ժողովուրդ ինչպե՞ս եք վերաբերվում այս արարողությանը: Ճիշտ է, սա գալիս է դեռ շատ հին ժամանակվանից, բայց եկեք թողնենք Աստվածաշունչը մի կողմ, հին ժամանակները մի կողմ և այլն... ինչքանո՞վ եք մատաղը համարում նորմալ: Որ բոլորի աչքի առջև գառանը մոռթում են արյունլըվա անելով, երեխաների աչքի առաջ և այլն և այլն...
չգիտեմ, իմ համար մի տեսակ տհաճա... դու՞ք ոնց եք վերաբերվում:
Եթե դեմ չեք լինի, մատաղի մասին ընթերցեք սա
http://www.lusamut.net/level2_.php?i...56&cat_=6&s=19
հավատն է ծնում հրաշք և ոչ թե հրաշքը՝ հավատ
մարդու վայրենության հերթական դրսևորումներից մեկը... էդքան բան...
աստվածաշնչյան պատվիրանն ասում է՝ մի սպանիր. բա մատաղն ի՞նչ է, սպանություն չէ՞...
Ավելացվել է 3 րոպե անց
նողկալի է սպանությունը համարել «բարեպաշտական սովորույթ»
Վերջին խմբագրող՝ Amaru: 06.10.2008, 13:14: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Держи меня за руку долго, пожалуйста,
Крепко держи меня, я не пожалуюсь...
Անկախ տարբեր զանազան զարմանազան բացատրություններից, համարում եմ հեթանոսական մնացուկ, իսկ եթե շեշտը դրվում է մատաղի միսը կարիքավորներին բաժանելու վրա, ապա դա կարելի է անել առանց բեմականացված սպանդի, կենդանու կոկորդը աղ լցնելու և այնի:
Հարգելի Սարկավագ շատ հետաքրքիր հղում էր ,շնորհակալություն , այս թեմայի հետ կապված մի քանի հարցեր կան , կցանկանայիք՞ այն քննարկել :sarkavag-ի խոսքերից
Եթե գլուխ չունես, չի էլ ցավի
Եթե մատաղը սպանություն է, ուրեմն ցանկացած մարդ, ով միս է ուտում, մասնակից է սպանության: Բայց ես այդպես չեմ կարծում:
Ինչ վերաբերում է թատերականացմանը և այլնին, դրանց ես էլ եմ դեմ: Մատաղը բարեգործական բնույթ ունի, իսկ բարեգործությունը նաև պետք է արվի գաղտնի, ոչ թե հրապարակային հնչողություն տալով` անկախ մասշտաբներից: Շատ հաճախ է պատահել, երբ մատաղ անել ցանկացող մարդիկ ինձ հարցեր են տվել, թե ինչը ինչպես անեն: Բայց շատ հաճախ էլ տեսել եմ, որ այդ մարդկանց համար իմ պատասխանը եղած-չեղած մի հաշիվ է: Մարդը որոշել է քեֆ-ուրախություն անել, փորձում է դրան մի քիչ էլ կրոնական երանգ տա` խիղճը ինչ-որ հարցում հանգստացնելու համար կամ էլ ժամանակին Աստծուն խոստացել է, որ եթե այսինչ բանն այպես լինի, ինքը դրա պարտքի տակ չի մնա: Կարճ ասած` բարեպաշտական սովորույթը վեր է ածվում ռաբիսության:
Իսկ ով որ ցանկանում է օգնել կարիքավորներին, բայց աքլոր կամ ոչխար մորթելը սպանություն է համարում, ասեմ, որ շատ հանգիստ խղճով կարող է անել այդ մատաղը այլ կերպերով. ասենք` պարզապես կարող է հաց բաժանել կարիքավոր մարդկանց, ում համար այդ մի կտոր հացն իսկ արդեն մեծ բան է:
Մի սպանիրը հո ամեն ինչին չի վերաբերվում...
Ճանճ սատկացնելնելա սպանել եթե էդ կողմից նայենք
Մատաղին վատ եմ վերաբերվում, կարելիա առանց այլևայլությունների էլ յոլա գնալ...
[QUOTEՀարգելի Սարկավագ շատ հետաքրքիր հղում էր ,շնորհակալություն , այս թեմայի հետ կապված մի քանի հարցեր կան , կցանկանայիք՞ այն քննարկել : [/QUOTE]
Սիրով կփորձեմ
հավատն է ծնում հրաշք և ոչ թե հրաշքը՝ հավատ
Ինչպես միշտ, կտրուկ և չհիմնավորված
Ամառու, ասացեք խնդրեմ, դուք որևէ կենդանու միս ուտու՞մ եք, թե՞ ընդակեր եք (вегетарианка):
Խնդրում եմ պատասխանից չփախչել։
Կարծում եմ` մատաղը ձևական բնույթ կրող արարողություն է, ինչպես ասենք` կնունքը, միայն թե մի տարբերությամբ. մատաղի ընթացակարգն իր մեջ պարունակում է բավականին տհաճ գործողություններ, որոնք արդեն նշվեցին: Բայց մատաղը չեմ համարում աստվածաշնչյան «մի՛ սպանիր» պատվիրանին հակասող գործողություն. եթե այդպես լինի, ոչ ճանճ պետք է սպանել, ինչպես Վահիկը նշեց, ոչ էլ միս պետք է ուտել, կամ էլ պետք է սպասել, կենդանին սատկի, սատկած կենդանու միսը ուտել ու սատկ.. կներեք` մահանալ:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Անհամ սովորույթ ա: Ուզում ա հեթանոսությունից մնացած լինի, ուզում ա քրիստոնեությունից: Ամենատհաճ պահը , երբ կենդանու արյունով երեխեքի(գուցե և ոչ միայն երեխեքի) ճակատին խաչ են անում: Մեկ էլ որ բաժանում են ...
Կաչճ ասած զուտ երևույթը ինձ տհաճ ա, իսկ ինչ խորհուրդ ա կրում չգիտեմ, չեմ էլ ուզում իմանալ:
էսպես չի մնա
Կնունքը, կամ, ավելի ճիշտ, մկրտությունը, Եկեղեցու յոթ հիմնարար խորհուրդներից մեկն է, առաջինը, որն անցնում է հավատացյալը։ Ինչպե՞ս այն կարող է ձևական բնույթ ունենալ։
Հա, ինձ էլ էդ արյան պահը դուր չի գալիս, նենց տպավորություն ա, ոնց որ դաշնակները թուրք մորթեն:
Էէէ, Արս ջան, ի՞նչ ա փոխում կնքված լինելը, կասե՞ս դրա կարևորությունը:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Ճակատին խաչ անելը ոչ թե պարզապես տհաճ, այլ զզվելի երևույթ է: Բայց դա որևէ կապ չունի երևույթի բուն խորհրդի հետ: Դա այն բաներից մեկն է, որ վերևում նշել եմ` ասելով, որ երբ ինձ հարցրած մարդկանց բացատրում եմ, թե ինչն ինչոց է, շատերն էլի իրենցն են անում:
Ավելացվել է 3 րոպե անց
Մկրտության մասին խոսել ենք ժամանակին, թեմա կա
http://www.akumb.am/showthread.php?t=20197
Վերջին խմբագրող՝ Monk: 06.10.2008, 16:28: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Ահագին սովորույթներ մնացել են հեթանոսությունից, ինչքան էլ ուզում ենք հերքենք: Արյունով իրանց Ացտեկներն ու Մայաներն էին նախշում: Դա մեզ վայել չէ:
Օրինակ դու գիտե՞ս որ Վազգեն Առաջինը ինքն է ասել, որ եկեղեցուց հետ հետ դուրս գալը «սատանայի ճանապարհն է»: Մեր ծանոթներից մեկն էր պատմում: Իրանք երեխա ժամանակ դասարանով Էջմիածին էին գնացել ու հետ հետ դուրս գալուց բաղխվել էին կաթողիկոսին: Ինքն էլ բացատրել էր, որ «հետ հետ սատանան էր փախնում Հիսուսի գերեզմանից, հիմա դուք իրա ուղին եք կրկնում»: Բայց ինչի ենք մենք մինչև հիմա տենց դուրս գալիս եկեղեցուց: Որովհետև չգիտենք:
էսպես չի մնա
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ