Հերմայոնի Գրեյնջերի սինդրոմը, կամ գիտունիկներ

[*e}|{uka*]

Իսկ եթե կարծում ես, որ իրեն նման ես, ապա շատ վատ է, որովհետև Ռոուլինգը Հերմայոնիին բնութագրում է որպես մի մարդ, ով ընկերություն անել չգիտի, ում համար առաջնային է «կրծելը» և լավագույնը լինելը, իսկ ընկերությունը թքած /դա առաջին գրքում/, հաջորդ գրքեորւմ ցույց է տալիս, որ Հերմայոնին սկսում է գնահատել իր ընկերներին, հասկանում է, որ միայն շատ բան իմանալով մարդը մարդ չի դառնում, և ընդհարապես, Հարրին իրենից տաղանդավոր էր, բայց դուրսպրծուկություն չէր անում իսկ ընկերության մեջ մարդիկ չեն ձգտում իրար գիտական նոկաուտների ենթարկել:
Ու ընդհանրապես, կուզեի խոսել մարդկանց մասին, ովքեր իրենց համարում են գիտակ ամեն հարցում, ու իրենց քիթը խոթում են ամեեեն ինչի մեջ, իրենց կարծիքներով, որի վրա շատ դեպքերում ասենք մարդիկ թքած ունեն ու ոչ էլ իրանց հետաքրքրում է, թե դու ինչպես ես արտահայտվում, բայց չէ, կան մարդիկ, որ անկախ ամեն ինչից պետք է իրենց էքսպերտային կարծիքը ասեն, ընդ որում կրիտիկայի ենթարկելով:
Եւ իվրջո, ամեն մարդ կարող է գիտակ լինել մի ոլորտում չի կարող ամմեն ինչ իմանալ, դուրս է գլիսա ինչպես ինքն է վրա տալիս իր գիտելիքներով մեկի վրա, մեկ այլ մրադ էլ իր վրա պետք է վրա տա ու անընդհատ իրար միս ուտեն՞՞՞՞

Բայց Օրիորդ Գրեյնջերը սինդրոմ չուներ : Կարծում եմ վատ չի , որ երեխան աշխատասեր է, ձգտում ունի ամեն ինչից գաղափար ունենալ : Քանի , որ նա նոր էր հայտվնել Խորվրդսում, որտեղ ամեն ինչ իրեն անծանոթ էր, օտար, ինքը իր իմացությամբ էր փորձում աչքի ընկնել: Բայց հետո նկատեց, որ դա անտեղին է, որ այսպես թե այնպես իր հետ գիտելիքների համար չեն ուզում ընկերանալ
Իսկ ինչ վերաբերում է բատանիկներին, իրենք էլ կյանքի իմաստը այդպես են գտել ու եթե ամեն տեղ էլ քիթը խոթում են՝ լավ են անում, թույլ մի տուր թող չխոթեն
Ու ընդհանրապես բանիմաց մարդը չպիտի իր գիտելիքները ամեն մեկի առաջ ի ցույց դնի ու ամեն մեկին ապացուցի, որ ինքը ավելի խելացի է, դա անխելքություն է, ցուցամոլություն : Ու ընդհանապես երևի դա կոմպլեքս է, այդ կերպ իրենք պաշտպանվում են