Հերմայոնի Գրեյնջերի սինդրոմը, կամ գիտունիկներ

[Ambrosine]

Բայց ի՞նչ վատ բան կա բարձր կուրսեցիների տետրերից կարդալու մեջ: Հակառակը, նա մնացած 84-ից ավելի ձգտող է, որովհետև, փաստորեն, նրան չի բավարարում այն, ինչ սովորեցնում են տվյալ կուրսում, առաջ է անցնում: Այն, որ նա պատասխանում է հարցին, դեռ չի նշանակում, որ դասախոսն ասել է: Կոնկրետ մեզ մոտ շատ ծիծաղելի է, երբ ուսանողները պատասխանում են այն հարցին, որի պատասխանն արդեն դասախոսն ասել է:

վատ բան չկա, ես էլ գնահատում եմ այդ ձգտումը, բայց գիտելիքները կարելի է ցույց տալ, երբ կոնկրետ քեզ են հարցնում, պարզ ա` չես ուզի անբավարար ստանալ. օրինակ` քննությանը
ճիշտն ասած` ես էլ եմ ամաչում կրկնել դասախոսի ասածները... փորձում եմ իմ բառերով, այլ հիմնավորումներով, բայց էլի մինչև ինձ չի հարցնում, ես իմ ձեռքը չեմ ջարդում: Լավ օրինակ բերվեց <<Ես իմ անուշ Հայաստանի>> - ի վերաբերյալ. նենց պրիմիտիվ հարցերի պատասխանելու համար իրանց կկոտորեն....

Իսկ ինչու՞ ցույց չես տա: Քեզ հաճելի՞ է անգրագետ երևալը: Ինձ հաճելի չէ:

հաճելի չէ, բայց առավել տհաճ է տարբերվել այդ պահին` զգալով, որ քո ընկերներին գցեցիր անհարմարության մեջ

Հա՛, ցույց տուր

երևի դու ինձ ճիշտ չհասկացար. ուրեմն դրանք հիմնականում աղջիկներ են, առավելապես վերնահարկ չունեցող, հատուկ այդ օրը գալիս են պճնված, շատ բաց հագուստով, որ դու էլ ես կասկածում` արդյոք դա քննություն է, թե դիմակահանդես.... երևի պետք չի շարունակել

[StrangeLittleGirl]

վատ բան չկա, ես էլ գնահատում եմ այդ ձգտումը, բայց գիտելիքները կարելի է ցույց տալ, երբ կոնկրետ քեզ են հարցնում, պարզ ա` չես ուզի անբավարար ստանալ. օրինակ` քննությանը
ճիշտն ասած` ես էլ եմ ամաչում կրկնել դասախոսի ասածները... փորձում եմ իմ բառերով, այլ հիմնավորումներով, բայց էլի մինչև ինձ չի հարցնում, ես իմ ձեռքը չեմ ջարդում: Լավ օրինակ բերվեց <<Ես իմ անուշ Հայաստանի>> - ի վերաբերյալ. նենց պրիմիտիվ հարցերի պատասխանելու համար իրանց կկոտորեն....

Երբ հարցն ուղղված է ամբողջ լսարանին, և դու նրա մի մասն ես կազմում, անկախ նրանից, թե որքան պրիմիտվ է հարցը, այն նաև քեզ է ուղղված, հետևաբար շատ նորմալ է, երբ դու ես պատասխանում:

հաճելի չէ, բայց առավել տհաճ է տարբերվել այդ պահին` զգալով, որ քո ընկերներին գցեցիր անհարմարության մեջ

Տհա՞ճ է տարբերվել տգետից, չիմացողից: Դու՞ ես նրանց անհարմար վիճակի մեջ գցում, թե՞ նրանք քեզ՝ մտցնելով իրենց շարքերի մեջ: Ոնց հասկանում եմ, ձեզ մոտ «իրար օգնելը» լրիվ ուրիշ կերպ է արտահայտվում: Երբ մեր խմբում դասախոսը հարց է տալիս, և շատերը չեն իմանում, ներվայնացած իրար ենք նայում, որ անպայման որևէ մեկը պատասխանի: Մենք մտածում ենք՝ խումբը լավ տպավորություն թողնի, ոչ թե որ մեկը պատասխանում է, մյուսներին անհարմար վիճակի մեջ է գցում:

երևի դու ինձ ճիշտ չհասկացար. ուրեմն դրանք հիմնականում աղջիկներ են, առավելապես վերնահարկ չունեցող, հատուկ այդ օրը գալիս են պճնված, շատ բաց հագուստով, որ դու էլ ես կասկածում` արդյոք դա քննություն է, թե դիմակահանդես.... երևի պետք չի շարունակել

Հա՛, մեզ մոտ էլ կան այդպիսիք, բայց շատ քիչ են, մեզ մոտ էլ առանձնապես չեն անցնում նման բաները: Բայց այդ աղջիկները նրանք չեն, որ միշտ պատասխանում են դասախոսի հարցերին, պարտաճանաչ կերպով կատարում բոլոր հանձնարարությունները, դասախոսի կոկորդից բռնում, որ հնարավորինս շատ գիտելիք ստանան: Այդ պճնվողները նրանք են, ովքեր բացակայելու հարմար առիթը բաց չեն թողնում (չնայած դա մեզ մոտ շատ խիստ է), կյանքում գիրք չեն բացում, հիվանդների մոտ գնալուց փախչում են, կլոր տարին երկար եղունգներով են, չնայած մեզ մոտ արգելված է, տղամարդ դասախոսների մոտ էլ խունջիկ-մունջիկ են գալիս: Բարեբախտաբար, մեր խմբում նման մարդիկ չկան: Իսկ կուրսում եղածներին մատների վրա կարելի է հաշվել:

[*e}|{uka*]

Երբ հարցն ուղղված է ամբողջ լսարանին, և դու նրա մի մասն ես կազմում, անկախ նրանից, թե որքան պրիմիտվ է հարցը, այն նաև քեզ է ուղղված, հետևաբար շատ նորմալ է, երբ դու ես պատասխանում:


Տհա՞ճ է տարբերվել տգետից, չիմացողից: Դու՞ ես նրանց անհարմար վիճակի մեջ գցում, թե՞ նրանք քեզ՝ մտցնելով իրենց շարքերի մեջ: :

Բյուր, համաձայն եմ քո արած գրառումների շատերի հետ, բայց իմ կարծիքով պատասխանելով դասախոսի տված պրիմիտիվ հարցին, տվյալ անձը հնարավորություն չի տալիս իր ավելի պրիմիտիվ ընկերներին պատասխանել այդ պրիմիտիվ հարցին, նույնիսկ այդ դեպքերում փորձումա մրցել, իրեն ցույց տա, այսինքն որոշ չափով մտնումա պրիմիտիվների շարքերի մեջ : Դա ես անվանում եմ ցուցամոլություն :
Օրինակ եթե դասախոսը այնպիսի պրիմիտիվ հարց տա, որը իմ մասնագիտությունից ելնելով շատ ամոթ կլինի չիմանալ, ես չեմ պատասխանի
Հ.Գ. Ներեցեք պրիմիտիվ բառի համար

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, համաձայն եմ քո արած գրառումների շատերի հետ, բայց իմ կարծիքով պատասխանելով դասախոսի տված պրիմիտիվ հարցին, տվյալ անձը հնարավորություն չի տալիս իր ավելի պրիմիտիվ ընկերներին պատասխանել այդ պրիմիտիվ հարցին, նույնիսկ այդ դեպքերում փորձումա մրցել, իրեն ցույց տա, այսինքն որոշ չափով մտնումա պրիմիտիվների շարքերի մեջ : Դա ես անվանում եմ ցուցամոլություն :

Ճիշտն ասած, մեզ մոտ այնպիսի հարցեր չեն տալիս, որոնց պատասխանելն ամոթ կլինի: Օրինակ, ես երբևէ չեմ լսել, որ վեցերորդ կուրսեցուն հարցնեն, թե սիրտը քանի բաժնից է կազմված: Իսկ եթե նույնիսկ հարցնեն, նա ոչ թե կամաչի պատասխանելուց, այլ կսկսի մտածել, որ վերջերս հինգերորդ բաժինն են հայտնաբերել: Սա արդեն լրիվ ուրիշ թեմա է ու խոսում է դասախոսի պրիմիտիվության մասին:

[Հայկօ]

Սովորելու ընթացում (հեյ գիդի ջահելություն) միշտ կարծել եմ, որ ոչ թե չպատասխանելն է ամոթ, այլ՝ հարց չտալը: Քանի որ համալսարանում (դպրոցում, քոլեջում) դու սովորու՛մ ես: Գրեթե երբեք չեմ պատասխանել դասախոսի՝ լսարանին ուղղած հարցերին, քանի որ այն, ինչ գիտեմ, գիտե՛մ: Ես ինձ համար էի սովորում, ոչ թե դասախոսի կամ լսարանի: Իսկ այ չիմացածս միշտ հարցրել եմ՝ ինչքան էլ որ պրիմիտիվ կամ ակնհայտ լիներ: Ու փորձը ցույց տվեց, որ այդ մոտեցումը շատ ավելի արդյունավետ էր, քան ցուցամոլությունը: Ի դեպ՝ ես ցուցամոլություն եմ համարում միայն ակնհայտն ու պարզը ասելը. տե՛ս՝ վերևում նշածս բանաստեղծության օրինակը: Շատերը նույնիսկ հռետորական հարցերի ժամանակ են մեջ ընկնում. սա էլ է ցուցամոլության ու տգիտության վառ օրինակ: Այսօր, որպես լսարանին ուրիշ անկյունից նայող մարդ, կարող եմ ասել, որ «գիտունիկները» իսկույն տարբերվում են «մեջընկնողներից», և որ հարցին իսկույն պատասխանելը դեռ իմացության նշան չէ, ինչպես և՝ լռելը դեռ չի նշանակում, որ ուսանողը ոչինչ չգիտի: Մանավանդ՝ փոքր լսարաններում:

Չնայած՝ «զարմացնելու» գործոնը միշտ էլ կա: Լավ հիշում եմ՝ արտասահմանյան գրականության դասախոսս ինչպես զարմացավ, երբ առաջին կուրսում հարցրեց, թե ո՞վ էր Հեղինեն: Ձա՜յն չկար, հետո ես ասացի՝ «Մենելաոսի կինը»: Մի պահ լռեց, չհավատաց, հետո հարցրեց՝ «Բա Մենելաո՞սն ով էր»: «Ագամեմնոնի եղբայրը»: Ու ինքը դրանից հետո ինձ մտապահեց, չնայած որ՝ միակ դեպքն էր այդ կիսամյակում, երբ իր հարցին պատասխանեցի: Փոխարենը՝ շատ էի հարցնում, շատ էի բանավիճում:

[StrangeLittleGirl]

Չէ՛, համաձայն չեմ. եթե չես պատասխանում, կորցնում ես ավելին սովորելու հնարավորությունը: Մեզ մոտ դասախոսը հարցը տալիս է, որ տեսնի, թե ինչ մակարդակ է խմբում, որ իմանա՝ ինչ բացատրի: Եվ եթե հարցին ոչ ոք չի պատասխանում, ստիպված դասախոսն ինքն է սկսում բացատրել՝ այլևս չանդրադառնալով այն ամենին, ինչը պետք է պատմեր՝ հիմնվելով տրված հարցի պատասխանի վրա: Պրմիտիվ օրինակ. քանի՞ աստիճանի ռիթմավար ունի սիրտը: Պատասխան չկա, հետևաբար ոչ ոք չգիտի դրա մասին, հետևաբար դասախոսը սկսում է պատմել սրտի հաղորդչական համակարգի մասին՝ թեթևակի անդրադառնալով խանգարումներին: Պատասխան կա: Սկսում է միանգամից խանգարումներից, ինչքան հնարավոր է, խորանում է:

[Ուլուանա]

Այսօր, որպես լսարանին ուրիշ անկյունից նայող մարդ, կարող եմ ասել, որ «գիտունիկները» իսկույն տարբերվում են «մեջընկնողներից», և որ հարցին իսկույն պատասխանելը դեռ իմացության նշան չէ, ինչպես և՝ լռելը դեռ չի նշանակում, որ ուսանողը ոչինչ չգիտի: Մանավանդ՝ փոքր լսարաններում:

Իսկ մեր բուհում դուրսպրծուկներին խելոքներից տարբերող դասախոսներին մատների վրա կարելի էր հաշվել։ Ում ձայնը շատ էր գալիս՝ անկախ նրանից, թե ինչ էր ասում, արդեն լավ իմացողի տպավորություն էր թողնում համարյա բոլորի վրա, իսկ լռությունը, նկատի ունեմ՝ եթե հատուկ քեզ չեն հարցրել, չես պատասխանում, որպես կանոն, դասախոսների կողմից ընկալվում էր որպես չիմացության նշան։ Ու այդպես գրագետ ու բանիմաց լիքը ուսանողներ տուժում էին, մինչդեռ անգրագետ ու դատարկ դուրսպրծուկները հաճախ գերազանցիկ էին լինում։ Իհարկե, ասածս չի նշանակում, թե բոլոր գերազանցիկները սուտի էին, ցածր ստացողներն էլ՝ խելացի ու գիտելիք ունեցող, բայց հաստատ նման դեպքերը շատ–շատ էին։ Ու ես միշտ ապշում էի դասախոսների՝ դրանք տարբերելու ունակության բացակայությունից։

[Սամվել]

Էս թեմայում ըստ էության քննարկվումա իրարից խիստ տարբեր երևույթ

Մեկը երբ մարդը իրոք խելացիա.. ինչպես Հերմիոնան... ու ինչու չէ նաև ցույցա տալիս իր գիտելիքները..մարդը միշտ աշխատումա իր վրա ու իր գիտելիքներն էլ լավա անում ցույցա տալիս.. վերջիվերջո ընդամենը 12-14 տարեկան երեխեք են էտ կինոյի մեջ... Համենայն դեպք գիրքը չեմ կարդացել բայց ֆիլմի երևի իմ կողմից ամենահամակրելի կերպարներից է։ ու ահագին նեղվել էի որ էն Անասուն Գարին ու Ռոնը իրան Պարահանդեսին չհրավիրեցին ու էն Ռուսը հրավիրեց էսքան տեղը օֆֆտոպ էր ... ինչևէ... չեմ տեսնում ոչ մի վատ բան զգտող ու խելացի մարդու մեջ...
Ինչ մեղքս թաքցնեմ եթե դասախոսը մի բանա հարցնում որ ես գիտեմ...ու թեքուզ էլ ոչմեկ չգիտի էլ կպատասխանեմ բա էտ մարդը հո հավայի տեղը չի հարց տալիս...
Այլ հարցա որ ասենք մարդիկ սկսում են փայլատակել 1+1 տիպի հարցերի ժամանակ 1ին դասարանից հետո... էտ վիճակը իրոք ծիծաղելիա...


Իսկ երկրորդ տարբերակը ցուցամոլ հիմարնեն են... մեր կուրսի ցուցամոլ հիմարիկին Շոպ ենք ասում Շոպլիկ բառից... ու իրան լավ բնութագրումա...
Երբ մարդը մի հատ տափակ հարցը տալիսա միանգամից մի 5 դասախսոի ամեն մեկին 3 անգամ.. ու հարցը տալուց հետո ինքն էլ իրա հարցին պատասխանումա դաժան դեպքա...

Մի խոսքով մի խառնեք երևույթները...

Իմիջայլոց հաղորդակցամն վերաբերյալ ասեմ որ շատ մարդիկ կան որ մարդկանց հետ շփվելու հետ խնդիրներ ունեն... ես հիմա մի հատ տենց շատ լավ ընկեր ունեմ որ 9րդ դասարանից ճանաչում եմ ու էն ժամանակ լրիվ ուրիշ մարդ էր շփման տեսանկյունից.. հիմա արդեն նորմալ շփվումա.. որպես արդյունք ես հիմա մի լավ ընկեր ունեմ.. ու դա հիանալիա