User Tag List

Նայել հարցման արդյունքները: Որ հեղինակի վերջաբանն եք ամենաշատը հավանել:

Քվեարկողներ
45. Դուք չեք կարող մասնակցել այս հարցմանը
  • Հեղինակ 1- տեսիլք

    1 2.22%
  • Հեղինակ 2- Գալաթեա

    2 4.44%
  • Հեղինակ 3- Ուլուանա

    19 42.22%
  • Հեղինակ 4- ivy

    9 20.00%
  • Հեղինակ 5- Chuk

    8 17.78%
  • Հեղինակ 6- Morfeus_NS

    2 4.44%
  • Հեղինակ 7- Kuk

    4 8.89%
Էջ 1 8-ից 12345 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 108 հատից

Թեմա: «Պատմվածք փակ աչքերով». ՄԱՍ ԱՌԱՋԻՆ

  1. #1
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    «Պատմվածք փակ աչքերով». ՄԱՍ ԱՌԱՋԻՆ

    Սիրելիներս
    Նոր պրոյեկտ` Հայկօ-ի ու Chuk-ի փոխանցումով:
    Պայմանականորեն անվանենք` "Պատմվածք փակ աչքերով":

    Պայմանները հետևյալն են:
    1. Ակումբի ցանկացած անդամ PM-ով ուղարկում է ինձ իր մի ամբողջական և թարմ պատմվածք, որը երբևէ չի տպագրվել, չի ընթերցվել որևէ մեկի կողմից, չի տեղադրվել որևէ ֆորումում, առավել ևս` Ակումբում: Միաժամանակ երաշխավորում է, որ պատմվածքի բովանդակության և հեղինակի ով լինելու մասին տեղեկությունները դուրս չեն գա իմ ու իր միջից:
    2. Ես պատմվածքը բաժանում եմ երկու պայմանական կեսերի և տեղադրում եմ Ակումբում միայն առաջին հատվածը:
    3. Մեկ շաբաթվա ընթացքում Ակումբի ցանկացած անդամ կարող է ինձ ուղարկել այդ հատվածի իր շարունակությունը: Ես դրանք կտեղադրեմ Հեղինակ N անվան տակ, որտեղ N-ը հեղինակի պայմանական համարն է: Այդպիսիներից մեկը կլինի նաև պատմվածքի նախաբանի հեղինակի վերջաբանը, նույնպես ինկոգնիտո:
    4. Մեկ շաբաթ անց կքվեարկենք, թե որ վերջաբանն էր ավելի լավը և համահունչը: Եվ կբացահայտենք բոլոր հեղինակներին
    Վերջին խմբագրող՝ Վարպետ: 23.10.2008, 16:35:
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  2. #2
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով". Ստեղծագործում է Ակումբ.am-ը!!!

    Ուշադրություն: Ահա ընդհանուր պատմվածքի նախաբանը, որը մեզ սիրով տրամադրել է Հեղինակը:
    Խաղին մասնակցելուց առաջ, խնդրում եմ, ուշադիր կարդացեք խաղի կանոնները: Թեման ժամանակավորապես փակվում է:


    ..........


    Խորը տուփի մեջ նետելով Բրիստոլի համալսարանի դիպլոմս ու պատռելով հոյակապ ռեզյումես՝ որոշեցի վերջ դնել կարերայի հոգնեցուցիչ և անիմաստ դեգերումներիս ու ապրել հանգիստ կյանքով՝ հեռու ամեն տեսակ գրասենյակային ինտրիգներից, կեղտոտ բամբասանքներից, իրար տակ փոս փորելուց և աշխատանքային այլ հրաշքներից։ Ամեն ինչ որոշված էր. վերջ գրասենյակային կյանքին։ Հենց այդպես էլ ասացի պանրավաճառ մորաքույր հիշեցնող շեֆիս, որը երկար–բարակ ու ինձ վրա ոչ մի ազդեցություն չունեցող ճառից հետո թարս չափեց ինձ իր խեթ հայացքով ու վերջապես ստորագրեց դիմումս։ Չա՜ո, մորաքույր։
    Մի շաբաթ վայելելով կատարյալ անգործությունս՝ սկսեցի պատրաստվել իմ ընտրած նոր աշխատանքին, որը ոչ մի կապ չուներ ոչ գրասենյակային գաղջ մթնոլորտի, ոչ հոյակապ կարիերա ստեղծելու հեռանկարի, ոչ էլ ձանձրալի աշխատակիցների դեմքերն ամեն օր տեսնելու ու նրանց արարքներին դիմանալու հաճույքի հետ։ Նոր աշխատանքս բնության հետ էր կապված՝ հեռու աշխատասենյակներից ու համակարգչից։
    Կապեցի նախշուն գլխաշորս, վերցրեցի աշխատանքային գործիքներս ու հպարտությամբ անցա նոր մասնագիտությանս։ Այսօրվանից ես փողոցային հավաքարար էի կամ մեղմ ասած՝ դվորնիկ։ Գրպանիս փոքրիկ հաայելին էլ նույնն էր վկայում՝ իսկական դվորնիկ։ Այդ բառը մենք՝ անգլիացիներս, ռուսներից ենք ցրել ու լավ էլ արել ենք. հոյակապ է հնչում։
    Աշունը իսկը դվորնիկության սեզոն է։ Բոլ–բոլ տերևներ, ցեխաջրեր. այդ ամենին տիրություն անող էր պետք։ Ու ես հաճույքով անում էի տիրությունը՝ միաժամանակ վայելելով աշնան բոլոր բույրերը ու սեփական մտքերի հետ մնալու հաճույքը։ Դու մի ասա, ցախավելի մեջ իսկապես կախարդանք կա, իզուր չէ, որ վհուկները հենց դա էին ընտրում՝ որպես իրենց կյանքի անբաժանելի մաս։ Ես էլ այսուհետև այս փողոցի չարաճճի վհուկն էի։ Իմ մոգական ցախավելով պտտվում էի քամու հետ, տերևների հետ շուրջպար բռնում։ Տեսնես մարդիկ գիտե՞ն, թե ինչ հոյակապ մասնագիտություն է ցախավելով փողոցներ չափչփելը։
    Մտքերիս մեջ խորասուզված՝ գործս էի անում, երբ հանկարծ ուշքի եկա ծանոթ ձայնից.
    – Էմի, դո՞ւ ես...
    Օ, ո՜չ... Այստեղ էլ ինձ գտան։ Նախկին աշխատակցուհիս էր՝ պանրավաճառ մորաքույր հիշեցնող շեֆիս աջ ձեռքը։ Այո, հենց ինքը՝ Սարան, որին մեզ մոտ Գորտ էին անվանում՝ իբր թե ֆրանսիական խոհանոցի հանդեպ նրա անթաքույց սիրո պատճառով, բայց դե իրականում բոլորս էլ գիտեինք՝ դոդոշի մեկն է ու իր մականունը դրա հաշվին է վաստակել։ Իսկ նրա կողքին կադրերի բաժնի ղեկավարն էր՝ Ալեքսը, որին տեսնելիս մեր ֆիրմայի բոլոր կանանց ու իմ գործընկեր Օլիվերի շունչը կտրվում էր։ Գորտն էլ հա պտտվում էր կողքին. զարմանալի չէր հիմա նրանց միասին տեսնել։
    Վերջին խմբագրող՝ Վարպետ: 26.10.2008, 15:10:
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  3. #3
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով". Ստեղծագործում է Ակումբ.am-ը!!!

    Հիշեցնում եմ, որ վերջին հայտը կընդունվի հոկտեմբերի 30-ին, առավոտյան: Հայտերն ընդունվում են հենց այս պահից
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  4. #4
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով". Ստեղծագործում է Ակումբ.am-ը!!!

    Հեղինակ 1-ի տարբերակը:

    (Կավելացվի ժամկետի ավարտից հետո)
    Վերջին խմբագրող՝ Վարպետ: 23.10.2008, 21:06:
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  5. #5
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով". Ստեղծագործում է Ակումբ.am-ը!!!

    Մնաց 6 օր
    Արդեն ունենք երկու տարբերակ:
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  6. #6
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով". Ստեղծագործում է Ակումբ.am-ը!!!

    Ի դեպ, յուրաքանչյուր ոք ունի իրավունք` ներկայացնել այնքան տարբերակներ, որքան ինքը կցանկանա: Դրանցից յուրաքանչյուրը ներկայացվելու է որպես մեկ առանձին հեղինակի գործ:

    Ավելացվել է 2 րոպե անց
    Ի դեպ, առաջին հատվածի նախնական վերնագիրը ջնջվել է` շարունակողներին չկաշկանդելու և չսահմանափակելու նպատակով: Կոչ եմ անում յուրաքանչյուր շարոնակողկին` առաջարկել իր սեփական վերնագիրը` ամբողջ պատմվածքի համար:
    Վերջին խմբագրող՝ Վարպետ: 26.10.2008, 15:11: Պատճառ: Գրառման ավելացում
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  7. #7
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով". Ստեղծագործում է Ակումբ.am-ը!!!

    Մնաց երեք օր Աչքիս սլաբո ա, ակումբ
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  8. #8
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով". Ստեղծագործում է Ակումբ.am-ը!!!

    Էլի մի տարբերակ եկավ: Բան չմնաց ժողովուրդ, տաք-տաք պեռաժկիները վերջացա~ն
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  9. #9
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով". Ստեղծագործում է Ակումբ.am-ը!!!

    Փաստորեն նե սլաբո Ունենք արդեն չորրորդ տարբերակը: Մնաց երկու լիարժեք օր:
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  10. #10
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով". Ստեղծագործում է Ակումբ.am-ը!!!

    Եվս մի սիրուն տարբերակ եկավ
    Մնաց մեկուկես օր
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  11. #11
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով". Ստեղծագործում է Ակումբ.am-ը!!!

    Եվս երկու տարբերակ! Ակտիվանում ենք ամենավերջում?
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  12. #12
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    «Պատմվածք փակ աչքերով»: Ընթերցում ենք և քվեարկում:

    ՆԱԽԱԲԱՆ

    Խորը տուփի մեջ նետելով Բրիստոլի համալսարանի դիպլոմս ու պատռելով հոյակապ ռեզյումես՝ որոշեցի վերջ դնել կարերայի հոգնեցուցիչ և անիմաստ դեգերումներիս ու ապրել հանգիստ կյանքով՝ հեռու ամեն տեսակ գրասենյակային ինտրիգներից, կեղտոտ բամբասանքներից, իրար տակ փոս փորելուց և աշխատանքային այլ հրաշքներից։ Ամեն ինչ որոշված էր. վերջ գրասենյակային կյանքին։ Հենց այդպես էլ ասացի պանրավաճառ մորաքույր հիշեցնող շեֆիս, որը երկար–բարակ ու ինձ վրա ոչ մի ազդեցություն չունեցող ճառից հետո թարս չափեց ինձ իր խեթ հայացքով ու վերջապես ստորագրեց դիմումս։ Չա՜ո, մորաքույր։
    Մի շաբաթ վայելելով կատարյալ անգործությունս՝ սկսեցի պատրաստվել իմ ընտրած նոր աշխատանքին, որը ոչ մի կապ չուներ ոչ գրասենյակային գաղջ մթնոլորտի, ոչ հոյակապ կարիերա ստեղծելու հեռանկարի, ոչ էլ ձանձրալի աշխատակիցների դեմքերն ամեն օր տեսնելու ու նրանց արարքներին դիմանալու հաճույքի հետ։ Նոր աշխատանքս բնության հետ էր կապված՝ հեռու աշխատասենյակներից ու համակարգչից։
    Կապեցի նախշուն գլխաշորս, վերցրեցի աշխատանքային գործիքներս ու հպարտությամբ անցա նոր մասնագիտությանս։ Այսօրվանից ես փողոցային հավաքարար էի կամ մեղմ ասած՝ դվորնիկ։ Գրպանիս փոքրիկ հաայելին էլ նույնն էր վկայում՝ իսկական դվորնիկ։ Այդ բառը մենք՝ անգլիացիներս, ռուսներից ենք ցրել ու լավ էլ արել ենք. հոյակապ է հնչում։
    Աշունը իսկը դվորնիկության սեզոն է։ Բոլ–բոլ տերևներ, ցեխաջրեր. այդ ամենին տիրություն անող էր պետք։ Ու ես հաճույքով անում էի տիրությունը՝ միաժամանակ վայելելով աշնան բոլոր բույրերը ու սեփական մտքերի հետ մնալու հաճույքը։ Դու մի ասա, ցախավելի մեջ իսկապես կախարդանք կա, իզուր չէ, որ վհուկները հենց դա էին ընտրում՝ որպես իրենց կյանքի անբաժանելի մաս։ Ես էլ այսուհետև այս փողոցի չարաճճի վհուկն էի։ Իմ մոգական ցախավելով պտտվում էի քամու հետ, տերևների հետ շուրջպար բռնում։ Տեսնես մարդիկ գիտե՞ն, թե ինչ հոյակապ մասնագիտություն է ցախավելով փողոցներ չափչփելը։
    Մտքերիս մեջ խորասուզված՝ գործս էի անում, երբ հանկարծ ուշքի եկա ծանոթ ձայնից.
    – Էմի, դո՞ւ ես...
    Օ, ո՜չ... Այստեղ էլ ինձ գտան։ Նախկին աշխատակցուհիս էր՝ պանրավաճառ մորաքույր հիշեցնող շեֆիս աջ ձեռքը։ Այո, հենց ինքը՝ Սարան, որին մեզ մոտ Գորտ էին անվանում՝ իբր թե ֆրանսիական խոհանոցի հանդեպ նրա անթաքույց սիրո պատճառով, բայց դե իրականում բոլորս էլ գիտեինք՝ դոդոշի մեկն է ու իր մականունը դրա հաշվին է վաստակել։ Իսկ նրա կողքին կադրերի բաժնի ղեկավարն էր՝ Ալեքսը, որին տեսնելիս մեր ֆիրմայի բոլոր կանանց ու իմ գործընկեր Օլիվերի շունչը կտրվում էր։ Գորտն էլ հա պտտվում էր կողքին. զարմանալի չէր հիմա նրանց միասին տեսնել։
    Վերջին խմբագրող՝ Վարպետ: 31.10.2008, 18:39: Պատճառ: Գրառման ավելացում
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  13. #13
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով": Ընթերցում ենք և քվեարկում:

    ՀԵՂԻՆԱԿ 1

    – Բարև ձեզ, այո ես եմ։
    –Գուդ Լորդ... Բայց ախր... բայց չէ՞ որ, – կմկմաց շվարած Սարան ու աչքերը, որոնք էլ ավելի էին խոշորացել զարմանքից, ագահաբար չռեց վրաս։ Այդ պահին նա իրոք գորտի էր նման և ես հազիվ ինձ զսպեցի, որ ծիծաղից չպոռթկամ։
    - Էմի քեզ հետ ամեն ինչ կարգին է՞,- փորձեց անհարմար լռությունը խզել Ալեքսը։
    -Այո, ամեն ինչ լավ է, միայն թե դուք ինձ խանգարում եք աշխատել, եթե խնդրեի մի քիչ աջ չէիք քաշվի՞։
    Որոշ ժամանակ շվարած կանգնած մնալուց հետո՝ Սարան Ալեքսի ականջին ինչ-որ բան փսփսաց, և նրանք հափշտապ հեռացան։ Ես մի պահ պատկերացրի, թե ինչ ոգևորությամբ էր Սարան մյուս օրը մորաքրոջը և աշխատակիցներին պատմելու իմ մասին, և ինչպես էին բոլորով մի կուշտ ծիծաղելու վրաս, և ինչպես էր մորաքույրը հանդիսավոր հայտատարելու, որ նա չէր էլ կասկածում, որ ես խելքս լրիվ թռցրել էի։ Բայց ինձ այդ ամենը հիմա ամենևին էլ չէր հուզում. ես հիմա փողոցների տիրուհի էի և ինձ հուզում էր կեղտոտ և փոշոտ փողոցներում կարգ ու կանոն հաստատելը։
    Չգիտեմ՝ պատահականության բարի կամքով, թե եզակի բախտիս շնորհիվ, հետագա օրերը ավելի բարեհաջող անցան. փողոցներում ոչ մի աշխատակցի չհանդիպեցի։ Միայն մի անգամ հեռվից Ալեքսին նշմարեցի՝ Օլիվերի հետ կիսագրկախառնված այգում զրուցելուց։ Ալեքսը, վերջապես տղամարդկություն էր ունեցել պահարանից դուրս գալու և Օլիվերին հավանաբար լիովին շնչասպառ էր արել՝ բացահայտելով իր ջերմ զգացմունքները վերջինիս նկատմամբ։ Էխ Ալեքս, ինչպես դու ֆիրմայի կանանց հիասթափեցրիր ու չարացրիր աննախադեպ քայլովդ, բայց Ալեքսին դժվար թե այդ ամենը հուզեր, քանի որ նա հիմա ուրիշ հուզվելու առիթներ ուներ...
    Շեղվեցինք, վերադառնանք մեր պատմությանը: Եվ այսպես մինչ ժամանակը աննկատ սահում էր, ես վայելում էի իմ դվորնիկության սեզոնը, որոնք լի էին ցախավելային արկածներով. մի անգամ գազազած շների մռութների տակից մի փիսոյի փրկեցի, որը իր ֆշշոցներով ու փշաքաղված մարմնով փորձում էր իրեն շրջապատած շներին հեռու քշել, բայց դե նրանք համառ էին, և փիսոն ուր որ է սկսելու էր վախից մի անխելամիտ բան ձեռնարկել, երբ ես ցախավելովս շներին ուղարկեցի կողքի թաղերը՝ նոր արկածներ որոնելու։ Ի զարմանս ինձ, փախչելու փոխարեն փոքրիկ հերոսը որոշեց ինձ իր տերը դարձնել. երևի դուրը եկել էի, կամ էլ գուցե ցախավելիս կողքին իրեն ավելի ապահով էր զգում։ Ինչևէ, ես ստանձնեցի նրան խնամողի դերը, իսկ նա դարձավ իմ ստվերը. ինձ ամենուր հետևում էր: Մեկ ուրիշ անգամ էլ ցախավելովս մի կաչաղակի ձագուկի ագահ սկյուռների ճանկերից ազատեցի։ Լավ է, որ մայր կաչաղակը վերջին պահին եկավ իր ձագուկին տեր կանգնեց, թե չէ երկու ստվեր էի ունենալու՝ մեկը՝ օդում, մյուսը՝ գետնին: Ահա այսպես ցախավելս, ստվերս և ես դարձանք տեղանքի ակնառու դեմքերից, ու մեզ որոշ փողոցային բնակիչներ ամեն առավոտ գալիս էին իրենց հարգանքի տուրքը մատուցելու՝ ողջունելու, որի դիմաց ստանում էին ախորժալի պարգևատրումներ, իսկ ոմանք լուռ, զգուշորեն անցնում էին առանց բարևի, դե մի քանիսն էլ ընդհանրապես իրենց ճանապարհը շեղում էին՝ մեզ հեռվից նշմարելիս։

    Տարիներ են անցել իմ դվորնիկության արկածներից։ Պարզվեց, որ Բրիստոլի դիպլոմը իրեն շատ լքված էր զգում տուփի մեջ և համախմբվելով աշխարհահայացքիս և ողջախոհությանս հետ՝ հետագայում ինձ ուղեկցեց կյանքիս մի նոր շրջան. հիմա ես աշխատում եմ որպես հոգեբան և ուժերիս հնարավորինս չափով օգնում եմ շփոթված ու մոլորված հոգիներին գլուխ հանել իրենք իրենցից։ Իմ մոտ հիմա հաճախ են այցելում մարդիկ, որոնք առանց որևէ լուրջ պատճառների իրենց դժբախտ են զգում։ Թվում է, թե նրանք բոլոր բաղադրամասերը ունեն երջանիկ լինելու համար, բայց ինչ-որ բան նրանց պակասում է. նրանք դեռ չեն բացահայտել ցախավելային արկածների գաղտնիքները։ Եվ այդ ժամանակ ես բացում եմ հիշողությանս մատյանը և նրանց մատուցում իմ դվորնիկության սեզոնից մնացած մի քանի նմուշներ` մինչ մի կողմ քաշված ծեր, կիսաննջած ստվերս աչքերը դանդաղ բացում է, ինձ իմաստուն ժպտում ու աչքով անում։
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  14. #14
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով": Ընթերցում ենք և քվեարկում:

    ՀԵՂԻՆԱԿ 2

    - Ողջույն, Սարա, - ժպտացի, - զգույշ, կանգնել ես ուղիղ աղբակույտի վրա։
    Գորտը ընկրկեց ու, հաշվարկս ճիշտ էր, ուղիղ աղբակույտի վրա։ Մի կերպ զսպելով ծիծաղս՝ հայացքս ուղղեցի Ալեքսին։
    - Ալեքս, - գրեթե աչքով արեցի։
    Պատասխանը նույնքան լակոնիկ էր.
    - Էմի, - ժպտաց։
    Ինչ էլ հմայիչ ժպիտ ունի շան տղան։ Համարյա հասցրել էի մոռանալ։
    - Երեկ Քարթրայթը քեզ էր հարցնում, - չար ժպիտով կվկվաց Սարան։
    Վրեժ է լուծում։ Քարթրայթը մեր ծերուկ հաշվապահն է։ Վրայից միշտ քրտինքի հոտ է գալիս։ Շեֆս, իբր ցանկանալով հեռու պահել նրան գրասենյակային աղմուկից՝ տվել էր ամենահեռավոր աշխատասենյակը։
    - Բարևներս հաղորդիր, - հնարավորինս լուսաճաճանչ ժպտացի, - անձամբ, խնդրում եմ...ըմմ..կհամբուրե՞ս։
    Սարան բռնեց Ալեքսի թևից ու կիսաթեքվեց։ Չդիմացա՞ր, գորտիկ։
    - Ցախավելը քեզ սազում է, իզուր էլ առաջ հետդ ման չէիր տալիս, - թունոտ նետեց ուսի վրայից ու նայեց Ալեքսի բերանին։
    - Իսկապես որ, սազում է, - արտասանեց Ալեքսի բերանը, լրիվ ուրիշ տոնով։
    Ու նորից ժպտաց..ախ այդ ժպիտը։

    Նրանց քայլերի ձայնը մարելու հետ միասին մտքերս ավելի էին աղմկում։
    Զանգե՞մ Լյուսիին։ Իսկ եթե նորի՞ց խմած լինի։ Կամ ավելի վատ...
    Քրոջս հետ վերջին խոսակցության հիշողությունից սիրտս ճմլվեց։ Ուզում էր լաց լիներ ու չէր լացում։ Ուզում էր գոռար ու չէր գոռում...Լյուս...պետք է լացեիր, պետք է գոռայիր, պետք է ապտակեիր, որ չասեի, չկարողանայի ասել այն ինչ ասացի։ Ներիր..
    Աշնան տերևները ներողությունս անմռունչ ընդունեցին։
    Ծնկեցի սառը գետնին ու խորը շնչեցի դեղին տերևնեի իմ հավաքած կույտի բույրը։
    - Զանգե՞մ..
    - Զանգիր..պարտավոր ես։ Արյունից թանկ աշխարում ոչինչ չկա։ Պետք է զանգես արյանդ..

    Աշունն էր ասում։
    Չեմ կարող մերժել...Աշնանը։

    Սրճարանում տաք էր։ Սուրճի գավաթով ջերմացած մատներս դողալով հավաքեցին համարը։ Մեկ...երկու...
    - Հա՞
    - Լյու՞ս..
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

  15. #15
    Պո Վարպետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.04.2006
    Հասցե
    Երեւան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    1,739
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. "Պատմվածք փակ աչքերով": Ընթերցում ենք և քվեարկում:

    ՀԵՂԻՆԱԿ 3

    – Օ՜, Սա՜ռա,– ինձ չկորցնելով բացականչեցի ես՝ ցախավելախառը գրկելով մեր դոդոշի պարարտ մարմինը։
    Սառան հուշտ եղածի պես ազատվեց գրկիցս, ապա հագուստը դոդոշավարի դզմզելով ու թափ տալով՝ սկսեց նայել կողքերը. հո մարդ–մուրդ չտեսա՞վ, թե ինչպես է իր նման պատվարժան օրիորդը գրկախառնվել ինձ նման մի քնձռոտ դվորնիկի հետ, որի պարզ հագուստի միակ զարդարանքը չորացած տերևներն էին։ Տխմա՛ր քաղքենի։ Եթե միայն հասկանայիր, որ քեզ նմանները գրասենյակում աշխատելով ու պճնվելով պատվարժան չեն դառնում. ինչպիսի դոդոշ կայիր, այդպիսին էլ կմնաս, թեկուզ շեֆիդ աջ ձեռքը չէ՝ գլուխը դառնաս։ Ակամա պատկերացրի շեֆիս՝ դոդոշի գլխով։ Այ թե զվարճալի կլիներ։

    Ալեքսն իր հերթին շփոթված նայում էր մեկ գլխաշորիս, մեկ ցախավելիս, ու երկուսն էլ կարծես ինչ–որ բացատրության էին սպասում... Գրողը տանի, աշխատանքից դուրս գալուց հետո էլ սրանց բացատրություններ տալուց պրծում չկա։ Այնուամենայնիվ, ինձ հավաքեցի ու մի ինքնագոհ ժպիտ նկարելով դեմքիս՝ հնարավորին չափ անվրդով ձայնով ասացի.
    – Սա իմ նոր աշխատանքն է. ես փողոցային հավաքարար եմ,– և ցախավելս վեր բարձրացնելով՝ մի պտույտ գործեցի՝ իսկական վհուկի նման։
    – Նա լրիվ խելքը թռցրել է,– զզվանքից դեմքը ծամածռելով ու ինձ ոտքից գլուխ չափելով՝ ասաց Սառան,– Մի նրա տեսքին նայիր, Ալե՛քս։

    Տեսնես տեղյա՞կ էր, որ այդ պահին ավելի դոդոշային տեսք ուներ, քան երբևէ։
    – Եվ աշխատանքդ քեզ դու՞ր է գալիս,– տարակուսանքով հարցրեց Ալեքսը՝ հայացքը չկտրելով իմ ցախավելից։
    – Այն էլ ինչքա՜ն։ Համենայնդեպս, շատ ավելի, քան ոմանց հետ գրասենյակում աշխատելը,– հեգնանքով շպրտեցի ես և ցախավելս եռանդով գործի դրեցի՝ փոշին տալով նախկին գործընկերներիս վեր ցցված քթներին ու այդպիսով նրանց հասկացնելով, որ արդեն այստեղից մաքրվելու ժամանակն է։

    Վերջապես հեռացան։ Արդեն պատկերացնում եմ, թե վաղը Սառան ինչ խանդավառությամբ է գրասենյակում պատմելու ինձ հետ ունեցած ապշեցուցիչ հանդիպման մասին՝ միաժամանակ ներքուստ կատաղելով, որ ամեն ինչ բնականից այն աստիճանի ցնցող էր, որ գույները խտացնելու իր սիրած միջոցը գործի դնելու անհրաժեշտություն չկա։ Ինչևէ, այդ գրասենյակի նեխած մթնոլորն ինձ այլևս չի հետաքրքրում։

    Չգիտես ինչու, նրանց հեռանալուց հետո սովորականից ավելի մեծ եռանդով գործի անցա, միացի գրպանումս դրած փլեյերս և անմահ Բիթլսի հոգեպարար հնչյունների ներքո սկսեցի ավլոտել շրջակայքը։ Չեմ հիշում, թե վերջին անգամ երբ էի այդպիսի հաճույք ստացել։ Դուք միայն պատկերացրեք. զբաղվել սիրած գործով, կարելի է ասել՝ ամբողջ օրը զվարճանալ և այդ ամենի դիմաց դեռ աշխատավարձ էլ ստանալ։ Ճիշտ է, դվորնիկի աշխատավարձն ամեն դեպքում չես համեմատի գրասենյակային աշխատողի աշխատավարձի հետ, բայց այն բացասական լիցքերը, որ անընդհատ ստանում էի այնտեղ աշխատելիս, զգալի չափով ի չիք էին անում դրա դիմաց ստացածս գումարի առավելությունը։ Փառք Աստծո, տարիների ընթացքում կուտակած մի կլորիկ գումար ունեի բանկային հաշվիս վրա, այնպես որ առանց նեղսրտելու կարող էի ինձ թույլ տալ լիովին նվիրվել փողոցային մաքրազարդման արվեստին։

    Բացի դրանից, դվորնիկությունը զվալիորեն կրճատել էր ծախսերս. այժմ ստիպված չէի ամեն օր մտածել, թե էլ ինչ նոր ու թանկարժեք հագուստ գնեմ՝ մշտապես նորաձև ու էլեգանտ տեսք ունենալու համար։ Այստեղ իմ խնդիրն ուրիշ էր. հարկավոր էր մտածել փողոցների էլեգանտության մասին, ինչը, բարեբախտաբար, գումարային ծախսերի հետ կապ չուներ։

    Ի տարբերություն առաջվա, այժմ արթնանում էի բարձր տրամադրությամբ, առույգ ու լավատեսորեն տրամադրված. ինձ սպասող տերևաշատ փողոցների մասին մտածելն արդեն իսկ հերիք էր տրամարդությունս բարձրացնելու համար, ընդ որում որքան շատ լիներ ավլելիքս, այնքան լավ։ Նույնիսկ դադարել էի մարզադահլիճ հաճախել, քանի որ նոր աշխատանքս լիովին ապահովում էր ինձ անհրաժեշտ մարզանքը, այն էլ անվճար։

    Երբ ինձ հասանելիք տարածքն արդեն ավլած–վերջացրած էի լինում, հաճույքով անցնում էի հարևան տարածքներին։ Դա միաժամանակ հարևան տարածքներում աշխատող գործընկերներիս հետ ծանոթություն հաստատելու հոյակապ միջոց էր։ Դե, բնականաբար, ես դա անում էի նախ և առաջ ավլելու անհագ ցանկությունս բավարարելու մղումով, իսկ մյուս դվորնիկների հետ ծանոթությունը պարզապես բոնուս էր։ Էլ չեմ ասում, թե որքան երախտապարտ էին լինում ինձ իրենց գործի մի մասն անելու համար, և, իհարկե, բարյացակամ վերաբերմունքը պատրաստ էր։ Այնուամենայնիվ, նրանցից ոչ մեկի հետ առանձնապես մտերմիկ հարաբերություններ հաստատելու մտադրություն չունեի. շատ լավ գիտեմ, թե ինչի են հասցնում գործընկերների հետ նման հարաբերությունները. դրանց վերջը, որպես կանոն, կեղտոտ բամբասանքներն են, ինչից ես արդեն նպատակադրված փախել էի։ Բացի դրանից, իմ ներաշխարհի շուրջ հստակ սահման է կա գծված, որից ներս ես ոչ մեկի չեմ թողնում։

    Մի անգամ էլ այնպես պատահեց, որ իմ գործընկեր դվորնիկների մեջ հանդիպեցի համադասարանցիներիցս մեկին՝ Թոմին, որին վերջին անգամ դպրոցական ժամանակ էի տեսել։ Ի տարբերություն ինձ, նրա դվորնիկ դառնալն, ըստ երևույթին, հենց սկզբից կամ գոնե դպրոցական տարիներից էր սահմանված։

    Այսօրվա պես հիշում եմ, թե ինչպես էր մեր մաթեմի դասատուն խեղճին ամեն անգամ դաս պատասխանելիս հեգնանքով սպառնում, որ այդպիսի գիտելիքներով ու այդպիսի դատարկ գլխով նրանից միայն դվորնիկ դուրս կգա... Իրականում մեր դասատուն տխմարի մեկն էր, ինքն էլ, մեղմ ասած, մի երևելի գիտելիքներ չուներ, իսկ ես նրա սխալները բռնելու «վատ» սովորություն ունեի, ինչի համար ինձ թաքուն ատում էր, բայց գիտելիքներս նրա համար լուրջ խոչընդոտ էին իր իսկական վերաբերմունքը ցույց տալու և ատելությանը հագուրդ տալու համար։ Եվ այդ ապուշն իր ողջ կատաղությունը թափում էր Թոմի նման «անպաշտպանների» վրա, մինչդեռ Թոմն ամենևին էլ նրա ներկայացրած բթամիտը չէր, միայն թե ափսոս, որ մեր ուսուցչուհուն հաջողվեց նրա մեջ սպանել լավ սովորելու ձգտումն ու ստիպեց համակերպվել դվորնիկության անգույն հեռանկարին...
    Երբ հանդիպեցի Թոմին իր բաժին փողոցն ավլելիս, առաջին հայացքից էլ պարզ դարձավ, որ դվորնիկությունը բնավ նրա սիրած զբաղմունքը չի, այլ ընդամենը ծանր պարտականություն։

    Ինձ փողոցային հավաքարարի հանդերձանքով տեսնելով՝ Թոմը, բնականաբար, անակնկալի եկավ, իսկ հետո մենք մի լավ զրուցեցինք, որի ընթացքում նա ինձ պատմեց գրասենյակում աշխատելու իր մանկության երազանքի մասին, իսկ ես՝ իմ չարաբաստիկ գրասենյակային անցյալի ու դրանից ազատվելու հաջողված փորձի մասին։ Ամենայն մանրամասնությամբ ներկայացրի նրան գրասենյակային աշխատանքի բոլոր զզվելի կողմերը, որպեսզի հանկարծ չկարծի, թե մի մեծ բան է կորցրել այնտեղ չաշխատելով։ Պատմեցի, թե ինչպես էին այնտեղի ճահճահոտ մթնոլորտում վխտում բազմապիսի պճնված ճիճվանման արարածներ ու դոդոշներ, որոնցից ամեն մեկը ձգտում էր մյուսների հաշվին ինքնահաստատվել ու շեֆի հետևը մտնելու միջոցով առաջ տանել իր կարիերան։

    Թոմը հետաքրքրությամբ լսում էի ինձ ու մերթընդմերթ ժպտում իր համեստ ու մի քիչ մանկական, պարզ ժպիտով, որի վրա ժամանակը զարմանալիորեն ոչ մի ազդեցություն չէր թողել։ Ու ընդհանրապես նա կարծես ոչնչով չէր փոխվել. նույն բարի ու համեստ պատանին էր, որի նմաններն այն ժամանակ ինձ, չգիտես ինչու, չէին գրավում, ավելի ճիշտ՝ ես պարզապես չէին նկատում այդպիսիներին... Այն ժամանակ ու դեռ երկար տարիներ ինձ գրավում էին ինքնավստահ ու իրենցից գոհ տղամարդիկ, որոնցից, սակայն, տարիների ընթացքում հասցրել էի մի կուշտ զզվել...
    Այո, նա նույնն էր մնացել, մինչդեռ ես...

    Թոմի հետ հանդիպումից հետո մի տեսակ անսովոր թեթևություն ու հանգստություն էր իջել վրաս, նաև ինչ–որ ջերմության զգացողություն, որ վաղուց ոչ մեկի հետ շփումից չէի ունեցել։ Մենք ամեն օր հանդիպում էինք ու տերևոտ մայթերին նստած՝ զրուցում դեսից–դենից։ Նույնիսկ դժվարանում եմ ասել, թե հատկապես ինչից էինք խոսում, որովհետև տպավորվում էր հիմնականում ընդհանուր զգացողությունը և այդ զգացողությունը վերապրելու՝ օրեցօր ուժգնացող ցանկությունը...

    Զգում էի, որ առաջին անգամ ինչ–որ մեկը ներխուժել է իմ ներաշխարհ... Չէ, «ներխուժել» բառը թերևս չափազանց կոպիտ է Թոմի նման նրբանկատ մարդու մասին խոսելիս օգտագործելու համար, նա պարզապես միանգամայն աննկատ ու սահուն ներթափանցել էր իմ աշխարհ՝ առանց որևէ բան կոտրելու կամ քանդելու...

    Մյուս դվորնիկները երևի նեղացել էին ինձանից, քանի որ վաղուց արդեն դադարել էի այցելել իրենց տարածքներ. դրա փոխարեն գործս ավարտելուց հետո ժամանակս Թոմի հետ էի անցկացնում։ Իսկ աշխատանքս գնալով ավելի շուտ էի վերջացնում։ Չէ, գլուխ չէի պահում, ուղղակի Թոմի հետ հանդիպելու ցանկությունն ստիպում էր հնարավորինս շուտ ավարտել իմ տարածքի մաքրազարդումը և ավարտելուն պես վազել դեպի նրա տարածք։ Ինչ մեղքս թաքցնեմ, սկզբում վազողը միայն ես էի, բայց կարճ ժամանակ անց Թոմն էլ ինձ նման, արագ վերջացնելով իր գործը, շտապում էի դեպի իմ տարածք։ Պատահում էր, որ իրար ընդառաջ վազելիս հանդիպում էինք մեր տարածքների մեջտեղում, և մեր ցախավելները խաչվում էին...

    Մի անգամ էլ, երբ հերթական անգամ մայթին նստած զրուցում էինք, Թոմը հանկարծ ասաց.
    – Էմի, դու երբևէ մտածե՞լ ես, թե ինչու հանկարծ որոշեցիր փողոցային հավաքարար դառնալ։
    Հարցն անսպասելի էր ու առաջին հայացքից նույնիսկ անիմաստ թվաց։
    – Ի՞նչ նկատի ունես,– զարմացած հարցրի ես։
    – Ուղղակի մտածիր դրա մասին։ Ես կարծես թե գիտեմ պատճառը, բայց ուզում եմ, որ դու էլ գտնես։

    Տուն վերադառնալիս ամբողջ ընթացքում մտածում էի այդ հարցի շուրջ... Իսկապես, ի՞նչն էր ինձ այդքան գրավել այս աշխատանքի մեջ... Բնության հետ շփո՞ւմը... Հըմ... Գուցե որոշ չափով, բայց հաստատ կարելի է բազմաթիվ այլ աշխատանքներ գտնել, որոնք շատ ավելի սերտ շփում են ապահովում բնության հետ։ Գուցե պարզապես բաց երկնքի տակ աշխատե՞լը։ Դա էլ, անշուշտ, գրավիչ է, բայց չեմ կարծում, թե դա էր գլխավորը... Հավաքարարի հանդերձա՞նքը։ Չէ՛, այդ մեկը որ հաստատ՝ չէ։ Դե, ցախավելների հանդեպ դեռ մանկուց թուլություն ունեցել եմ, բայց միայն դա բավարար չէր լինի այս աշխատանքն ընտրելու համար... Գրողը տանի, ինչ բարդ հարց դուրս եկավ...

    Այդ երեկո այդպես էլ չլուծեցի Թոմի առաջադրած գլուխկոտրուկը։ Իսկ առավոտյան, երբ արդեն պետք է վեր կենայի անկողնուց՝ աշխատանքի գնալու համար, ինքս ինձ բռնեցի այն մտքի վրա, որ փողոցներ ավլելու հեռանկարն ինձ այլևս առաջվա չափ գրավիչ չի թվում... Հիմա ես աշխատանքի գնում էի ավելի շատ Թոմի հետ հանդիպելու, քան փողոց ավլելու համար։ Ապա աստիճանաբար կարծես սկսեցի ինչ–որ բաներ հասկանալ... Ավլել, սրբել, թափել... Հեռացնել, մաքրել, դուրս շպրտել փոշին, կեղտը, աղբը... Հեռու... Ահա թե ինչն էր ինձ գրավում այդ աշխատանքի մեջ. Ես այդպիսով ավլում–թափում էի ոչ այնքան փոշին ու աղբը, որքան տարիների ընթացքում սեփական հոգում կուտակված բացասական հույզերը, մտքերը, հուշերը՝ կապված բոլոր այն մարդկանց հետ, որոնք իմ կյանքը կամաց–կամաց իսկական գարշանքի էին վերածել... Ես նաև այդ մարդկանց էի ավլում–թափում իմ մոգական ցախավելով... Ինչ–որ չափով նաև ինքս ինձ...

    Իսկ հիմա՞։ Հիմա ավլելու բան այլևս չկա....Թեև, ո՞վ գիտե, թե դեռ ինչքան ժամանակ ավելելիք կունենայի, եթե Թոմին հանդիպած չլինեի...

    Այդ օրը, երբ հանդիպեցինք, սովորականից ավելի ամուր գրկեցի նրան։
    – Թո՛մ, սիրելիս, ես էլ չեմ ուզում հավաքարար լինել։ Փողոցային հավաքարարի իմ առաքելությունն ավարտված է,– ասացի ես մի տեսակ հաղթական տոնով։
    Նա ժպտաց իր հմայիչ ժպիտով, համբուրեց ինձ ու ասաց, որ ես շատ խելոք աղջիկ եմ։

    Հետո ոգևորված պատմեցի նրան իմ հետաքրքիր բացահայտումների մասին, իսկ նա ասաց, որ հպարտանում է ինձանով, քանի որ ինքս գլխի ընկա այդ ամենի մասին՝ առանց իր օգնության։

    * * *
    Ես չեմ պատմի այն մասին, թե հետո ինչպես մենք ամուսնացանք, թե ինչպես անցավ մեր մեղրամիսը, նաև այն պատճառով, որ մեղրամիս, մենք, որպես այդպիսին, ուղղակի չունեցանք։ Իրականում մեղրամիսը մենք ոչ պակաս ռոմանտիկ վայելել էինք տերևազարդ փողոցների մայթերին, իսկ մեղրամսի համար նախատեսված ողջ ժամանակը, գումարն ու եռանդը տրամադրեցինք մեր նոր նախաձեռնությանը։ Որոշ ժամանակ անց արդեն կարողացանք բացել մաքրող, սրբող հարմարանքների արտադրությամբ զբաղվող մեր ֆիրման, որի նշանաբանն էր. «Մաքրե՛ք ձեր փողոցը, տունն ու հոգին»։ Իսկ ֆիրմայի անունը դրեցինք «Ցախավել»։
    Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 31.10.2008, 19:06:
    В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
    только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…
    Чарльз Дарвин

Էջ 1 8-ից 12345 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Արձակ. «Պատմվածք փակ աչքերով». ՄԱՍ ՎԵՑԵՐՈՐԴ
    Հեղինակ՝ Ռուֆուս, բաժին` Պատմվածք փակ աչքերով
    Գրառումներ: 13
    Վերջինը: 12.06.2012, 14:22
  2. Արձակ. «Պատմվածք փակ աչքերով». գլխիվայր
    Հեղինակ՝ Շինարար, բաժին` Պատմվածք փակ աչքերով
    Գրառումներ: 2
    Վերջինը: 23.12.2010, 00:14
  3. Արձակ. «Պատմվածք փակ աչքերով». մաս հինգերորդ
    Հեղինակ՝ Շինարար, բաժին` Պատմվածք փակ աչքերով
    Գրառումներ: 440
    Վերջինը: 02.11.2010, 11:36
  4. Արձակ. «Պատմվածք փակ աչքերով». մաս չորրորդ
    Հեղինակ՝ Շինարար, բաժին` Պատմվածք փակ աչքերով
    Գրառումներ: 147
    Վերջինը: 25.09.2010, 20:23
  5. Արձակ. «Պատմվածք փակ աչքերով». ՄԱՍ ԵՐՐՈՐԴ (III)
    Հեղինակ՝ Վարպետ, բաժին` Պատմվածք փակ աչքերով
    Գրառումներ: 61
    Վերջինը: 18.08.2009, 00:09

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •