Ծնողները սովորաբար երեխաներին պատմում են մի ոմն Ձմեռ Պապի մասին, որը Նոր Տարուն իրենց նվերներ է բերում: Ընդ որում հորինվում են բազմաթիվ կեղծ մանրամասներ նրա մասին: Երեխաները սկզբում այնքան ել չեն պատկերացնում այդ անիրական արարածին, բայց քանի որ փոքր երեխան ամենաշատը վստահում է իր ծնողներին, այդ պատճառով ինքն իրեն ստիպում է հավատալ նրա գոյությանը: Բայց որոշ ժամանակ անց երեխային սկսում են տանջել կասկածները: Այդ տանջալի ժամանակաշրջանը հաճախ տարիներ է տևում: Այնուհետև երեխան այլևս չի կարողանում աչք փակել արդեն ակնհայտ կեղծիքի վրա ու առաջ է գալիս խոր հիասթափություն ու անվստահություն ծնողների և շրջապատող մարդկանց ազնվության նկատմամբ:
Բայց միթե՞ ավելի գեղեցիկ չի լինի, եթե ամանորյա նվերները տան հենց երեխայի ծնողները:
Չէ՞ որ այդպես երեխան վաղուց սպասված նվերների ու բարիքների համար շնորհակալ կլինի ու ջերմությամբ կլցվի իր հարազատ ծնողների նկատմամբ և ոչ թե ինչ-որ հնարովի ծերուկի, որը պարզվում է, որ իրականում իրենց չաղ ու լաչառ հարևանուհին էր՝ բամբակե մորուքով ու կարմիր խալաթով:
Միթե արժե երեխաներին խաբել ու ենթարկել նման սթրեսների:
Ասելիքս ավարտեմ Հ. Թումանյանի խոսքով.
«Բարի մտքով լինի ասված թե չար, սիրուց թե ատելությունից – սուտը սուտ է և միշտ դատապարտելի»:
Մեջբերել
Արշակ-ի խոսքերից
Ճիշտն ասած ես ինձ մեղավոր էի զգում, որ բռնացրել եմ ծնողներիս սուտը: 
Այնպես կուզենայի մինչև հիմա էլ հավատալ Ձմեռ պապի գոյությանը։ Բայց քանի որ արդեն գիտեմ, որ գոյություն չունի, համարում եմ, որ ճիշտ կլիներ, եթե հենց սկզբից էլ իմանայի դրա մասին։ 
, որովհետև 5-րդ հարկի պատուհանից ոչ մեկի գլխարկը չէր կարող երևալ)... հաջորդ օրը տանը պատմեցի ու ծնողներս հասկացան, որ իսկապես ժամանական է ... ասացին, ես էլ սկսեցի հոնգուր-հոնգուր լաց լինել Երևան-Էջմիածին ավտոբուսում, մարդիկ էլ կոնֆետներ էին տալիս ու կարծում, թե կարող են դրանով փոխհատուցել հեքիաթի կորուստը...
...), ես ոտանավորիկ էի գրել Պապիկի այցելութան մասին, ես նրան իսկապես սպասում էի ու շա՜տ սիրում... 
՛՛: 
Էջանիշներ