Մեջբերում Աթեիստ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Բերեմ կոնկրետ ինքնասպանության օրինակ, որին, ըստ իս, թույլ մարդն անընդունակ է:

Մարդը կյանքի ամենաերջանիկ պահին մտածում է, որ նա էլ երբեք այդքան երջանիկ չի լինի ու ինքնասպան է լինում` ժպիտը դեմքին:
Ընդունում եմ, որ սա անհեթեթ մահ է, բայց նաև գտնում եմ, որ մարդ իսկապես ուժեղ մարդ էր:
Իմ կարծիքով, սա նույնպես թուլության արտահայտություն է։ Մարդը միշտ ունի զարգացման, ավելին ճանաչելու և իմանալու բնածին հատկություն։ Եթե մարդը համարում է, որ տվյալ պահին այնքան երջանիկ է, որ այլևս այդպես չի լինի և կյանքին վերջ է տալիս, ապա թուլություն է ցուցաբերում, որովհետև չի սպասում, որ ստուգի՝ արդյո՞ք իր վարկածը ճիշտ էր։
Ընդհանրապես, համարելը, որ որևէ բանի ճանաճողության կամ գիտության մեջ հասել ես գագաթնակետին, և այլևս հետազոտելու, ուսումնասիրելու կարիք չկա, թուլություն է՝ նոր ջանքեր չգործադրելուց խուսափելու համար։

Այլ օրինակ. Եթե մարդը հավատում է կյանքին մահից հետո ու մի քայլ առաջ անելու համար ինքնասպան է լինում, դա նույնպես թույլ մարդում ոչ բնորոշ արարք է:
Պատճառը երևի նա է, որ մարդը հաստատ չի հավատում անդրշիրիմյան կյանքին և ցանկանում է օր առաջ ստուգել նրա գոյությունը։ Կամ էլ հաստատ հավատում է և չի կարող դիմանալ, համբերել։ Երկու դեպքում էլ համբերության պակաս է, որը թուլության արտահայտություն է։

Դեռ չեմ խոսում անձնազոհության մասին (օրինակ` Բրյուս Ուլլիսը "Արմագեդոն" Ֆիլմում ):
Ֆիլմը չեմ նայել, բայց ուրիշի համար անձնազոհությունն, իրոք, միակ ուժեղ քայլ եմ համարում։

Հ.Գ. Ինքս էլ բազմիցս մտածել եմ ինքնասպանության մասին` կյանքում որևէ հետքրքրություն չգտնելով (եղել են և այդպիսի ժամանակներ): Բայց ես թույլ էի, որովհետև նման պահերին սկսում էի մտածել հարազատներիս մասին ու հեռու էի վանում նման մտքերը` հասկանալով, որ նրանք տառապելու են ու չեն կարողանալու ինձ հասկանալ:
Ինձ թվում է, ճիշտ հակառակը։ Միայն ուժեղ մարդն է կարող հայացքն իրենից հեռացնել և ուղղել ուրիշների վրա։

Ես էլ եմ ունեցել ինքնասպանության մասին մտքեր, որոնք թուլություն եմ համարում։