Հալալ է մեր բարբառին. Դուք չկա՜...
Բայց ինչե՜ր եմ քաշել դրա պատճառով։ Առաջին տարին էր, որ Երևանում էինք, ճեմարանում ուսուցիչներիս հետ դու-ով էի խոսում ու իսկի մտքովս էլ չէր անցնում, որ հանկարծ կարող է և ուրիշ դիմելաձև կա։ Հետո էլ չէի հասկանում՝ ինչու են ինձ մի տեսակ նայում։ Վերջապես մի օր անգլերենի ուսուցչուհիս չդիմացավ (ես անգլերեն չէի անցել գյուղում, հետևաբար նրան հայերեն էի դիմում) ու բավական կոպիտ ասաց, որ հարգեմ իրեն ու հետը դու-ով չխոսեմ։ Գլխի ընկա ու գետինը մտա...
Էնքան վատ զգացի, որ դրանից հետո էլ հակառակն սկսվեց. մինչև մի նոր ծանոթի հետ դու-ի էի անցնում, հոգիս դուրս էր գալիս։ Հիշում եմ՝ Ակումբում առաջինը Չուկին դու-ով դիմեցի, էն էլ մի քանի անգամ ասելուց հետո։ սկզբում կարծես լեզուս/մատներս շիկացած երկաթով այրում էին, բայց կամաց-կամաց դու-ին սովորեցի...

Բայց ինչքան էլ դու-ն մտերմիկ շփման ապացույց/միջոց համարվի, ես ոչ մի կերպ համաձայն չեմ լինի անգամ ամենասիրելի դասախոսիս դու-ով դիմել։ Թեկուզ համալսարանից դուրս։ Կա մի տեսակ մտերմիկ Դուք, որն էնքա՜ն եմ սիրում։ Երբ անունով ես դիմում ու Դուք ես ասում.
-Ընկեր Արթուր, շա՞տ եք ջղայնանում, որ բացակայում եմ...

Ու կա դու, որն ինքնին տարածություն ու պաշտոնականություն է հաղորդում, հատկապես երբ տարիքով մեծի ես դիմում էդ դու-ով։