Ի դեպ ճկույթի եղունգը նաև ազգային նշանակություն ունի, դա մեր ազգային դիմանկարի մի կարևոր բաղկացուցիչներից է: Կարծեմ 8-րդ դարի պատմաբան Թեոդոր Մսովեացու մատյաններում մի հիշարժան նկարագրություն կա: Նկարագրելով ազգային ծեսերը սույն պատմիչը մանրամասն նկարագրում է խորոված պատրաստելու ողջ պրոցեսը: Պարզվում է մի խիստ հետաքրքիր ադաթ է եղել: Փայտից շամփուրների վրա շարված մսի եփած լինել-չլինելը պարզել է գյուղը ամենաերկար ու ամենաամուր ճկույթի եղունգ ունեցողը: Նա իր եղունգով կտրվածք է արել խորովվող մսի վրա, և նայել, մեջն արյուն կա, թե չէ: Սա խորովածի արարողության ամենակարևոր դրվագներից մեկն է եղել: Ափսոս, որ այդ ավանդույթը մինչև հիմա չի պահպանվել, բայց կարծում եմ, որ կարելի է աշխատանքներ տանել ադաթի վերականգնման ուղղությամբ:
Ի դեպ մտքովս անցավ, որ եթե եղունգի ծայրն ատամնավոր լինի, այդպես մշակվի, ապա միս կտրելն ավելի հեշտ կլինի: Ու ազգային ակունքներին ավելի մոտ գնալու համար կարելի է երկատամավոր մշակել, ընդ որում ատամներից մեկը կարճ, մեկը՝ երկար. պետք է նմանեցնել Արարատ լեռանը:
Մեջբերել
Էջանիշներ