Համո Սահյան

[Ուլուանա]

Arm_Lionne-ի առաջարկով, ինչպես նաև հենց իմ ցանկությամբ որոշեցի բացել այս թեման Սահյանի արվեստը սիրողների ու գնահատողների համար։

ՈՉԻՆՉ ՉԻ ՓՈԽՎԻ

Իմ մահով ոչինչ չի փոխվի կյանքում,
Ու չի պակասի աշխարհում ոչինչ,-
Մի լույս կմարի հինգերորդ հարկում,
Կմթնեն մի պահ աչքերը քո ջինջ։

Բայց հավքերն էլի հարավ կչվեն,
Մանուկներն էլի կխաղան բակում,
Կանաչներն էլի ցողով կթրջվեն,
Ծաղիկներն էլի կշնչեն մարգում։

Կվառվի լույսը հինգերորդ հարկում,
Կժպտան նորից աչքերը քո ջինջ,
Իմ մահով ոչինչ չի փոխվի կյանքում,
Եվ չի պակասի աշխարհում ոչինչ։

[Ուլուանա]

ԱՌԱՋԻՆ ՍԵՐՍ

Առաջին սերս ձնծաղիկի պես
Ձնհալի միջից մի անգամ ժպտաց,
Ինձ ոտից գլուխ մի անգամ չափեց
Եվ իսկույն փակեց աչիկները թաց։

Երկրորդը խոնարհ մանուշակ էր մի.
Կանաչ թփի մեջ թաքուն ծիծաղեց,
Առավ համբույը ոսկեղեն շողի
Եվ ամոթանքից գլուխը կախեց։

Երրորդը վարդ էր մի բոսորաթերթ,
Ծանոթ էր արդեն արևի ուժին,
Ինձ գերեց, տարավ, խաղաց սրտիս հետ,
Փշերն ինձ տվեց, բուրմունքն ուրիշին։

[Վազգեն]

Հոյակապ միտք է։ Ես էլ եմ վերջերս սկսել Սահյանի ստեղծագործությունները սիրել։
Մեկն էլ ես դնեմ։ Այս մեկի հետ լավ հուշեր ունեմ մի աղջկա հետ կապված։

ԿԱՆՉ

Անց կացավ օրըս, արևավորըս,
Դու ե՞րբ ես գալու, իմ թևավորըս,
Իմ թուխ արտույտըս, իմ սիրուն լորըս,
Իմ հեռավորըս, դու ե՞րբ ես գալու:

Բացել եմ դուռըս, բացել եմ դուռըս,
խորն է կարոտըս, խորն է մրմուռըս,
Իմ կանաչ կուռըս, իմ ծաղկած նուռըս -
Իմ քնքուշ քույրըս, դու ե՞րբ ես գալու:

Գարունքվա հավք եմ, աշխարհն է բույնըս,
Առանց քեզ ի՞նչ են երգըս, անունըս,
Փախել է քունըս, կանչում է տունըս,
Խանդութ խաթունըս, դու ե՞րբ ես գալու

[Վազգեն]

Թելիկ-մելիկ առու,
Ուլունք-ուլունք մասուր...
Այցելության գալու
Անրջանքներ լազուր:

Թելիկ-մելիկ առու,
Ուլունք-ուլունք մասուր...
Տանջող տենչանք լալու,
Եվ սիրելու սարսուռ:

Թելիկ-մելիկ առու,
Ուլունք-ուլունք մասուր...
Մամուռի տակ՝ մի բուռ
Պատմության մասունք:

Թելիկ-մելիկ առու,
Ուլունք-ուլունք մասուր...
Լսեք հեռվից-հեռու
Տեսեք ի՞նչ եմ ասում: -

Չգա՞մ ձեզ պահ տալու
Ինչ որ ունեմ մաքուր,
Թելիկ-մելիկ առու,
Ուլունք-ուլունք մասուր..

[Lionne_en_Chasse]

Շնորհակալություն Uluana ջան: Իմ գործը ավելի հեշտ է, ինչ ունեմ վաղուց արդեն տեղադրել եմ մեկ այլ ֆորումում, մնում է ընդամենը copy past անել

Կա մի օրենք, որի վրա
Դեռ շատ պիտի խորհենք...
Ո՞վ է դրել հիմքը դրա,
Ո՞վ է դարձրել օրենք:
ՈՒղեկցում է ահը մահվան
Մեզ ծննդյան պահից,
Եվ մեզ ավաղ, մահն է միայն
Փրկում մահվան ահից:
Ախ, սերունդներ աշխարհ չեկած,
Որ կանգնած եք հերթի,
Գտեք մեկին, որ մի հնարքով
Այդ օրենքը հերքի:

[Lionne_en_Chasse]

Վազգեն ԿԱՆՉ-ի երգն էլ կարծեմ կա չէ՞

Մի բարակ-բարակ թախիծ,
Որ բարակ մի ծուխ է կարծես,
Փռվել է տան կտուրին,
Կտուրից իջել պարտեզ

ՈՒ եկել, եկել, եկել,
Բացել է դուռն ու մտել ներս...
Եվ գիտե՞ք ինչ է ասում.
_Առանց քեզ մեռած եմ գիտե՞ս...

[Crazy_Moon]

ԱՅՆՊԵՍ ԵՍ ԳԱԼԻՍ

Այնպես ես գալիս, այնպես գնում,
Ով դու արարող և ավերիչ,
Որ դժվար է մարդ գլխի ընկնում՝
Բերածդ ի՞նչ էր, տարածդ ի՞նչ:

Գալիս ես որպես իրարանցում,
Եվ անց ես կենում որպես երազ.
Կյանք իմ, դու ձրի ներկայացում,—
Բայց ինչքան թանկ ես նստում վրաս:

[Crazy_Moon]

ՆԵՂՎՈՒՄ ԵՄ...

Նեղվում եմ, խփում են կրծքիս,
Ես գոհ եմ, իրենք են դժգոհ,
Ներում եմ, նստում են գլխիս,
Ես գոհ եմ, իրենք են դժգոհ։

Առնում են ու ետ չեն տալիս,
Ես գոհ եմ, իրենք են դժգոհ։
Մեռնում եմ, երբ ուշ են գալիս,
Ես զոհ եմ, իրենք են դժգոհ

[Lionne_en_Chasse]

ԵԹԵ ԱՇԽԱՐՀԸ ՆՈՒՅՆՆ ԷՐ ՄՆԱԼՈՒ

Եթե աշխարհը նույնն էր մնալու,
Եթե քո ջանքից
Նրա բեռը չէր թեթևանալու,
Էլ ո՞վ էր ասում,
Որ այնքան ծանր հոգսերը նրա
Առնեիր քո թույլ ուսերի վրա։
Եթե քո առաջ դուռ էր փակելու
Եվ չէր դնելու ականջը լանջիդ,
Եվ գլուխ չուներ՝ արձագանքելու
Ամեն մի կանչիդ.
Էլ ինչո՞ւ էիր այդքան թրթռում,
Էլ ինչո՞ւ էիր դու քեզ քրքրում,
Էլ ինչո՞ւ էիր ականջդ սրում,
Որ նրա ամեն շշուկը բռնես,
Որ նրա ամեն խորհուրդն ըմբռնես,
Նրա հետ ընկնես, նրա հետ թռնես,
Մեռնես, համբառնես...
Էլ ինչո՞ւ էիր,
Բոբիկ ոտներդ մաշում քարերին,
Փորձում անհնարն ու անկարելին,
Եթե աշխարհը նույնն էր մնալու,
Եվ ինչ-որ չափով
Չէին մաշվելու հոգսերը նրա։
Բայց էլի, սիրտ իմ,
Շնորհակալ եմ ես հազար անգամ,
Որ գոնե ինքդ բեռ չմնացիր
Աշխարհի հոգնած ուսերի վրա։

[Ծով]

ԵԹԵ ԱՇԽԱՐՀԸ ՆՈՒՅՆՆ ԷՐ ՄՆԱԼՈՒ

Եթե աշխարհը նույնն էր մնալու,
Եթե քո ջանքից
Նրա բեռը չէր թեթևանալու,
Էլ ո՞վ էր ասում,
Որ այնքան ծանր հոգսերը նրա
Առնեիր քո թույլ ուսերի վրա։
Եթե քո առաջ դուռ էր փակելու
Եվ չէր դնելու ականջը լանջիդ,
Եվ գլուխ չուներ՝ արձագանքելու
Ամեն մի կանչիդ.
Էլ ինչո՞ւ էիր այդքան թրթռում,
Էլ ինչո՞ւ էիր դու քեզ քրքրում,
Էլ ինչո՞ւ էիր ականջդ սրում,
Որ նրա ամեն շշուկը բռնես,
Որ նրա ամեն խորհուրդն ըմբռնես,
Նրա հետ ընկնես, նրա հետ թռնես,
Մեռնես, համբառնես...
Էլ ինչո՞ւ էիր,
Բոբիկ ոտներդ մաշում քարերին,
Փորձում անհնարն ու անկարելին,
Եթե աշխարհը նույնն էր մնալու,
Եվ ինչ-որ չափով
Չէին մաշվելու հոգսերը նրա։
Բայց էլի, սիրտ իմ,
Շնորհակալ եմ ես հազար անգամ,
Որ գոնե ինքդ բեռ չմնացիր
Աշխարհի հոգնած ուսերի վրա։

Մարդ կա ելել է շալակն աշխարհի,մարդ կա աշխարհն է շալակած տանում։
Պարույր Սևակ
Սա էլ է սիրուն,չէի կարդացել

[Lionne_en_Chasse]

ԱՎԱՂ, ԻՆՉՈ՞Ի ՆՈԻՅՆՆ է ՆԱԵՎ

Նույն երկինքն է գլխիս վերև,
Ու ոտքիս տակ նույն կածանը,
Բայց ուրիշ են ամպ ու անձրև,
Եվ ուրիշ է ծիածանը։
Նույն արևն է գլխիս վերև,
Ու ոտքիս տակ նույն մարգերը.
Բայց ուրիշ են ծաո ու տերև,
Եվ ուրիշ է այգու տերը։
Նույն աստղերն են գլխիս վերև,
Ու ոտքիս տակ նույն ափերը.
Բայց ուրիշ է ջուրն, արդարև,
Եվ ուրիշ է նրա բեոը։
Նույն տանիքն է գլխիս վերև,
Ու ոտքիս տակ նույն հատակը.
Ավա՜ղ, ինչո՞ւ նույնն է նաև
Մեզ րաժանող ամբարտակը։

Ավելացվել է 1 րոպե անց
ԿՈՒԶԵՍ ՊԱՅԹԻՐ

Կուզես պայթիր, կուզես ճչա,
Քեզ մարդու տեղ դնող չկա,
Զգույշ, գլխիդ փորձանք չգա,
Սի՛րտ, անցել է սրտի դարը։
Էլ չեն երդվում քո արևով,
Չեն տաքանում քո բարևով,
Էլ չես վառում դու վառվելով
Սի՛րտ, անցել է քո հազարը։
Ինչքան տխրես, ինչքան ժպտաս
Ինչքան խփես ու թպրտաս,
Միևնույն է, տանուլ կտաս,
Էլ չի բերում, սի՜րտ, ք՛ո զարը։
Միտքն է հիմա սերն աշխարհի,
Աշխարհակալ տերն աշխարհի,
Բեռնակիրն ու բեռն աշխարհի
Եվ աշխարհի ճանապարհը

Ավելացվել է 7 րոպե անց

Մարդ կա ելել է շալակն աշխարհի,մարդ կա աշխարհն է շալակած տանում։
Պարույր Սևակ
Սա էլ է սիրուն,չէի կարդացել

Կարծես թե թեմատիկան ու միտքը նույնն են, բայց Պարույր Սևակի ու Համո Սահյանի այդ երկու բանաստեղծությունները կարդալիս ես ընդհանրություն չեմ գտնում: Երևի գրելաոճի տարբերությունից է... կամ էլ իմ ընկալումից

[Ծով]

Ավելացվել է 1 րոպե անց
ԿՈՒԶԵՍ ՊԱՅԹԻՐ

Կուզես պայթիր, կուզես ճչա,
Քեզ մարդու տեղ դնող չկա,
Զգույշ, գլխիդ փորձանք չգա,
Սի՛րտ, անցել է սրտի դարը։
Էլ չեն երդվում քո արևով,
Չեն տաքանում քո բարևով,
Էլ չես վառում դու վառվելով
Սի՛րտ, անցել է քո հազարը։
Ինչքան տխրես, ինչքան ժպտաս
Ինչքան խփես ու թպրտաս,
Միևնույն է, տանուլ կտաս,
Էլ չի բերում, սի՜րտ, ք՛ո զարը։
Միտքն է հիմա սերն աշխարհի,
Աշխարհակալ տերն աշխարհի,
Բեռնակիրն ու բեռն աշխարհի
Եվ աշխարհի ճանապարհը[/QUOTE]
Ինչքա՜ն վաղուց չեմ կարդացել…
Էս մեկը սիրտս տարավ…շատ լավն է…
Համո Սահյանի ստեղծագործություններում ինչն եմ ամենաշատը սիրում…Ավելորդ բաներ չկան…մի միտք հրաշք տողերի մեջ…
Ների՛ր,որ միջամտում եմ…
Ոճն ուրիշ է,ընթացքն էլ է ուրիշ,բայց բուն խորհուրդը կարծում եմ նույնն է…ես չեմ էլ ասում,թե կրկնում են իրար,պարզապես կարծես թե նույն զգացումներն են իշխել գրելիս…

[Lionne_en_Chasse]

ՄՈՐՍ ԾԱՂԻԿ ԾՈՑԻ ՄԵՋ

Մորս ծաղիկ ծոցի մեջ
Կար մի ծիվ-ծիվ Հայաստան,
Ամեն ծալքում մեր ծխի
Կար մի ծիլ-ծիլ Հայաստան:

Հույսեր, հույսեր իմ բուռ-բուռ,
Ձեր ամեն մի հատիկում
Ծլարձակում կար մի լուռ
Եվ կար մի ծիլ Հայաստան:

Երազներ իմ ձյունեղեն,
Մաքուր, մաքուր երազներ,
Ձեր ամեն մի փաթիլում
Կար մի փաթիլ Հայաստան:

Արտասուքներ իմ վճիտ,
Որ ծորացիք ամենուր,
Ձեր ամեն մի կաթիլում
Կար մի կաթիլ Հայաստան:

Երամներ իմ կարոտի,
Ձեր ամեն մի կանչի մեջ
Կար մի տատրակ, մի կռունկ,
Մի արագիլ Հայաստան:

Զարկերակներ իմ զարմի,
Ձեր ամեն մի զարկի մեջ
Զնգում էր մի զրեհիկ,
Զվարթ ու զիլ Հայաստան:

Հավերժություն, աչքդ լույս,
Ուղևորդ է մի նորոգ,
Կանաչ-կարմիր, ծիրանի,
Ճերմակ ու բիլ Հայաստան:

_______________________________________

ՄԻ ՏԵՂ ԻՇԽԱՆ ՈՒ ՏԵՐ

Մի տեղ իշխան ու տեր,
Մի տեղ համեստ հովիվ,
Մի տեղ ճորտ եմ եղել,
Մեկին մոտ-մտերիմ,
Մեկին հազիվ ծանոթ,
Մեկին խորթ եմ եղել:
Մի օր զարթնած անտառ,
Մի օր հնձած հովիտ,
Մի օր կորդ եմ եղել:
Ինչ եղել եմ, եղել,—
Միայն չասեք, թե ես
Ավելորդ եմ եղել:
Ես կատարյալ մարդու,
Մարգարեի, աստծո
Հավակնորդ եմ եղել:
Ես և բարձր եմ եղել,
Եվ շիտակ եմ եղել
Իմ երազի նման,
Եվ իմ անցած երկար
Ճանապարհի նման
Խորդուբորդ եմ եղել:

Ավելացվել է 2 րոպե անց

Ինչքա՜ն վաղուց չեմ կարդացել…
Էս մեկը սիրտս տարավ…շատ լավն է…
Համո Սահյանի ստեղծագործություններում ինչն եմ ամենաշատը սիրում…Ավելորդ բաներ չկան…մի միտք հրաշք տողերի մեջ…
Ների՛ր,որ միջամտում եմ…
Ոճն ուրիշ է,ընթացքն էլ է ուրիշ,բայց բուն խորհուրդը կարծում եմ նույնն է…ես չեմ էլ ասում,թե կրկնում են իրար,պարզապես կարծես թե նույն զգացումներն են իշխել գրելիս…

Ներելու բան չկա սիրելիս , ես նույնիսկ ուրախ եմ, որ արձագանքում ես

Համաձայն եմ քեզ հետ, խորհուրդը նույնն է

[Morpheus_NS]

Arm_Lionne-ի առաջարկով, ինչպես նաև հենց իմ ցանկությամբ որոշեցի բացել այս թեման Սահյանի արվեստը սիրողների ու գնահատողների համար։

ՈՉԻՆՉ ՉԻ ՓՈԽՎԻ

Իմ մահով ոչինչ չի փոխվի կյանքում,
Ու չի պակասի աշխարհում ոչինչ,-
Մի լույս կմարի հինգերորդ հարկում,
Կմթնեն մի պահ աչքերը քո ջինջ։

Բայց հավքերն էլի հարավ կչվեն,
Մանուկներն էլի կխաղան բակում,
Կանաչներն էլի ցողով կթրջվեն,
Ծաղիկներն էլի կշնչեն մարգում։

Կվառվի լույսը հինգերորդ հարկում,
Կժպտան նորից աչքերը քո ջինջ,
Իմ մահով ոչինչ չի փոխվի կյանքում,
Եվ չի պակասի աշխարհում ոչինչ։

Հայ գրողներից ու ընդհանրապես բոլոր գրողներից ամենաշատը ինձ հոգեհարազատ
են Սահյանն ու Թումանյանը: Շատ եմ սիրում հատկապես "Ոչինչ չի փոխվի" բանաստեղծությունը: Ուզում էի գրել, տեսա, որ արդեն կա: Բայց էս մեկը ոնց որ չկար, շատ լավն ա

Ես ձեզ եմ թողնում բարիքն ու բարին,
Ես ձեզ եմ թողնում բոլոր փառքերը,
Ինձ համար փառք է նստել այս քարին,
Աշնան մեջ փնտրել գարնան պատկերը:

Ես բանաստեղծ եմ, իմն են հավիտյան
Առվակում բեկված այս Կաթն-Ծիրը,
Սարից սար տանող այս բարակ ճամփան,
Այս փոքր տունն ու այս մեծ երկիրը:

Ես եմ ամենից հարուստն աշխարհի,
Այս գիշերն իմն են ծովն ու եթերը,
Ես եմ այս գիշեր այս պարզ գիշերի,
Այս լուսնի եւ այս աստղերի տերը:

Է՛հ, թողեք խաղաղ նստեմ այս քարին
Եվ մտքով մարեմ աճող պարտքերս...
Ես ձեզ եմ թողնում բարիքն ու բարին
Եվ բոլոր, բոլոր փքուն փառքերը:

[Brigada]

Դու իմ կյանքն էիր,կյանքիս գինն էիր,
Լավագույնն էիր ամենքի մեջ:
Դու իմ գրկի մեջ ուրիշինն էիր,
Իմն էիր միայն իմ երգի մեջ:


Առաջինն էիր ,ու վերջինն էիր
Իմ անքուն, անքեն տարերքի մեջ:
Դու իմ ձեռքի մեջ ուրիշինն էիր
Իմն էիր միայն իմ վերքի մեջ:

***************************************************

Ես քեզ ինչպե՞ս հասկանամ,
Դու այնպես բարդ ես,
Մերթ բռնակալ, մերթ հլու
Մի թիապարտ ես:
Դու ինձ ներել չես կարող
Մեղքերիդ համար,
Այդպես էլ է պատահում ,
Ի՞նչ արած, մարդ ես: