Ինչո՞ւ է մարդը փախչում մարդկանցից ու մենակության ձգտում։
Ինչո՞ւ է մարդը փախչում հասարակությունից
Ինչո՞ւ է մարդը փախչում մարդկանցից ու մենակության ձգտում։
Ոչ բոլորն են փախչում: Սրա մասին լիքը բան կարող եմ գրել, հետո կգրեմ, հիմա գնամ քնելու:
Որովհետև տվյալ մարդուն թվում է, թե հասարակությունն իրեն չի հասկանում, դրա համար գերադասում է մենակ լինել, քան չհասկացված: Անգամ մարդկանց մեջ իրեն մենակ է զգում հոգու խորքում, և, հասնելով տուն, խոր շունչ է քաշում: Բայց հաստատ սխալվում է, որովհետև միշտ էլ գոյություն ունեն մեզ հասկացող, մեզ սիրող և մեզ, եթե ոչ ամբողջությամբ, ապա գոնե մի քիչ նման մարդիկ: Պարզապես պիտի նրանց հավատալ, վստահել և փորձել հասկանալ՝ նախքան նրանցից նույնը պահանջելը… Եվ պարզապես պետք է կարողանալ տարբերել այդ մարդկանց մնացածից:Artgeo-ի խոսքերից
Ne inducas in tentationem...
armena (07.07.2009)
Ներեցեք, իսկ դուք այդպիսին ե՞ք:
Մի լացի նրա համար, որ դա վերջացել է, այլ ժպտա` որ դա եղել է:
Մարդիկ են ստիպում իրենց չհիմնավորված կարծիքներով …
հասարակության որոշակի անդամններից...... որոնց այս կամ այն պատճառներով չեն ուզում և չեմ պատրաստվում լիովին համակերպվել..... բացի նեղ շրջանակներից....
Ты или заходи в мою жизнь, или иди куда-нибудь.. стоишь на пороге, а дверь настежь. мне холодно.
Իմ կարծիքով մարդ փախչում է հասարակությունից այն ժամանակ, երբ ինքն իրեն թերի է զգում, երբ ինչ-որ բանի պակասության պատճառով զգում է, որ հասարակությունը չի ընդունի իրեն, երբ իրեն համարում է մյուսներից ավելի վատը, իսկ մյուսներին՝ անհասանելի լավը, երբ չունի սեփական կարծիքներ ու սկզբունքներ: Կարծում եմ տվյալ անձնավորությունը ուղղակի պետք է փոխի իր ընկերական շրջապատը, որն էլ իրեն ստիպում է փախչել հասարակությունից:
Կա՛նգ առ, վայրկյա՛ն, չքնաղ ես դու:
Եթե խոսքը ոչ թե կոնկրետ մարդկանց կամ կոնկրետ տիպի հասարակության /այսինքն, փաստորեն միջավայրի/ մասին ա, այլ ընդհանրապես հասարակության , ապա իմ մոտ նենց տպավորություն ա, որ վերջին հաշվով, վերջին հաշվով՝ հասարակությունից փախնում են այն մարդիկ, ովքեր իրանք իրանց չեն գտել…
Իրան չգտած /իրան չճանաչող/ մարդը բնականաբար կարծում ա, կամ ավելի ճիշտ՝ հույս ունի, որ ինքն ավելի լավն ա, քան երևում ա հասարակության աչքին, ու բնականաբար դժգոհ ա նրանից, թե ինչպես ա հասարակությունն իրան ճանաչում կամ գնահատում, դրա համար էլ ատում ա էդ հասարակությանը, խուսափում ա ու ձգտում մենակության:
Այսինքն, բոլոր պատճառները /կամ պատճառաբանությունները/՝ չհասկացված լինել և այլն, ընդամենը մի փաստի հետևանք են՝ մեր ունեցած կարծիքը մեր մասին չի համապատսխանում հասարակության կարծիքի հետ:
Այնուհանդերձ, հասարակության կարծիքը հենց նրանով ա արժեքավոր, որ օբյեկտիվ ա, մինչդեռ մեր կարծիքը մեր մասին՝ ամենասուբյեկտիվն ա հնարավոր սուբյեկտիվներից
Ինքն իր մեջ հանգիստ, իրան գտած մարդը երբեք չի խորշում հասարակությունից, նա չի ամաչում երևալ այնպիսին, ինչպիսին կա տվյալ պահին, ու պարտադիր չի, որ դրսևորվի որպես ակտիվ հասարակական դեմք՝ բառիս ժարգոնային իմաստով: Ընտրելով մենակություն՝ մարդն իրեն դատապարտելու ա սնանկության, մինչդեռ հաղորդակցությունը հարստացնում ա ներաշխարհը, մտքին սնունդ ա տալիս:
Միևնույն ժամանակ, հակառակ պնդումը՝ այսինքն, որ հասարակություն սիրող մարդիկ պարտադիր իրանք իրանց գտած են, Ճիշտ չի: Բայց դա արդեն ուրիշ պատմություն ա:
Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 18.11.2006, 06:19:
Մի բան էլ ավելացնեմ՝
Հասարակության դերը գերագնահատել էլ պետք չի.
«Մարդկանց մեջ նույնպես մարդ մենակ է զգում իրեն…» - Սենտ Էքզյուպերի, «Փոքրիկ Իշխանը»:
Ու մի բան էլ՝
Հասարակությունից փախնելու մի առանձին դեպք էլ կա /ոչ միակը, ի դեպ/, որը չի ընդգրկվում վերը նկարագրածիս մեջ. երբ պարզապես հոգնում ես հասարակությունից, ինչն, ի դեպ, անցողիկ ա
Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 18.11.2006, 06:48:
Սովորաբար հասարակությունից փախչում են դեռահասային տարիքում գտնվողները և ավելի մեծերը, որոնք ունեն զանազան հոգեբանական խնդիրներ:
Մարդը սոցիալական էակ է, հետևաբար որպեսզի նրա կյանքը լիարժեք լինի, անհրաժեշտ է շփում մյուս մարդկանց հետ:
Ես լիովին համաձայն եմ այս խոսքերի հետ.
Միայն կուզենայի ավելացնել, որ երբեմն շատերի դուր է գալիս չհասկացված լինելը, նրանք չեն էլ ձգտում նկատել, որ կան այն քչերը, որոնք հասկանում են նրանց:Բայց հաստատ սխալվում է, որովհետև միշտ էլ գոյություն ունեն մեզ հասկացող, մեզ սիրող և մեզ, եթե ոչ ամբողջությամբ, ապա գոնե մի քիչ նման մարդիկ: Պարզապես պիտի նրանց հավատալ, վստահել և փորձել հասկանալ՝ նախքան նրանցից նույնը պահանջելը… Եվ պարզապես պետք է կարողանալ տարբերել այդ մարդկանց մնացածից:
Այո, համաձայն եմ, որոշ մարդիկ կարծում են, թե դրանով իրենք յուրահատուկ են դառնում և նույնիսկ հպարտանում են դրանով, որովհետև համարում են, որ եթե հասարակության հետ ներդաշնակության մեջ չեն, ուրեմն հաստատ իրենք ավելի բարձր են հասարակությունից։ Ինչ խոսք, այդպես կարող է լինել, բայց ոչ բոլոր դեպքերում է այդպես. երբեմն ուղղակի հակառակն է լինում։ Վերջերս ես ավելի շատ հակառակ դեպքերի եմ հանդիպել...
Ավելացվել է 4 րոպե անց
Կամ էլ հակառակը՝ համարում է, որ ինքն անհամեմատ ավելի բարձր է հասարակությունից, ունի սեփական կարծիքներ և սկզբունքներ, որոնք բոլորովին էլ չարժե փոխել։ Շատերի համար կարող է մի քիչ ուտոպիստական հնչել, բայց շատ դեպքերում հարկավոր է ոչ թե փոխվել՝ նմանվելով հասարակությանը, այլ փորձել հասարակությանը փոխել՝ դարձնելով քեզ նման։
Իսկ ընդհանրապես, կարծում եմ, բոլորի մոտ էլ գոնե որոշ պահերի լինում է հասարակությունից փախչելու ցանկություն, բայց ինչպես արդեն ասվեց, դա անցողիկ է, և դա շատ լավ է, որովհետև որքան էլ մարդուն թվա, որ կարող է ապրել առանց հասարակության, միևնույն է, միշտ գալու է մի պահ, երբ զգալու է հասարակության կարիքը...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Զարմանում եմ գիտե՞ք։ Բոլորդ միանգամից մենակությանը ձգտող մարդուն կոպիտ ասած անվանեցիք հիվանդ, սակայն մի՞թե կա մարդ, որը երբեք չի ձգտել մենակության։ Մի՞թե փեր մոտ չեն եղել պահեր, երբ դուք ուզեցել եք փախչել մարդկանցից, առանձնանալ նրանցից, մենակ լինել, ընդ որում պատճառները կարող են տարբեր լինել։ Չի՞ եղել, որ ուզեցել եք առանձնանալ, լինել մենակ ձեր «ես»-ի որոշ բաների վրա խորհելու ու մտածելու; Չէ որ կյանքում առաջինը ԵՍ եմ իմանում իմ ուրախությունն ու տխրությունը, ես եմ ամենալավ հասկանում ինձ, միայն ես գիտեմ իմ բոլոր իրական դրական ու բացասական կողմերը։ Հասարակությունը տեսնում է միայն այն դիմակը, որը ստեղծել եմ ես։ Մենակության ձգտելը պարտադիր չէ, որ թուլության նշան լինի։ Մենակությունը լավագույն միջոցն է ինքդ քեզ ճանաչելու, մյուսներին հասկանալու։
Կանտն պնդում էր. «Մտածում ես, ուրեմն ինքդ քո հետ երկխոսում ես»։ Առաջինը Սոկրատն էր, որ դա հասկացավ, նրա ասածը. «Ճանաչիր քեզ» ամբողջությամբ ներկայացնում է նրա ուսմունքի հիմքը։ Սոկրատի մասին ասում են, որ նրան հաճախակի էին տեսնում մտքերի մեջ խորասուզված, իսկ հետո էլ ինքն իր հետ խոսելուց։ Եվ հենց դա նրան հասարակությունը չներեց։
Եվ վերջի վերջո, կյանքում ամեն ինչ անցողիկ է, ինչը նշանակում է, որ մարդու միակ անընդհատ ուղեկիցը կյանքում հենց ինքն է։ Բայց այս ամենի հետ, հաճախ մարդը մյուսների հետ ավելի անկեղծ է, բայց կարծում եմ, սեփական «ես»-ի հետ անկեղծ լինելը ավելի կարևոր է։
Ավելացվել է 8 րոպե անց
«Գոյատևի, սակայն մի ապրիր, հետևի ու հետազոտի շուրջդ, մտածի դրա մասին, արա հետևություններ, սակայն դու չմիանաս դրան, դու հյուր ես... Կյանքը քո համար չէ»...
Այս մեկի հետ համաձայն չեմ: Չեմ հիշում ով ասել է. «Դու չես կարող փոխել շրջապատի մարդկանց, կարող ես փոխել վերաբերմունքդ շրջապատող մարդկանց նկատմամբ»: Ես դրա հետ համամիտ եմ:Շատերի համար կարող է մի քիչ ուտոպիստական հնչել, բայց շատ դեպքերում հարկավոր է ոչ թե փոխվել՝ նմանվելով հասարակությանը, այլ փորձել հասարակությանը փոխել՝ դարձնելով քեզ նման։
Ավելացվել է 7 րոպե անց
Որևէ մեկը հիվանդ բառն օգտագործե՞լ է: Ես ինքս հիվանդ չեմ համարում: Դա պարզապես նորմայի ծայրահեղ տարարտեսակ է:
Ա՛րթ, մյուսների մասին չեմ կարող ասել, բայց ես ծայրահեղ դեպքի մասին էի խոսում, իսկ դու հասկացել ես, թե ես մյուս ծայրահեղության կողմնակիցն եմ, այսինքն՝ ըստ քեզ, ես կարծում եմ, թե մարդը միշտ պետք է շրջապատված լինի մարդկանցով:սակայն մի՞թե կա մարդ, որը երբեք չի ձգտել մենակության։ Մի՞թե փեր մոտ չեն եղել պահեր, երբ դուք ուզեցել եք փախչել մարդկանցից, առանձնանալ նրանցից, մենակ լինել, ընդ որում պատճառները կարող են տարբեր լինել։ Չի՞ եղել, որ ուզեցել եք առանձնանալ, լինել մենակ ձեր «ես»-ի որոշ բաների վրա խորհելու ու մտածելու; Չէ որ կյանքում առաջինը ԵՍ եմ իմանում իմ ուրախությունն ու տխրությունը, ես եմ ամենալավ հասկանում ինձ, միայն ես գիտեմ իմ բոլոր իրական դրական ու բացասական կողմերը։ Հասարակությունը տեսնում է միայն այն դիմակը, որը ստեղծել եմ ես։ Մենակության ձգտելը պարտադիր չէ, որ թուլության նշան լինի։ Մենակությունը լավագույն միջոցն է ինքդ քեզ ճանաչելու, մյուսներին հասկանալու։
Քո ասածի հետ ես համաձայն եմ: Վերևում լրիվ ուրիշ բանի մասին էի խոսում:
Ինձ հետ միշտ էլ լինում է քո նկարագրածը, պատահում է, որ որոշ ժամանակով առանձնանում եմ հասարակությունից, որ մտքերս հավաքեմ, թեկուզ աղոթեմ:
Բայց ինձ հետ եղել են պահեր, որ ընդհանրապես եմ ցանկացել հեռանալ հասարակությունից, չեմ ցանկացել շփվել որևէ մեկի հետ, չեմ ցանկացել խոսել որևէ մեկի հետ: Պատճառներն արդեն ներկայացրել եմ: Դրանք կոնկրետ իմ պատճառներն են, մյուսների մասին չեմ կարող ասել:
Շատ ճիշտ ես, բայց դա չի նշանակում, որ օրը 24 ժամ պետք է ինքդ քեզ հետ խոսես:Բայց այս ամենի հետ, հաճախ մարդը մյուսների հետ ավելի անկեղծ է, բայց կարծում եմ, սեփական «ես»-ի հետ անկեղծ լինելը ավելի կարևոր է։
Տվյալ դեպքում ինձ համար լավագույն օրինակը Հիսուսն է: Նա մեծ մասամբ մարդկանցով էր շրջապատված, բայց երբեմն առանձնանում էր, որ աղոթի:
այդպես էլ կա, քանի որ վերջիվերջո, մեկուսացումը, միայնակությունը` դա կարծում եմ, ամենատհաճ երեւոյթն է, որը կատարվում է մարդ-անհատի հետ, որովհետւ մարդը` դա առաջին հերթին հանրային երեւոյթ է,
Life is too short...
Պատճառնե՞րը
Տարբեր են: ...Անհամապատասխանության զգացումը, ներդաշնակության պակասը...
Դու ասում եմ 'ա', քեզ ասում են 'ֆ';
էտ պահերին, ամենաանվտանգ լուծումը հեռու մնալն է...էներգետիկ առումով;
Երևի ճիշտ է մեր ինտիլիգենցիայի այն մասը, որ հեռու են մնում Հայաստանից ու իր աններդաշնակությունից;
Ապում են իրենց համար եվրոպաներում ու ամերիկաներում...
Իսկ մենք էստեղ գլուխ ենք ցավացնում: Համ մեր գլուխը, համ էլ կողքինների:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ