Եվս մի ընդհանրացում անեմ, միգուցե շատերին պարզ դառնա հայրենիքի պաշտպանությունը ով ու ինչու է անում։
Արցախյան պատերազմը գաղտնիք չէ, որ ոչ աբմողջ հայության ուժերով է տարվել - հիմնական կորիզը տեղի ու տեղահանված արցախցիներն էին ու տարբեր պատճառներող - լինի հայրենասիրական, թե շահամալոական ռազմի դաշտ մեկնած ուրիշ բնակավայրերի այդ թվում սփյուռքահայությունից հայեր։
Այն ժամանակ էլ կային լիքը ինքնաթիռներ լի, հայաստանից փախչող զանգվածներով։
Հետ վերադարձողներին հարիֆ համարողները նույնպես մեծ զանգված էին կազմում։
Բայց այդ բոլորի մեջ 30-50 հազար կռվողներն էին, որ համոզված էին Արցախի ու Հայաստանի բախտը իրենք են որոշում։
Այն, որ շատերը սկսեցին վերադառնալ, գործ դնել ու նույնիսկ հաբռգել, շնորքն է այդ մի քանի տասնյակ հայերի, որ կռվի դաշտում պաշտպանեից Արցախն ու Հայաստանը։
Մեր ուժը կայանում է, նրանում, որ նորից ու ավելի շատ կռվող կտանք, որոնք համոզված կլինեն, որ հայրենիք են պաշտպանում - մնացածն կարող են հյուսիս մեկնել ձմեռելու - դրանց կարիքը չունենք ու չենք ունենա, առանց համոզմունքի կռվի դաշտում լինելը միայն ոգով առողջին ԽԱՆԳԱՐՈՒՄ Է։ Ստիպված են հողով ուժեները զբաղվել թույլերի կերած քաքերը ուղղելով, ինչը շատ հաճախ հանգեցնում է դիրքերի կորստի։
Անիմաստ մարդավորսը Վազգեն Սարգսյան ՊՆ նախարարի օրոք 92ին ձեզ ապացույց - այդ տարիներին միայն կորուստներ էին։
Հայրենիքի պաշտպանությանը անհրաժեըտ չէ մոբլիզացնել բոլորին անխտիր - բավարար է հայրենիքը պաշտպանելու ցանկություն ունեցողներին կանչել - որը Շահումյանի կորստից հետո Վազգեն Սարգսյանն էլ հասկացավ ու դիմեց մահապարտների ջոկատներ ստեղծելու խնդրանքով։
Մի անհանգստացեք, ով չցանկանա Հայրենիքի ճակատագիրը չի էլ որոշի - իր համար կորոշեն, այդ թվում և ներքին ճակատում, այն է հաբռգիստներից հայաստանը ազատելու «պատերազմում»։
Մեջբերել
Էջանիշներ