակութային, գիտա-կրթական, կացութաձեւային, ազգային ու պետական անվտանգության, գաղափարախոսության, քաղաքականության ու այլ տեսանկյուններից: Համաշխարհային պատմության մեջ ամրագրված «խաչակրաց արշավանքներ»-ը սարսափելի ավերածությունների ու հարյուր հազարավոր մարդկային զոհերի պատճառ են դարձել: Սակայն, այն ավերը, որը կատարվել է ամենուր, որեւէ կերպ չի համեմատվում պատմական Հայաստանում կատարված հատկապես հոգեւոր-հավատամքային ու պատմա-մշակութային եղեռնի հետ, որն իրականացվել է խառնազգ (ու ծագմամբ հայության հետ որեւէ կապ չունեցող) Գրիգոր լուսավորչի (ում շատերն էլ խավարիչ են համարում) գլխավորությամբ:

Քրիստոնեությունը «մտել» է նաեւ Հռոմ, Հունաստան, սակայն հռոմեական ու հունական տաճարներն ու պատմությունը չեն ավերվել ու ոչնչացվել, մահմեդականությունը նույնպես չի կործանել պարսկական կամ եգիպտական հնագույն մշակույթը: Իսկ ինչու՞ է կործանվել հայկականը...…

Տասնյակ պատմիչներ են արձանագրել քրիստոնեության մուտքն ու բարբարոսությունները Հայաստանում, հետագայում էլ է հանգամանալից վերլուծվել այդ պատմա-քաղաքական ու մշակութա-հավատքային ջարդը: Հատկապես հայտնի պատմիչ Ագաթանգեղոսի նկարագրությամբ, թե ինչպես են քանդվում տաճարներն ու ինչպիսի ատելությամբ է ոչնչացվում մեր պատմությունը, քրմական հազարավոր տարիներ շարունակաբար գրված մատյանները, հասկանալի է դառնում, որ քրիստոնեությունը Հայաստան է մտել ատելությամբ ու բռնությամբ, մահ ու ավեր սփռելով, որն ակնհայտ ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹՅՈՒՆ է՝ իրականացված ինչպես հոգեւոր, այնպես էլ ֆիզիկական իմաստով: Նման բան կաներ միայն հայ ազգի ոխերիմ թշնամին, ուստի հասկանալի է քրիստոնյաների համար սուրբ համարված Գրիգորին շատերի կողմից խավարիչ հայտարարելու պատճառը, քանզի նա անձամբ է ղեկավարել այդ բարբարոսական ավերիչ գործողությունները...…

Այս թեման, սակայն, հասկանալի պատճառներով, դարեր շարունակ ագելանքի տակ էր եւ է, նույնիսկ հիմա, երբ եվրաարժեքային ազատություններն ու ազատախոսությունը խեղդում են մեզ: Անկեղծ լինելու համար ասենք, որ արդեն եկեղեցականներն հենց իրենք սկսել են բարձրաձայնել, որ քրիստոնեական հին եկեղեցիները կառուցված են հեթանոսական տաճարների հիմքերին (քանզի մեր նախնիները տաճարներ կառուցելիս հաշվի են առել որոշակի տարածքներում բնական-էներգետիկական դրական դաշտի ազդեցությունը), որ քրիստոնեական ներկայիս հիմնական տոներն ու ծեսերը դարձյալ փոխառնված (մեր աստվածների փոխարեն այլոց ուղղված) են հեթանոսականից: Նաեւ արդար լինելու համար ավելացնենք, որ եկեղեցին ժամանակին այդ զիջումներին տառացիորեն ստիպված է գնացել, քանզի ազգը դրանք միշտ իր մեջ տոնել ու կրել է որպես հեթանոսական երեւույթներ: Հիմա՝ ինչու՞ պատմության այս շրջանը նորովի չի վերհանվում՝ պատմական արդարությունը վերականգնելու նկատառումով: Այն, որ փոքր-ինչ անվախ եկեղեցականները բարձրաձայնելուց զատ որոշակի այլ քայլերի չեն դիմի, հասկանալի է: Բայց ինչու՞ տեղից չեն շարժվում պատմաբանները, աստվածաբաններն ու քաղաքագետները... մի խոսքով ազգի շահերից առանց քուն ու դադարի խոսացողները: Չէ՞ որ հենց ազգի շահն է, որ նախեւառաջ պահանջում է այդ ճշմարտությունը՝ ինչն ինչպես եղավ-ի, ինչու եղավ-ի ու այդ ինչու-ի սխալները չկրկնելու ճշմարտությունը: Ոչ ոք չի բարձրաձայնում՝ որպես կանոն: Բայց բնությունում յուրաքանչյուր կանոն ունի իր բացառությունը կամ ինչպես գիտականորեն է ասվում՝ բացասման բացասումը: Խոսքն այս պարագայում հայ արիներին է վերաբերում, ովքեր բարձրաձայնելուց ու հիմնավորելուց զատ նաեւ որոշակի քայլեր են առաջարկում: Օրինակ՝ ինչպես վերը նշեցինք, դատի տալ քրիստոնեությանը՝ «թացն ու չորը միմյանցից զատելու» նկատառումով:

Ամեն դեպքում, մինչեւ դատական հայցին անցնելը, մեջբերենք Ագաթանգեղոսի «Հայոց պատմություն»-ից հատվածներ, որպեսզի ներկայիս եկեղեցականները մեղքի բարդույթից ազատ լինեն ու չվախենան ճշմարտության բեռի տակ մնալուց: «...Այնուհետեւ թագավորի ու իշխանների հետ, նախարարներով ու զորքով հանդերձ, (Գրիգորը) հավանության խորհուրդ առավ ընդհանուրի խաղաղության համար՝ գայթակղությունը քանդելու, կործանելու եւ մեջտեղից վերացնելու ու ջնջելու նպատակով, որ այլեւս ոչ ոքի արգելք ու խոչընդոտ չլինի եւ չխանգարի վերին ազատությանը հասնելու: Որպեսզի ամենքը քաջալերված հասնեն բարիքների կատարմանը, երանելի Պողոսի նշանակած նպատակին, թե «միասին հասնենք Քրիստոսի հասակի չափին», որի ազատությունը երկնքում է, որտեղ սպասում են մեծ Աստծու փրկչին եւ (կունենանք) պարծանքը խաչի վրա եւ գովությունը ի փառս Աստծու: Ապա թագավորը իսկույն տիրաբար հրաման տվեց, ամենքի հավանությամբ, գործը երանելի Գրիգորի ձեռքը հանձնելու, որպեսզի նախկին հայրենի, հնամենի եւ նախնիների ու իր կողմից Աստված անվանված չաստվածները անհիշատակ դարձնի», մեջտեղից ջնջի: Ապա ինքն իսկ թագավորը, ամբողջ զորքով հանդերձ, Վաղարշապատ քաղաքից շարժվեց դեպի Արտաշատ քաղաքը, ավերելու այնտեղ Անահիտ դիցուհու բագինը եւ այն, որ Երազամույն կոչված տեղերում էր գտնվում: Նախ ճանապարհին հանդիպեցին քրմական գիտության դպիր, Որմզդի գրչի Դիվան կոչված, երազացույց, երազահան պաշտամունքի Տիր աստծու իմաստության ուսման մեհյանը եւ ամենից առաջ սկսեցին այն քանդել, այրել, ավերել (ընդգծումը խմբ.)... Դրանից հետո իսկույն ելան սահմանակից Եկեղյաց գավառը, եւ այնտեղ երեւացին դեւերը հայոց թագավորների մեծ եւ բուն մեհյաններում, պաշտամունքի վայրերում, Երեզ ավանի Անահիտի մեհյանում, ուր դեւերը վահանավոր զորքի նմանությամբ հավաքված մարտնչում էին եւ մեծագոչ աղաղակով լեռները թնդացնում: Նրանք փախստական դարձան, եւ նրանց փախչելու ժամանակ բարձրաբերձ պարիսպները կործանվեցին, հարթվեցին: Դարձի եկած զորքերով այնտեղ հասածները, սուրբ Գրիգորը թագավորելով հանդերձ, փշրեցին Անահիտ դիցուհու ոսկի արձանը, ամբողջ վայրը քանդեցին, փչացրին, ոսկի ու արծաթը ավարի տվին: Այնտեղից Գայլ գետի վրայով այն կողմ անցան ու քանդեցին Արամազդի դստեր՝ Նանեի մեհյանը Թիլ ավանում: Երկու մեհյանների գանձերը ավարելով՝ Աստծո սուրբ եկեղեցու ծառայությանը նվեր թողեցին տեղերով հանդերձ»...

Վերադառնանք հայ արիների դիրքորոշմանը: Նրանք դեռ նախորդ տարի ՀՀ ղեկավարներին ու գլխավոր դատախազին գրավոր դիմել են՝ դատավարություն անցկացնելու համար, նշելով որ Գրիգորի «անունը պիտի դրվեր Աթաթուրքի ու այլ ցեղասպանների անիծյալ շարքում»: Այդ փաստաթղթում ասվում է, որ. «ԱրԷգԱկի (Արական-Է(Ի)գական Ակունքի) Արարչական Լույսը փոխվեց Լուսնի (լույս-սին, սին-լույս) արտացոլանք-լույսով, եւ մենք դարձանք «(սին)-լուսավորչական», այստեղից էլ Հայոց Ճակատագրի անիվը սկսեց թարս պտտվել՝ Լույսից դեպի Խավար, Արեւապաշտությունից՝ Լուսնապաշտություն»: Հայ արիները հայտնում են, որ մի առիթով հույն զբոսաշրջիկները, ովքեր Գառնո տաճար էին այցելել, զարմացան, թե՝ «հայերն ինչպես են սուրբ համարում մի մարդու, որն անխնա, գուցե նաեւ միտումնավոր ոչնչացրել է իրենց հիշողությունը, սկիզբը...»:

«Իսկ հայ եկեղեցին սա չգիտի՞, 130-ից ավելի կաթողիկոսներից գոնե մեկի խիղճը չտանջե՞ց իրեն, գոնե որեւէ եկեղեցական սպասավորի խիղճը իր մեջ էլ չխոսե՞ց... ազգությամբ լեհ Հռոմի պապը ներողություն հայցեց կաթոլիկների գործած բոլոր մեղքերի համար... մերոնք քարի պես լուռ են», - զայրացած նկատում են հայ արիները:
Հենվելով բազմաթիվ ուսումնասիրություններին ու իրողություններին՝ նրանք ՀՀ գլխավոր դատախազին են դիմել (ի դեպ, առայժմ անպատասխան)՝ քրեական գործ հարուցելու Հայ առաքելական եկեղեցու դեմ, ի դեմս՝ կաթողիկոսի՝ «որպես Գրիգոր խավարիչի հետնորդների ու Հայաստանում ավելի քան 1700 տարի կատարված քրիստոնեական բարբարոսությունների ու խարդավանքների զոհերի պատասխանատուի, նաեւ այս ամենն իմացողի ու թաքցնողի...»:
Թվում է՝ խոսքը հերթական ծայրահեղ ազգայնական դրսեւորման մասին է: Հայ արիները համոզված են՝ բացարձակապես՝ ոչ:

Մի պահ կանգ առնենք՝ մի կողմ թողնելով զգացականը ու դատենք բացառապես «սառն ուղեղով»: Երբ վերեւում բերվում է Հռոմի պապի «ներողություն հայցելու» հանգամանքը, գրեթե ոչ ոք չի զարմանում, նույնիսկ՝ ողջունում են, բայց երբ նման բան պահանջվում է մեր եկեղեցուց, ապա դա դիտվում է «սրբապղծություն»... Ինչու՞: Ցավալի է, բայց մեզանում ընդունված չէ սխալների համար ազգից ներողություն խնդրելը: Ստացվում է՝ անհատից կարելի է, ազգից՝ ո՞չ: Գուցե դրանից է, որ դաշնակցականները ներողություն չեն խնդրում երիտթուրքերի հետ ժամանակին համագործակցելու եւ ազգի զգոնությունը բթացնելու, իսկ համայնավարները ազգին «սովետականացնելու» եւ այլ մեղքերի համար:
Վատ չէր լինի, եթե սխալ արարքների համար (որոնցից հատկապես տուժել են բոլոր ազգակիցները) ազգին ծառայելու հայտ ներկայացրած կառույցները նաեւ այդ սխալները հրապարակայնորեն տեսնելու եւ գիտակցելու կամք էլ ունենային: Հավատացնում ենք, սա ավելի կգնահատվի ազգի կողմից, քան մշտապես նրան խաբկանքի ու խավարի մեջ պահելը, որն ի վերջո կամ բացահայտվելու է կամ կործանելու է բոլորիս...

Ուստի, ինչպես համոզված են հայ արիները, վերոնշյալ դատավարության պահանջը ոչ թե ծայրահեղություն է, այլ՝ անհրաժեշտություն, մաքրվելու, ինքնամաքրվելու եւ սխալներից իսպառ ձերբազատվելու, նաեւ օրինակելի ինքնաքննադատության լավագույն առիթ:
Ահա այն մեղադրանքը, որը ներկայացրել է Հայ Արիական Միաբանությունը. - «Մեղադրանքը՝ հայության հանդեպ ցեղասպանության (ինչպես մարմնական, այնպես էլ հոգեւոր - Ա. Ա.) իրողությունն է: : Մենք պատրաստ ենք պատմական փաստերի վրա դա հիմնավորել նախաքննության ընթացքում:

Պահանջում ենք.
1. Օրենքով արգելել քրիստոնեական եհովապաշտական ու ցեղամոլական (այլազգի ընտրյալության) կրոնի քարոզը Հայաստանում:
2. Պարտադրել հայ առաքելական եկեղեցուն՝ ներողություն խնդրել հայ ազգից, քրիստոնեական ու «լուսավորչական» բարբարոսությունների ու մեր ազգին պատուհասած անդառնալի կորուստների համար: Որից հետո արգելել եկեղեցու գործունեությունը՝ ունեցվածքը վերադարձնելով ազգին:
3. Բոլոր քրիստոնեական հուշարձանները համարել պատմա-մշակութային արժեք, պետական սեփականություն: Այն եկեղեցիները, որոնք կառուցվել են արիական-հեթանոսական տաճարների վրա, բերել նախնական տեսքի՝ եկեղեցու պետականացրած միջոցներով:
4. Հայատյաց ու սրբապիղծ ճանաչել գրիգոր լուսավորիչ կոչեցյալին ու նրա անձը ճանաչել Հայոց հավատամքային ցեղասպանության գլխավոր կազմակերպիչ: Նրան մեղավոր ճանաչել նաեւ Հայոց արքա Տրդատին թունավորելու եւ հետո, հակաթույն հրամցնելով, իբր հրաշք գործելու խարդախության ու այն առավելագույնս ի չարս օգտագործելու մեջ:
Մեր այս քայլը շատերը կանվանեն հերթական «շոու», ոտնձգություն քրիստոնեական «սրբազան» արժեքների դեմ, հեթանոսական բարբաջանք, անտեղյակության հետեւանք եւ այլն, սակայն, վստահ ենք, շատ-շատերը իրապես կհասկանան մեր նպատակի իմաստն ու կարեւորությունը: Մենք արժեւորում ենք մեր պատմության իրական ու ճշմարտացի գնահատումը, ինչքան էլ այն դաժան կամ ամոթալի դիտվի, քանզի միայն այսպես կարող ենք խուսափել նոր սխալներից, իսկ հինը դաս կհանդիսանա բոլոր սերունդների համար: Այս համատեքստում, արդեն պատմաբանների կողմից վերաարժեքավորվում է մեզանում դասական օրինակ դարձած «Վարդանանց (զուտ կրոնական) պատերազմը», դրա նպատակահարմարությունն ու իմաստը, մարտավարության պարզունակությունը՝ ռազմական տեսանկյունից...…

[Mogus]

Հ. Գ. - Մենք պարտավոր ենք մեր սերունդներին կրթել իրական ու հայրենատիրական հաղթանակներով, հավիտենարժեք գաղափարներով, ազգային համապարփակ ավանդությամբ: Մենք տեր ենք մեր պատմության անքակտելի շարունակականությանը՝ սկսած հայ-արիական ժամանակներից, ամփոփված հեթանոսական, քրիստոնեական, համայնավարական եւ նորօրյա ժամանակներով: Բազմիցս արդարացիորեն գրվել ու խոսվել է հեթանոսական եւ համայնավարական ժամանակաշրջանների սխալների մասին, խոսվում է նաեւ մերօրյա սխալներից, սակայն, չգիտես ինչու քրիստոնեության անցյալն ու ներկան անընդհատ փորձում են շղարշով պատել, հանկարծ չվերլուծել ու չքննադատել: Ինչու՞... (13.03.2006թ.)»:
Շարունակելի
Արամ Ավետյան

Խմբ. կողմից - Ինչպես մեր անդրանիկ թողարկումում էինք նշել, «Լուսանցք»-ն ասպարեզ է ելնում ապացուցելու, որ Հայաստանի տերը եղել ու մնում է հայ ազգը՝ միայն իրե՛ն բնորոշ մշակույթով, լեզվով, հոգեբարոյական արժեքներով ու արարչական հավատքով: Ու այդ ապացուցելու համար մենք պարզապես տեղ ենք տրամադրում այն կարգի թեմաների, որոնց անգամ 1 քառ սմ տարածք չի տա ոչ մի «ազատ» կոչվող մամուլ: Մինչդեռ մենք պատրաստ ենք էջեր հատկացնել խնդրո առարկայի շուրջ կողմ ու դեմ տեսակետների՝ հրավիրելով իրապես ազատ ու բաց քննարկում...


Հոդվածը ամբողջությամբ կարողեք կարդալ http://www.hayary.org/index.php?opti...=403&Itemid=56 հասցեում։

[Mogus]

Ու հարցը էն չի թե ինչվոր բանի կհասնեն քե չե, ու անգամ էն էլ չի թե հասնելու դպքում ինչոր բան կշահենք թե չե՞
Այլ հարցը նրանումա որ անցան են ժամանակները որ աստծո անվան տակ որոշ մարդիք անում եին ինչ ուզեն ու ոնց ուզում էին. ու քրմերի մատյանները վառելուց ու էտ ամբողջ գիտելիքները ջախջախելուց հետո, ամեն ԳԵՂՈՒՄ միքանի հատ գիրք թողեցին, երկու հատ աստվածաշունչ ու շատ շատ մի հատել Հեքիմարան.
Որ Ազգը չիմանա թե ինչա եղել ու ոնցա եղել.
Անցան ոմանց համար էտ լուսավոր ժամանակնեռրը. . ու հիմա ազգի մոտ հարցեր են ծագում ԲԱ
Այ հարցը սրանումա!

Տեսնումեք ինչ ցիկլա՞ Ոմանք քանդեցին ու ավերեցին Հին իմաստությունը, են որ էղել
էր հազարավոր տարիներ, հետո էլ եկան Նյութապաչտ ու Պոռնիկ կոմունիստները Որոնց ինչ խոսք չի կարելի համեմատել. ու սկսեցին ավերել նրանց ով ավերելեր Էն մյուսներինը ու իրանով էր արել. Հետոել ասում էք աստված չկա!! Ոնց Չկա??? Կա ու ամենինչել տեսնումա!!! Ժողովուրդ Թրով Լույս չեն բերում!!!!!!!!!!!!!!
Եթե տենց լիներ էլ Հիսուս ինչի եր խաչվում???