Ո՞նչ չի կարող լինել: Կարող է լինել նաև պետական տոն: Սբ. Սարգսի տոնը կրոնական տոն է, վարդավառը, լախտիներով իրար դաղելը, կոխ բռնելը` ազգային, Գառնո տաճարում Վահագնին զոհ մատուցելը` հեթանոսական, Սահմանադրության օրը` պետական: Բարդ բան չկա:
Նույնն բանն է, որ ասեմ հայոց այբուբենը ստեղծել է ՔՐԻՍՏՈՆՅԱ Մեսրոպ Մաշտոցը, մի' գրիր քրիստոնեական հայերենով:
Բայց չէ որ հայոց լեզուն եղել է մինչև գրերի գյուտը, հեթանոսական շրջանում էլ ենք հայերեն խոսել: Դա մեր արյան մեջ է, դա կրոնի հետ կախված չէ, այնպես էլ ազգային տոները: Ուրիշ բան որ տարբեր ժամանակաշրջանում դա յուրովի է մեկնաբանվել: Ասածիս օրինակը` կա հեթանոսական շրջանի տաղեր նվիրված Վարդավառին, այնպես էլ կա քրիստոնեական ժամանակաշրջանում Նարեկացու տաղը` «Գոհար վարդն վառ առեալ...» Այսինքն ազգայինը երբեք չի մոռացվում:
Իսկ Եհովականների, կամ այլ «ականների» Աստվածաշնչի խեղաթյուրումներին չեմ ուզում անդրադառնալ, տեղին համեմատություն չէ: Պլագիատներ ու աղավաղողներ ամեն դարաշրջան ունեցել է:
Արիացի-ի խոսքերից
Նախ ասեմ, որ ես չեմ պնդել, որ ՀԱԵ-ն հենց հեթանոսության աղանդ է, այլ միայն այն, որ որոշ առումով դա կարելի է տենց համարել: Եվ իմ բառերի ապացույցը հենց դու բերեցիր: Բացատրեմ: Աղանդը հենց այն է, երբ կոնկրետ կրոնի շրջանակներում մի բան մեկնաբանվում է մի ձև ու մի այլ կրոն, որը հենց աղանդն է, էդ նույն բանը վերցնում ու մեկնաբանում է այլ ձև: Քո բերած Վարդավառի օրինակը հենց դա է ցույց տալիս: Այսինքն, հեթանոսության մեջ Վարդավառի սովորույթը մեկնաբանվում էր մի ձև, իսկ ՀԱԵ-ն սովորույթը թողել է նույնը, բայց մեկնաբանել է այլ ձև:
Մեջբերել
Էջանիշներ