Չուկը կարծում եմ լրիվ ուրիշ բանի վրա է ակցենտը դրել: "Անտարբերության" ու դրա "հավանական", "Արդար". "Բնական" հետևանքի մասին:
Ես իր եզրահանգման ու դատավճռի ու դրա անխոսափելի իկատար ածման հետ լրիվ համաձայն եմ:
…
ես իմ համար այստեղ գտել եմ , /կամ ինձ միշտ ավելի հետաքրքիր է եղել/ մինասների ապրումների պահերը:
Առիթ եղել է, ու ես գրել եմ իմ կարծիքով ամենահարճարեղ գործերից մեկի Գորկու "Հատակում" պիեսի մասին: Այդ գործը իմ համար աքսիոմատիկ է իր եզրերով:
Սահմանը անցած մարդը կորած է /նախորդ սահմանի տեսանկյունից/:
Դավաճանը /ով ուզում է լինի/ հետ ընթացք չունի: Պետք է լինել շաաատ ուշադիր:
Հոգու ամնեաթույլ պահերին դա կարող է բոլորիս հետ էլ պատահել: Ոչ մեկն էլ ապահովագրված չէ: Այն արծաթով լի քսակը քթներիս տակ, որը համոզելով կամ զոռով կխցկվի մեր բուռը… Հուդան էլ վատ մարդ չէի: Ավելին, նա Հիսուսի ամենասիրած ու գնահատված աշակերտն էր: Բայց միայն նա չներվեց իր արարքի համար: Ես այդպես եմ մտածում:
…
Կարծում եմ այսպես ասած "շարքային" դավաճանի վերջին պահը լինում է սուետա-սուետ /ունայնություն-ունայնության/ հոգեվիճակ:
Միայն մեծ մտահորիզոնով ու գիտակցականով դավաճանը կարող է սրան զուգահեռ ունենալ զղճման զգացում: Իսկ շարքայինը իր ողջ հետդավաճանական կյանքում արդեն հասցնում է լրիվ այլասերվել ու "վերջնականապես արդարացնել" իր պահվածքը, անգամ մյուսներին, որոնց նա դավաճանել է, համարել "հավերի հավաքածու", "հիմարների փարախ":
Հիմա դուք ո՞նց եք կարծում:
Օրինակ Վարդան Օսկանյանը իր արտաքիր գործերի նախարար եղած ժամանակ ո՞նց է նայել ասենք իր նախկին շեֆ Ալեքսանդր Արզումանյանին
Եթե ռել պատասխանեք այս հարցին, ապա կհասկանաք, որ "հատակում" գտնվող մարդը անհույս "փչացած է" վերևի մակարդակի համար: Էս օրինակում հատակում ասելով ինկատի ունեմ հոգեկան վիճակի հատակը , այլ ոչ թե ֆինանսական:
Մեջբերել
dvgray-ի խոսքերից
'
չգիտեմ ինչ ասեմ 
Էջանիշներ