Реквием: Четыре Минуты, Քննարկում

[Rhayader]

Այստեղ կարող եք տալ ձեզ հետաքրքրող հարցերը, հնարավորությանս չափով կպատասխանեմ:

[Whyspher Whisper]

Սպիտակ – գույն, որը ներառում է իր մեջ բոլոր մնացածը, բայց միաձուլված, առանց առանձնացնելու, տարանջատելու համապատասխանում է ուղղակի լույսին, որն արթնանում է ծնվելուց, տալիս է գիտակցություն, բայց դեռ չբաժանող աշխարհը մասերի: Լույսը պիտի վերջանա կյանքի հետ միասին, բայց հաճախ այն սպասվում է նաև մահվանից հետո (“свет в конце тоннеля”):
Ծաղիկի դեղին միջուկը արևի գույնի է, խոսում է բարձր ինտելեկտի, հստակ մտքի, հետաքրքրասիրության մասին, նաև ուժեղ բնավորության: Բայց այն շրջապատ/-փակ-/ված է մանուշակագույնով, որը մատնանշում է մարդու չափազանց կախվածությունը մորից /մայրական արքետիպից/, արտահայտում է հուզական կապվածությունը, որը կարող է թե սեր, թե ատելություն լինել, որից ազատվելու կարիգ կա: /հերոսի սեռական կողմնորոշման անորոշությունը/: Մյուս կողմից այս գույնը հաճախ օգտագործում է այն մարդը, ով իրեն յուրահատուկ է համարում:
Կարմիր` արյան գույն, կյանքի, կրքի, ագրեսիվության, բայց նաև սեփական անձը, շահերը պաշտպանելու նշան: Տղամարդկային է իր էությամբ: Արյունը լուծվում է տաք /ջերմ, ոչ սառը/ ջրի մեջ: Ջուրը կանացի սկիզբն է խորհրդանշում:
Մոխրագույնը արտահայտում է ապաթիա, հոգնածություն կյանքից, ուրախություն զգալու ունակության կորուստ, անկարողություն բավարարություն ստանալ:
Կանաչ` առողջ զարգացման նշան է, խոսում է մյուսներին սատարելու մասին, սակայն առաջին հերթին ինքդ քո մասին մտածելու կարողություն է: Բայց ավանդաբար կանաչ աչքերը կախարդներին էին վերագրվում: /շարունակությունը` կապված « Письмо Фиолетовой Ведьме»-ի հետ/:

[Whyspher Whisper]

Կարելի՞ է էսպես մեկնաբանել:

[Rhayader]

Աշխատանքը հերթական անգամ վերագրվում է, կառուցվածքը լրիվ փոխել եմ: Մենակ թե առանց Յունգի, էլի))) չափազանցությունները շատ էին: Օրինակ, աղջկա մազերը մանուշակագույն էին ոչ թե զգայական պատկեր ստեղծելու համար, այլ որովհետև աղջիկն իսկապես մազերը տոնիկով մանուշակագույն էր ներկում: Ծաղիկն էլ իսկապես մանուշակագույն էր: Մեջ տեղը՝ դեղին: Հասկանալու համար այստեղ կդնեմ վերջնական տարբերակի նախաբանը, որ ավելի պարզ լինի (ներեցեք ուղղագրության-կետադրության սխալների համար, ալարում եմ սրբագրել):

Предисловие, посвящение и послесловие
Писать первый роман – не самая легкая задача. Особенно для меня. Даже в школьные годы краткость моей манеры письма была темой для шуток.
И все же, это роман. Писать его я начал в 10-ого августа 2006-ого, во время армейского отпуска. К тому времени из ресурсов у меня была лишь 40-листовая тетрадь турецкого происхождения с замысловатой надписью «Укюль Дафтар» и ручка. К счастью, один из моих офицеров – С. Алексанян, прекраснейший человек, вполне достойный того, чтобы упоминаться первым в этом посвящении – смог выделить мне пишущую машинку, а так же стал первым читателем.
Это – период моей жизни, который я помню очень смазанно. Сейчас попытаюсь вспомнить. День рождения 2006-ого – девятнадцатилетие. Я, Снежинка, Поэт, Силва, Яна пьем пиво в руинах города Эребуни. Счастливый день, задокументированный в нашем фильме «Wake me up when September ends». Весна 2007-ого – разрыв со Снежинкой, в результате которого мне пришлось обдумать некоторые свои ценности. И все же, на моем письменном стиле это отразилось скорее благостно – благодаря этому вам более или менее не придется читать сверхсентиментальных строк в стиле «Трех Товарищей» Ремарка. Хотя Ремарка я люблю и уважаю, одного такого романа, думаю, хватит.
День рождения 2007-ого; я депрессовал из-за двадцатилетия и не стал праздновать. Первый день рождения после армии. Ирландка подарила мне песочные часы: я все еще храню их с чувством благодарности. День рождения 2008-ого, когда мы выпили все доступные виды спиртного и неплохо накурились. Уже семь месяцев, как я и Блисс встречаемся)))
День рождения 2009-ого. Все встало на свои места, кризис преодолен.
Я думал, что мой роман начался со сна. Но, чем больше я его писал, тем больше понимал, что он начался намного раньше – 11-ого июня 2005-ого, с концерта блюграсс-ансамбля «Big Hillbilly Bluegrass» перед Гафесчянским Музеем Современных Искусств. Именно в тот день у меня в голове родились мои герои – Джек, Дафна, Алекс и все остальные.
Было бы неблагодарно не вспомнить так же людей, которые, скорее всего, станут моими первыми критиками: Ажи, Импрешн, Бюр, Улуана, Кира, Фредди, Танамаси - спасибо вам за поддержку и понимание.
Написанное здесь - что-то личное, что я не смог больше носить в себе, и решил поделить с тобой. Меня никогда не покидало чувство, что я пишу реквием. Оказалось, это был реквием не по мне. Здесь - моменты моей жизни, переживания, фантазии и сны - иногда кошмарные. Лжи здесь нет – во сне либо на яву, все это происходило. Я просто перетасовал порядок. Ведь роман – автобиографический.
Так вот, посвящается этот роман всем этим людям, которые окружали меня, пока я его переживал. Каждый из них оставил мне что-то. И я это ценю.
А так же Элису Куперу и группе The Cure, под чью музыку я пишу уже пять лет, посвящается.
И, последнее посвящение - если ты прочтешь и увидишь где-нибудь здесь себя, то эта книга посвящена именно ТЕБЕ.
Искренне твой,
Баяндур Погосян.

[Whyspher Whisper]

Նախաբանը վեպը գրելու հիմքերն է ավելի պարզ է դարձնում, բայց, ճիշտն ասած չհասկացա, թե դա ինչ է փոխում սիմվոլների օգտագործման առումով: /Իսկ աղջկա դեպքում մազերը կարող եին ցանկացած գույնի լինել, ավելի շուտ նրան "ведьма" անվանելն էր արքետիպ հիշեցնում:/
Հ.Գ. Յունգը չգիտակցվածը հասկանալու համար շատ օգտակար է)))))

[Rhayader]

Յունգը սովորություն ուներ պրակտիկան հարմարեցնել իր թեորիային, փոխանակ թեորիան ըստ պրակտիկայի մշակելու))) Վերջում գժվեց ու հայտարարեց, որ արիացիների ու հրեաների ուղեղները տարբեր են, ու որ Ֆրեյդի հոգեվերլուծությունը հրեաների համար է, իսկ Յունգինը՝ արիացիների: Ինքն իրեն հայտարարեց արիական մեսսիա, ինչից հետո Զիգմունդ Ֆրեյդն արտասանեց իր հայտնի արտահայտությունը.
«Վախենում եմ՝ մեր սիրելի շվեյցարացին վերջապես ցնդեց»:
Ինչևէ, Յունգի տեսության մեջ արժեքավոր բաներ էլ կան, բայց մեծ մասամբ դրանք փոխառված են տիբեթյան «Մեռելների Գրքից» (որի թարգմանության համար ես շնորհակալ եմ Յունգին) ու հնդկական Շիվա-Շակտի տանտրիկ կուլտերից:
Յունգն իր հետևորդներին արգելում էր յոգայով զբաղվել, իսկ ինքը զբաղվում էր) դատիր ինքդ:

Փորձիր քո սեփական մեկնաբանությունը տալ))) ես Յունգ բավականաչափ լավ գիտեմ, որ ինքս ըստ նրա մեկնաբանեմ աշխատանքը: Ինձ քո տեսանկյունն է հետաքրքիր, ոչ թե Յունգինը

[Whyspher Whisper]

Իրականում գրածիցս ոչ բոլորն էր հիմնվում Յունգի տեսության վրա /նույն գույները ունեն ուղղակի հոգեֆիզիոլոգիական ազդեցություն էլ, կա գեշտալտ, Ֆրոյդ և այլն/:
Ցանկացած ստեղծագործություն հիմնված է գեղարվեստական կերպարների վրա, որոնք ոչ այլ ինչ են, քան սիմվոլներ. իրական կյանքում գոյություն չունեն, բայց մտքերի, զգացմունքների, ընկալումների խտացված արտահայտություն են հանդիցանում: Մի սիմվոլը կարող է արտահայտել նկարագրվածի ամբողջ էությունը, խորությունը: Այդ նույն բանը սովորական տրամաբանական ճանապարհով պարզ է դառնում մոտ 50 էջ վերլուծություն կատարելուց հետո: Աշխատանքի բավականին տարբեր առանձնահատկությունները ըստ էության նույնի մասին էին խոսում, այդ պատճառով էլ ես ընտրեցի ինձ ամենից շատ դուր եկող ճանապարհը` սիմվոլների միջոցով արտահայտվելը:
Բոլորովին չեմ կարող համաձայնել Յունգի հանդեպ էդպիսի վերաբերմունքին: Նա ոչ թե հարմարեցնում էր պրակտիկան տեսությանը, այլ նկատում էր այն փաստեր, որոնք ուրիշները բանի տեղ չէին դնում: Նրա կարծիքը արիացիների, ֆաշիզմի և այլնի վերաբերյալ վիճելի ու, ընդհանուր առմամբ, բոլորովին այլ հարց է: Իսկ “գժվելը” իր կյանքում իսկապես բավականին երկար ու կարևոր փուլ էր ներհայեցողության ու ինքն իրեն ճանաչելու համար, որից հետո էլ Յունգը կարողացավ ներթափանցել այլ մարդկանց հոգիների խորքերը:
Ինչ վերաբերում է իմ սեփական մեկնաբանությանը. ես զգացի, ինչ զգացի, իսկ այդ զգացածը բառերով արտահայտելու համար, ուզեմ թե չուզեմ, գրելու եմ ինչ-որ մեկի ինչ-որ ժամանակ արտահայտած խոսքերով /խոսքերն էլ բոլորովին ինքս չեմ հորինել, այլ միայն կրկնում եմ երևույթէների այն անվանումները, որոնք յուրացրել եմ փոքր ժամանակ սոցիումին հարմարվելու ընթացքում/: Էստեղ Ձեր ասած “…Յունգի տեսության մեջ արժեքավոր բաներ էլ կան, բայց մեծ մասամբ դրանք փոխառված են…”-ի համապատասխան է: Չեմ կարծում թե ինչ-որ էապես նոր բան հաճախ է ասվում, հիմնականում գոյություն ունեցող գաղափարների վերամիավորումներ են յուրահատուկ կերպով: Ըստ իս, կարևոր է միայն, որ դրանք իմաստավոր լինեն ու ճշմարտությանը համապատասխան: