dvgray-ը սկսում է, Բարեկամը` շարունակում. իսկ ivy-ն` ավարտում:
dvgray-ը սկսում է, Բարեկամը` շարունակում. իսկ ivy-ն` ավարտում:
В детстве я нередко сочинял заведомый вздор и притом всегда
только для того, чтобы вызвать удивление окружающих…Чарльз Дарвин
Նան բացեց աչքերը դժվարությամբ, դժկամությամբ…: Ավարտվե՜ց
: ավարտվեց
Երկար սպասված Առաջին համբույրը այլևս պատմություն է: Ու վե՞րջ:
Քաշում էր Նաուհին իր շունչը, կանգնեցնում շնչառությունը:
Բայց հավես էր…
Ու ոնց հաջողացրեց համբուրել իրեն
Իսկ ի՞ նչ էր պատմում… բայց հավես էր: մի հատ էլ ինքը չբռնի՞ գրկի ու համբուրի Նաուհում: իսկ նա ճիշտ կհասկա՞:
…
…
"ոհո՜՜՜… ես անգամ ինչ գլխապտույտ առաջացավ մոտս"
…
բայց մի մոմենտ հլա: Ոնց որ հոտ էր գալիս: Հաստատ Նաուհին կամ ստամոքսի պրոբլեմ ունի, կամ էլ փչացած ատամ: Ասի՞ իրեն: Հիմա ա՞սի թե հետո, երբ կպատմի իր բժիշկ մոր մասին:
"Բայց ինչ տափուկն եմ ես" - հոշոտում էր հոգին Ինքնագիտակցոթյունը:
Նաուհին նայում էր ուղիղ աչքերի մեջ…
…
ինչու՞ է այդպես կտրում իր լազերային աչոններով իմ հոգին:
…
կարո՞ղ է սա վերջն է: Ու սրանից հետո պրծ: Ամուսնություն: Երեխաներ: Ընտանիք… Ֆլան, ֆստան: "Ի՞նչ Նաուհի, ես ընդամենը 21 տարեկան եմ" - արագ հաշվակեց Նաի գիտակցությունը:
"Բայց ինչ տափուկն եմ ես" - հոշոտում էր հոգին Ինքնագիտակցոթյունը:
"սենց աղջիկ ա ինձ ընտրել, ու ես տափուկ բաներ եմ մտածում"
"Նաուհուն անմռունչ ուզում էր անձամբ ինքը ՝ Ինքը: Իսկ ես ընկել եմ - երեխա, ընտանիք… ֆլան ֆստան"
Նաուհին պինդ սեղմեց իր ձեռքը, ու քաշեց իրեն առաջ, դեպի այգուց դուրս:, բանուկ փողոց:
Նաուհին Նաի ձեռքը դրեց իր ուսերին , իսկ ինքը կախվեց Նաի գոտկատեղից:
Նան ասես երազում լիներ: Քայլում էր մեխանիկորեն՝ չզգալով Նաուհու հուժկու մարմնի ծանրությունը, խոշոր մատանիների կոպիտ հպման թողած կապտուկները գոտկատեղին, իսկ ծանրաբույր շնչառությունը խլացել էր Նայի իրարամերժ, խառը մտքերի հորձանուտում:
"Ե՞րբ, ո՞նց, ինչի՞
- Բնակարան ունե՞ս…- ասես հեռվից քամին բերեց ձայնային սպասված ալիքները:
- Հա երրորդ մասիվ երկու սենյակ փակ տնտեսական պատշգամբ ավտոտնակ - մեխանիկորեն արտաբերեց Նան՝ հայացքը չշարժելով:
- Մմմ...Ո՞ր հարկ:
- Վերջին… - նվազ հուսոտ հայացքն ուղղեց Նաուհուն Նան:
Բայց նախավերջինիս աչքերն ավելի ուժգին փայլեցին.
- Հրաշալի:
"…Դու կարող ես մուրալ սեր, գնել այն, ստանալ նվեր կամ գտնել փողոցում, բայց դու չես կարող գողանալ այն" - չգիտես որտեղից մտաբերեց Նան, ու ամուր սեղմեց տան պատի մեջ տեղակայված սեյֆի բանալիները գրպանում:
Ու Նան հանկարծ հիշեց իրենց գյուղը, իրեն մանուկ՝ հանդերում վազելիս, իրենց հարևանի քոթոթին, որը նենց մռութ ոսկոր էր խժռում…
Նային սկսեց թվալ, որ այս ամենը էլի է եղել, ու էլի հա լինում է ու լինում… "Ու ինչու՞ որևէ մեկը էս մասին չի՛ գրելմի գիրք, ձեռնարկ, հանրագիտարան… ինչու՞ էս ամենը պետք ա նորից կրկնվի ու կրկնվի՛…
":
- Ամեն ինչ լավ կլինի, մի անհանգստացի
Նան ծուռ ժպտաց ու քորեց ծոծրակը. իսկ ի՞նչ է եղել որ…
- Գնացի՛նք, - ու վստահ գրկեց Նաուհու լայն գոտկատեղը:
……………
- …դու այստեղ ապրու՞մ ես - փայտյա անհասկանալի ծամածռությունը որմնապահարանի ապակու հետևում զգուշորեն ետ դնելով ՝ հարցրեց Նաուհին:
- Չէ, միայն քնում
- …ժամը քանի՞սն ա :
- Չգիտեմ, ինչիդ ա պետք - իր թևերի մեջ օղակեց Նան Նաուհուն, ու նրանց սրտի զարկերը միախառնվեցին…
- Ստո՛պ
- Ի՞նչ եղավ
Վերջին խմբագրող՝ Վարպետ: 22.10.2008, 10:22:
– Ախր ի՞նչ ենք անում,– հարցրեց, թե ուղղակի արտասանեց Նաուհին։
Հարցը հռետորական էր, սակայն ինչպես բնորոշ է իր սեռի արժանապատիվ ներկայացուցիչներին, Նան այդ անպատասխան հարցին անմիջապես գտավ հիմնարար պատասխան.
– Անթիվ–անհամար ժպտակներ ենք դնում ու պատրաստվում սեր անել... գոնե մի անգամ։
– Ոչ։
– Ժպտակների՞ն,– վախեցավ Նան։
– Նաև դրանց։
Նան խեղճացավ ու ինքն իրեն մտածեց. «Էսօր սեքս չկա»։ Ու նորից հիշեց իր գյուղը, հանդերը, հարևանի քոթոթին, որը հաճույքով իր ոսկորն էր կրծում ու երբեք ավել–պակաս չէր խոսում։
– Դու քո ոսկորից էսօր զրկվեցիր,– հպարտությամբ ու զսպված զայրույթով ասաց Նան։
Նաուհին ոտքից գլուխ չափեց Նայի ոսկրոտ մարմինը՝ բաց չթողնելով ոչ մի ոսկրիկ, բայց ախորժակ այդպես էլ չառաջացավ։
«Շուն է պետք պահել»,– մտածեց Նան։
– Ես գնամ...
– Բա ինչո՞ւ համբուրեցիր ինձ, ինչո՞ւ եկար իմ տուն... հետն էլ աչքով–ունքով արեցիր, գայթակղեցիր,– արդեն անզուսպ զայրույթով վրա տվեց Նան։
Նաուհին սկսեց մտածել։ Եվ ինչպես հատուկ է իր սեռի արժանապատիվ ներկայացուցիչներին, մի բուռ անհիմն, խառնիխուռն պատասխաններ գտավ, որոնց ամեն մեկի տակ պատրաստ էր ստորագրել իր հզոր տրամաբանությամն անվրեպ գրիչով։ Բայց ընտրեց դրանցից լավագույնը.
– Այդպես ուզեցի։
Նան մռայլվեց։
– Ինչ հիմար պատմություն ստացվեց...
– Կարևորը՝ պատմվածքը լավը լինի,– փիլիսոփայեց Նաուհին՝ աչքով անելով ինձ ու Բարեկամին՝ կարծես թե մոռանալով Դիվիգրեյի մասին։
– Նորից կտեսնե՞մ քեզ,– մի կողմ դնելով իր հպարտությունը՝ հարցրեց Նան։
– Իհարկե։ Դեռ էլի կգամ...
Նան ոչինչ չհասկացավ։ Բայց ուրախացավ, որ Նաուհին նորից է գալու։
Իսկ Նաուհին, իր խոշոր բարեմասնությունները շարժելով, մոտեցավ դռանը և հանկարծ հիշելով Դիվիգրեյին՝ արագ բացեց պայուսակը՝ միջից հանելով Օրբիտը... Հետո իր անուշաբույր ժպիտը ուղղելով Նայի կողմը՝ նորից շշնջաց.
– Անպայման կգամ։
Նան երջանիկ էր...
Վերջին խմբագրող՝ ivy: 22.10.2008, 12:29:
Ի~նչ լավն էր
Շատ լավն էր, շատ սիրուն, պատկերավոր, նուրբ ու հումորով
When life gives you lemons, make lemonade
այվ, ժպտակն ինչա՞
Երևի թե սմայլիկ։Բարեկամ-ի խոսքերից
այվ, ժպտակն ինչա՞
ես ուրիշ բանի հետ խառնեցիԵրևի թե սմայլիկ։
Ես էլ էի ուրիշ բանի վրա մտածում, ու ասում էի տեսնես ինչի անթիվ անհամարես ուրիշ բանի հետ խառնեցի
Ես էլ էի ուրիշ բանի վրա մտածում, ու ասում էի տեսնես ինչի անթիվ անհամար
ես ուրիշ բանի հետ խառնեցիԻ՞նչ ուրիշ բան։Ես էլ էի ուրիշ բանի վրա մտածում, ու ասում էի տեսնես ինչի անթիվ անհամար
ՊահպանակիԻ՞նչ ուրիշ բան։
Անթիվ–անհամար ժպտակներ ենք դնում ու պատրաստվում սեր անել...
Դե կարող եք տենց էլ հասկանալ՝ սմայլիկավոր պահպանակներ։ Շատությունն էլ դե ապահովության համար։Պահպանակի
Արյաաաաաաաա բոց եք
Էտ ժպտակը այ մարդ հազար բան անցավ մտքովս տնաշեններ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ