Երեկ ուշ երեկոյան շատ հոգնած էի... Բայց որ իմացա Շանթով բանավիճելու են գրողների միության թեմայի շուրջ, հերոսաբար նստեցի ու մինչև վերջ նայեցի:
Տխուր էր... տխուր էր Արևշատը, իր վաղուց անցած գնացած սովետախտով, որ չի ուզում /գուց և չի կարող/ համակերպվել նոր իրականության հետ:
Հարգանքիս արժանացավ նրա հակառակորդ բանավիճողը, ափսոս անունը լավ չեմ հիշում: Կարծես Մարիամ Պետրոսյան... ՀԺ-ում հոդվածներ է գրում, ակնոցներով ու շատ համակրելի մի կին է...
Ցավալի է, որ մեր գրողների մեծագույն մասը... ոչինչ չի անում: Ուղղակի նստում են, փորձում են հացի խնդիր լուծել, իրարից պատառներ են խլում, իսկ արանքում կորում է ստեղծագործությունը:
Իմ խորին համոզմամբ, եթե լավ գրող ես, եթե ազգիդ պետքական թեմայով ես ստեղծագործում, ապա գրքերդ, նույնիսկ Հայաստանի պայմաններում, կվաճառվեն: Եթե չեն վաճառվում... ուրեմն լավը չես:
Իսկ մեր գրողների մեծամասնությունը չի ուզում համակերպվել այս պարզ ճշմարտության հետ. գուցե չի էլ կարող... Դրա համար էլ գրողների միությունում կատաղի մարտի են բռնվել... պետ/պատվեր կոչվող վերջին փշրանքների համար
Տխուր է...
Մեջբերել
Lion-ի խոսքերից
Էջանիշներ