Ընկերոջս

[Simon]

ԸՆԿԵՐՈՋՍ

Թե կծու խոսք ասեմ,
Դու կնեղանաս:

Եթե նեղանաս,
Ես քեզ կսիրեմ:
Թե չնեղանաս,
Ավել կսիրեմ:

Հարսանիքիս մեջ
Երբ քեզ չկանչեմ,
Դու ինքդ կ•աս:
Թուրս մինչև վերջ
Պատվով կպահես:

Հյուրերիս շարքում
Թե քեզ մոռանամ`
Իմ թուրը ձեռքիդ,
Դու կնեղանաս:

Եթե նեղանաս,
Ես քեզ կսիրեմ:
Թե չնեղանաս,
Ավել կսիրեմ:

Երբ ճամփա դուրս •անք,
Քո ջուրը հատնի,
Իմ ջուրը նախ քեզ կտամ:
Թե այն վերցնես,
Անհա• դատարկես,
Ես կնեղանամ:

Եթե նեղանամ,
Դու ինձ կսիրես:
Թե չնեղանամ,
Ավել կսիրես:

Սիմոն Սիմոնյան
9 հոկտեմբերի, 2006թ.
ՍՏՍ

[kristal]

Շատ վողջունելի է ապրես

[Angelina]

Լավն էր ապրես:

[Մելիք]

անկապություն...

[Լէգնա]

անկապություն...

ուհու ... ամաչում էի ասել ...

[Simon]

անկապություն...

ՕՐԵՐԻՑ ՄԻ ՕՐ

Մի՜ հպարտացիր նրանով,
Ինչը չես արել.
Հակառակն անել գուցե չէի՞ր կարող:

Եվ մի՜ հպարտացիր նրանով,
Ինչը արել ես.
Ուրիշներն անել գուցե չէի՞ն կարող:

Պարագաները ինչպես նպաստեցին,
Օրերից մի օր
Նույն հանգամանքում կդավաճանեն:

Քանզի չանել չէ՜`
Անել ոչ մի բան:
Եվ անել է՜`
Չանել ամեն ինչ:

Դե.
Էլ մի՜ հալածիր քեզ, այն բանի համար
Ինչը չես արել.
Հակառակն անել գուցե չէի՞ր կարող:

Եվ մի՜ հալածիր քեզ,
Այն բանի համար,
Ինչը արել ես.
Ուրիշները չանել գուցե չէի՞ն կարող:

Սիմոն Սիմոնյան
24 նոյեմբերի, 2006թ.
ՍՏՍ

[RaMeSsEs-ll]

Այ էսի ուրիշշշ.......

[Ուլուանա]

Երկրորդ բանաստեղծության միտքը լավն էր , բայց որպես չափածո գործ բավականին թույլ էր։ Աշխատելու կարիք կա։

[RaMeSsEs-ll]

Ուղակի ուզում եմ պատկերացնեմ թե ինչ ես մտածել դու էսքանը գրելուց, բայց չի ստացվում:

[Simon]

ՔՈ ԱԹՈՌԻՆ

Դե տե՜ս.
Նստած ես դու քո՜ աթոռին,
Մինչ այն ժամանակ` քանի դեռ նստած ես:
Բայց եթե նստես կողքի աթոռին,
Էլի կնստես դու քո՜ աթոռին,
Մինչ այն ժամանակ` քանի դեռ նստած ես:

Իսկ աթոռները դարսված են
Իրարու կողքի.
Ըստ բովանդակության,
Ըստ հագուկապի,
Ըստ խոսելիքի,
Ըստ լսվող նյութի,
Ըստ բովանդակության,
Գաղափարների:
Ներքևում շարված
Եվ անֆիթատրոնի:

Եվ այս բազմաշերտ աթոռների մեջ
Իրար գթնում ենք նույն աթոռներին`
Իրար կողք դարսված:

Եվ ի՞նչ է ստացվում.
Մենք դարսված ենք աթոռների պես
Եվ այսքան աթոռ մի սեղանի շուրջ:

Իսկ եթե էլ տեղ չկա
նոր աթոռների`
նոր կարծիքների`
գաղափարների:

Թե՞ գաղափարները մի հոգու համար են:
Դե արի մոռնամ ես իմ աթոռը.
Եվ մենք ոտնկայս մի սեղանի շուրջ`
Ոչ գաղափարական,
Այլ ներգիտակցական:
Խմենք կենացը այն աթոռների,
Որ մեզ թողեցին:

Բայց դու կկանգնե՞ս
քո այդ մտքերից`
քո աթոռներից:
Չե՞ս ուզի նայել
Այն առաջինին
Եվ այն երկրորդին:

Դե տե՜ս.
Նստած ես դու քո՜ աթոռին,
Մինչ այն ժամանակ` քանի դեռ նստած ես:
Բայց եթե նստես կողքի աթոռին,
Էլի կնստես դու քո՜ աթոռին,
Մինչ այն ժամանակ` քանի դեռ նստած ես:

Եվ.
Դու կկարծես, աթոռն է քոնը
Մինաչ այն ժամանակ, քանի դեռ նստած ես:
Ես էլ քեզ կասեմ, դու ես աթոռինը
Մինչ այն ժամանակ, քանի դեռ նստած ես:

Սիմոն Սիմոնյան
13 դեկտեմբերի, 2006
ՍՏՍ

[Simon]

սկիզբը ինչպե՞ս է

ԿԱՐԱՊՆԵՐ

1

- Է’յ, պուտպուտավո’ր, արի իջնենք դաշտը, այնտեղի խոտը ավելի թարմ է,- ասաց փոքրիկ գառնուկը կողքինին:
- Չէ’, սևուկ, ի՞նչ հիմար բաների մասին ես մտածում,- ասաց պուտպուտավորը, և այնքան էլ նշանակություն չտալով լսածին անցավ իր գործին: Չոր հողի վրա, որը այստեղ ամենուրեք էր, մի թերհաս ծառի արմատ էր գտել, և ոգևորված իր գտածոյով, նորից կռացավ և սկսեց ճպճպացնելով ծամել այն: Ակամա սկսեց վերլուծել սևուկի ասածը: Բայց միևնույն է, այդ միտքը անհեթեթություն էր, միթե՞ այպանում էր իրեն: Ինչպիսի անարգանք սևուկի կողմից, ի՞նչ է, աչք է դրել իր «գանձին», ինքն էլ լավ գիտի, որ բոլորին չէ, որ հաջողվում է գտնել այսպիսի մի ավար: Իսկ այդ «գանձը», ինչպես մտածում էր պուտպուտավորը, նրա բազմաչարչար որոնումների արձյունքն է: Թող նրանք էլ փնտրեն ու գտնեն իրենցը:
Իսկ սևուկը արդեն մոռացել էր այդ հարցի մասին: Նա այդ հարցը հենց այնպես տվեց, պուտպուտավորին բարկացնելու համար, երբեք չէր մտածել դաշտ իջնել: Նրա մտքում նույնիսկ հարց չի ծագել. Ինչու՞ կարելի է իջնել դաշտ և ինչու՞ ոչ: Մի անգամ այդ մասին լսել էր ծերուկ գառից, և զարմացել, թե ինչու՞ է այդ մասին խոսում: Միթե կարելի է բողոքել այն երևույթից, որը ոչոք չի անում:
Այս ընթացքում բոլոր գառնուկները հավաքվել էին հովվի կողքին: Այնտեղ էր բարակը, լոշտակը , ծերուկը…
Բարակը իր անունը վաստակել էր այն պատճառով, որ մի քիչ նիհար էր և համեմատաբար բարձր մյուսներից: Քայլում էր այնպես, որ տեսնողը կասեր, դա մի եղնիկ է գառան մուշտակը հագին: Նրա գեղաճեմ քայլերը երբեմն նույնիսկ ձևական էին դառնում: Դա չէր վրիպում պառավ գառան աչքից, բայց նա բնավ ոչինչ չէր ասում: Նախընտրում էր լռել. հակառակ դեպքում կխոսեր երկար և վերջում չէր ընդունվի մյուսների կողմից:
Լոշտակն էր միայն, որ չէր ընդդիմանում ծեր գառանը:
Այդ կողմից, ուր հավաքված էին գառնուկները, վազելով եկավ չաղլիկը, որը հովվի շունն էր` նրան հովիվն այդպես էր անվանել, չափից ավել գեր լինելու պատճառով:
- Եկե’ք, այսօր հովիվը նոր պատմություն է պատմելու:
Հովիվը հաճախ էր հավաքում գառնուկներին իր շուրջը և պատմություններ պատմում: Գառները հասկանում էին, որ հովիվը պատմում է` գիտակցելով, որ գառները ոչինչ չեն հասկանում նրա պատմածներից: Նա մենակ էր ապրում և խոսելու ծարավն էր դրդում նրան խոսել, պատմել պատմություններ իր անցքերի մասին: Որոշ ժամանակ նա շատ տխուր էր, հավանաբար ինքնամփոփությունն էր նրան այդպես դարձնում: Եվ մի օր նա պորթկաց, լեզուն ազատելով մենության շղթաներից և սկսեց խոսել, շատ երկար խոսել, մինչև անգամ սպառելով իր ողջ էներգիան` մռափեց: Եվ այդ օրվանից սկսած դա դարձավ սովորություն նրա համար: Իսկ հիմա արդեն բավականին առույգ է դարձել և դեմքի տխրությունը մի քիչ փափկել է` շատ քիչ:
Բայց պատմությունները հիմնականում տխուր էին: Նրա դեմքը մերթ խոժոռվում էր` դեֆորմանում, մեկ փափկում` ծանրությունից ազատվածի պես:
Պուտպուտավորը դժգոհելով թողեց իր «գանձը», նախապես հետևի ոտքով աննկատ հող ցպնելով վրան: Իսկ սևուկը, որ գառնուկներից ամենաաշխույժն էր, թռչկոտում էր, գլուխկոնծի տալիս, նոր շարժումներ էր մշակում:
Այսօր պատմությունը կարապների մասին էր: Չաղլիկը ահագին գլուխը դրած քարին լսում էր: Բարակը, որը անտարբեր էր այս տեսակ բաներին, և համարում էր իմաստուն գործ միայն պարապ նստելը և ըմբոխշվելը բնությամբ, կարծես մի փոքր հետաքրքրված էր այս պատմությամբ: Լոշտակն էլ թերևս հետաքրքրասեր էր, բայց ինչպես միշտ, կռվելով ականջների հետ, որը չէր թողնում ոչինչ լսել, և վերջապես տեսնելով, որ ոչինչ չի ստացվում, մեկ է ականջները համառորեն խլացնում են իրեն, պիրկ սեղմվելով գլխին, սկսում էր կողքիններին հարց ու փորձ անել նոր ասվածի մասին: Շատ անգամ, այս պատճառով շատերը խուսափում էին նրա կողքին կանգնել: Պուտպուտավորը անհանգիստ էր և մերթ-մերթ հետ էր նայում, և տեսնելով, որ «գանձը» երևում է, նորի հանգաստացած սկսում էր ունկնդրել պատմությունը:
Սևուկը չէր երևում, որը սև գնդակի(ուրվականի) պես այս ու այն կողմ էր թրվռում: Սևուկը դեռ փոքր էր, նրա շարժումները դեռ թերի էին, և երբ նա հետևի ոտքերը խփելով գետնին թռնում էր մի կողմից մյուսը, մի տեսակ ծիծաղելի էր ստացվում: Բարակը միշտ դժգոհում էր, ասելով, որ թոզ բարձրացնելով վրդովվում է բնությանը, «հանգիստ թող նրան, կաց տեղումդ»: Կիսամթի մեջ երևում էր երկու խոշոր աչքեր, որոնք պատրաստ էին կլանել ամեն ինչ:
- Սևուկ,- լոշտակն էր,- այդ կարապները ձորից թռա՞ն: Ինչու՞ նա ցույց տվեց դաշտի կողմը:
- Լոշտակ, մի’ խանգարի: Հետո կպատմեմ:
Պատմությունը ավարտված էր: Բոլորը, մի պահ սառած, նստած էին: Միայն լոշտակի ձայնն էր լսվում:
- ի՞նչ է պատահել: Ինչու՞ հովիվը լռեց: Ինչու՞ չեք խոսում:
Պուտպուտավորը հանկարծ հիշեց «գանձի» մասին: Մի պահ շփոթվեց, մի ակնթարթ: Ինչպե՞ս, միշտ այսպես է անում, դրա համար էլ իր մոտ ոչինչ չի հաջողվում: Հիմա այս մեկն էլ կկորցնի և նորից կանցնի նոր «գանձի» որոնմանը: Ինչու՞, դա այդքան հեշտ է: Շփոթմունքը շատ կարճ տևեց, այնքան, որ նա հացրեց մտքում մի երկու ինքնախրատական նախադասություն մրմնջալ:

Սիմոն Սիմոնյան
ՍՏՍ