...ու ձեռքս եմ առնում հեռախոսը… (Բարեկամ)
...Հեռախոսիս զանգը ցրիվ տվեց նախօրեի գինարբուքից այտուցված ուղեղս: Կոպերս առանց տեղաշարժելու ձեռքս մեկնեցի այնտեղ, ուր պետք է տեղադրված լիներ հեռախոսը: Տարօրինակ է, իր տեղում է: Սատանան գիտե, թե ինչպես եմ ինձ նետել անկողին առանց այն գետնին գցելու: Մի ամբողջ հավիտենականություն խոսափողն էի բարձրացնում, մինչև որ ականջիս հասավ կանացի վախվորած ձայնը:
-Թոմ, Թոմ...
-Ալո, ով է:
- Թոմ, այդ ես եմ, Սեթը, չճանաչեցիր?
- Հա, բարև... Զգում ես, որ գիշերվա կեսին ես զանգ տալիս?
- Ինչ գիշեր, Թոմ? Կեսօր է:
- Բլյա~...
Նայում եմ ժամացույցին: Հա էլի, 11-ն անց է արդեն: Ի~նչ մի խմել էի խմել:
- Թոմ, Տուտտան ինչպես է? Ինչ է անում?,- լսում եմ հեռոխոսաթելի մյուս ծայրից:
Չգիտեմ, կարծես զգալով, որ իր մասին են խոսում, թե ձայնս առնելով, միջանցքից թեթև վազքով ներս մտավ իմ ձյունաթույր լաբրադորը, թռավ անկողնուս վրա ու սկսեց լպստել հեռախոսափողից ազատ ձեռքս:
- Հենց հիմա լվացք է անում,- հեռախոսի մեջ ժպտացի ես,- մռու~թս..
- Ինձ ես ասում?,- հեգնեց, թե ֆլիրտեց Սաթենի ձայնը:
- Ահա~, հիմա~, բա չէ~,- նույն երանգով պատասպանեցի ես ու զգացի, որ հակառակ կողմից մի ժպիտ պայծառացրեց օրս:
- Թոմ,- նորից անհանգստացավ ձայնը,- Դու ինձ սիրում ես?
- Սկսվե~ց.. Լավ էլի Սաթեն: Քանի անգամ ենք...
- Չէ, խնդրում եմ, մի վերջին անգամ, ուղղակի ասա` այո կամ ոչ: Հարցս կրկնում եմ, դու ինձ սիրում ես?
- Այո:
- Ուրեմն բաց թող ինձ:
Քնատ էի, երազ էր, թե դեռ ընդարմածությունս չէր անցել, բայց միանգամից չըմբռնեցի Սաթենի ասելիքն ու ակնկալիքը:
- Մի հատ նորից, անուշս:
- Ասում եմ` եթե սիրում ես ինձ, բաց թող: Ես չեմ ուզում քո շունիկը լինել:
-Անուշս, եթե չես ուզում քեզ շունիկս անվանեմ այլևս` էդպես ասա: Ճագարիկ կամ թիթեռնիկ, էսպես ավելի լավ է?
- Թոմ, ես չեմ կատակում, բաց թող ինձ:
- Ես ինչ պետք է անեմ, որ դու զգաս դա? Այսինքն, որ բաց եմ թողել:
- Չգիտեմ... Ես Ալպիական մարգագետին եմ ուզում, ես իմ հողն եմ ուզում, երբ պոկես ինձ այնտեղից, ես կմեռնեմ...
- Շունիկս, դու գժվել ես...
- Մի դիմիր ինձ այդպես!
- Կներես...
- Բաց ես թողնում? Էլ չես ընտելացնի ինձ?
Չեմ հասկանում, չե~մ հա~սկա~նո~ւմ...
- Այո, ոչ:
- Ինչը?
- Բաց եմ թողնում, չեմ ընտելացնի էլ:
- Խոստանում ես? Կստորագրես?
- Ձեռ ես առնում ինձ:
- Չէ, ուզում եմ ընտրաթերթիկ վերցնես, ընտրես ինձ բաց թողնելու տարբերակը ու ստորագրես: Հետո գցես կրակն ու այրես, որովհետև... Կապ չունի, լավ, կանես?
- Դու հիմա առողջ բանականության և ամուր հիշողության մեջ ես?
- ԿԱՆԵՍ?!?!?!
- Կանեմ...
- Լավ, չեմ զանգելու, չսպասես, լավ մնա: Դու էլ չզանգես... Ու բաց թող Տուտտային:
- Սեթ...
- Մնաս բարով:
- Ցտեսություն:
-...
Խոսափողի միջից հնչող "լյա"-երը 7-8 անգամ էլ երգեցին, մինչև որ գլխի ընկա անջատել հեռախոսը: Գրկեցի Տուտտայիս, քորեցի ականջի հետևն ու անջատված շշնջացի.
- Շունիկս, անուշս, մայրիկը գժվել է: Ոչինչ, հիմա մենք դուրս կգանք զբոսնելու, մի ծաղկեփունջ կգնենք ու կայցելենք մայրիկին, անուշս... Թե չէ նա լրիվ խելքը գցել է, շունիկս, քաղցրս, անուշս...
Դուռս ուժգին թակեցին: Մինչ կհասցնեի բացել այն, լսվեց դիմացիրս հարևան միսսիս Պարկինսոնի բղավոցը:
- Թոմ, ջանիկս, իմ Բոբը պատահաբար Տուտտային հյուր չի եկել?
Դուռը բացեցի ու ժպտացի:
- Դժվար թե իմ Տուտտան ձեր տաքսայի ճաշակով լինի, միսիս Պարկինսոն:
- Հասկանում եմ, բայց երեկվանից չկա... Նա երբեք չի փախչում: Խե~ղճ իմ Բոբբի~:
- Կգտնվի, միսիս Պարկինսոն, միք անհանգստանա, նա անպայման կգտնվի...
Չհաշված նախօրեի գինարբուքի հետևանք գլխացավս ու Սաթենիկին կատարելիք այցելությունս` ինձ ամենասովորական օր էր սպասվում:
Մեջբերել
Էջանիշներ